soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

vlinder....
*** lang blijf jij nog
vleugellam?

vlinder...
weet je dat het lente is?
je zou nu weer moeten vliegen
bloemen en zon

vlinder...
ik weet dat het niet kan
maar zou het willen
het maakt me moe zo verslagen te zijn

vlinder...
je zult een tijdje moeten wachten
dit is jouw lente niet
en niet jouw jaar

vlinder,
wacht maar!
volgend jaar ben ik hier nog
en dan gaan jij en ik samen
vliegen!

Haifische schwammen
Schwammen,
schwärmten
In einem Kreis, und gingen
Durcheinander
Wieder und wieder
Und wider meine Angst
Und meinen Willen.

Plötzlich änderte sich alles
Und ich wusste gar nicht mehr
Wo ich stand.
In Wirklichkeit saß ich,
glitt, trieb ich in der Luft oder
zwischen den Etagen.
In dem Boden bewegte
Mein Körper sich.

Du warst nicht da,
aber sie.
Sie manifestierte sich
Im Zimmer vor mir.
Ihr Geist tanzte
Und füllte mich,
Körperlich
Ein.

So schnelle wie
Sie kam, war sie
Wieder auf Einmal
Weg.
Sie fiel weg.
Ich existierte
Und zitierte
Im Dunkeln.

Er machte die Lichter,
die Sonne,
aus
und die Geister,
ihrer,
kamen und
uns fehlten
Die Worte.

Ich kann es nicht
Beschreiben, aber
Ich verlief mich und
Befand mich in einer
Neuen Welt
Füllend und überlaufend
mit ihrer
Stimme.

Ik ben bang

Ik ben bang dat als ik het niet doe, niemand het doet
Ik ben te kapitein, ik moet het doen
Als niemand het doet, blijven we stilstaan
en stilstaan is achteruitgang
en voor achteruitgang heb ik geen tijd

En zelfs als zou ik het willen delen
Ik heb mezelf zo ingebouwd dat het niet eens kan
Ik leef van hokje naar hokje
Mijn hele kleurenschema af op één dag
Terwijl er maar één kleur mijn leven beheerst en dat is
Rood

De kleur van falen en het moet beter

Maar het kan niet beter,
het kan alleen maar slechter
De druppel die ooit de emmer liet overlopen is een zee geworden
En ik verdrink
Ik verdrink in alle taken die ik nog moet doen

En dan mag ik ook nog het water opruimen

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Vertrekken is niet makkelijk. Dat is het nooit geweest.
Je pakt je koffer, ziet je naasten wachten,
ziet ze smachten en ze zijn bedeesd.

Ze willen dat je terugkeert, dat je niet verleert
wie ze zijn en wat ze je verteld hebben.
Ze willen niet vergeten, geen laatste keer
gedag zeggen.

Het is een sprong die je moet wagen,
ik zal je missen voor zovele dagen.

Het gebeurt dat ik van paling droom.
Ik keer woord na woord,
zie *** de kok zijn lepel plooit, vermoordt
uit woede en de redder, zonder schroom,
in zijn racecar van de radar
vertrekt. Tot ik wakker word en zie
dat mijn koorts op het meetsysteem
duidelijk een strook te ver trekt,
verder dan ik zou willen lezen.
Neem een pil, lip, neem een
libellebil, dan zal je genezen.

Omdat we je graag zien,
omdat we nog eens iets moeten gaan drinken,
omdat we je het beste wensen
en daarop willen klinken.

Daarom sturen wij dit kaartje,
op nog een pracht van een nieuw jaartje!

Vier het goed, verzorg jezelf
vierentwintig zeven, maar vergeet tussendoor
niet te genieten van het leven!

🧭Ik kan me niet meer voorstellen
     met welke fout het begon.
     Maar ik weet wel dat ik het
     met mijn eigen krachten overwon.

🧭Maar nu weken later
     denk ik echter.
     Doe ik het nou zo beroerd
     of ben ik gewoon niet zo'n vechter.

🧭Want steeds stapje voor stapje
      tikt de klok mij aan.
      Het is zo verwarrend
      *** laat de zal wijzer slaan.

🧭Ik begon in het Nederlands
     maar toen ging ik echter plat.
     naar blijken is ruw zijn
     nog veel erger als glad.

🧭En welke taal ik ook spreek
     of welke ik niet kan verstaan.
     Er is op dit moment gewoon
     geen ene bal meer aan.

