Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
I saw an Ulila
Whilst riding a Jeepney
Half-Shoed,
Half-Footed,
Saying, "BAYAD!"
An Endearment for Pay
Yet my Eyes affixed
On his One-Footed Shoe
But due to the Wear
Of a Day's Sweaty Trod
Begging for his Family Dinner
Hoping he could have a Full Meal
And Smiles
For him and his family
And still waiting
For his Final Stop
And still scraping
His Hard-Worn Scar
Thus the Ulila
Handsome to Beg
Despite his Birth-Marked Nose
Which was actually blood
From a flavourful fist-fight
And Soil,
Paints his Tender Body.

Thus the Ulila,
Swollen in his Eyes,
Suddenly remembered
He had nothing to Beg
For since his Time,
Was centred on Smiles
Greeting people,
Wishing them the
Best of Cheers and Holidays
And his Reward,
Sheltered and Soft,
Reaching the end of his Bay,
Cried, "PARA!"
An Endearment for Stop
And disembarked
Full of Flavours and Joy,
Wondering,
If he could Share such with his Family.

Then the Ulila,
Felt a Weight,
And Jingles in his Body.
Thinking of his Thursday's Stones,
He took some out
And all he found,
Were just some Worthless Pesos,
Given secretly,
By the Passengers he Entertained
In the busy Jeepney.

Thus Smiled the Ulila - The Selfless Urchin-Boy.
Sumulat ako ng isang mahabang tula.
Tungkol sa ulan na kailanma’y di tumila.
Kahit na ito’y sadyang dalubhasa.
Ito’y kailanma’y hindi mo mababasa.

Sumulat ako ng isang mahabang tula.
Tungkol sa telang nagkukulay na lila.
Nagsimula ako na maligaya.
Ito’y kailanma’y hindi mo mababasa.

Sumulat ako ng isang mahabang tula.
Tungkol sa nakabibighaning himala.
Ako’y hindi makapaniwala’t napuno ng pag-asa.
Ito’y kailanma’y di mo mababasa.

Sumulat ako ng isang mahabang tula.
Tungkol sa pagtingin sa kana’t kaliwa
Puno ng salita’t walang maipakitang pruweba
Ito’y kailanma’y hindi mo mababasa

Sumulat ako ng isang mahabang tula.
Tungkol sa isang nakakaawang ulila.
Ako’y umuwi habang ang mata’y puno ng luha.
Ito’y kailanma’y hindi mo mababasa

Sumulat ako ng isang mahabang tula
Tungkol sa pagsulat ng talata.
Nagmuka akong walang utak na sanga
Ito’y tapos mo nang mabasa
Jor Aug 2015
I.
Sa mura kong edad ulila na ako,
Pumanaw ang aking ina sa pagkakaluwal ko.
Ang aking ama ay nakakulong,
Pagkat sa droga s'ya ay nalulong.

II.
Sa mura kong edad sinubok na ako ng buhay,
Naranasan ko nang matulog sa lansangan,
Habang walang kumot na nakadagan saking katawan.
Tanging liwanag lang ng buwan ang nariyan upang ako'y gabayan.

III.
Sa mura kong edad natuto na akong mang-umit.
Nilalaslas ko ang bag ng aleng sa braso ay nakasabit.
Sabay tatakbo ng mabilis para makatakas,
Sa mga parak na nais akong mabitbit.

IV.
Sa murang kong edad yosi na ang aking hinihithit,
Umaaktong action star at sa pagitan pa ng daliri nakaipit.
Ito nalang ang aking nagsisilbing pagkain,
Dahil kagabi pa ako di nanginginain.

V.
Sa mura kong edad kinamuhuian ko na ang mundo,
At ang lagi kong tanong: "Bakit ganito ang sinapit ko?!"
Nanliliit na ang tingin ko sa sarili ko,
At tila wala na atang patutunguhan ang buhay kong ito.

