Karapatang Ari 2016
WMSU MABUHAY ESU
DONWARD CAÑETE GOMEZ BUGHAW


Kung isa-isahin ang nangakaraan
Simula no'ng ika'y aking niligawan
Hanggang sa dumating ating hiwalayan,
Maikuk'wento ko ng walang alangan.

Unang kita palang, napaibig ako
Sa isang babae at Nimfang tulad mo;
Puso ko'y nahulog ng di napagtanto,
Siguro'y pakana ito ni Kupido.

Iyong itinanong, "Ikaw ba si Donward?"
Ako'y napatigil nang dahil sa gulat
Ako ay lumingo't ikaw ay hinarap,
Aking itinugon isang tango't kindat.

Nang ako'y lumabas na sa isang silid
Hindi ko mawari't ikaw ay nawaglit;
Ako ay nalumbay sa nasahing pilit
Ano't ang tadhana ay nagmamalupit.

Gusto ko pa namang ika'y makilala
Paanong nangyari't agad kang nawala,
Hindi tuloy kita natanong o sinta
Sa iyong pangalan na pang-engkantada.

Aking inusisa ang aking sarili:
"May pag-asa pa bang makita kang muli?
May tadhana kayang magtatagpo uli
Sa ating dalawa kahit na sandali?"

Hanggang isang araw, nang aking makita
Iyong kaibigang naglakad mag-isa
Agad kong tinanong kung ika'y nagsimba
Marahan n'yang sagot nasa tuluyan ka.

Pagkatapos niyon tinanong ko na s'ya
Sa iyong pangalan na may pagkad'yosa
Agaran niyang sagot, "Devina Mindaña,
Ang buong pangalan ng aking kasama.

Nagpatuloy kami sa pagkuk'wentuhan
Habang naglalakad sa tabi ng daan
Hanggang sa dumating ang aming usapan
Sa punto na ako ay kanyang mabuk'han.

Diretsahang tanong ay 'may gusto ka ba,
Sa kaibigan kong nanuot sa ganda?'
Sagot ko'y mistula isang tugong parsa,
Naging dahilan ko'y, 'Naku, wala! Wala!'

Imbis na makuha, siya ay natawa
At nang tanungin ko'y naging sagot niya:
"Subukan mo nalang ang ligawan siya
At baka maantig, batong puso niya.

Ni minsan ay hindi siya nagkaroon
ng isang siyota, pagkat umaambon
ang pangarap niyang gustong maisulong
ang makapagtapos at ang makaahon."

Pagkasabi niyon, ako ay nangusap:
"Diyata't parehas kami ng pangarap,
Kapwa puso namin ay nangangagliyab
Sa iisang nais na para sa bukas."

Nagpatuloy kami sa aming usapan
Hanggang sa tuluyang siya'y namaalam.
"Ako'y ikumusta sa 'yong kaibigan,"
Wika ko nang siya'y tumawid sa daan.

Nagpatuloy ako sa aking paglakad
Hanggang sa marating ang nagliliwanag
nating pamantasang nagtatahang huwad
ng dunong at puring nanahanang likas.

Nagdaan ang gabi't umaga na naman
Pagsulat ng tula'y aking sinimulan,
Yaong tulang handog sayo kamahalan
Nitong si Balagtas, Donward ang pangalan.

Ang iyong pangalan ang naiititik
Niyong aking plumang espadang matulis;
Ang tinta ay dugong may hinalong pawis
Nitong aking huli't wagas na pag-ibig.

Ngunit sa kabila, niyong aking katha
Aking nalimutan ang lahat ng bigla
Maging pangalan mo, sintang minumutya
Kung kaya't nagtanong uli ang makata.

"Siya ang babaeng aking naibigan,"
Pagkukuwento ko kay Jesang huwaran
Nang ika'y nakitang naglakad sa daan
Kasama ang dal'wa mo pang kaibigan.

At nang naguluha'y aking itinuro,
Pagkatapos niyo'y siyang aking sugo;
Si Jesang huwaran ay parang kabayo,
Ika'y sinalubong ng lakarang-takbo.

