Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Arcassin B Dec 2014
By Arcassin B and Aniya




AB: Everytime we make mistakes,
We turn around and face the music,
And when nothing is playing,
The harsh reality get realistic,
Everybody wanna put us down,
Everybody wanna put us down,
Everybody wanna put us down,



AB: Unreasonable outcomes,
Shards of glass consisting broken thumbs,
Sadness is unbearable to cope,
Like breathing out your lungs,
Death in the family and misguided by the world of cruelty,
Depression can make up for all our memories,
It was also desperation for the frienemies,
Searching for a better way to fight my hateful riotings,
Heaven sent is troubling,
And life is slowly tumbling,



AB: Everytime we make mistakes,
We turn around and face the music,
And when nothing is playing,
The harsh reality get realistic,
Everybody wanna put us down,
Everybody wanna put us down,
Everybody wanna put us down,



Aniya: Product of a broken home,
Feeling like a broken bone that just won't mend,
Never wishing for a happy ending,
Just looking for an end,

I'd backtrack to a time where I began,
When the dark got out of hand,
So when I could ask for a hand,
But I'm trapped here lacking sleep,
Anxiety won't let me be,
Clawing out of my chest and into these words,
Trying to break free,


AB: Everytime we make mistakes,
We turn around and face the music,
And when nothing is playing,
The harsh reality get realistic,
Everybody wanna put us down,
Everybody wanna put us down,
Everybody wanna put us down.
Collaboration with the young miss beautiful Aniya ❤
Eugene Oct 2018
"Anak, ilang oras na lang, aakyat ka na sa entablado. Proud na proud ako sa iyo, anak" wika ng kaniyang ina habang inaayos ang suot niyang toga. Isang matamis na ngiti naman pinakawalan ng binata at niyakap nang mahigpit ang ina.

Ito na ang araw na pinakahihintay niya.

Ang araw na magtatapos na siya sa kolehiyo.

Ang araw na pinaka-pinanabikan niyang dumating sa buong buhay niya.

"Anak, mauna ka na muna roon sa unibersidad at ako ay susunod na lamang. May tatapusin lang ako rito sa ating tahanan. Hindi puwedeng hindi maganda ang iyong ina kapag akay-akay kitang nagma-martsa,"  Isang halik sa pisngi ang iginawad ng ina sa anak.

Lumipas pa ang dalawang oras, isa, at hanggang sa naging tatlumpung minuto na lamang ay hindi pa rin nakikita ng binata ang kaniyang ina. Kabadong-kabado na siya nang mga sandaling iyon.

"ROGEN! ROGEN!" sigaw ng isang tinig. Hinanap ni Rogen ang pinanggalingan ng tinig at doon ay nakita niya ang kaniyang matalik na kaibigang hingal na hingal na tumatakbo patungo sa kaniya.

"Bakit tila hapong-hapo ka, Arwan?" aniya.

"Ang--ina. Ang-- iyong ina! isinugod sa ospital ang iyong ina,"  agad namang kumaripas ng takbo si Rogen, suot-suot ang togang mayroon siya upang puntahan ang pinakamalapit na ospital sa kanilang bayan nang marinig ang tungkol sa ina.

Habang tinatakbo ang daan patungo ay hindi napigilan ni Rogen ang pagpatak ng mga luha sa kaniyang mga mata. Nang marating ang ospital ay agad niyang pinuntahan ang information desk. Sinabi ng nars na nasa emergency room ang kaniyang pakay at hindi pa nakakalabas ang doktor.

Pinuntahan niya ang emergency room at doon ay natagpuan niya ang sariling kausap ang kaniyang amang matagal niyang hindi nakita.

"Rogen, anak," agad siyang niyakap nito. Hindi naman nakapagsalita si Rogen dahil ang puso at isipan niya ay nasa kaniyang ina.

