Isinulat mo sa hangin ang mga salitang mapagkunwari,
pilit **** pinunasan ang dugo gamit tinta ng dalangin.
Ngunit bawat pahina'y saksi, bawat letra'y sumisigaw—
hindi kayang takpan ng papel ang apoy na umaalab sa ilaw.

Sa sulok ng liham, may lintik na hindi mo naikubli,
gumuguhit ang galit sa pagitan ng mga titik na itinatangi.
Akala mo'y tahimik ang silid na puno ng dasal,
pero sa bawat pagkumpas ng hangin, may apoy na pumapagalaw.

Sinulatan mo ng kapayapaan ang digmaang ikaw ang may pakana,
itinupi mo ang katotohanan sa sobre ng iyong drama.
Pero ang papel ay marupok, at ang apoy ay matapat—
kapag umabot ang init, lahat ng kasinungalingan ay matatapat.

Ang tinta'y hindi lang panulat—iyan ay pulso ng sugatang kamay,
at ang bawat tuldok ay bala sa dibdib **** salat sa dangal.
Itago mo man sa lihim ang punit na panaghoy,
lulusot at lulusob ang apoy sa bawat gupit ng buhay.

Kahit balot ng bulaan, kahit pilit **** ikubli,
sumisigaw ang sigwa sa gitna ng mga labi.
Dahil hindi mo maitatago—kahit pa ipilit **** ngumiti—
ang apoy ay umahon na. At ikaw ang unang masisigì.

Nag-init ang tubig, tulad ng titig mo,
Tahimik ang tasa, pero puno ng gulo.
Bawat halo ng asukal, lihim kong hiling—
Sana sa'kin ka matunaw, kahit 'di mo pansin.

Sa bawat sangkap, may pa-kiliti,
Kape't puso, parehong may landi.
Di ko sinadyang gawing espesyal,
Pero bakit sa'yo, gusto kong maging tapat at ilegal?

Ako'y nagtimpla, ikaw sa isip,
Pero ako ang sumarap—’di ko na madeny.
Sa simpleng pagdampi ng labi sa tasa,
May lihim akong dasal na sana'y magtagal pa.

‘Di ako para gisingin lang sa umaga,
Ako yung tipo na hinihintay sa gabi.
Tahimik, mainit, matapang kung kailangan—
Pero laging handang lambingin kung ikaw ang dahilan.

At kung sakaling malasahan mo ‘ko sa pagitan ng sipsip at buntong-hininga,
Sana maramdaman mo—hindi lang kape ang naghihintay sa’yo,
kundi ako rin…
paunti-unting nalulusaw, para sa’yo.

You're in a deathgrip, tight as a vice,  
Holding fast to shadows, to memories of twice.  
Foundations crack beneath the weight of our fears,  
As whispers of sorrow echo through the years.

I can see the end, a horizon stained black,  
A bleak reminder of all that we lack.  
A place laid to waste by humanity's hand,  
Dreams turned to dust, like castles in sand.

Yet in this struggle, while hope seems so thin,  
We search for a spark, a flicker within.  
For even in darkness, where pain holds us fast,  
The spirit can rise, transcending the past.

So when you're in a deathgrip, hold on, feel the strain,  
For within that constriction, there's a chance to break free from the chain.  
To build from the ruins, to heal and create,  
A new world emerging, where love conquers fate.

In the shadowed halls where whispers linger,  
politics dances with the syndrome of corruption,  
a waltz of power,  
where drugs and money are the tune,  
each ear a prisoner to the siren call.  

Promises paper thin,  
like smoke curling in the air,  
they fade before the light of dawn,  
leaving only the residue of ambition,  
the stains of greed untouched by conscience.  

Votes exchanged like currency,  
fingers stained with the ink of betrayal,  
as the puppets pull their strings in secret rooms,  
where the air is thick with unspoken truths,  
and the price of a soul is just a ticket.  

They clad their rhetoric in silk and gold,  
their speeches wrapped in veneer,  
but behind closed doors,  
the language is raw,  
a formula of corruption carved in blood.  

What is justice but a game to them,  
a pawn moved on the board of exploitation,  
while the hungry cry, the weak tremble,  
and the powerful smile,  
counting their spoils with gluttonous glee.  

But beneath the surface,  
the tide bends,  
rebellion stirs with a hunger for change,  
as truth, like a seed buried deep,  
begins to rise.  

The poison they feed us might spread,  
but the antidote is resilience,  
the call of unity against the echo of greed—  
a movement forged in the fires of hope,  
where drugs and money will no longer bind us,  
and power will answer to the people.