Agad kang tinanong sa iyong pangalan
Katulad ng aking naging kautusan.
Nang ika'y tawagin -- o kay saklap naman
Di mo man lang ako nagawang balingan.

Nang aking tanungin si Jesang huwaran,
Nang siya'y nagbalik sa pinanggalingan,
Kung ano ang iyong tunay na pangalan:
"Devina Mindaña," kanyang kasagutan.

Hindi lumalao't hindi nakayanan
Ng puso kong ito, ang manahimik lang;
Kaya't nagsimulang ikaw ay sabayan,
Kahit hindi pa man kilalang lubusan.

Ewan ko kung bakit ako'y tinarayan,
Gusto kong magtanong, pero di na lamang;
Sa sungit mo kasi'y baka lang talikdan
At bago aalis ay iyong duraan.

Subalit, lumipas ilang linggo't buwan
Tayo'y nagkasundo't nagkausap minsan;
Insidenteng iyo'y di ko malimutan,
Malamyos **** tinig, aking napakinggan.

Nang ako'y tanungin sa aking pangalan,
Sa telepono ko'y sagot ay Superman;
At nang mukhang galit, agad sinabihang,
"Huwag kang magalit, ika'y biniro lang."

Agad kong sinabi ang aking pangalan
Baka tuloy ako'y iyong mabulyawan:
"Si Donward po ito," sabi kong marahan,
Pagpapakilala sa 'king katauhan.

Patuloy ang takbo ng ating kuwento,
Ang lahat ng iyo'y aking naging sulo,
Sa papasukin kong isang labirinto;
Sa isang kastilyong nasa iyong puso.

Hanggang isang gabi, mayroong sayawan,
Napuno ng tao ang gitnang bulwagan;
Ang aking sarili'y hindi napigilan
Na ika'y hanapi't maisayaw man lang.

Ngunit ng matunto'y hindi nakaasta,
Ang aking nasahin ay naglahong bigla;
Imbis na lapita't dalhin ka sa gitna,
Ay hindi na lama't ako'y nababakla.

Aking aaminin ang kadahilanan,
Takot na talaga ang pusong iniwan
Na baka lang uli't ito ay masaktan
Tulad ng sa aking naging kasaysayan.

Kaya't hindi ako nagpadalos-dalos
At baka pa tuloy yaon ay mapaltos;
Ang mabulilyaso'y mahirap na unos
Nitong aking pusong may panimding lubos.

Akin pang naitanong sa isang pinsan mo
K'wento ng pag-ibig na tungkol sa iyo
At kung maaaring ikaw ay masuyo,
Naging tugon niya'y: 'Ewan ko! Ewan ko!'

"Huwag ikagalit kung ika'y tanungin,"
Sabi ng pinsan **** maalam tumingin
Di sa kanyang mata na nakakatingin,
(Kung hindi'y sa kanyang talas na loobin).

Aking naging tugon doon sa kausap,
Yaong binibining aking nakaharap:
"Hindi magagalit itong nakatapat
Hangga't ang puso ko'y hindi nagkasugat.

Pagkatapos niyo'y kanya ng sinabi
Ang ibig itanong na nangagsumagi
Sa kanyang isipang lubhang mapanuri,
Ang kanyang hinala ay ibinahagi.

"Ikaw ba'y may gusto sa kanya na lihim?
Huwag **** itago't ng hindi lusawin
Ang laman ng puso at iyong pagtingin
Ng iyong ugaling, pagkasinungaling!"

Pagkatapos niyo'y agad kong sinagot
Tanong niyang sadyang nakakapanubok
At ipinagtapat yaong aking loob
Ng walang alanga't maski pagkatakot.

"Ako nga'y may gusto sa kanya na lihim,
Subalit paanong siya'y maging akin
Gayung tingin pala'y akin ng sapitin,
Ang lumbay, ang hapdi't kabiguan man din?"

"Di ko masasagot ang 'yong katanungan,"
Naging tugon niyong butihin **** pinsan,
"Tanging payo ko lang ay pahalagahan,
Huwag pabayaa't siya ay igalang."