"Anak, patawarin mo ako kung ngayon lamang ako nakauwi at hindi ko inasahang sa muling pagkikita namin ng iyong ina ay aatakihin siya ng kaniyang sakit sa puso," mulagat ang mga mata ni Rogen nang marinig ang salitang iyon. May sakit ang kaniyang ina at hindi niya alam? Inalalayan siya ng kaniyang ama na umupo at doon sinabi sa kaniya ang lahat.

"Anak, graduation mo ngayon. Kabilin-bilinan ng iyong ina kanina bago siya atakihin ng kaniyang sakit na kailangan **** daluhan ang pagtatapos mo. Wala man siya o nasa tabi mo man daw siya ay dapat personal **** abutin ang diploma mo at ang medalya **** apat na taong mo ring pinaghirapang makamit," patuloy ang pag-agos ng mga luha sa mga mata ng kaniyang ama habang siya ay humahagulgol na. Ang medalyang iyon sana ang sorpresa niya sa kaniyang ina pero mukhang nalaman na rin niya pala ito.

"Mayroon ka na lamang sampung minuto upang bumalik sa unibersidad at kunin ang iyong medalya at diploma, anak. Ako na ang bahala sa iyong ina. Alam kong bibigyan pa siya ng Panginoong makita ang medalya at diploma mo. Tuparin mo ang bilin niya, Rogen."

Kahit mabigat sa kalooban ay pinahiran ni Rogen ang kaniyang mga luha at tumayo. Sa kauna-unahang pagkakataon ay ginantihan niya ang yakap ng kaniyang ama at mabilis na tumakbo palabas sa ospital .

Sampung minuto na nang makalabas siya sa ospital.

Siyam na minuto nang pumara siya ng masasakyan at dali-daling sumakay dito.

Walong minuto nang magsimulang umandar ang dyip.

Pitong minuto nang biglang bumagal ang usad ng mga sasakyan.

Anim na minuto nang iabot ni Rogen ang bayad sa drayber at naghintay pa ng isang minuto.

Limang minuto at hindi na nakatiis si Rogen. Bumaba na ito ng dyip.

Apat na minuto na at hindi na niya ramdam ang init nang mga oras na iyon maging ang mga nakabibinging busina ng mga sasakyan sa kalsada.

Tatlong minuto na at nasa tapat na siya ng unibersidad. Ang lahat ay nasa loob na ng convention hall.

Dalawang minuto na at kailangan niyang magmadali dahil dinig na dinig na niya ang pagtawag sa mga apelyido ng magsisipagtapos na nagsisimula sa letrang "B".

Isang minuto na at sa wakas narating din niya ang convention hall. Tamang-tama lang dahil buong pangalan na niya ang tinawag ng EMCEE.

"Batobalani, Ujuy Rogen, MAGNA *** LAUDE!"

Basang-basa na ng mga luha ang togang suot ni Rogen nang mga sandaling iyon pero taas-noo pa rin siyang naglakad upang umakyat sa entablado. Nanalangin sa isipang sana ay huwag munang kunin ang kaniyang ina.

Nang makaakyat ay binati siya ng mga naroon at isinabit sa kaniya ang kaniyang medalya.

"Everyone, let us hear the message of success to our first ever Magna *** Laude of West Visayas University - College of Education, Rogen Ujuy Batobalani!"

"Isang maikling talumpati lamang po ang aking ibibigay sa kadahilanang hindi ko po nakasama ang aking ina rito sa entablado upang magsabit sa akin ng aking medalya. Nasa emergency room po siya ngayon at nag-aagaw buhay." muli na namang pumatak ang kaniyang mga luha.

