sits in darkness
sweating a bloodbath
teardrops from my eager eyes
can't control the universe
in a world unknown
my broken body
cares
swims in black lakes
searches for the shore
tiresome
there are fireflies
between a billion lies
sparkle upon the water
call them, call them
but say nothing more
there are secrets between
these hydrogen atoms
hidden, very well

on a hot summerday
jumping in an open field
one little blade of grass
with a name on it

why do i see it from this far?

it might not exist
i pull it out of the ground
exterminate
as soon as possible

...

she shows me her fist
the *******
but i don't see a thing
she shows me her belly
her soft lips in my neck
but i don't feel a thing
she says i love you..
do something for me?
but i don't hear a thing

she reaches out her hand
might be a last goodbye
but besides all apps
i can not touch something
and nothing can touch me
neither love nor life

becoming the machine
an immortal thing
saying
i admire
the machine

cigarette smoke slides down the negative spiral
if they still care
if they still mind
dead people in a dead world
i just want to see blood to strike down
the red flood all over me would be such a relieve
from the pain and torture
feel mother earth's tears
crying a tragic death
all the people fight against her tears, she shouldn't cry
but forget
to fight against her death

she looked at herself in the mirror
her skin shimmered in the glass
while the other side of her face
full filled with a shade of black

lips of red and purple
her hair was ginger alive
while the other part looked dead
in the shadow, everything fifty fifty

everything seems so perfect in the mirror

I know darling, I gave you an ocean of words
when all you needed were a few drops of rain.

soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven