Just as slowly
as she waxes and wanes
In my youngest
all I did was gaze

The first time I slept outside
I stepped into the middle of the night
Covered
In a light blue dew and when I saw her
I dried up. She was becoming full
And small
and I was just
Becoming unbecoming

Loodzware gewapende poorten
weer toegeklapt op de dag
Onder druk van alles ontdoken
ver van rumoerig getij
Waterig geprikkelde ogen
enkel open voor de nacht

Ik ben bang om vrij te zijn, om te leven
Bang om mijn vrijheid weer te verliezen
Bang van het leven om de hoek
Bang van de vlagen van hoop die
het kluwen van angst en verlies ontwarren en
de weg vrijmaken naar doorzichtige
denkbeelden

Ik heb het maar te vatten
Ik heb het maar te grijpen
Gewoon maar zwemmen
zonder verzuipen

vastgeworteld in de grond, als een half volgroeid struikje
in de harde wintergrond, wachtend op de langste nacht
de eerste vooruitblik naar de warme zomerzon
wanneer de duisternis langzaam, voorzichtig
wordt verdreven door smalend ochtendlicht

Amidst things left undone
and things yet to do,
In the passive inertia
of infinite friction,
I decided I did not want
to die;
and so I must live