"Sa aking ina, nais kong malaman mo na walang araw na hindi ko inihahandog ang mga gantimpalang nakamit ko sa unibersidad na ito. At itong medalyang ito at ang diplomang kukunin ko ay para sa iyo. Para sa walang sawang pag-suporta mo sa akin. Para sa araw-araw **** pagpapaalala sa akin na ang buhay ng isang tao ay parang isang mahabang tulay na may iba't ibang uri ng balakid sa daang kailangang suungin, at lagpasan ng may lakas ng loob, tiwala, at malakas na kapit sa ating Panginoon upang makita ang dulo nito. Walang hanggan ang aking pasasalamat sa iyo, mahal kong ina. Mahal na Panginoon, maraming salamat din po at nagkaroon ako ng isang inang katulad niyang mabait, maalalahanin, maalaga at mapagmahal. Alam Niyo po ang iniiyak ng aking puso at nawa ay Iyo po itong pakinggan."

Ang hindi alam ni Rogen, matapos ang maikling talumpating iyon ay siya namang pagtigil ng tibok ng puso ng kaniyang ina sa ospital.
elea Sep 2016
Ano na gagawin natin?
Pagod kana ba?
Mag papahinga ba muna tayo?
O pag-ibig ang magiging pahingahan natin?

Apat na natatanging sagot na hindi ko masagot.
Ngunit kailangan ko.

"Gusto mo na ba mag pahinga?" Aniya.

Hindi ako napapagod.
Ayoko lang mapagod ng husto.

Mahal, hindi ako titigil.
Hindi naman kita kakalimutan,
Kailangan lang talaga natin mag pahinga.
Ipahinga ang mga puso nating kinatatakutan kong mapagod.

Ayokong maubos ang pagmamahal ko.
Kailangan ko lang muna maging buo.
Kailangan bumalik tayo sa dati.
Kailangan natin ulit maging bago.

Yung gaya ng tayo noon.
Walang kahit ano at sino ang nakakapag pa hinto.
Hindi na tatakot sumugal.
Hindi iniisip ang mangyayari na pano kung ganyan,
Na paano kung ganito.

Ayokong aalis ako kung kelan wala na.
Yung matapon ang dating puno.
Maging abo ang dating nag aalab.
Mag papahinga lang ako habang mahal padin kita.

Mahal, wag ka masanay na wala ako.
Wag **** kakalimutan na sayo at saiyo parin uuwi at igagapos ang mga braso.
Tanging mga labi mo padin ang hahanapin ko.

Babalik ako ng buong buo,
Handa na muli sa kahit ano.
Babalik ako ng hindi nag babago ang ritmo ng puso.
Babalik ako na Ikaw parin ang tanging kanta na aawitin nito.

Mag kikita tayong muli.
Mag hahawak ng kamay.
Ngingiti at tatawa.

Mahal, ayoko lang mapagod kung kailan malapit na tayo sa dulo.
Ayokong masayang ang lahat.
Ayokong mawala ang Ikaw at ako.

Babalik tayo.
Kasi ayun ang mangayayari.
Naka tadhana na iyon.
Tayo naman lagi.
Tayo lang palagi.
9/8/16 pbwf
- Ikaw lang palagi.
Ikaw naman lagi. -
elea Feb 2016
"Bago yan ah"* aniya ng makita ang converse kong pula.

Wala eh, wala nako maisip para makuha ang antensyon mo, mapansin mo.
Naubos nga lahat ng ipon ko para sa sapatos na to.
Balita ko kasi mahilig ka daw sa kulay pula at nangongolekta ka daw ng mga branded na sapatos.

Ako yung tipong hindi maganda namay porselanang kutis gaya ng iba.
Hindi katangkaran, pero pwede nadin para sa isang kolehiyala.
Walang bag na ang tatak ay Guess,
At magagandang damit na galing sa Mall.

Simple lang ako, laging may hawak na libro.
Nalilimutan mag suklay dahil baka maiwan ng jeep papuntang terminal ng LRT.
Hindi naliligo sa pabango na padala galing abrod.
At higit sa lahat, hindi nag susuot ng ibang sapatos bukod sa pinag lumaan kong rubber shoes.

"Converse yan diba?" Dagdag niya ng hindi ako sumagot sa pag pansin niya.