Aking isinunod nang kami'y matapos
Ay ang iyong ateng wari d'yosang Venus;
Agad kong sinabi habang napalunok
Yaong aking pakay at nang s'ya'y masubok.

Imbis na tugunin yaong aking pakay,
Ako'y di pinansin kung kaya't nangalay
Dalawa kong mata sa kanilaynilay
Ako'y nanghihina't puso'y nanlupaypay.

Aking iniisip sa tuwi-tuwina
Ay ang pangalan mo, mahal kong Devina;
At ang hinihiling sa bantay kong tala,
Hihinting pag-asang makapiling kita.

Kaya't hindi ako nakapagpipigil,
Iyong aking loob na nanghihilahil
Aking inihayag sayo aking giliw
Ng walang palaman at maski kasaliw.

Tandang tanda ko pa no'ng makasabay ka
Papuntang simbaha'y sinusuyo kita
Hanggang sa pagpasok ako'y sumasama
Kahit hindi alam ang gagawin sinta.

Bago nagsimula ang misa mahal ko,
Ang aking larawa'y iniabot sayo;
May sulat sa likod, sana'y nabasa mo,
Yaong pangungusap ay mula sa puso.

Di kita nakitang ako ay nilingon,
Sapagkat atens'yo'y naroong natuon
Sa isang lalaking pumasok na roon,
At sayo'y tumabi hanggang sa humapon.

At nang nagsimula'y umalis na ako,
Pagkat ako itong walang sinasanto;
Baka tuloy ako magsasang-demonyo
Sa aking nakitang katuwaan ninyo.

Hindi ko malaman kung bakit sumakit,
Nanibugho ako, ano't iyo'y salik?;
Ano nga ba ito't tila naninikip?
Lintik na pag-ibig, puso ko'y napunit!

Napaisip ako habang naglalakad
Hanggang sa isip ko'y nagkakaliwanag;
'Manibugho sayo'y hindi nararapat,'
Napatungo ako sa sariling habag.

Ilang saglit pa at akin ng pinahid
Luhang sumalimbay sa pisnging makinis
At saka nangusap ng pagkamasakit:
"Wag kang mag-alala't di ko ipipilit."

"Itong pag-ibig kong nagniningas apoy,
Nasisiguro kong hindi magluluoy;
Ngunit, kung hindi mo bayaang tumuloy,
Mas mabuti pa ang puso ko'y itaboy!"

Nang ako'y magbalik doon sa simbahan,
Sa dami ng tao'y di kita nasilayan;
Ngunit, nang tanawin sa kinauup'an,
Naroong Devina't kinaiinisan.

Nanatili ako't hindi na umalis,
Di tulad kaninang lumabas sa inis;
Ako'y umupo na at nakikisiksik,
Kahit patapos na ang misang di ibig.

Hindi ko nga ibig, pagmimisang iyon
At maging pagsamba't gano'ng pagtitipon;
Pagtayo't pagluhod di ko tinutugon,
Pagkat ako itong walang panginoon.

Araw ay lumipas mula ng masuyo,
Ika'y sinubuka't nang hindi malugo
Itong aking pusong namalaging bigo
Sa loob ng dibdib, namugang tibo.

Iyong naging tugon ay nakakapaso,
Masakit isipi't maging ipupuso;
Yaong tumatama'y animoy palaso,
Narok sa dibdib, sugat aking tamo!

Sa kabila niyo'y di pa rin sumuko,
Tanging ikaw pa rin ang pinipintuho;
Kaya't wag isiping ito'y isang laro,
Pag-ibig kong ito'y hindi isang biro.

Hanggang sa dumating gabing aking asam,
Sa lilim ng mangga, bago ang sayawan
Ay iyong inamin ang nararamdaman,
Ating tagpong iyo'y di malilimutan.

Ipinagtapat mo na ika'y may gusto,
Ngunit di matugon itong aking puso,
Sapagkat ikaw ay mayroon ng nobyo
Di mo kayang iwa't ayaw **** manloko.

