Het einde kwam te snel
Je was nog niet klaar
Je had nog zo veel te beleven
Je had nog zo veel te geven

Je leven was niet zonder pijn
Ik had graag al die pijn weggenomen
Ik had graag je wensen zien uitkomen
Samen met je liggen wegdromen

Toch kon je genieten van de kleine dingen
En wat was ik blij als ik je aan het lachen kon brengen
Jouw lach zal me altijd bijblijven
Jij zal me altijd bijblijven

Iemand reikt me een hand
Als ik verstar
verdwijnt de hand opnieuw in de schaduw
Twijfelend blijf ik staan
Ik tast in het duister ..
Niets

Net als ik me omdraai
verschijnt de hand opnieuw
Deze keer neem ik ze zonder aarzelen in de mijne
En als de schaduw wegtrekt
kijk ik recht in twee hemelsblauwe ogen
en wil ik nooit meer loslaten

Your touch
Brings me back
To nights
Full of regret

An empty bed
A hollow aching

A life never lived
Without love
Without your touch

I still hear your voice
and your laughter
I still see your face
when I close my eyes.

But you’re not there
when I open them again
You were there one second
but gone the next.

I wanted more time
but you had none left
Leaving everything behind
and leaving us,
with a hole in our hearts.

I dread my last day here
I always have
It used to bring me to tears
as a little girl, alone in my bed

But I also welcome it
to see an end
to the endless war in my mind
to face the uncomplicated silence

Far from this beautiful
yet ugly place
No longer imprisoned in a nightmare

Finally unshackled
free as a bird
no more pain
no more ugliness
only beautiful freedom

Sometimes I wonder
what I will find
further down the road

Will someone be waiting
arms outstretched
inviting me in

I had always hoped
but never really believed
I always knew
it wasn’t meant for me

But against my better judgement
I still hope I am wrong
with every fibre
I wish
that this isn’t it
that there is someone
out there
waiting for me