Ang totoo ay hindi ko alam ang sasabihin.
Hindi ko alam pano ibubuka ang mga bibig at sasagot ng "Oo, buti naman napansin mo".
Wala ako lakas ng loob.

Tanging pag tango nalang ng ulo ang  kilos na kayang gawin ng katawan ko.

Kumaripas ako ng pag lakad papunta sa silya sa dulo ng masikip na klasrum.

Nag simula ang klase.
Hindi ako maka pokus sa sinasabi ng Prof patungkol sa "Theory of relativity" ni Einstein.

Tumititig sa wall clock sa taas ng pisara na kinatatayuan ni Ma'am Montemayor.

Sa wakas biglang tumunog ang bell na nag sasabing tapos na ang klase.

Palabas na ako nang muli mo kong tawagin.

"Hi, pwede ba ako sumabay sayo mag lakad papunta sa Math class?alam mo naman ayaw ni Sir. Henry ng late" pabiro **** sinabi.

Wala nakong nasabi kundi ang mga katagang "Okay lang naman".

Tinatago ang ngiti na gusto ng mag kumawala, habang nag iisip at nag papasalamat sa Converse kong Pula.
#tagalog #sneakerhead #alayanNgpagtingin
-pbwf-
111422

Namumuo ang pawis sa kanyang kamao
Tila ba sapat na ang mga galos na kanyang natamo.
At dali-dali nyang sinarhan ang silid
Na walang ni isang palamuti ng kapaskuhan,
“Nandito — nandito na ako sa ikatlong palapag,”
Aniya sa kabilang linya.

Kinuha niya ang lapis
Buhat sa luma nyang aparador —
Puno ng alikabok
Na kahit ilang pagpag na’y
Hindi naririndi sa pagbuga
Ng umaalingasaw nitong karumihan.

Naupo sya’t napapikit na lamang
Inaalala ang bawat detalye
Ang bawat katagang kanyang narinig
Ang bawat imaheng nais nyang takasan.

Nanginginig pa rin ang kanyang mga tuhod,
At nangangalay ang kanyang mga kamay.
Habang tumatagas ang pawis nyang
Kulay itim sa malagim na gabi.

Naghihintay ng sagot
Sa mga katanungang saksakan ng ingay
Sabayan pa ng sunod-sunod na putok
Ng mga sumasalubong ng Bagong Taon.

At sa kanyang di sinasadyang pagdungaw
Sa bintanang walang kurtina’y
Nabaling ang kanyang tingin
Sa buwang napakaliwanag
Tila ba may taglay itong kung anong elemento —
“Mahiwaga,” wika nya.

Ang mga larawan sa kanyang balintataw
Ay unti-unting gumuho
At napalitan ng imahe ng buwan .
Akala nya’y makakatakas na siya sa liwanag nito,
Akala nya’y ito na ang huling kathang
Kanyang maililimbag sa kanyang kwento.

Maya-maya pa’y sa dulo ng kanyang dila’y
Hindi nya maipaliwanag
Ang kung anong himig na kanyang sinasalaysay
Na tila ba may boses na nag-uutos sa kanyang
Bigkasin ang mga pangungusap
Na hindi nya ninais na sambitin.

Mahigpit ang pag-akap ng kanyang kamay
Sa lapis na guguhit at tutuldok sana
Sa kanyang masalimuot na nakaraan.
At muli nyang pinagmasdan ang kalangitan
Hindi na buhat sa sarili nyang bintana
Pagkat hayag sa kanya maging ang mga bituin.

Dahan-dahan nyang itinuro ang buwan
Gamit ang lapis nyang hindi man lang natasaan —
“Sayang, ngayon lang Kita nasilayan…
Sayang, pagkat hanggang dito na lamang.”
Eugene Jan 2018
Pagkatapos kumain ay napansin ng ina ni Butchoy na agad itong pumanhik sa kaniyang kuwarto.

Dala ng pagkamausisa ay tinungo niya ang silid ng anak. Doon ay nakita niyang nagsusunog ito ng kilay gamit lamang ang isang pirasong kandila.

