Die fluister van my hart...
Ek raak stil en luister *** fluister my hart.
Die liggiese geklop in my keel maak my bly oor die lewe wat ek voel. Myne praat van die ope lug so blou, ek hou dit vas, en van die wind wat vry waai sonder om toestemming hoef te vra.
Van die son wat vroeg oggend goud op kom met die begin van nog n nuwe dag, wat warm bak teen jou rug as jy dit die minste verwag.
Van harde hande werk in die kombuis na die tuin wat vra vir bietjie liefde en gesels.
So is die lewe vol lewe, vol kere vir lekker lag.
Ja dit gee mens krag om die mooi te sien, in elke dag. 2016-11-28

Ek skrik die 10de Augustus wakker.
Iets voel verkeerd, so swaar, so leeg.
Met 'n knop in my keel raak my gemoed swakker.
Min het ek geweet, dat treur so swaar kon weeg.

Vaagweg **** ek, "I look to you"
"And when melodies are gone"
"I hear you in a song"

Ouma was ons eie Whitney Houston
Haar sterk gees was ons rots.
Al het ons met tye lekker koppe gebots.
Sy was my vestiging, ons familie se trots.

Mag die rose in Bloemfontein altyd ouma se naam onthou.
Die pragtige rooikop dogtertjie in liefde toegevou.
Ouma se omgee het my soveel keer gered.
Die dankbaarheid gekoester in my mooiste gebed.

Mag die voëltjies altyd bly sing
Terwyl ouma se stories mooi herinneringe bring
Ouma was altyd bereid om te help
Vol genade het ouma, harde harte versmelt

Mag oupa altyd verlief bly
Sodat ons verdwaaldes, ook die regte prentjie kan kry
'n 53 - jaar, onvoorwaarlike liefde verhaal
So opreg, en eerlik, die mooiste mylpaal

Dankie dat ouma my aanvaar het vir wie ek is
Al sit ek heel wat die potte mis
Dankie vir alles wat ek by ouma kon leer
Dankie vir elke drukkie, vergifnis, keer op keer.

Dankie vir elke koppie soet tee
Vir al die miljoene trane wat ouma moes afvee
Dankie dat julle vir my alles kon gee
Dat hulle harte net liefde kon skree

Dankie dat ouma my veilig kon hou
Ons verlang alreeds, en sal verewig onthou.
Ons bly, onvoorwaarlik lief vir jou.


Ek gaan ouma mis, al my liefde, Thomas.

Explain to me,
mother,
why it is that
I can breathe
easier with his hole in my chest?

It is about
time
that I realize
I've done this
to
myself.

It is about
time
that I realize
I
should give up.

The waves crash against my thighs.
The waves crash against my pelvis.
The waves crash against my stomach.
The waves crash against my chest.
H
hA
haR
harD
hardE
hardeR
softeR
softE
sofT
soF
sO
so what? so what if I drown?

Let the reaper eat my stomach contents.
Let Him drink my spinal fluid;
let it trickle down his fleshless chin.

Recycle my eyes so that I may
see.
Recycle my heart so that I may
smile.
Recycle my brain so that I may

forget.

Nothing's funny when you're bleeding.

To the mall back in fifteen wit fifteen bag's of Gucci
Grate day fo real.
Tho no man pay for dis
All me
And glad to be one harde working chicka

Why do I alwayse thinke
To harde, ma heart has gone enlarged
From da hope of finding tru romantik.
Ma feelings all gon slanted
I'm messed up frum wanting
Dat tru boye to holde me.
But noone here
Not one boye here

vastgeworteld in de grond, als een half volgroeid struikje
in de harde wintergrond, wachtend op de langste nacht
de eerste vooruitblik naar de warme zomerzon
wanneer de duisternis langzaam, voorzichtig
wordt verdreven door smalend ochtendlicht

Een blondje,
niet gevallen,
niet haar mondje?
Een brunetteje in een flatje
dat een zetje
nodig heeft
of een verzetje om haar te vertellen dat ze leeft?

Een roetje, roet en zwartje
met een zoeter peperkoekenhartje
of een harde met een oom en tante,
muts en ovenwanten
en een sjaal om te verbergen
dat ze last heeft van constante
onzekerheden die door merg en
lijf en leden?

Een lieve, die me troost
en ik mag troosten.
Een zachte die om me lachen kan,
zicht heeft op haar werk en kroost
en ik mag kroosten.
Maar wat wil je dan?

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Het is nieuw of belangrijk,
speciaal of omvangrijk
dus je bent op van zenuwen,
gestresst. In kluwen van
gedachten, zitten alle antwoorden
al klaar. Doe gewoon je best
en je hebt het voor mekaar.
Het gaat om vertrouwen
in jezelf, je harde werk en
niet om al de rest.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

't Is warm of koud, droog of nat
en altijd druk druk druk.
Zij die nog een passie hebben,
mogen spreken van geluk.

Zit ze zondag in de zetel?
Heeft hij harde hordes hoog te huppelen?
Zeg alstublieft niet dat je iets voelt druppelen.
De stad, dat is een heksenketel.

In gras en stilte zoek ik tevergeefs de vlucht,
besluit ik deze week met een lange diepe zucht.

Dag mama,

Of moeten we je ondertussen oma noemen?
Alvast vijf dikke kussen
en een rijtje droge bloemen.
Je hebt ze wel verdiend na al dat harde
werk, verzorgen, opleiden en opvoeden
van die hele garde onder je hoede.
Je hebt dat puik gedaan en terwijl
we wachten, vol met spanning,
op het eerstvolgend bezoek,
denken wij op afstand
aan onze liefste moederkloek.