Aking naging tugon sa iyong sinabi,
Ay handang maghintay at mamamalagi
Hanggang sa panahong ikaw ay mahuli,
Makita't malamang di na nakatali.

Sa mukha'y nakita, matamis na ngiti
Niyong Mona Lisang, pinta ni Da Vinci;
Ako'y natigilan ilan pang sandali,
Nang aking matanaw, gandang natatangi.

Bago pa nag-umpisa'y pumasok na tayo,
Sa hinaraya kong dakilang palasyo,
At sa lilingkuran tayo ay naupo,
Niyong maliwanag, loob ng himnasyo.

At nang magsimulang musika'y tumugtog,
Ika'y namaalam at para dumulog
doon sa bulwaga't makikitatsulok,
ng sayaw sa indak dulot ng indayog.

Bago pa marating ang gitnang bulwagan,
Ako'y sumunod na't di ka nilubayan
Hangga't di pumayag sa 'king kagustuhan
Na maisayaw ka at makasaliwan.

Lumipas ang gabi't umaga'y sumapit,
Ang araw at linggo'y tila naging saglit;
Ako'y nagtataka't biglang napaisip,
Ano at ang oras ay mukhang bumilis.

Hanggang isang gabi nang aking tanungin,
Sa iyo, o, mahal kung bibigyang pansin;
Hanggang kailan mo pagdudurusahin;
May pag-asa pa bang nadama'y diringgin?

Iyong naging sagot sa katanungan ko:
"Di na magdurusa't ngayo'y maging tayo."
Ang rurok ng saya ay aking natamo,
Lalo pa't sinabing mahal mo rin ako.

Sa kadahilanang gustong masiguro,
Aking naitanong kung iyo'y totoo;
Baka mo lang kasi ako'y binibiro,
At kung maniwala'y sugatan ang puso.

Iyong ibinalik, ating gunitain,
Doon sa manggahan 'sang gabing madilim;
Ipinagtapat mo ang iyong damdamin,
Ngunit, di nagawang puso ko'y tugunin.

Pagkat mayroon kang sintang iniibig,
Iisang lalaking namugad sa dibdib;
Di mo maloloko't iyong inihasik
Sa paso ng puso't bukirin ng isip.

Pagkatapos niyo'y sinabi sa akin,
Na ating pag-ibig, manatiling lihim;
Aking naging tugo'y 'sang tangong lampahin
Pagkat aking isip, gulong-gulo man din.

"Sigurado ka ba sa'yong naging pasya?"
Ang muli kong tanong, bago naniwala
Sayo aking mahal na isang diwata,
Yaong aking ibig at pinapantasya.

Iyong naging tugon sa aking sinabi:
"Kung ayaw mo'y huwag, di ko masisisi;
Ano pa't puso mo'y sadyang madiskarte,
Baka may iba ng pinipintakasi."

Agad kong sinabi sa iyo mahal ko:
"Ano at kay daling ikaw ay magtampo,
Nagtanong lang nama't ako'y naniguro
Baka mo lang kasi, ako'y nilalaro.

Lumipas ang gabi't umaga'y sumapit,
Unang araw natin ay lubhang mapait,
Pagkat di nakayang ako ay lumapit,
Sayo aking sinta't ewan ko kung bakit.

Ilang sandali pa't hindi nakatiis,
Sa pagkakaupo'y tumayo't lumihis
ng landas patungo kay Musa kong ibig,
pagkat aking puso'y lubhang naligalig.

Muli kang tinanong kung pasya'y totoo,
Di na mababawi't di na mababago;
Iyong naging tugon sa katanungan ko,
Pisngi ko'y hinaplos, sabay sabing 'oo.'

Kay sarap marinig, salita **** iyon,
Iisa ang punto at maging ang layon;
Para bang lagaslas ng tubig sa balon,
Ibig kong pakinggan sa buong maghapon.

Matapos ang pasko'y siyang araw natin,
Na kung gunitai'y araw na inamin,
tinugon ang puso at binigyang pansin,
at saka sinabing, ako'y mahal mo rin.