"Ang sipag naman ni Butchoy ko."

"Kailangan ko po mag-aral, 'Nay. Ayoko pong matulad sa ibang bata na palaboy-laboy at wala sa eskwela," aniya.

"Ganoon ba? Magbabago rin sila, anak" usisa ng ina.

"Kasi po ang batang tambay ay walang mararating sa buhay," sagot ni Butchoy. Napangiti na lamang ang ina.
Tamad man ito sa gawaing bahay, masipag naman sa pag-aaral.
RJ Cordae Jul 2011
One
No need for an introduction,
She was ****** incarnate, volatile pandemonium.
She was always gone by the morning’s pale light,
No pins could stick her, pretty glass doll.
She was his tangible addiction,
Sweeter than any pixie sugar,
Yet poisonous as a viper.

“Phantasmagoria,” she’d breathe,
Her words freezing and falling, broken diamonds.

“What?” his confusion so sweet.

She cackled then,
Chaotic grins folding over gossamer silk.
He just shook his head,
Knowing she was a tragedy.

He could never hold her,
Thorns tore ragged lines into him every time he tried.
She was his to have, to gaze at,
But never to touch.
She was intransigent, lying eyes and battered lips,
Scars tugged at his heart whenever he looked,
Bleeding masquerades of perfection in her curves.

Porcelain masks adorned with crimson feathers,
So shocking against the ebony walls.
The masks were like her smile, he had decided so long ago,
Hanging a new one every six months.

He saw right through her.

Two
Malignant words bubbled from her lips,
She blew him EXPLOSIVE kisses,
Her eyes full of iridescent splendor and charm.

She gave herself to him completely,
Tired of running on the fuel of a thousand shattered hearts.


Pale like winter,
He was fierce like autumn leaves in a fiery glow.
His eyes were a swirl of blue,
So deep, hypnotic and entrancing.
His hair was black as a crow,
Soft as velvet against bare flesh.

He was beauty in a terrible splendor,
Pale, carved marble, breath-taking and alive.
His kisses were spider-silk,
Dripping venom down her throat.

“Extemporaneous,” he’d sigh,
His words left behind the after taste of chocolate.

“Everything is,” echoed her bittersweet reply.

Chemical smoke poured from his mouth,
When he parted his lips to speak.
She loved the way it danced in the glow of the fire.

Three
The curve of her smile let you see the whole asylum.
Oh how she’d laugh, broken glass in her eyes,
When he’d nibble her flesh so softly.
Her eyes flashed red,
A brief shutter speed of a moment.

He’d saunter up to her,
Leather pants worn as a second skin.
His eyes glittered in the dark,
The ocean by moonlight.
He spun her in dizzy circles.

“Vertigo baby, you spin me high with vertigo,”
He’d laugh, watching her stumble.

They were psychotic lovers in a masquerade of midnight frenzies,
Graveyard picnics and ballroom dancing the mausoleum.
They were a Gothic fairytale without the ever-after,
Kings fighting for their queens,
That and the dragon ate the kNight.

Moonlight tans and wrought-iron fences,
They kept the world at bay.

“No one needs to know,” she whispered beneath the crying tree,
“Let them wonder in solitude,” her voice soft as a feather.

The zephyr smelled of ice and heartbreak.

Four
Silver needles with glitter tips,
Pulled star-studded thread through her lips,
Anything to keep the lies from spilling out.

“Desperate hours call for drastic measures,”
Barbed-wire bled from familiar tongues.

Tiny symbols on her lover’s face,
A black mask stitched with silver Zodiac charms.
He was her hero in Venetian adornments,
If you ignored the combat boots.

SAFTEY,
An over-rated opinion.
(Throw away the key.)

The pond froze over,
Reflecting dark-eyed ghosts of glass.
The paint on the masks cracked,
The feathers faded long ago.