🧭Over ballen gesproken
     Rond, groot en klein.
     Maar waarom rolt de mijne niet?
     Het zal wel een ovale zijn.

🧭Of ligt het aan de wind
     en waait hij continue naar west.
     Of hier in het noorden
     werkt dat dan niet best.

🧭Ik kan honderd dingen denken
     maar schijnbaar niet dat ene ding.
     Want waarom val ik in de put
     als ik er daarnet nog boven hing.

🧭Ik denk dat ik een gokje wagen kan:
     het is de innerlijke kracht.
     Ik was overtuigd dat ik sterk was,
     word ik daarom neer gebracht?

🧭En toch ben ik wel overtuigd
     dat ik vol zit met wil en moed.
     Maar dat ik toch nog twijfel
     niet over een ander maar wat ik zelf doet.

🧭Waarom is het in het oosten
     niet zoals in het westen.
     En waarom zijn er boeren
     die zo onlogisch gaan bemesten.

🧭Het hele doel is toch
     om het land goed te maken.
     Waarom zul je dan zonder duidelijkheid
     je mede mens afkraken.

🧭Wat heb ik toch zo fout gedaan
     dat de wereld toch zo doet.
     Nee absoluut ik deed ook fout
     maar, momenteel bedoel ik goed.

🧭Hoop toch dat de mens nu ontdekt
     dat ik veel goed wil doen.
     Maar nogmaals ik begrijp het niet
     waarom is het ineens anders als toen.

🧭Ik bedoel, ik ben ook maar mens
     Iedereen maakt toch weleens een fout?
     Of ben ik de enige
     zonder peper of zout?

🧭Had graag willen weten
     wat de echte reden was.
     Maar waar ik ook woon, merk ik
    dat ik leef zonder duidelijk kompas.

🧭With full heart: Diegó. P. Siemsen.🧭

Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.

Ik heb moeten redeneren,
mezelf overtuigen, verweren
tegen het idee, het venijn,
de gedachte dat ik dokter zou willen zijn.

Iedereen is deze week afgestudeerd,
het blad nog warm, arm al in de lucht,
kijk eens allemaal, een diploma klucht.
Het staat erop en iedereen begeert

jouw geweldige prestaties, knuffel, zoen.
Het leven bolt verder en ik moet kaka doen.

Zoals elke dichter zou ik
één woord willen schrijven
waarvan iedereen zegt
dàt bedoel ik
en dan kijkt naar z'n lief
en zegt zo ben jij

Maar al wat ik zeg
er was ergens wel
iemand die het eerder
of zachter
of prachtiger zei

Mijn meisje,

Wil niets meer dan liefde geven.
Wil niets meer dan overgeleverd zijn.
Wil niets meer dan zijn pijn voelen.
Wil niets meer dan gestuurd worden.
Wil niets meer dan zich volledig geven.
Wil niets meer dan zijn eigendom zijn.
Wil niets meer dan behandeld worden wat ze is.

Wil niets willen

Dit is mijn wil

En wat zij zoekt te zijn.

Te veel willen is gemakkelijk.
Probeer eens af te wachten,
in te houden,
met alle macht en
man en zie wat je bereiken
kan.

Mijn hoofd is warm en keel doet pijn.
Mijn handen trillen traag.
Ik zou zo graag
genezen willen
zijn.

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

Luister naar het advies
dat anderen willen geven.
Wees realistisch in de doelen die je kiest,
denk ook aan wat belangrijk is voor je later leven.

Drink minder, meer en eet gezond.
Werk van in de morgenstond,
de avond heeft niet langer
de functie van goud-in-mond vervanger.

Maak concrete lijsteren
opdat onduidelijke taken
je nooit meer kunnen verbijsteren.
Stop met angstig af-en-haken
nog voor je bent begonnen.
Leef wat rationeler, minder onbezonnen.

Het is al even voor de knikkers
en jij bent achterop,
net als op je stage, zonder zonnestickers,
vermijd je rakelings de flop.

Je bent zeker geen mislukkeling,
gewoon onzeker en daarmee
minder consistent.
Maar laat dat niet bepalen,
wat je doet en wie je bent.

Je hebt zo vaak gezegd: 'nu ga ik het doen.'.
Altijd maar met woorden bezig,
wachten, werken, tien.
Laat vanaf nu al aan de start je beste daden zien.

