she looked at herself in the mirror
her skin shimmered in the glass
while the other side of her face
full filled with a shade of black

lips of red and purple
her hair was ginger alive
while the other part looked dead
in the shadow, everything fifty fifty

everything seems so perfect in the mirror

I know darling, I gave you an ocean of words
when all you needed were a few drops of rain.

soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

my skin twinkles
sparkles white
on a red surface
then, out of sight

with passion
i pressed my wet lips
on yours
so i could taste
your tongue
soft and sweet
in a mouth full of drops
or somewhere between
two subtle tongues
when the sky fell down
on us
we
dancing in the storm
and heavy rain
jumping with the thunder
all we needed
we
between all
damps from the day
wishing to be naked
and free
like our bodies
during an evening storm

these constant changing moods
make me scared of myself
the lost stone in my throat
my words in a book on a shelf

in a certain library far away
way too giant for my eyes
i just can't seem to find the book
even though the people seem very nice

something rises out of the ground
impose a blockade in front of the desk
it's very quiet when i look around
and i can't ask for help, ever again

maybe the only way is writing
because then it's really mine
me i and none else except..
the pain just like a bloodline
a line none knows the cause of
looks like a road to nowhere
and i just don't seem to change
again let my body walk into a well
i wish to end up like Alice but no
still ending up in a certain hell

no existence of cloud nine
never giving me
no definition to determine
who i am inside

like giving a name to a tornado
everything we have to define
looking for a ******* sign
maybe the only way is writing
so many hours spent, tired of
forever waiting for a guideline
same tiresome fears here inside
and i just don't seem to change
giving till i'm giving to give, giving
then finally giving myself away..