He held her close,
Feeling her thorns tear him o p e n.
He bled sweet metallic candy for her.

She’d be gone again in the morning.

Five
She sighed, keeping perfect rhythm with the visions in her eyes.
The cold seeping slowly into every pore,
Electrifying ever nerve and fiber.
Haunting whispers on the wind,
Reminders of another life.

I’ll love you forever; I miss you already,
She scrawled in black ink on the bathroom mirror.

He scrubbed for weeks,
But the message never faded.

Then you shouldn’t have left,
He painted in slow red cursive beneath it.

He’d always wait for her.

Six
So innocent when she pouted,
Lying little girl with a cracked doll’s mask,
Just like the faces he hung on the wall.
When she smiles, the truth comes out,
The perfect killer with the perfect guise.

She’d blow chemical rings to your heart,
Knowing how deep they’d cut.
She savored the taste so bitter and sweet,
Liquid candy, deep red cherries.

He relished the glitter in her eyes,
When she was off on another “Suicide Mission”,
As her friends so poetically dubbed them.

He bound himself to her,
With black lace chords and red wrist ribbons.
They lusted for a never-ending destruction,
No amount of chaos could sate their desire.

“You are a tragedy,” he once told her,
“A million deaths in the making.”

She always laughed at those words,
Tears stinging her face when she was away.
“I’m your tragedy, my love,” she called sweetly to the wind.

Tie the mask tight,
Check the powder around your eyes,
Lace up that corset,
This job is just a masquerade.
Shade is not your name,
And the Emancipator knows it.
He’ll keep your secret as long as you work,
Pretty little ****** doll.

“I miss him,” she whispered,
Her eyes so full of sorrow.

“Then go home,” he told her.

Simple phrases break hearts the fastest.

Seven
Her hand trembled, eyes wide, so fearful,
This homecoming no different than the dozens before it.

He opened the door before she could even caress its silver handle.

Startled, he stood there and gaped,
Trying to convince himself that she had actually come back.
“Five years is a long time to be gone without calling,” he whispered,
A shaking hand brushed the hair from her eyes.

She caught his hand,
Pressed it hard against her face,
Her tears carved shallow channels down her cheeks.

“I missed you.”

He glanced away,
His hand dropped to his side like a stone,
“Then you shouldn’t have left.”

She knew he was right when she turned to leave again,
“I’m sorry,” she murmured, almost choking on her words.

He grasped her wrist,
Pulled her into his arms, clutching her tightly,
His blue eyes deep puddles.

“I thought I’d lost you.”

Eight
She was home for a moment,
Maybe even longer,
To dance upon his paper heart.
(Look at those steep red stilettos.)

He was happy for a moment,
Maybe even longer,
To have her in his arms again.
(No matter how deep the thorns cut.)

“Aniya, my dear, you’ll be the death of me,”
He sighed, holding his lips to hers.

“I’ll be the death of myself,”
She replied sardonically, entwining her fingers in his hair.

They were restless, half crazed in the heat,
The terror mounting passion in fire,
So cold it burned flesh from the bone.
They were the purest form of calamity,
A delicate sense of fatality,
Like lightening through a sea of metal.

“Damien, my love, you are my addiction,”
She purred, her hands caressed his face.


“Likewise, my darling,” he smiled,
He pulled those pale hands to his lips.

Nine
The tension mounted outside those wrought-iron gates,
A war bubbling to the surface,
The first of many, a battle for the ages.

Lace up those ebony heels,
Tie the corset tighter and tighter,
Dizzy from the pressure.
Make sure all the swords are sleek as blood,
Clear as the freshest waters.

Slick back the hair,
Tie the mask tighter and tighter,
He was dizzy from the anticipation.
Make sure all the guns have silver bullets,
And all the spears have jagged edges.

