Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
A de Carvalho May 2012
I’ve known, all along, I speak
not to be heard.
I take myself to places, where I
forlorn, can guffaw.

I live alone, I breath alone,
I love alone, I dream alone.
Through my loneliness, I connect,
with all of you, with none of you.
I was born alone, I’ll die alone.

I have no remorse -
the Haast, too,
soars,
alone.
Last Arpeggios Jan 2015
Hologram (translated)

    Wary and full of hunger, we lie
    the rumor of Love
    with such haste
    for physicality,
    the urgency to embrace
    blurs our faces

    Reluctantly, we find
   there is truth in tenderness.
    But like former convicts
    unpracticed in honesty,
    we let it slip between the bars
    of doubt

    We’re not living we just
    flutter
    and hope to touch something real.

Hologram (origineel)

Vol van leegte liegen we
het gerucht van liefde
met zo’n smacht
naar tastbaarheid,
gezichten vervaagd
door de haast
om te omhelzen

Doch aarzelend wanneer
dichtbij, de tederheid
glipt voorbij
aan deze voormalige gevangenen,
ongeoefend in eerlijkheid
tussen tralies van twijfel

Wij leven niet, wij zweven
en hopen
iets echts aan te raken
Marshall Gass Mar 2014
You leave Haast in the velvet valley where the bras
hung just before, dangling ******* of mountains
rearing their ******* of snow at your watching.

The road licks the mountainside as I climb
high up her  body  to gaze at her beauty
as she succumbs to my wonder and awe
at such balanced beauty
hidden in jurrasic worlds
away from city made concrete wonders.

High up
a slender waterfall that gathered
all the mountains thin ribbon streams
gracefully spills over in a flush full
****** of satisfaction
as we held hands and watched
the tourists more interested in pictures
than passion racing to a finish.

I slid my hand around your buttocks
to remind me
that you too were blessed with mounds
and softly rising mountains
which I will devour when we settle
into discussions on love, later.

And of course, every single time you read
my new poem you ask:
' Do you always have to bare you soul
and my body is such a way
as to make your readers think
that all love-making was dressed
in mountains and valleys?"

"Yes" I replied to the laughter
between those apple bites!
Vic Sep 2019
Tja, ik probeer wel nederlands te schrijven,
God weet dat ik het niet kan.
Ik ga niet nog een ******* boek lezen,
Dus we maken er het beste van.

Eerst moet je bedenken wat je überhaupt gaat schrijven.
Geen idee, niet dat ik ooit goeie ideeën heb.
Dus dan gaan we maar weer rijmen,
Alsof het van een rijmwebsite komt, het is haast "nep"

Als je dan eindelijk inspiratie hebt,
*** ga je het dan verwoorden?
Nederlands is gewoon een kuttaal.
Rens, ik ga je op een dag echt nog vermoorden (misschien)

En nu is het klaar met die kutrijmpjes,
Het werkt alleen maar in het Engels.
Ik wilde een rijmwoord bedenken,
Het eerste dat in me opkwam was "soepstengels"

Help lol
You "challenged" me to write a Dutch poem, so I did. It's a happy poem too. Maybe I'll translate it sometime.
Faye Dec 2021
De nacht is eindeloos,
zeker als je de dageraad onverwacht
begroet na een uur of zes
verlangend naar slaap die niet komt.

The night is eternal,
especially when you greet the dawn unexpectedly,
after six hours of tossing and turning
longing for a sleep that will not befall you.

Ik ben fysiek ziek
van dit alles.
Er raast een manie door mijn lijf
en ik ben bang dat het mij de baas zal zijn.

All of this
has made me physically ill,
mania rushes through my veins
and I fear it will get the best of me.

Mijn maag draait en tolt,
het wentelt zich als zeerovers
op een schip, tiental keren op z’n kop.

My stomach twists and turns,
tips from side to side,
like pirates on a ship,
tons of times upsy-daisy.

Ik ben heel de nacht wakker geweest
radeloos over elke beweging,
peinzend over elk woord
dat jouw lippen verliet.

I have been up all night,
guessing about every move you made,
pondering the meaning of every word
that crossed your lips.

Het is haast infantiel
dat jouw aanwezigheid
zoveel invloed op mij heeft,
ik weet niet waarom ik dat toesta.

It is absurd
how much your presence
affects me,
and I don’t know why I let it.

Ik heb mijn huiswerk gemaakt
naar muziek geluisterd
wel twintig webpagina’s geraadpleegd
mijmerend over jouw gezicht,
schrijf ik gedicht na gedicht.
wat je dan ook wordt,
een muze blijk je in elk geval wel.

I did my homework,
listened to music,
took the advice of two dozen websites,
musing over your face,
I write poem after poem,
whatever you might come to mean to me,
a muse, for now, that inspires endlessly.

Ik heb een nacht slaap verloren
en heb het gevoel dat ik nu
langs de wereld heen leef,
deelnemend, maar niet participerend.

I lost a night’s sleep over you
and feel like I am
living alongside myself,
watching but not interfering.

De nacht heeft mij sterker gemaakt,
ik weet weer waar ik toe in staat ben,
*** ik in elkaar zit,
en ik heb mijn zelfvertrouwen weer herwonnen.

The night has given me strength again,
I am aware once more, of my capabilities,
what makes me tick,
and have found my confidence again.

