Sa isang hardin ako ay may namataan
Isang dahong nakatungo at tila may dinaramdam
Matagal kong pinagmasdan subalit di ko maunawaan
Kaya naman nilapitan at nagsimula ng isang usapan….

Munting dahon, aking bungad, ikaw ata’y matamlay
Sukli nya’y ngiting may  kahalong lumbay
At napansin ko ang pighati sa kanyang mata
Hanggang tuluyan nang umagos ang saganang mga luha…

At sinambit nya…

“Oh ang rosas na puno ng ganda
Lahat sa kanya ay nahahalina
Subaling akong palagi nyang kasama
Ni minsan di nabigyan ng importansya"

Dagdag nya...

"Ako’y nanliliit sa aking sarili
Lahat ng suporta, sa iba ay ibinahagi
Kay rosas, kay tangkay, sila ay aking tinulungan
Sa abot ng makakaya, sila ay aking dinamayan

Subalit sa malakas na ihip ng hangin
Dulot ng bagyong kayhirap pahupain
Tila yata akoy’ nag-iisa at nalulugmok
Ako ba’y pagkain lang ng uod na gutom?”

Oh kaibigan, akin na lang nasambit
Huwag kang bibitaw at higpitan ang yong kapit
Ang mundo ay di perpekto, ang laban ay di patas
Panalangin sa Taas, gawin **** sandata at lakas.

Kung ikaw ay susuko, tagumpay ba'y makakamtan?
Ang iyo bang paglisan ay kaligayahang inaasam?
Tumayo ka nang matatag at sa buhay ay lumaban
Ano ba't ang lumbay ay sadya ren paparam...

Ang sabi mo'y di na mauulit,
Ang nakaraan na nag marka ng takot
Sa puso't isip,
Pilit isasambit na aalagaan na kita,
Basta't ipangako mo lang na dito ka lang sa aking tabi.
Pero teka bakit sa tuwing may tampuhan
Ang laging sigaw ay bigyan ka ng oras
at panahon para mag isip.
Sa simpleng pag ihip ng hangin
Na tangay ang iyong mga pangako,
Ang sabi mo di na mauulit,
Pero heto't sobrang sakit,
Ang mga nadaramay unti unting binabalot sa nakaraan.