The troops rained in,
The fire arms screamed,
Eagles of flame danced in the sky.
Celebrations started before the dust could even settle.
This is actually a relatively old piece of work. I had written it the summer before my senior year of high school. Let me know what you think? I will try to answer all comments :)
Arcassin B Jan 2015
Shout outs to :

Mayas

Creep That Loved You

Wolf Spirit aka quinfinn

Soul Survivor

Eli

Elizabeth Squires

Aniya

Vaugue remembrance

Joe malgeri

Ember Evanescent

Aesha nisar

Weeping willow

Correna Taylor

SPT

KetomaRose

FNB

Kalypso

Wordvango

Lorena Lamas

Patty m
<3 love you guys I look up to y'all all day everyday ✌✌✌

If you don't **** with me , **** the rest of y'all ,
Especially the fake ones
The people I didn't mention , keep making me happy :)
Safana Jan 2023
Na fada muku gaskiya
kowa sai ya dau aniya
Don gyara hayaniya
sai mu dandana jar miya
babu sauran magiya
ko mu dandana farar fiya
amma banda fariya
tun da mun kife rariya

waye zaya zagaya
ya riko mana ragaya
sai dai kai kai daya
Tinubun mu guda daya
wanda **** zai waiwaya
yan baya su sha miya
babu mai tako kaya
ko ya dauko duniya

Wai a kasar mu gaba daya
wa ne ne mai aniya
ta jan ragama daya
to ku amsa gaba daya
Tinubun mu **** daya

wa ne ne mai juriya
ta rike nijeriya
Tinubun mu **** **** daya

wa ne ne a tsakiya
wanda kowa na bibiya
Na ce Tinubu ne guda daya

wa ye zai yafiya
yafiyar yan mamaya
Tinubu ne **** daya
Babu bambancin kabila, a matsayina na Bahaushe, yafi na zabi Bayerabe domin yana da abubuwa da yawa da zai kawo wa kasar ta mu Najeriya. Hangen sa yana da fadi, kuma manufarsa tana da ƙarfi.
Safana Nov 2022
Akwai wani mutum da baya karya
A cikin al'amuransa baya karaya
A kowanne yanayi baya kada garaya
A duk wahala baya juya baya
A yanayin fushi baya jayayya
A cikin daji ya kan dauki kaya


Bashi da yaudara ko kifadi
Baya tsoron ta kife in ya fadi
Baya ja da baya wajen tadi
Baya tsoro ko da za'ayi shadi
Baya rowa wajen bada madi
Baya taka rawa duk dadin kidi


Cikakken adali ne **** kowa yabi
Cikin jama'a kuwa baya harbi
Cincirundon jama'a sunyi masa lakabi
Farar aniya laya sai muyi ta bi
Saboda yaja raganar kowa sai muyi tabi
Tafi-tafi dai GAWUNA kowa ya bi
Yhinyhin Tan Jan 18
Totoo nga ang sinasabi nila.

Na kapag umiibig, ang mga mata ay hindi nakakakita.

Dahil puso, puso ang siyang nagmamagaling at namamahala.

Na kahit ilang beses ka na niyang pinaluha, ang huling mutawi pa rin ay ang patawarin siya.

Isip tuloy nagsisimula nang kumontra, "Hanggang kailan?" aniya.

Ngunit ang malambuting puso, ang oras at wakas ay wala sa bokabolaryo niya.

"Digmaang malamig" ni Yhin
1182024854am
Cold ward
Safana Apr 27
Shekaran jiyan an tattauna
Bayan takardun an kokkona
Duk da majalisar ta zauna
A karshe kowa ya dangana

A kotun farko anyi magana
Ai lallai duka sun tattauna
Tare da lauyoyi sun zauna
An shaida Gawuna ag gwamna

Kuri'un bogi an gano ko ina
Duka hujjojin manya da kana
An gabatar da su da ma'ana
Ga alkalan daukaka kara a bana

Hukunci a bayyane an bayyana
A gaban manya da kanana
Hukuncin daukaka karar a bana
Ya tabbar da Gawuna ne gwamna

