Sa irarum ku kanimong
matam-is na pagrukot
naintindihan ko
kung uno ibig sabihon
ku pagkapot mo
ku kanakong kamot,
ku mga text ****
malang siram
ulit-ulitong basahon,
ku magrani ka
mga labi mo
sa labi ko,

guru-gab-i ko
nababayad a magayon
**** mga mata,
maganting talaga a mga bituon,
pigdara ko kanimo
ku panahon na nauuda ako,
diri kabisado a lugar nag tangad
sana ako tapos tig sundan paiyan kanimo.

Kaiba ko ika sa irarum ko mga bituon,
nakatangad sana kita tapos
pigsisilngan su bulan na malakabilog,
nag ayat sa pabor
na sana...
sana...
bayaan na su nangyari ku kadto,
mig puon sa panibago,
gibohon na sanang ekpersyensya
su dating nangyari
ku kanatong mga deperensya.

Utro, puon sa uno,
nguwan diri ko na tutugotan
na mabayad ta ulit su puro.
Isi mo dawa kadakol na buwan
su naglipas diri nagbago
su tiwala ko kanimo.

Lang siram na payabaon ka,
Ika sana, uda na iba.
Kanakong Prinsesa
na diri mig uban magiging Reyna.

Noong isang gabi,
habang hinahanap ang sarili,
natagpuan ang LIKHÂ.

Ako'y natuwa,
dahil nasa entablado sila,
silang mga pinapanood ko lang dati sa internet.
Isa sa mga dahilan kung bakit nagtatanghal
ang tulad kong hangal sa harap ng mga estranghero
at binabahagi ang mga dala-dala kong kwento.
Sila na mga nauna at nagbigay inspirasyon
na lalo pang magsulat at magbasa.
Mga mata'y unti-unti namulat
sa mga bagong imahenasyon,
mga leksyon, direksyon at iba't ibang kaalaman
na galing sa ating henerasyon.

Maraming salamat sa gabing inyong nilikha
para sa mga katulad kong naliligaw
at hindi alam ang patutunguhan.
Nagtagpuan kita.
Aking sarili nahanap kita.
Habang nakikinig sa iba't ibang berso
ay sumasayaw ang mga letra sa utak ko.
Habang lumilipad sa ere ang mga ritmo,
nakita ko ang sarili kong mga tula
na parang mga talang nahulog sa langit
papunta sa sa aking mga kamay
at dali-dali kong itinala sa aking puso
dahil kailangan kong ibahagi
ang sining na aking nabuo.

Hindi pa patay ang mga salita,
gamit ang lapis na hawak
mo sabayan mo akong lumikha mga katha.

Mapa kathang-isip o kathang-puso man ito
ay buhay sila at naghihintay sayo.
Hindi bulag ang mga tula,
kaya ka nitong titigan ka sa mata
hanggang sa magiba ang paligid mo't mawala ka nalang bigla. Hindi bingi ang mga obra, naririnig ka nito,
handang dumamay at unawain ang lahat ng pinagdadaanan mo.

Kaya maraming salamat sa gabing inyong binuo't nilikha.
Halika na, halik ka na, halika't sasamahan kita
sa patuloy na paglikha ng kinabukasan
para sa bayan, kultura, sining at sa iyong sarili,
ipagpatuloy ang nasimulan.
Ipagpatuloy ang sinimulan.

Noong isang gabi, habang hinahanap ang sarili,
natutunan ko kung pano ang magLIKHÂ @theartidope style.

I write when I'm lonely or when I'm extremely happy.
Somewhere between just feels normal to me.
Then I ask myself what does normal mean to me anyway?
I then walk to my normal path on my way home.
I eat my normal meal. I sleep on my normal bed.
I wake up normally.
I use my normal toothbrush.
I walk on normal streets to work.
Then I suddenly stop and look curiously on the day sky.

How come I never seen this view?
Am I too happy?
Or too lonely?
Or maybe I'm becoming something else.

Normally I don't write like this.
Maybe I should try something else.
Normally doesn't mean much anyway.
**** life and all its delusional *****.

Do what you want to do and make the most out of it.
Stay focus.
Don't lose track.
Stay calm and keep everything under control.
Eventually everything will fall into their rightful places.

I'm not much of a reader
But if I do, I could've read you
Behind your lushful words
Are barbwire of letters
It felt like drinking alcohol
Satisfying my thirst
Resting inside my body
Consuming every bit of me
Tearing everything that's inside me
I should've known
You're trying to **** me
Without you knowing
"Another bottle" you said
And I drank my heart out
I drank as if it could be my last
Because I want to be your last
Hoping that what we have would last
But it didn't, Nothing lasts forever
Those who believe it are fools
I guess you can call me one too

I'm not much of a reader
And I'm glad I'm not
Because If I could read you
I wouldn't have guts to tell you
That your words are hurting
And it is still getting out of my skin
You see, I got these scars
From your words
crawling out of my body

Since you've been gone
I grew tired of hearing
Endless tape recordings
Of mundane problems
Since you've been gone
I became a reader
Much more of a listener
I read peoples faces
How their eyes widen
When they smell fear
How the edge of their mouth
Touches their ears
Whenever they are happy
But most importantly
You freed me from the
Chainless chain of memories
Greeting me every morning
With unpleasant memory

Since you've been gone
I became truly happy