Bago ka umalis,
Sana pakinggan mo muna ako,
Pakinggan mo ang mga bulong sa isip ko tuwing nakikita ka
Sana hindi ito maging isang alaalang makakalimutan
Mga salitang papasok at lalabas din naman
At sana dalhin mo 'to sa pag-gising at pag-tulog mo
At alalahanin na para sa'yo to.

Hindi na kita mahal
Hindi na kita mahal
Makinig ka sa'kin.
Hindi. Kita. Minahal.
Hindi. Kita. Minahal

Ilang beses ko man ulit-ulitin sa sarili ko
Na minsan nawawalan na ng saysay ang salitang mahal
ang salitang ikaw, ang pangalan mo sa isip ko
Pero hindi pa din nawawalan nang saysay ang mga alaalang naiwan mga alaalang nakalimutan, at 'di ko alam kung tama bang binabalikbalikan ko
Ang gabing napagtanto ko na nahuhulog na pala ako sa'yo

Hindi na kita mahal
Na kahit lahat na siguro ng tulang sinulat ko ay para sa'yo
kahit lahat na siguro ng metaporang alam ko ay na inahalintulad ko sa'yo
Isa kang bulalakaw, isa kang bituin, ikaw ang buwan
Ikaw ang bumubuo sa ganda ng gabi,
Ikaw ang araw, ikaw ang mga ulap, ikaw ang langit,
Ikaw ang buong kalawakan na hindi ko kailanman pagsasawaan
Ikaw ang karagatan, mahiwaga at kapanga-pangambang sisirin,
Ikaw ang apoy, na nagpapaliwanag at nagpapainit ng gabing malamig
Ikaw ang librong 'di ko kinakailangan ng pahinga
Para intindihin ang bawat salitang nakalimbag sa bawat pahina
Ikaw ang sining ko
Ikaw ang tulang ito.
Para sa'yo at tungkol sa'yo.

Hindi kita minahal,
Kahit na lagi kong inaabangan ang mga storyang kwinekwento mo
Na para bang hinahatak mo ako pabalik kung kailan nangyari ang mga 'to
at sinamahan ako para panuorin natin
Kung sino ba ang nandito at nandoon
Kung nasaan ang mga silya, lamesa, pintuan, at bintana
Ang mga pangalan ng mga minahal mo at nagmahal sa'yo na dapat mo na sigurong kalimutan
Kung saan kayo nagkakilala,
Kung anong naramdaman mo nung nahuli mo siyang nakatingin din sa'yo at nagkasalubong ang inyong mga mata
At sa lahat ng storya mo,
Napagtanto ko na ayoko maging parte ng mga storya **** nakalipas. Na sana ako ang storyang hindi mo kailanman iisipin na bibigyan ng wakas.
At ikwento mo din sana ang gabing ito
Ikwento mo ang bawat paghinga ko sa bawat puwang ng mga salita
Ang pagbuka ng bibig ko para sambitin ng tama ang bawat pantig, ang pag nginig ng mga kamay at tuhod ko,
At kung maririnig mo man, ang bilis ng tibok ng puso ko ngayon.
Ikwento mo.
Ibulong mo sa pinakamalapit **** kaibigan, para manatiling sikreto.
Ang tinatagong nararamdaman na 'di mo na siguro kailangan malaman.

Tama lang siguro na magkaibigan tayo,
Kasi
Hindi na kita mahal.
Hindi kita minahal.
Pinilit ko lang ang sarili kong mahulog sa'yo
Pinilit lang kitang mahalin
Para makalimot, para iwanan ang dating naramdaman.

Gustohin ko man ulit-ulitin sabihin sa'yo,
Magsasawa ka sa bawat pantig, sa bawat letra.
Kaya ibubulong ko na lang sa sarili ko, para manatiling sikreto
Ang dating nararamdaman na hindi mo na kailanman malalaman.

Kaya bago ka umalis,
Sana pakinggan mo muna ako,
Sa huling pagkakataon pakinggan mo ang katotohanan
Isantabi mo ang mga bulong sa isip ko na napakinggan mo.
At sana tandaan mo na
Dati, at dati lang
Minahal kita.

My mother was a writer.
I remember her,
papers spread out upon a bed sheet in the sand,
stacked pebbles protecting her work from the wind
as I made drip-castles at the water's edge
and braided crowns from wild poppies.
I would run to her so she could
rub grape sunscreen into my sandy shoulders
and I asked her once,
“Mama,
is that poetry?”
and she said “No little one,
you are poetry,
this only tries to be.”
and I thanked her,
and ran back to the water
to search for flat stones to skip,
and thought no more of poetry.

To taste the bittersweet nectar of thy lunar lips.
Lie me hope, sing to me the song of the helix.
Proffer me the chance to breach thy bastion,
encompass thee in my love and compassion.
Sanction me to be that one whispering love stories
in thine ear while bathing in the Aurora Borealis
dazzling and clear.
You and I, a rickety tent and a love nothing less of
heaven sent.
In mine heart thou shalt forever remain.
My panzer maid grant me...the fall of rain.

i will always be her,
this girl with the wild curls
and the gentle eyes
that look for poetry in the sunset sky,
and i will always be her,
this girl with bravery
seeping into her bones,
with freedom tattooed on her skin.
i will always be her,
this girl with a heart
full of dreams and hope,
and words to write.
i will always be her,
this girl with a soul too big,
a light too bright.
i will always be her,
and no one can't take that from me.

You were my perfect poem
Brief but of many lessons
Our life was the perfect paradox
For love I thought we could rhyme

You hated all I ever loved,I loved all you hated
You said dirt was clean and the sun was cold
You desired tears for years
And resisted all advances of happiness

All you hated I had to forsake
For our love was at stake
But like a toddler you had fun with my feelings
Leaving our blindest love in darkness reeling

Yet my greatest victory was losing you
My severest pain was my sweetest gain
You schooled me through experience
My all-time worst teacher

You were my perfect poem
Eternity would be short to describe the undescribable
For when my hand is strong to hold the pen
Then my heart is weak to pen the words