Bakit ganito ang aking nararamdaman?
Tila sa puso ko ay may napakalaking puwang
Hindi ko maipaliwanag, ni hindi rin kayang matiyak,
Bakit ang mga luha ko'y patuloy sa pagpatak?

Hindi nakilala, hindi rin nakasama
ngunit bakit sa'yo ay labis na nangungulila?
Sa bawat paglingon mapa-kanan o kaliwa,
Bakit nasa isip kita? Bakit ka nasa alaala?

Sa bawat umagang idinidilat ko ang aking mga mata,
nararamdaman ko para sa'yo ay sadyang lumalala.
Madalas gusto kong isipin na sa tamang katinua'y nawawala,
Sino ka nga ba? Bakit hindi na lang tayo pagtagpuin ng tadhana?

Bakit kinakailangang maghirap ako ng ganito?
Ako ba ay sumisinta? Hindi ko mapagtanto!
Kapag mukha mo'y naiisip, iba ang pagtibok ng aking puso.
Nakilala na nga ba kita? Ano nga ba talaga tayo?

nang tayo'y sumilong at hinintay na tumigil ang ulan
sumilang ang panibagong pagbugso ng nararamdaman
mga pasimpleng sulyap na naging malalim na titigan
pagdikit ng kamay na sa huli din ay naghawakan
ang dating may inarte pa sa pagyayakapan
ngayon ang tanging hiling nalang ay ika'y mahagkan
nasanay na ang mga kamay sa kani-kanilang katawan
kung saan-saang bahagi ang nahahawakan
ano kaya ang dahilan?
tikom ang bibig, ang baso'y natabig
mga saloobin na lumalabas dati'y di naman dinig
ang mga mata na tila dagat, nag-iba ang kislap
ako nama'y mabilis na nalunod sa isang iglap
palaisipan pa rin sa akin kung pareho ba ang ating emosyon
ang tambalan nating bahagi lamang ng isang kuwentong piksyon

Habang sinusulat ko itong talata,
Ikaw ang aking naaalala.
Kung ito man ay iyong mababasa,
Sana'y mag-iwan ng magandang alaala.

Hindi inaasahan ang iyong pagdating.
Pagod kong puso, iyong ginising.
Buhay ko'y binigyan ng ningning,
Ikaw lang ang gustong makapiling.

Sa kabila ng lahat ng mga nangyari,
Iyo sanang mawari.
Na ikaw ay laging mananatili,
Sa puso kong ikaw lamang ang nagmamay-ari.

Ako'y minsan ng naligaw,
Sa ilalim ng kalangitang bughaw.
Isang napakalawak na hardin,
Na agad pumukaw ng aking paningin.

O, Mirasol!
Namumukod tangi ang tanglaw.
Sinubukan ko itong pitasin,
Itinuring na sariling akin.

Sa lakas ng ihip ng hangin,
Di ko namalayan na ito'y tatangayin.
Sinubukan ko itong sagipin,
Ngunit sa huli, ako pa rin ang salarin.

Huwag ka mag-alala.
Sa darating natin annibersaryo
Ipagsisindi kita ng kandila.

Para sa mga damdamin namatay
At emosyon naibaon ko na sa lupa.

Ipagsisindi kita ng kandila
Para makita mo ang liwanag
Sa mundong panadilim mo.

Ipagsisindi kita ng kandila,
Para maramdaman mo ang init na hindi mo na mararamdaman.

Ipagsisindi kita ng kandila,
Pero huwag mo ito hawakan.
Mapapaso ka lamang at sa huli
Ay papatayin mo lang ito para mapasaiyo.

Isang buwan ko rin hinangad mabuhay
Mundo ko ay pinuno mo ng kulay
Gusto sana mahawakan ang iyong kamay
Huli na ang halat, kasal mo ang patunay
Ngayon gusto ko nalang mahimlay

Noong nakita ka nung Agosto ako'y nahumaling
Sana pala ay hindi nalang ako nagising
Manatili nalang sana akong lasing
O ikulong ang sarili sa gitna ng apat na dinding

Ang puso ko ay nadudurog
Habang ang buong mundo ay natutulog
Sa gabing ito ay gusto kong masunog
Bakit ba pagmamahal ko sayo'y hindi maalog

Kaya kong maghintay ngunit huli na pala
Ikaw lang ang nasa isip ko ng isang dekada
Nalilito, nababaliw, nilalabas lahat sa tula
Hindi na ba titigil itong mga luha

Ikaw mula noon, ikaw hanggang ngayon
Marahil ako ay napag-iwanan ng panahon
Kung magiging akin ka ako'y higit pa sa kampeon
Ngayon lahat ng damdamin ko'y ikakahon

Ano pa ba ang magagawa ko at masyado na'kong huli
Imposible naman ako'y iyong mapili
Mahal parin kita hanggang sa huli
Hanggang sa magkita tayong muli

Noong nakita ka nung Agosto ako'y nahumaling
Sana pala ay hindi nalang ako nagising
Manatili nalang sana akong lasing
O ikulong ang sarili sa gitna ng apat na dinding