Ubos na ang mga panahong hindi kailangan magmadali
Yung pagising sa umaga na hindi na kailangan ng nagwawalang awtomatikong orasan

Sa kakamadali ay nalilimutan nating magsoot ng pambahay na tsinelas pagbangon sa kama,
Maging ang pagharap sa salamin at pagbati ng "magandang umaga" ay lipas na

Ang mga pandesal at almusal na dati'y pinagsasaluhan sa lamesa, ngayo'y sa umaandar na sasakyan na inuubos okaya naman minsan ay dumadaan sa isang kainan para doon makakain

Kung noon ay sinusulit ang bawat hakbang ng mga lakad at napapansin ang mga bulaklak at dahon sa iyong paligid
Nalipasan na ng oras ang dati'y hindi ka tumatakbo at nagkukumahog, pinabilis ang pag-asam ng panahon

Kung babalik pa sa kahapon,
Lumipas na ang kapeng ilang beses **** hinalo't di na alam kung tunaw na ba ang bawat piraso ng oras kaya't di na napansing lumamig na sa paglipas ng oras

At sana, sa bawat pagmamadali at takbong gawin para makarating
Huwag mo sanang kalimutan
Na oras man ang kaaway,
Nakadikit ito sa ala-alang bumuo sa pagkatao natin

Muli, ipapa-alala ko na huwag mo sanang kalimutang pwede ka magdahan-dahan
Ipahinga mo ang iyong mga paa
Dahil ubos na ang panahong hindi tayo nagmamadali

Kaya  sana, hayaan mo munang mag-isa ang mundo at umupo ka muna sandali
Gumising kang hindi gula't sa nagwawalang orasan at isoot ang sapin sa paang sabik nang ihatid ka sa hapag-kainan
Timplahin mo ang kapeng mainit at hintaying matunaw ang bawat piraso
At doon, malalasahan mo, ang tunay ng sarap ng bawat segundong matagal mo nang hindi napapansing pinapalipas mo

'Yung mga blangkong pahina na unti-unting nauubos dahil sa derederetsong pagsusulat na para bang inuubos lahat ng mga nararamdaman na umaapaw at tanging pagsusulat lang ang tanging takbuhan, ang nag-iisang tahanan sa tuwing ang hirap na kayanin nang lahat. Sa tuwing nauubos ka na ng mundo at kung minsan ay pinupuno ka naman. Sana patuloy ka lang magsulat, patuloy lang ang apoy na mainit na nagtutulak sa'yo na magsulat lang nang magsulat. Na isulat lang lahat ng maaari **** maisip at maramdaman. Isa itong biyaya, isa kang biyaya. Boses ka ng puso **** hindi makapag salita. Boses ka ng mga tao na hindi maipaliwanag ang bawat nadarama sa bawat sitwasyon na hinarahap. Naniniwala ako sa'yo at sa kakahayan mo. Magpatuloy ka lang.

Nagdurugo na ang aking gilagid sa paulit-ulit na paghiling na ika’y manatili,
At ikaw naman ay nariyan lamang habang pinapanood ako patayin ang aking sarili.
Dahil sayo, alam ko na kung bakit sinasabi nila na walang pinipili ang pag-ibig,
Pinabayaan kasi kitang ibaon ang iyong matatalim na salita sa aking bibig.
Dahil sayo, nawala na ang inakala kong katotohan,
Ang natira na lamang ay ang sinumulan **** kaguluhan.

Sabi nila, ang nabigo raw ay hindi nagpapabigo ulit,
Edi bakit sandamakmak na ang mga bubog na nagpadugo sa aking gilagid?
Ako naman din ang nagpakaduwag,
Na ang silbi lang ay sumagot sa iyong mga tawag,
Kaya nga siguro hindi ko napansin na nauubos na pala ako—
Na inuubos mo na pala ako.

Tinatanong ko parin ang aking sarili,
Kung bakit hanggang ngayon, ako parin ay nananatili.
Patuloy parin ang gilagid ko’y nagdurugo,
Gaano katagal na lamang bago madudurog ang aking puso?

Akala ko ang Pagkukusa ay nakabubuti, Akala ko lang pala.
Sa bawat pagkukusa ko ay inuubos ko na pala ang aking sarili.
Sabi ng taong mahal ko,
Hindi naman masamang tumulong dahil ano't ano pa may pamilya ko pa din sila,
Hindi ko naman sinabing mali siya,
Hindi ko rin sinabing tama siya.
Dito ko napag tantong,
Hindi lahat ng pagkukusa ay nakabubuti.
Oras na para isipin ko naman ang aking sarili.