Jojin, me sunan kubewa ta miya
Ya ja kaya sai ya dauki aniya
Don bawa karya wata kariya
Don tabbatar da hukuncin karya

Kotu ta zama tamkar fiya-fiya
Alkali ya koma bara da magiya
Domin samin tsotsar kashin miya
Sai ya siyar da iko nasa don dukiya

Ashe ba girin-girin ba tayi mai
Tun da ta leko ta koma ba komai
Kowa sai ya dau dangana kadai
Tabbas wata rana zasu lashe amai
TripleJ 6d
Nobita's Rainy Search for Joy

Sa isang maulang umaga, si Nobita’y nag-iisa,  
Sa madilim na kwarto, ang puso’y nagluluksa,  
"Nasaan na kaya si Joy?" tanong sa isip na tila wala nang sagot,  
Umiiyak sa alaala ng tawanan, mga araw na puno ng liwanag, ngayon ay nag-iiwan ng sakit.

"Kung may gadget si Doraemon," siya'y nag-iisip,  
"Makakapag-aral ako, at sa hirap ay magpapakatatag."  
Ngunit kahit anong gawin, tila siya'y nag-iisa,  
Sa bawat patak ng ulan, ang lungkot ay dumadaloy, tila wala nang pag-asa.

Habang naglalakad, ang ulan ay patuloy na bumuhos,  
Kumakalat ang lamig, sa bawat hakbang ay bumibigat,  
"Joy, sana’y mamiss mo rin ako," sigaw niya sa hangin,  
Ang damdamin ay tila nag-aalab, galit sa lungkot, hirap na di matanggal.

Nakita ang isang sabon, tumambad sa daan,  
"Anong ginagawa mo rito?" siya’y napatawa,  
"Parang ikaw, Joy! Laging nalilito, di ba?"  
Ngunit sa likod ng ngiti, may lungkot na nagkukubli, mga luha’y tila umuusok.

"Isang taon na tayong hindi nagkikita," aniya sa sarili,  
"Naiwan ang aking puso, tila binihag ng takot at pagdududa."  
Sa bawat alaala ng saya, ng mga tawanan at ligaya,  
Ngayon ay naging alaala ng pagdududa, hinahanap ang ngiti sa dilim.

Isang video ang naisip, tila nakakatawa,  
Nahulog sa putik, nag-aaral sa ulan ang puso’y bumibilis,  
"Maraming nanood, sana’y malaman mo,  
Sa gitna ng lahat, ikaw ang tanging hinahanap ko."

"Kapag kasama kita, parang walang hanggan,"  
Sana’y marinig mo, ang puso’y naglalakbay sa dilim,  
Ang mga kalokohan, ang mga pangarap, parang ulap na naglalaho,  
Ngunit ang sakit ay nananatili, sa bawat alaala’y may lungkot.

Tumingin siya sa langit, nagdasal ng taimtim,  
"Joy, sa susunod na ulan, sana'y maging kasama ko'y ikaw."  
Sa ilalim ng madilim na ulap, ang mga bituin ay nagniningning,  
Ngunit ang pag-asa ay di naglalaho, kahit ang simoy ng hangin, sa akin ay lumalamig.

At isang araw, sa paglalakbay, siya’y muling tatawa,  
Makakasama si Joy, sa hirap at saya.  
"Sa ilalim ng ulan, ang puso’y muling sasaya,  
Dahil ang tunay na pagmamahal, ay laging nagbabalik, kahit gaano pa kalayo ang mga alaala."

Nobita’t Joy, sa dulo ng bawat kwento,  
Sa hirap at ginhawa, walang ibang dahilan kundi ang pag-ibig na totoo.  
Kahit anong ulan, kahit anong bagyo,  
Sa bawat patak, sa bawat tawanan, ang puso’y muling magsasaya kasama si Joy, sa mga pangarap na naglalakbay, sa pag-asa at pangungulila, sa bawat patak ng ulan.
just a imaginable poem

— The End —