Masakit ang magmahal,
ang maghintay ng matagal,
para sa pag-ibig na pinapangarap,
laman ng panaginip at sigaw ng hinagap.
Maalat ang bawat patak ng luha;
mahapdi ang pag-agos sa aking mukha.
Bawat araw at gabi'y nag-aabang
na may pag-ibig mo'ng sambitin ang aking pangalan.
Ako'y isang bihag ng bulag na pag-asa.
Ang ibigin ka'y 'di ko naman sinasadya.
Ngunit ang sakit at ang kalunasan
ng aking paghihirap ay sa'yo lamang matatagpuan.

Oo, masakit ang magmahal, mapait ang umibig
sa isang tao'ng hindi kayang ibalik
ang aking pagsinta. Ngunit sa aking pagluha,
naninimdim, nadudurog at nag-iisa,
paulit-ulit pa rin na pipiliin na mahalin ka.

Looking at you is painful.
Seeing you smile at her
the way you used to smile at me
is an unspeakable torment.
Hearing you laugh at pathetic jokes
and make meaningless small talk
feels like my insides are being squeezed
in an unrelenting vice.

I bite my lower lip
to keep it from trembling.
I want to swallow my tongue;
not because I have so many things
to say to you but because
I have nothing.
There are no words.
There are no words to describe
this pain--this pain of having loved you
in the only way I know how.
Of having lost you.
Only to be here, seated before you
to watch you look at her
the way you used to look at me.
There are no words to convey
the sheer torment of crying inside,
of screaming within my skull,
of burning my heart on a spit
while appearing unaffected.

The smile is frozen on my lips,
but the lights and colors begin
to melt in a confusing mosaic
of my silent tears. "Don't.
Don't let them know how much
you're dying inside," I tell myself.
I'm running after my breath,
trying to get hold of myself.
I close my fists into tight ***** on my lap,
digging half-moons on my palm--
shaking and clammy.
I'm choking through my grin.
And you're just sitting there
without a clue.

Because there are no words.
There is nothing.
There is no you.
There is no me.
You have gone.
Along with all the words that there ever were
and there ever will be.

Windswept.

The night is alive
with tears from the sky.

The night is dead;
the dagger of light pierced it. Killed it.

The tears mingled on my cheeks:
that of the night. And mine.
They tasted salty. And bitter.

The rain shower clothed me.
Made me whole.
Pilfered pieces of my soul.

The howling winds disrobed me.
Left me naked. And empty.
Yearning, always searching.

You weren't here. But I wish you were.
You were comfortable in your blankets.
In the warmth of your bed,
cuddled in someone else's embrace.

As the rain poured.
Made me empty. Made me whole.

Minsan na rin ako’ng nadapa sa landas na mabato.
Nagalusan ang aking mga palad at mga tuhod ay nagdugo.
Nahirapan ako’ng bumangon at maglakad nang muli.
Ngunit akin pa ri’ng pinilit nang may matapang na ngiti.

Minsan ako’ng lumuha dahil sa matinding pagkabigo.
Muntik nang naudyok na tumalikod na lang at sumuko.
Subalit nakakita ng dahilan na patuloy na maniwala
Na mas matamis ang tagumpay kung may kasawian muna.

Minsan ako’ng naligaw sa pagkadilim-dilim na kawalan.
Naubos ang tinig sa pagtawag para sa kaligtasan.
Halos masanay na ang aking mga mata sa nakapopoot na dilim
Pero nakahanap pa rin ng pag-asa upang pawiin ang pininimdim.

Marami na rin ako’ng napagdaana’ng pagsubok,
Nakapaglakbay na sa pinakailalim at sa pinakarurok,
Nalasap ang pait at tamis sa masalimuot na biyahe ng buhay.
Ang akala’y nakita ko na ang lahat sa aking paglalakbay.

Ako ay nabigla dahil ako’y lubos na nagkamali
Nang isang araw na namulat na lang nang ikaw ang katabi.
Dahil dito sa buhay ay mas marami pa pala’ng kulay at hiwaga,
Mas marubdob pala ang hatid mo’ng misteryo’t talinhaga.

Minsan ako’y umibig nang hindi ko namamalayan.
Nagalusan, nakabangon, lumuha, ngumiti, nawala’t natagpuan.
Hindi ko pa mapagtanto kung ang pag-ibig na ito’y biyaya o sumpa,
Ang tanging alam ko lang: ang bawat halik mo’y buhay ang dala.

Bakit nga ba ang hirap sabihin sa'yo
Ang pilit na sinisigaw ng puso ko?
Ano ba'ng kinakatakot at iniiwasan ko?
Iniiwasan ko ba'ng magmahal at masaktan
O ang magmahal ng lubusan?
Kung iba ba ang mahal ko
Pagtingin ko pa rin kaya'y ganito?
Bakit ba kasi sa lahat ng tao'y sa'yo ko pa
Naramdaman ang ganito'ng klase ng saya?
Ang kakaibang pakiramdam
Na wala na'ng iba pa ako'ng kailangan?
Sa tinagal-tagal ng panahon na tayo'y magkakilala
Bakit kailanga'ng ngayon ko lang madama
Na sadyang hindi na sapat na kaibigan lang kita?

Kung sana kaya ko lamang ipaalam sa'yo,
Kung sana naririnig mo ang bulong ng aking puso,
Wala na sana'ng hihigit pa
Sa saya ng puso ko'ng patuloy na umaasa--
Na sa isang sulok ng panahon
Bukas, makalawa o maaaring ngayon
May katuparan ang pangarap ko
Na higit pa sa kaibigan ang maging pagtingin mo.

I can almost see your face
   behind my eyelids when I shut my eyes,

hear your laughter
   in the deafening silence,

feel your touch, feel you breathing
   in the dead of the darkest night,

smell the scent of your cologne
   over my cup of warm coffee,

taste your lips,your skin
   in my most vivid dreams.

My need is indescribable ,
   my yearning--an unquenchable thirst.

But a shadow is all I can get
   as we haven't found each other yet.

I will never get tired of loving you.

When the time comes that I will wake up,
tired of loving you,
I will choose to love you still:

Because you are my illness and my cure;
my insanity and my normalcy;
my wings and my gravity;
my exhaustion and my rest.