Bir gün bir hörümçək
bərk sürüşərək,
Dığırlandı yerə
dəydi kətilə.
Kətil yerə düşdü –
taxtaları deşdi,
Döşəmə yırğalandı –
və ev dağıldı.
Evsə ucada, yamacda idi,
Birbaşa aşağı diyirləndi.
Tappıltıyla çaya düşdü,
Şişdi çay daşqına döndü,
Ətrafda nə varsa gömdü.
Dərələr və dağları,
Ağaclar və daşları,
Evləri, hasarları,
Uddu hər şeyi sular,
Acgöz, qorxunc dalğalar.
Dalğalar qoynunda üzür bir budaq,
Gəlin bu budağa yaxından baxaq.
Oturub orda o fağır hörümçək,
Sürüşüb yıxılan ağır hörümçək.
Köksünü ötürür, büzüşür, qorxur,
Hərdən də əzdiyi dizini ovur.

Boyansın qoy cahan nura, işığa.
Qalib gəlsin günəş zülmət soyuğa.
Dünyanı bürüyən bu bulaşığa,
Dalğa-dalğa hücum çəksin saf sular,
Bəlkə onda təmizlənər, arınar.

İnsanoğlu, bezmədinmi savaşdan?
Duymazmısan, dünya söylər yavaşdan:
- Hikkəndən, kinindən, qəzəbli başdan,
Məhv edəssən elmini, taqətini
Açmaq üçün kainatın sirrini!

Və hər kəs öldürür öz sevdiyini,
Qoy hamı dinləsin məni diqqətlə,
Kimi acı baxışla başlayar bunu,
Kimi yalan-yaltaq sözləri ilə.
Qorxaqlar öpüşlə məhv edər onu,
Cəsurlarsa qılınc zərbələriylə.

Kimi gənckən öldürür sevdiklərini,
Yaşlı vaxtlarında öldürən də var.
Kimi qurban verər öz şəhvətinə,
Kimi qır-qızılla onu soldurar.
İnsaflısı bıçaq alar əlinə!
Kəsdiyi tez ölər, tez də soyuyar.

Kimi çox az sevər, kimisi lap çox,
Kimi satar onu, alar başqası.
Kimi gözyaşına boğulub edir,
Kimi uf da deməz, saxlamaz yası.
Sevdiyini çünki hər kəs öldürür,
Amma hər öldürən çəkməz cəzasın!

Mənə hər bir şeydən əziz sənə mən,
Şeir həsr etməyə qorxuram, birdən,
Oxuyub, məndən də gənc, layiqli biri,
Səni mən tək sevər, mən kimi qəlbdən.
* * *
Mənə hər bir şeydən doğma səni mən,
Vəsf etməyə qorxdum, sevən kəs birdən,
Öz sevdiciyinə eşqin bildirər,
Səninçün tapdığım gözəl sözlərdən.

– Ata, üzümə bax gör nə çıxıb,
Atası öpdü onun üzündən.
– Atacan, gözüm şişibdir, bir bax.
Atası öpdü onun gözündən.
– Ata, yandırır günəş üzümü,
Kəsdi atası günün önünü.
– Ata, arılar incitməz məni?
– İncitməz, qızım, onlar kimsəni.
– Yağış yağanda saçım islanmaz?
– Papaq geyərsən, heç bir şey olmaz.
– Atacan, evə çox gec gəlməzsən?
– Getmərəm işə, əgər istəsən.
– Yoruldum yaman, dincələk bəlkə?
– Çox yoruldunsa, gəl gedək evə.
– Gec yatsam bu gün, küsməzsən məndən?
– Mən yox, amma ay inciyər səndən.
– Nə vaxt gedəcəm məktəbə, ata?
– Az qalıb, qızım, həmin o vaxta.
Qızcığaz bir an dayanıb durmur.
Sual verməkdən zərrə yorulmur.
Atanı güdür, gözdən qoymur heç.
Baxır üzünə, qımışır bic-bic.
Sual üstünə sual yağdırır.
Nədir səbəbi bəs bu marağın?!
Dəcəldir yaman, gəzir, axtarır.
O öz gündəlik nəvaziş payın.