Dan zal je zelf in jezelf kunnen geloven,
hoef je geen loze leegte volledig te beloven.
Dan heb je zelf zelfvertrouwen.
Eet je biefstuk nu, wanneer ze warm is
dan moet je nooit opnieuw zolang
op datzelfde stukje kauwen.

Gegroet, m'n jongen,
het beste, man,
ik geloof het al,
maar vertrouw jij erop
dat je het kan?

Uitgezonderd honderd verschillen
van mening die een cent
van waarde zouden willen
dragen zonder dat jij ze kent,
heb ik je altijd lief gehad.

Bijna volgt het jubilee,
bijna tijd voor twee,
bijna morgen, bijna Parijs,
bijna zonder wolkengrijs.

Ik raap je op en neem je mee
als broze schelpjes van de zee.
Wat heb ik geluk dat jij er bent.
Je houdt me recht en kost geen cent.

Als ik iemand anders had willen zijn,
moest ik al de rest erbij nemen.
Van het grote lege magazijn
tot het alle ramen zemen.

Van de pijn van een gemiste jeugd,
verpeste liefde waar ik me nog zo
op had verheugd, tot de dagen
dat ik me zelf aan verpest zal wagen.

Zo erven wij van boven tot onder
en van zij tot zij, niet alleen de genen
alsook de wel of niet erg blij
en de neiging tot hypochonder.

Durchstreifen im blauen Schmerz
Schwimmen im Blau des Ozeans
Vorübergehend rhetorisch denken
Ich vergesse gerne ganz gut.

Gegen den Willen sprechen
Auf dem unbekannten Weg gehen
Laufen gegen Müdigkeit
Auf die falsche Weise schweben.

Scheint, alle Hoffnungen sind
auf der anderen Seite des Flusses.

Ik scheld mijn man uit voor
het nog niet opgeruimde vuil
van de straat. Ik sla hem op zijn muil
als hij me niet toelaat
mijn eten zelf te snijden.

Soms kom ik even boven water.
Vaak ben ik dan vergeten wat ik later
nog had willen doen.

Ik bedoel het niet verkeerd.
Ik kan het niet bedwingen.
Meestal is het niet eens bewust.
Ik ben gewoon verleerd
*** je je eigen branden blust.

Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

Andere androgynie is niet te plaatsen
in de polariteit van de plaatselijke
mensheid.
Jongens willen dit, komen eerst en mogen dat.
Meisjes worden beoogd blijheid te laten blijken
als ze soms zelfs maar enkel mogen kijken.

Aangeleerde dromen kunnen jou maar weinig
klaarstomen voor wat je wil en kent
wanneer je van de school af bent.

Toch zijn ze de eerste stap
naar brood en water,
in de richting van het leven
dat je later stil doet staan
maar je nu doet beven.

Beste toekomst,

Je maakt me bang voor later,
werk zoeken, smeltend water,
crisis, geld en banken,
teveel eten en toch willen afslanken.

Mijn kapster heeft haar schouder gebroken
en mijn uiterst linksboven hangende kies
die is ontstoken. Ik verlies precies stukjes
van mezelf met het verlopen van de tijd.

Lieve toekomst, je doet me schrikken
als ik kranten lees, als ik op het toilet zit
met mijn broek op mijn enkels en mijn
neus op feiten, koppen, problemen
die we moeten stoppen, oplossen
en het gebrek aan groene lucht of bossen
bloemen voor de bijtjes.

We zijn met teveel, toekomst,
teveel voor jou om te dragen.
Wat kunnen we doen om jou te helpen,
het vergiet te stelpen, welke vragen
moet ik stellen opdat u het beter zou?

Ik ben zo bang, toekomst
dat we verder moeten zonder jou.

Ik heb moeite met me zelf te uiten,
ween niet graag, geen traan, geen tuiten.
Af en toe moet op en open alles even buiten.

Ik heb pijn, gepieker, net als iedereen.
Waarom zouden anderen willen horen
over mijn probleem?

Omdat ze van je houden, niet weten
van je dwarsgezeten dagen, niet geklonken kreten
niet goed kunnen zien of omgeklonken leden
niet durven bekijken.

Als je zelf begint, kan je kiezen, ***, wanneer
het even diep zit in de verschuiving
van het Belgisch weer.

Doet uw best en niemand doet de rest.
Leer daar maar mee leven.
Leer daar maar mee raven.

