Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
CRESTINE CUERPO Aug 2017
Pagsalig ang nagbugkos natong duha,
Hinungdan nganung kita nahimong managhigala,
Pero na unsa kini pagkahitabua?
Ania ang atong estorya.
Kung abrihan ko ang mga panid ug dahon sa kasaysayan,
Ug kung ako kini tuki-tuki-on sa makadaghan,
Dili ko mahikalimtan ang kagabin-on nga atong naagi-an.
Ana-a ako sa mangitngit na dapit,
Ug sa dehang dunay hubog nga sa akoa gihapit,
Naghilak ako sa daplin nga hilit,
Ug ikaw nga saksi, mitawag sa imong mama sa makalit.
Gelakag kini  sa imong mama ug walis tingting,
Ako nga nagluha ug katawa,
Kay siya naka tini-il ra.
Emu dayon akong gegakus,
Aron mawala ang akong kahadlok ug kaligutgot.
Sukad adto kita nagkahigala,
Ang panganod galantaw natung duha,
Malipayon kita nga nagtampisaw,
Sa tubig nga matin-aw.
Ug sa dehang kita manginhas na,
Pwerte natung lipaya
Sa matag kinasun nga makuha ta,
Asta natung bebuha
Ug sa dehang emu akong gedala sa kapilya,
Nadunggan nato ang kanta nga nag-uluhang, "Bato balani Sa Gugma".

Malipayon kita nga nagpunit sa mga kendi,
Kini gakahitabo kada gabii,
Sinugdanan sa atong pagtuo sa Balaang Rosaryo,
Ug kay Senior Santo Nino.

Abe-----abe kog kato dili matapos,
Apan pagka-ugma kita taman nalang sa pag gakus,
Naghilaka ta ug nagbangutan,
Nagdagayday ang mga luha sa atong dughan,
Samtang ikaw ug ang emung pamilya,
Naghatud namu sa pantalan,
Ang emung mga kamut emu dayun hinay-hinay nga gebuy-an.

Getan-aw ko ang layo nga mga barko,
Ug gi-ingon ako, " Goodbye Cebu mobalik ako!".

Walay adlaw ug kagabi-on,
Nga ako dili nimo padamguhon,
Nag-alindasa, nagsalimu-ang,
ang akong kasing-kasing ug dughan,
Kay gepangandoy kong kita magkita na.

Katorse katuig ang nilabay,
Abe nakug kita wala nay panag estoryahay,
Natingala na lang ko sa "text message" nemu bai.
Abe mo nga ikaw ako ng gekalimtan.

Salamat! kay gipili mo ang kurso natung duha,
Malipayon ako higala,
Hilabi na nagla-um ka ,
Nga ako mubalik pa.

Way sukod ang imong pagsalig sa akoa,
Wa jud ka nagbag-o,
Gasa ka nga gehatag kanako a Ginoo,
Abe! nakug sakit ang musalig dala ang pagla-um,
Pero luyo sa mga dag-um,
Nagpahipi ang kamatuoran ug paghandum.

Sakto ko! nga ang pitik sa akong kasing-kasing,
Mao sadang getinguha mo,
Samtang nadunggan ko ang tingog mo,
Wa jud kay pagbag-o,
Ngisi! todo-max ka detso.

Piso-piso para sa barko,
Akong paningkamut para nemu,
Aron dili masayang ang atong mga tenguha ug damgo.

Hulata ko sa pantalan,
Saksi kini sa atong pagluha,
Pero mu abot ang panahon
Nga kini mahimong saksi sa atong kasadya!

Salamat! tungod kay dagat man ang pagitan,
Dili kini mahimong babag sa atong padulngan,
Para magpadayon ang relasyon,
Nga nahimo nakung inspirasyon!



"LDR" tang duha!
Wala jud d.i forever,
Pero na-ay together.
Long taim mi sa mekim rong, gutpla tingting em i kamap. Em ikam na em i toktok wantem mi, na em i tok olsem, "Noken bisi long bihainim gris blong snek olsem ya, bihainim tok blong mi na bai yu inap".

Long nait, nek blo yu isave hamamasim mi. Na long moning, hanmak blong yu i woklo stiaim mi long ol gutpla gutpla rot igo long gutpla gutpla wara. Olgeta hevi i woklo lus.

Long taim mi pasim tingting stret long yu, orait mitupla ikam kamap pinis long maunten igo antap. Na antap blong em i antap moa winim ol klaut. Hau bai mi sakim tok blo yu o? Mi nonap, long wanem, tok blong yu i switpla tumas olsem hani i kapsait niupla tru long sait blong diwai. Bai mi hamamas moa yet na nomoa bihainim snek nem blong em, rong.
I wrote this poem in my mother tongue of Tokpisin. It is about how Wisdom comes and speaks to one about changing their ways.
fray narte Mar 2020
My heart is a shrivel of miagos bushes,
uprooted, shoved, chucked in new soil;
the leaves between my lips,
now, in an unhealthy shade of chartreuse.

Regardless, I have taught myself
to shear them into tiny leaf crumbs,
making trails —
marking the houses, the buildings,
the roads of this foreign city,
safekeeping directions
into a catalog of things that aren't home.

My feet are weary and somehow,
they manage to find their way
back in this cold, oppressive room.
And yet, how does one sleep under the glare of these walls?
How does one revive a dying garden
in a city that only knows
the language of tires as they kiss the pavements,
in a city that only knows
the walis tingting's weary sweeping
of these crumbs of miagos leaves —
the ones leading back home?

Yes,

I can teach my tongue and all its browning, dying leaves
to remember these new ways of growth,
these new words, new schedules,
new routes, new streets.

Alas, even the waters, even the sun
can't teach it to love the language it doesn't speak.

— The End —