mula sa bintana ng mga katotong tahanan
may pinaghuhugutan balitang pinagkainan
merong budbod di-umano ang bibingka sa bilao
madalas di-ginugusto,,minsan nama'y napapa-tipo.

bihira man ang daloy sa hiwa ng pagkakataon
nariyan pa rin ang kuro at haka sa loob ng kahon
sa tulong ng walang patumanggang bulong na hindi naririnig ang tunog
sa likod ng pulang bilang matatanaw may abiso sa kidlat na walang kulog.

ilako ang lakbay ng himay sa mga nagdidilang anghel
para mahumpay ang tamlay mula sa pader na papel
ibahagi ang natatanging kuwento sa oras ng hanay ng kasarinlan
mag-manman sa likuran bago dumating at gumawa sa tambayan

matabunan man sa araw-araw ang pag-apaw ng dalaw sa estado
wag mag atubili,hataw lang sa paggalaw muling ibangis ang talento
bagamat ano mang bulwak meron ang katha sa salamin,matapos na
maisulat
sa ere man hanggang sa paglapag ng tuyong dahon,may mangha na ipamu-mulagat

sapagkat hinde mababanaag sa mga nilakaran
ang iniwang bakas sa pinanggalingang upuan
dahil ang dati nang puting kulay sa loob na 'ala pang bahid
magkukulay dilaw sa pagkakaroon ng matimtimang masid

at kung ang inaasahan ay taliwas sa nakatakda,,alin lang yan sa dalawa :
bumilis ang pagbagal ng patak kaya manunumbalik ang dati nang sigla
o malamang na mangamba sa pakiwaring hindi daratnan dahil sa
pagkaantala?
kung magkagayo'y ituloy lang ang pagkasabik sa pagtatapos pagkat
*magkakabunga!

Falling as recalcitrance of movement – seeks completion – yet the ground
   ballasts.
            There is no path that leads forward as I live backwards.
    There is poetry in the way
              a woman carrying a bilao moves away from the vicinity.
       Sound departs.
I took a deep drag and fell into a thick web
    of smoke, recoiled to fetal nature, into the womb of my unbecoming.

       What seems to contain endlessness: dark.
What punctuates this claim: moonlight.
      In a house that continuously aches,
I am grateful for windows.
                             Night-erased repeatedly, the dance of blades of grass.
       There is more stasis when words flay
                 themselves to pass as something more resolute than there is
     the kinesis of life’s steady abbreviations. We shorten like this,
                             when we curse the destinations upon movement’s mindless
                approval.

We collect ongoing afternoons
                         and cohere to trees. Say falling like you mean it,
     the way we commit to breaking though unwanted, feared.
                 Feel the hands accumulate warmth when propped
  into the sun’s permanent daze – face becomes glare,
                            a day becomes a scar.

This    is  where   I do  not know   what moves   to become fully   stationary.
     Days crumble like this.
   In a poem that is not a poem.
   In a sound that is only sound and not music.
     In a dance that is not life, but stillbirth.
   In notes that are purely rambling, not reportage.
     A voice that champions a fiasco.
                             This is where the   throbbing  afternoon becomes   a part
       of me    that falls   into   a chasm of   a fateful night,
                lassitude    of   debris in  tow,

                                       starting     measures  everywhere  we   left and   returned –