Ika'y dyosa saking mga mata,
Kakayahan mo, sayo'y nagpapaganda,
Sayo ako'y biglang nahalina,
Naging inspirasyon, tinitingala.

Ika'y aking hinahangaan,
Lalong lalo na sa iyong larangan,
Sa bawat laro, inaabangan,
Hindi kumukurap sa iyong paglaban.

Ika'y tahimik na kumukinang,
Ipinapakita ang mga kakayahang nilinang,
Pinagaling ng mga pinagdaanan,
Pinagdaanang tagumpay at mga kabiguan.

Di ko inaasahang ito'y huli mo na,
Mga luha'y parang tutulo sa'king mga mata,
Hindi ko matanggap na ika'y lilisan na,
Hahayo at di ko na muling makikita.

Ngunit wala akong magagawa dahil ito'y desisyon mo,
Iyan ay buhay mo na di ko naman kargo,
Ngunit aabangan ko ang maaari **** pagbabalik,
Ang pagbabalik ng bayani kong sa bawat laro'y puso ko'y pinapasabik.

Lungkot at bugnot sa kawalan
Mga suwestiyon sa kapaligiran
Sa kung paano nila pinangangatawanan
Lahat sabik sa kasarinlan

Sa bawat paling ng labi
Matang may tagong hikbi
Lumbay ang tanging katabi
Paano uusad sa bawat gabi?

Hahayo't mag papatuloy
Minsang naging sabik sa daloy
Subalit bunga'y nalunod sa kumonoy
Nais matamasa biyayang sinaboy

Siyang nagsisilbing tahanan at ilaw
At buhay nitong sangkalangitang bughaw
Ay s'yang sa pag-ibig ng anak ay uhaw
'Pagkat kasaysayan ng bandila't araw
Ay 'di na singtingkad at nakasisilaw

Mayroong bayani't magiliw na supling
Mandirigmang hahayo at magigiting
Ngunit mga lilong anak ay mayr'on din
Banyaga ang dila't hindi sasambitin
Ang panata sa inang dapat mahalin

Awit ng puso ni Inang Maralita
Na mula sa luha, pag-irog, salita
Ay hindi kaylanmang dininig ng madla
Na nukal sa bayan subalit ang sutla
Ng kasuota'y kay Ina'y 'di nagmula

Ang inang mayaman sa ganda ng ngiti
Ay nagkukubli sa likod ng pighati
Palibhasa ay dalita sa pagbati
At pagmamahal ng anak na lumaki
Sa yakap ni Pilipinas hanggang huli