Ik weet niet waar wij
tweeën naar toe gaan,
of we hetzelfde pad zullen betreden,
of bij de splitsing ieder een eigen weg gaan,
maar ik weet wel dat ik niet wil verdwalen,
en ik zal op het rechte pad blijven,
ook al is het misschien mistig.

I don’t know where the two of us
will end up,
if we will tread the same track,
or at the fork in the road,
will each pick our own path,
but what I do know,
is that I will not allow myself to get lost,
and will follow my trail till the end of the line.

Voor hem tien anderen,
en voor mij misschien vijf.
Ik weet dat ik beter kan krijgen,
ook al lijkt dat niet zo wanneer ik met hem praat.

There are ten others like him out there,
and maybe five like me.
I know I can do much better,
even if I forget during our talks.

Drie dagen,
niet eens drie dagen,
en hij heeft zich als een worm
in het klokkenhuis van mijn hart gewurmd,
en neemt hap na hap,
tot de appel op is.

Three days,
not even three days,
and he, much like a worm,
has burrowed itself
into the core of my heart,
and bite after bite
devours me,
until there’s nothing left.

Ik ben misselijk,
en ik mis je,
een maladie
van eenzaamheid
overspoelt mij.
Dit is niet wie ik ben,
altijd zo helder en duidelijk,
standvastig en vastberaden.
Jij doet mij ijlen
en daarom mag jij het contact
maken tussen ons,
ik heb al genoeg geleden.

I am sick to my stomach,
I miss you,
a fevered loneliness
overcomes me.
This is unlike me,
usually so clear,
determined and steadfast,
you make me delirious,
and that is why you
have to keep up the conversation
between us,
because I have already suffered enough.

Ik controleer zo vaak
of je al iets van je hebt laten horen,
dat mijn ogen langzaam vierkant worden,
ik mis geschreven schrift.

I have been incessantly,
obsessively checking my messages,
to see if you have texted me,
so much so,
that I fear I will end up like Mike TV,
I miss hand-written letters.

Er zal nooit gevoel bij hem vandaan komen,
en bij mij ook niet, zeker nu niet.

He will never reciprocate,
and neither will I, not presently.

Waar komt deze plotse last vandaan?

From whence came this plague, to plague me?
Daan Dec 2018
Onder onze vleugels,
ik neem je mee naar huis
zachte schokjes aan de teugels,
maar altijd welkom thuis.

Ik ruim jouw rommel op,
roep regelmatig stop,
toch kan ik niet zonder,
mijn lieve levenswonder.

Door je eigen vleugels gedragen
vlieg je door mijn levensboek.
Ik durf het zelf haast niet te vragen,
wanneer kom je nog eens op bezoek?
Ik zal je missen tot je terug bent.
Daan Apr 2019
Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.
Ik hoop dat ik zonder
rollator verder kan.
Daan Oct 2019
Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.
Er is geen thuis om naar terug te keren
Maar met nu tevreden zijn
Is iets wat je kan leren
Daan May 2019
Finaal onterecht en uitgefloten
t zijn de besten, 't zijn de groten
die van en slecht en buiten spel
of westen wel wisten binnen tussen
de palen te mikken en te schieten

Hardleerse, bruin gestreept naar
wit en plat en opgepompt
weggestompt wat en split
tussen twee vrachtwagens

Mannen doen gekke dingen
met *** spieren, met *** benen
mannen zonder ringen, tongen
die op *** enkels hingen
of bedelden haast wenen
of ze de bal eens mochten lenen
Daan May 2023
Hij vertelde *** de vork in de steel
of de wind in de zeilen.
Hij zei wanneer trop te veel
en wanneer wolken neerwaarts pijlen.

Als we niet wisten, naar boven keken,
handen in het haar, of muts, of pet,
barstend van onzekerheid, haast bezweken,
dan was er steeds dat paar oogjes vol met pret.

De waarman sprak de weerheid op
meer dan wekelijkse basis.
Hij, die de lucht, de druk, de mop
en menig fenomeen de baas is.

We nemen afscheid van jou en je praatje.
In thermometers reflecteert voorts jouw
schrijdend zicht, voor deze generatie
een boegbeeld, een rolmodel, een maatje.
Wij z-waaien naar Frank en hij z-waait 'blijer' terug.
Daan Mar 2019
Vanwaar komt toch die drang
om mijzelf te vergelijken, haast dwang-
matig, naar anderen te kijken
en op basis daarvan te veranderen
wat kan?

Ik voel me er niet beter door.
Integendeel en voor geen meter, ****,
ik erbij. Doe ik het goed,
is het zo, volgens u, dat het moet?

Volgens mij, niet, nee.
Ik verlies mijn moed
wanneer ik me voor mijzelf behoed.
Dat terwijl ik weet, wat ik denk en wil,
ook al blijft dat stil,
is ook oké.
Ik wou dat ik mezelf met rust kon laten,
dat men minder vaak toneel moest bovenhalen.
Maar om erbij te horen of zelfs nog maar te mogen kijken,
moet je inkom betalen.
Daan Jun 2019
Ongetwijfeld, zoveel haast
en die mensen voor mij
duwen die ernaast of
vinden ze het fijn in de rij?

Alsof ze zelf niet weten
hoeveel tijd ze al versleten,
al afhalend, vast mijn dank,
ik zoek wel een andere bank.
Het lijkt alsof ik de enige ben die zich haast bij het afhalen van geld.

— The End —