Aking gabing iyo'y narurok ang saya,
Ngiti niyong buwa'y nakakahalina;
Ibig kong isulat ay isang pantasya,
At ikaw Devina, yaong engkantada.

Araw'y nangaglipas, daho'y nangalaglag,
Ano at ang oras tila naging iglap;
Siyang araw natin ay muling lumapag,
Ano at ang panaho'y tila naging lundag.

Iyong regalo mo'y hindi malimutan,
At maging pagbating ibig kong pakinggan,
Sa bawat umagang araw'y sumisilang
At kung maaari'y mapawalang-hanggan.

Ngunit nang magdaan ilang araw't linggo,
Naging malungkuti't di na palakibo;
Puso ko'y mistula isang boteng tibo,
Nabiyak sa dusa nang itatuwa mo.

Sa tuwi-tuwina'y napaisip ako,
Talaga nga kayang tapat ang puso mo?;
Ulo ko'y sasabog, bulkang Pinatubo,
Bakit ba't isip ko'y nagkakaganito?

Ilang araw kitang hindi tinawagan,
Pagkat labis akong nagdusa't nagdamdam;
Malakas kong loob ay di nilubayan
Ng kapighatia't maging kalungkutan.

Tayo nga'y mayroong isang kasunduan,
Di maikaila't sinasang-ayunan
Ngunit, ang itat'wa'y di makatarungan,
Alalahanin **** ako'y nasasaktan.

Ako'y wag itulad sa makinang robot
Na di nakaramdam maski anong kirot;
Ako ay may pusong nakakatilaok,
Pumipintig baga'y putak ng 'sang manok.

Kaya't nang sadyain sa tinutuluyan,
Ika'y kinausap at pinagsabihang:
"Sakaling darating ating hiwalayan,
Huwag magpaloko sa kalalakihan.

At saka-sakaling sayo'y may  manligaw,
Isipin mo muna't wag agad pumataw;
Pasya'y siguruhin bago mo ibitaw,
Ang iyong salita, nang di ka maligaw."

Unang halik nati'y hindi malimutan,
At kahit na yao'y isang nakaw lamang,
Pangyayaring iyo'y di makaligtaan,
Naging saksi natin ay ang Taguisian.

Tila ba talulot ng isang bulaklak
Labi **** sa akin na nangangagtapat;
Animo'y pabango yaong halimuyak,
Ng iyong hiningang sa halik nangganyak.

Ika-labinlima, araw ng Pebrero,
Hindi malimutan ating naging tagpo;
Sa iyong tuluya'y nagkasama tayo,
Doon sa Kwek Kwekan, nagdiwang ang puso.

Ako'y isang taong lubhang maramdamin,
Ang hapdi at kirot siyang tinitiim;
Puso ko'y tila ba 'sang pagong patpatin,
Sa loob ng dibdib sakit ang kapiling.

Kaya't nang makitang may kasamang iba,
Marahang lumason sa puso ko sinta
Ay ang panibugho't sakit na nadama;
At para maglaho, alak ay tinungga.

Sa ika-tatlumpu, na araw ng Marso,
Akin pang naalala pagbisita sayo,
Sa inyong tahana't mapayapang baryo,
Nagmano pa ako sa ama't ina mo.

Ibig kong ang lahat ay di na magtapos,
Masasayang araw nating lumalagos
Sa isip, sa puso't maging sa malamyos,
Na kantahi't tulang aking inihandog.

Ngunit, nang lumipas ang ika-limang araw
mula nang makita't sa inyo'y madalaw
ay isang mensahe ang lubhang gumunaw
sa aking damdami't marahang tumunaw.

Animo'y balaraw yaong tumatama,
Nang ang mensahe mo ay aking nabasa;
Gusto kong umiyak, gusto kong magwala,
Ngunit, anong saysay gayung wala na nga?

Kung isaulan ko itong aking luha,
Masasayang lama't walang mapapala;
Kaya't kahit ibig, ako ay tumawa,
Wag lamang masadlak yaong pagdurusa.

