022325

Papuri at Pagsamba —
‘Yan ang alay ko Sa’yo aking Ama.
Dalisay ang ‘Yong Pagsinta,
Balewala ang lahat ng mga nagniningning
Sa kalangitan, maging sa buong kalawakan.

Ikaw ang Hari at nag-iisa Ka,
Wala Kang katulad,
Walang kapantay —
Ni walang kalaban
Pagkat siya’y Iyong tinapakan na,
Ginapi ng Iyong kapangyarihan.

Ikaw ang nangingibabaw,
Sa puso kong walang ibang hangad
Kundi ang Iyong presensya,
Ang Iyong kagandahang
Balang araw ay masasaksihan ko rin.

Kusa Mo akong binabago
Maging ang bawat tibok ng puso ko.
Damdamin ko’y higit na sa mundo,
At wala akong ibang nasilayang
Mas maliwanag pa Sa’yo.

Ang linaw ng Iyong intensyon,
Hindi Mo itinago ang Pag-ibig Mo.
Na kahit saang lupalop ng mundo,
Nahahanap Mo ang puso ko
At nakikita Kita —
Nang napakaganda.

Kakaibang pakiramdam
Na hindi ko naranasan sa iba.
Sinasamahan Mo ako,
Sinasabayan.
Pero nauuna ang Iyong mga hakbang,
Ang mga yapak ****
Kapayapaan ang hain sa aking pagkauhaw.
At Hindi Mo ako binibitawan.

Ikaw ang Aking Ama,
At ako ang Iyong anak dahil kay Kristo Hesus,
Ang yakap Mo’y sapat sa bawat araw,
Ang mga Salita Mo’y lakas ko sa maghapon.

Akala ko nga noon,
Sa’yo akong uuwi
At Ikaw ang magiging pahinga ko.
Pero kahit pala wala pa ako
Sa Tahanang sinasabi Mo,
Ay nandito Ka na sa akin.

Ginawa **** Tahanan ang puso ko,
Na dati ang mundo lamang ang laman.
Hindi ka lang isang bisita,
Nanirahan ka pa sa Akin
Na noong una’y hindi ko maintindihan.
At sobra-sobra ang binago Mo
Sa loob kong inaanay at inaalikabukan.

Wala na akong nagawa pa,
Bumitaw na ako sa mundo,
At sinalo Mo ako.
Ikaw na ang bahala sa buhay ko.
Sa’yo na ‘‘to at sa’yo na ako.

011725


I remember the moments
whenever I see your face,
whenever I speak your name,
or when I wander into places
where it felt like you were there.

When you brushed the baby hairs from my cheek
and whispered, "You're worth it."
When you held my hand,
leading us to pray with words,
"Lord, we don’t know why we’re here."

When you sent me verses,
effortlessly sharing encouraging reels,
when you called and told me stories
of how God had moved in your day.

When you knew how to calm me,
your voice, a soothing balm,
leading me away from noon’s harsh sun
so I wouldn’t be scorched by its rays.

When peace came so naturally with you,
and I imagined you as the father of my children,
never giving me cause for doubt or jealousy,
telling me, "You're the most beautiful in my eyes."

The sweetest things are found in the smallest details,
but you gave up so easily,
even after promising to wait,
even after saying you'd never stop praying for me.

But I guess those days are over,
and I have my own regrets.
I was too afraid to let go and choose you,
so you became the man who got away.

I hope you understand how much you meant to me,
how real it all was.
I only wish I had known—
before it was too late.