Tel in ruïnes van oud fabrieksterrein
in micro-dosis hoeveel we van onszelf
verloren zijn.

Bouw huizen voor de duiven,
die duizend huiverende fuivers,
de kruisbestuivers die *** muizenissen
en de duigenvallers uit het
geheugen willen wissen.

Soms maakt het weinig uit, welke
stijl, welke aanpak, hoevel keren.
Als we al iets doen, presteren,
uit fouten leren en opnieuw proberen.

Ik ben naar hier gekomen,
onvrijwillig, moeten vertrekken
per boot omdat men in
mijn oude wereld niet goed
met elkaar opschoot.

Nu hier, noemen ze me
vluchteling, willen ze me
niet in huis. Mag ik dan nergens
gewoon zijn, om mijn familie
rouwen? Waarom mag ik niet net als
jullie
een warme thuis opbouwen?

Wat gaat het er naar aan toe.
Het maakt zelfs niet meer uit
wat ik morgenochtend doe
met mijn rood gelopen snuit.

Ik voel zwartgalligheid van mensen
die missen wat *** emoties wensen.
Ze weten niet waarheen te gaan
met die frons, die lach, die traan.

Ze zijn niet dom of soms,
altijd ongelukkig, nukkig,
klagend om iets stoms.

Niemand kan ze helpen want
ze willen niet geholpen.
In stilte kijk ik naar mezelf
en wacht ik op die mand

om door te vallen.

Ookal voelt het langzaam, het leven
gaat zo snel van de grote-handen-zoektocht
naar geruststellend neerwaarts kijken.

Ik dacht dat ik mijn angst en beven
in't verleden had gelaten. Toch
zie ik ze in jouw oogkleur het palet verrijken.

Het verstoppen achter benen,
het schreeuwen en het wenen
van nog niet naar huis te willen gaan
zonder je knikkers op je nieuwe oude knikkerbaan.

Ik hoop.
Ik hoop dat je tevree'd en opgelucht leert
dat de angst al afneemt met de zucht,
zoals het leven, tijdelijk,
dat elk onwengevoel passeert.

Heb moed, brave jonge puzzelaar,
je hebt 't nu al meer dan je nonkel ooit,
alles bij elkaar.

Meisjes krijgen poppen, fantasie.
Mama, zie *** adequaat ik die
gesprekken uit de winkel napraat!
Ze zijn de hekkensluiters van deze tijd.
Ik ben trots op jou, mijn lieve meid.

Jongens krijgen auto's en gitaren.
Ze moeten vaak hard werken, zonder maren,
zonder te mogen kiezen
waarin ze zichzelf willen verliezen.
Doe maar door want door te mekkeren,
kom je er niet ****.

Zo heeft iedereen zijn of haar probleem. Je mag die nuanceren
met een korrel zout en unisexe kleren.
Ze zijn zo specifiek, niet in pashokjes te zetten.
't Is door ze te benoemen, erop te letten,
dat je het meest kan leren en misschien
door de stereotypes heen kan zien.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

Pijn op maandagen
dins niet willen op
dagen slapen, nachten minder
boosheid richting de uit
vinder
koffiemachinegeur opsnuiven
en opschuiven
overuren zonder zelf spijt
spotlight op de cijfertjes
opdonder dag een onverschilligheid
mijn ferme botten afkluiven
en alle vrijdagavond aan hedonie
wegwuiven.

Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.

We waarderen zo die sterren
die we zelf niet willen zijn.
We kijken dagelijks naar de lucht,
naar lichtjes, verbazingwekkend klein.

Waarom?

Mijn nek doet toch al pijn.
Mijn ogen prikken, jeuken
en op mijn rug kan je mini-ruzies steuken.

Die nieuwe stoelen zijn echt ongehoord.
Ik zeg het je
dat is erg-o-nomisch nu niet meer ver-
antwoord.

Ik wou dat ik een dikke
knuffel op kon sturen
naar iedereen die ze liggen
hebben, zowel in watten als in luren.

Ik zou willen dat via dit geschrift,
alle mensen die dit lezen
pillen kregen die *** geschifte
situatie doen genezen.

Ik mis pintjes, ik mis vriendjes,
ik mis filmpjes en verdientjes.
Ik besef dat is maar pindanootjes
naast alle mogelijke zootjes.

Houd vol, doe wat kan, lieve mensen,
dan kunnen we elkaar misschien
nog een zalig kerstmis wensen.