Kung ang kalayaa'y siyang ibig sinta,
At ang saktan ako'y ikaliligaya
Aba'y payag ako't ikaw na bahala,
Basta lang ang akin ika'y liligaya.

Kay sakit isiping tayo ay hindi na,
Ngunit, kung ito man ang itinadhana,
Aba'y pag-ibig ko't pag-ibig mo sinta,
Di makakahadlang sa ibig sumila.

Mahal ko paalam sa ating pag-ibig,
Mahal ko paalam, kahit na masakit;
Mga alaala'y huwag ng ibalik,
Burahin ng lahat sa puso at isip.


~WAKAS~

Io ti ** vista seduta al pianoforte
e mi sei parsa un angelo, una vergine
di certissimo aspetto - come fossi
oggi cresciuta lì su quelle soglie
di sveltissima musica, o fermento
bello di donna dalle dritte spalle
cui le dita di angelo racchiuso

hanno impresso una curva di mistero
mentre che all'apparenza ne gioivi
profondamente come in veste nuova.

E noi tutti di te ripensavamo
cose profonde e più miracolosa
che una vetta di sogno la tua dolce
cara presenza ci scioglieva i nodi
dentro il sangue del male e sollevava
la nostr'aria nel palpito felice
dei tuoi biondi finissimi capelli.

In the stacks of all we knew, LOOKY HERE,
in 72 minutes we walk a parsec, and Earth turns
two degrees, and Annie Jacobsen's whole
do no more, is all our denoument.

- pardon our verbosity, we had free time -

What news good came lately my way,
I long to think I did expect, my way
was new made, after the majority attained
use of Google translate thinker augments,
weform a contextual we, excluding
orders of social harmony
allowing liar laws life,
justice and way
eminence
eumenine specificity, so many specified known
wasps classified royally cosmopolitan,
mental peace presensing sub-untilificious

royal rules, only queens reproduce,
only idle bees are never seen busy,
and some can see syms when societies
all stop to think, for a minute,
and just breath, in, then out
we form awesome thinks expansive,
to mostly
support generally useless bums, like me.

{estimated reading time queries are invalid}

This is why, don't ask why again, or else,
imagine that…

The idle mind is where repairs are made.
Pairs connect, mate in mind and hold
thoughts as long as you imagined…

With this tool,
were I one willing, and able,
to master its functionality, imagined

ever learning along with reality
expanding the need to know,

all the things possible in this window,
between my time and thine, whole
worlds away in words never writ
with ink or wedge in stone nor clay
wished for siderealities, as many as
all the stars within augmented plain
sight, as through any stained pane,
presenting dancing pixels just there,
edgewise,
in our per ifery margin, where beauty
squirms eusocially,
all lights holding mean-peak
at an instant's attention
max red or green or blue, fading to black.

Pain, in jokes and drama, pain
is the essential underlay, the gesso
McLuhan saysotoo
over which we pigmentate, media
mental in original intention, obedient,

under law older than Shadrach,
the law of the Medes and Persians,
the power of attorney given priests
of the authors of our orders, classified,
as it is writ, thus it must be… sacred
ready readers, only.
Reading makes inclusion work as wisdom,
instant completely functioning beautifully,
breathe-ing
as if, asked
and answered, at the moment, called
Wisdom, come, entreat with all warring in me,
Wisdom, come, gentle minds twisted by me,
Wisdom, come, make us make believe.
-------------

Eerie, eh, not holding any thought, being
thought spiritual enough to find any word

so idled as to be posh fluff or street crud,
slung to signal inclusion in the with side,
the meaning in life is the message
in this medium prepositioned
opposed
to the without side, those at emnity
with truth's way

