kailan ba nabuhay ang mga manunulat?

sa lahat pagkakataon, kumukuha lang sila ng materyal, ng inspirasyon, ng hangin sa baga ng apoy.

kung iniisip **** ibinigay na nila ang lahat sa'yo, pakaisipin mo ring marami silang nakuha mula sa'yo: ang alon ng buhok mo, ang tsokolate **** mata, pantay na mga ngipin, nakakaakit **** ngiti

ngunit higit sa lahat nang 'yon, ikaw pa rin ang talo, bakit?
dahil minahal ka nila upang iguhit nang tulad nang sa mga pintor: delikado, misteryoso at orihinal.

kahit pa ilang tauhan na ang nagdaan, makikita mo ang pagkakaiba ng oras, panahon at lugar; pagkapusyaw at pagkalamlam, katingkaran o putla ng kulay mo sa tuwing magkahawak kayo ng kamay.

ikaw ang talo, dahil kahit sinong gagawa ng sariling istorya, ikaw; na tinutukoy niya ay ang laging kontrabida. 'hanggat hindi natututong magsulat ang leon, palaging papupurihan ng mga istorya ang mandirigma.'
ikaw ang nang-iwan, unang nilapitan, unang bumitaw sa magpakailanman,
ang hindi lumingon

sa bawat pagtawag sa pangalan **** kirot na ngayon ang katumbas
para bang kalamansing piniga sa sugat na kailanma'y di naghilom at naglaho.
pero sa panahong bumakat na sa papiro ang mga letra, hindi na lamang siya ang luluha sa pagkawala mo, ni maiihi sa kwentong una kayong nagkatagpo

kailan ba nagkaroon ng pagkakataong inisip lamang ng manunulat ang ngayon at hindi ang bukas na isusulat niya ang mga nangyari nang araw na 'yon?

ang unang beses mo siyang halikan sa pisngi, ang panay na pagdantay mo sa kanyang balikat at pagkahawak sa kanyang braso?

kailan ba niya malilimutan at ilang beses pa niyang pauulit-ulitin ang gunita ng pagpatak ng mga luha mo sa harapan niya nang walang dahilan kundi dahil masaya kang kasama siya?

kailan ba nabuhay ang isang eskribo?

sa simula pa lamang ng panahon, kasiping niya gabi-gabi ay ang tinta ng pluma at papel sa harap ng init ng gasera at nagbabagang puso.

mamahalin ka niya gamit ang buhay na mga salita
papatayin ka niya hangga't di ka na makaahon sa lalim ng bangin kung saan inimbak ang pagtingin niya sa'yo
nabuhay siya nang dumating ka
nang mga panahong ang mga oras ng kabataan ay itinatapon na, ikaw ang naging gasolina
upang magliyab siya
oo ikaw na irog niya

nabuhay siya upang buhayin ka magpakailanman

Nakalimot ako
Kung paanong magsulat
Ng isang akdang pampanitikan
Hindi ko na muli alam kung papaanong
Sisimulan o tatapusin o hahabiin
Ang kalagitnaan ng walang katapusang salita
Nakalimot ako
Naubusan ako ng tinta dahil
Nagmahal yata ng iba
Wala na akong papel sa buhay mo
O sa ibang taong
Taon-taon na lamang sa simula ng taon
Pinangarap kong makasama upang makita ang mga lumilipad na parol
Nakalimot ako
Sa nagdaang taon
Paano ko nga ba ikinulong ang sarili sa isang kahon
Nanatili roon ng mahabang panahon
Nagdugo ng mga letra para sa kanyang patron
Paano?
Paano ko naalala ang maliliit na bagay na nagdulot ng hapdi
At ibaling iyon sa papel na akala ko ay mayroon ako
Nakalimot akong kalimutan ka at ang iyong alaalang wala naman talaga
Kasi diba?
Hindi naman tayo magkakilala
Nakalimot ako kung sino ka
Isang taong hindi ko na nais kilalanin pa.

Fantasy and alcohol blends the most peculiar way
The two ingredients to a lover's immortality
Was the hallucination and escape from reality

Naneun, Yeon Feisu Imnida
Reared from a turkish tribe
Faced the border's Yuan army

The commander who had the Silk Road
Daughter of General Batolu
A warrior, who had lost her mind

The warzone was full of blood and loss
The battlefield was full of corpse
Their bodies crying for the agony to end

You, a deposed Goryo monarch
Spared my life from hellfire
Left to breathe in shame and sorrow

Left with no chance to live
With dignity and honor
I became your lifeless subject

I picked up the sword
Buried the last ounce of hope
For my tribe, my home
Whom you conquered

A hunt for Gumihos and Tigers
You threw yourself as prey
To save the chased nine-tailed fox

The emperor's most favored consort
You dare stare at your possible death
And took the blade for her sake

While I took the poison arrow
You dared show me your weakness
I dared mend your wounded chest

I tried to unlove you
So I could protect you,
For I'll never have your heart

There will always be two martyrs:
The oppressed and the oppresor
The protected and the protector

I wish I could rest from the battle
I fought alone
And find my own path

I had to leave  
For my life is of my tribe
I left, having the concern in your eyes

my mother always said
"don't fall in love with a poet"
they pretend to love you
but what they really love
is writing about loving you
you are mere words to them
feelings cheapened by a page,
dusty grey typewriters,
and many unfinished drafts
of lovers both old and new,
you are the question mark,
but not the answer,
they are searching for ?
person unidentified: mystery
the page wanderer,
each poem a missing
person poster to cover their
bedroom walls.
they cannot love something
that is in their head
poets are the loneliest of
all people, my mother said.
they write to immortalize
what has long passed.
to live within their words,
but not reality,
lost souls writing suicide notes
and proclaiming it art.

Maari ko bang masabing, iniiwasan ko ang pag-ibig?
Para bang sinasabi kong pinipigilan ko na ang huminga?
Lumanghap ng buhay at magtaboy ng karamay?
Sinasabi ko ring araw-araw na ang aking lamay

Hindi ako sumusulat ng tula ng poot
Pawang pag-ibig lamang na sa dugo'y nanunuot
Pagkahalina sa pag-iisa at paglalakbay
Pag-ibig na lamang ang sa tao'y bumubuhay

Iniibig ko ay hindi ang tinubuang lupa
Kundi sa mundong unos na ang sinagupa
Hinati ng porma ng pag-ibig sa sarili at kapwa
Nang bakuran, tinatawag nating ngayong mga bansa

Kung ang ideya ng mga tao'y di magkakapareho
Paanong lahat tayo'y magkakasundo?
Pag-ibig na dalisay sa pagtanggap
Hindi huwad, malinis at di nagpapanggap

Along the busy streets, where
Trains were the great vessels,
I found you at the wee hours
Enchanted by the look in your eyes
Aloof with the roughness of your voice
Rain poured, however
No one knew, but I myself
Vain were the emotions I felt
Ash as your sea crashing hair
Hindered by the directions of the wind
Green leaves had withered
Alms had been given
Mourning had subsided
Lost, I was trying to find my way back
Right where you sat, glanced
Today, the trains had stopped
Alleviating the heavy flow, stuck
Leaving the mix of smoke and your scent
Sedating further, the numbness
Escavenger to your remnants
Another half a  year has to come