Into the comfort zone,

danger free, follow your toes, theories
of everything, meditatively perpendicular,

norms, and circles, churning burning effort,
ef-ing walls extend effects solid ificate
to hold the ash and tailings,

mined precepts seeding crystals
in caverns,
never witnessed, now known, so true,

two dichotomies make one tetrad,
and whatsoever we agree
to make believe

we may, and think it not robbery
to play,

make functional fun, little impulse to smile,
and think I know this idea, functions in me,
wink
and now, you, unless we lost you at the
NAND gate, excluding unbelievers, then a
NAND gate excluding unbelievers in live words,
NAND gate excluding no second guessing, here

we are, all in one window, thinking
we are our kind,  tied
at our common sense ability,

to stretch a point,
to make a thread one pastless point thin,
to tie a premis, a premission, permitting ponderous
whying
heavy duty gullibility
in terms
of mortal sensibilities,
this'll kihl you. I realized. Accidental as the idea silent
aitches let us talk end existence kihling bad ideas

to use pain
to teach, 'ow, why how is always
thorny issues, way back, seemed common,
we learn how fire works
by being made aware,
- not by being burned, a touch is enough
- skin as sensitive as a frog in parable lies, leaps
as touch response reflex functions all start running
what ifs against wonder ifs, wishes versus prayers,
-no, frogs won't simmer to death, they leap
using frog sense,
worth of knowing how long
to wait in winter, learning
worth of knowing bears know something
of weather. Co-mental commenting we think.
Thought hard fruit, thinkalongtime fruit, ra' good

Singing salmon songs I never learned, thinking bear
market strategies make less sense than bullshat
macroeconomic dimensions extractable
from meta data,
under all we ever stood up from under,
in the bubble of all I bet I knew for sure,

boldly accumulating in arterial informal plaques,
and films in limenal tunnels holding quarks as ones,

two bit chirality problem,
solved, cut it six ways,
two heads, two mouths, in one, out the other,
inside outside all at once, so easy, we imagined,
image that, two eyes, two ears, two nasal passages
into synodical pressure sensitive chambers
sinus sorting
of pheremone signal
to act analagous senders
to whale domes, catchers,
signal
from noise, gnosisnot say so,
sniff, feel cold nose, think so,
swallow all pride, and pretend, we made up this mind,
and it uses words we can understand
in all the unbarbing thorny issues
of zoological superfluity, among

watchers and waiters serving as idle ants,
with angst relief primary function,
just take air for granted, free
grace in time of need,
sleep if you are tired, easy,
weary way we know we go, has
cost. Pain exists, you know, you can imagine
in art, in jokes, and most certainly dramatic series
that carry followers
through decades exposed
to commercials announcing urgent solutions,
- now, no commercials, we bingegulp seasons,
- sometimes at a sitting, depends on dope
skating on easy learning absorption skills,
ever learning the drama never ends,

ask your doctor, now,
back to the global equivalent of one
Paredo Distribution, eighty percent of TV
is daily faire for twenty percent of people,
eighty percent of readers reading this far,
get to this bubbles popping edge, on a side

zoom to a scatter graph, who breathes in
who breathes out,
all around the world
whiling away, in trust we make peace seem.
.. seen as through smoked glasses, liquidly
Gaussian blurring edges
where the frame
holds the light we see through
to think like this

is real
at word level. Live rethinking, first men
tale-ings
after refining whying wishes
to know.
More, or less.

Everything, all at once, is chaos, whence
art abstracts beauty patiently, trusting wishes
what if its another trick we have no defences,
we get eaten alive,
for cultural misappropriation.

Dear is a value to be weighed using full bandwidth
Sakal, show thy self letters ready for measure,
mea culpa, mea maxima culpa, indeed
שָׂכַל defined several of seventy ways,
spelled to take a broken heart
and mend it with a realization.

If my need became your need,
we would be in love,
that would really
defeat the use
of preparation, peeling potatoes,
prudence, ever ready to entertain,
pounding clothes down by the riverside,
watchin' babies being washed off and blessed,
שָׂכַל knowing waiting is suffering, not pain
watchin' life like National Geographic, before TV.
A messenger's whistle, hear
ah
Message to the mass essences
of little looks mira-clues, seen miracles
since who knew when today
would continue as today. As if once more.
Dear Prudence,
did we come out to play, as if today,
was one of those times that we all seem
to have, recollected
if it could seem alright.
שָׂכַל prophets spake, Ai make secrets known,
the whys for all the wars so far. Pride, indeed.

Why? Would that defeat the use,
and not the purpose
of preparation, final product,
Battlefield Earth, truths uses versus lies uses,
us as we
who think it all through
to the seed
in the fruit it self desirable
to make one wise considering
שָׂכַל science falsely so called, still makes believers.
Slow down.
Jello time reminds second glancers,
when time is not as dear, as an instance
in re co gnosis, swallows gnosis known nots,
- wise was the serpent discerning decision trees.
what would ever make us all think one thought once,
then never think it alone again, we all ways, big all
think this was the way, we walked in,
the same way we walked out, all
set to comprehend wisdom and knowledge and
yada da da da we who work
   in living once idle words,
our side ways won, when we did not fight,
we never lasted al-mental
this long before, but
when we get old, we keep our wits, we got older
sooner than later, so we know
more than our dads, too.
- old friends well imagined
- happy ever after any way,
don't aspire, little maker
of good sensed peace,
to stave off thermo nuclear war
by your self, aight, here we go,
make up a master mind board
of suggesters
by your self,
HelloWorld,
with you
in a minute,
I am in a consultation,
relationships with dead friends, such are
deeply personal, core ties to old times, remember
we can hear them say the same damnedlies, or listen,
שָׂכַל together with stars consider real the times

analagous to tuning back when zero beat, was sought
to make one wise,
in Genesis, esoteric
in the gaps,
she saw he never knew, so Cain did, for sure…

hey, old enemy of me, I cannot remember why
I was afraid of you, and never got to know you,

but I recognized your art, the other day,
in an old, old magazine ad,
then that leads to us in a sense, innocent,
a lost soul I had no sympathy for, I was his bully,

so he's dead and we're okeh, spiritually, we talked,
I told him I had changed, he told me he'd broken,
got busted in Oklahoma, went to prison, for ****,
got religion then went nuts, and I said

I can relate.

So we stay in touch in the spirit.
I don't know how he died, but we were in situations,
where sixth grade bullying had been forgotten,
when I call this character
into my life, as a friend, known to many
mistreated in this mortal moment, laughing ever
as a complexity of never ifery, it did not ****
you to know, boys were always boys,
we always think of Infinite Jest, and laugh
at the coincidence we both read Foster Wallace.
Always sorry, for the trouble we allowed
our wild child payback voter against
peace at any price, what price glory?

The little monstors empo'w'rable in us all, rahrahrah

It was Donall Dempsy said it:
https://hellopoetry.com/poem/4897567/even-now-now-very-now/
The flag of self unfurls
snaps into the lost moment.
https://hellopoetry.com/poem/4899302/walking-from-the-rising-sun-to-kildare-town/

Oi, this man's an inspirer of SAW such as wisdoms, never told,
could be, back when eighty percent
of us heard all our wisdom from drunks.
Now we read texts.

When the battles over,
and common sense is laughing,
some of it singing simultaneously

concurrently free presses in spirit and echoing
out side the bubble we met in as licensed wannabe

messenger shouting in the wild,
anybody home, we got lost.

As the earth moves relative to the sun, see
two degrees, is about, nearly to the Picosec
Seventy-two minutes, a parsa, in tradersprachen,

the realization, sure and certain utter destruction,
an agreed upon form of right use ness, national opinions

believe madness deters madness and nonsense in just code.
-it is not secret code, nor sacred, knowing is necessary, just
always was, all else you were told
to believe, with knowin' known
as sin, well we have recycleables
to trade, for those,
made
of the exact same historical threads
to here. On the battlefield, after all.
The point of anything we wished we did, done.

We can use our minds in ways once called praying,
we think we say we wish you the best, and hesitate, luck or grace,
favor undeserved by a wretch like me, ah, the maze,
the logos as spirit medium cord, twisted spider kite collection,
Ariadne, toss the lad a line, he's a ways to go until sense is common.