VI.
Sa mura kong edad naligaw na ang landas ko,
At may inggit ako sa taong nagbabasa nito.
At kung sasabihin n'yong malas kayo sa buhay niyo,
Ano pa kaya ang mundong sinapit ko?
Naglalaro tayo,
Pero hindi parang biro.
Mayroong taya,
Pero hindi alam kung sino.
At walang tayo,
Pero sana’y parehas na manalo.

Sisilip ang pusong walang pagkukunwari.
At sa tikas at dunong ng iyong pananampalataya,
Pawang gabay sa nauuhaw na sandali.
Ang baryang sentimo’y itinabi nang kusa,
Pagkat umuusbong ang pagsinta
Sa para sanang taglagas na paghinga.

Nais kong siyasatin ang maamo **** mukha
At ang pagkukumbaba’y batid kong patas at di ulila.
Iyong mga kamay, yapos silang mga uhaw
At ang tula’y binalot ng pakikipaghimagsikan.

Dukha ang pag-ibig ko,
Bagkus hindi mamamalimos.
At sa mala-larong pag-iibigan,
Magwawagi rin tayo.

Sapat na ang nalalabing mga sandali’t
Armas nati’y ibibigkis pa rin sa Langit.
Pagkat hindi lilisanin ang Harding may bukal ng pag-ibig.

Tataya ako’t hindi ka muna gigisingin
Sa himbing ng paghikbi’y, ako’y gapos ng katotohanan.
Sinta, hintay lamang; pagkat matatapos din ang laro
Gigising tayong muli’t bibihisan ng pagsuyo.
Uno
Matamlay siya
Hindi man lang abot sa akin.

Dos
Pakuwari ko'y manhid siya't bingi
Iihip, balakid pala ang munting tela.

Tres
Niyapos ko ang mas makapal na tela
Hinagkan ang kabuuan
Bumaluktot buhat sa kakulangan.

Ulila* ang mga paa
Nais magtago nitong sampu
Wala namang patutunguhan*
Kundi ang nalalabing tela sa ulunan.

(6/29/14 @xirlleelang)
Ba't tila ang hanap ay ikaw?
N a p a p a  -  lingon
Wala namang lilingunin
Nang       d u m a t i n g
Ayaw namang pakinggan.

Bawat silakbo
hindi naman   t u m a t a k b o
May lihim nga bang pagtingin?

Pagkat puso'y   T U L I R O
Ulila pala
Paslit, tila *wala pa rin palang silbi
Enero Kinse, Dos mil Kinse
Sa Villamor umindak daan-daang estudyante
Paglapag ng eroplanong Sri Lankan
Mga sasalubong naghiyawan
Pagbukas ng pintuan ng sasakyang lumilipad
Skull cap ng Santo Papa ay nilipad
Pagpanaog sa hagdan ng eroplano
Sinalubong ng mga sundalo at ng Pangulo
Pinatugtog himno ng ating bansa
Ganundin ang himno ng Vatican sa Roma
Dalawang batang ulila sa kanya sumalubong
Matamis na pagbati sa kanya ibinulong
Sa Pope Mobile na walang panangga sumakay
Ang Supremo ng Simbahan todo ngiti at kaway
Kahit gabi na kayraming tao bawat daanan
Hanggang sa Apostolic Nunciature na pagpapahingahan.

-01/16/2015
(Dumarao)
*Pope Francis Fever Collection
My Poem No. 316
George Andres Jul 2018
walang bago
sa naimbak na lumot
sa butas na alulod
tiyak ang emosyon
mata'y napupusyaw
pipikit saglit
lalamunin ng tugtog
ang bagyo
tahimik sa gitna
nakamamatay sa paligid
at hindi mo iyon batid

walang bahid
ng luha
walang pantay
ang kulay o paa
sa pagkabalisa
magkapatong
ang binti sa ginaw

walang tunog
ang hudyat
hindi mulat
ang bantay
walang tabing
sa hangin
walang pader
sa habagat
o bundok sa baha

walang ulila
o buhos na tila
inipong ragasa
pagtitimpi

lumot
na naimbak
lumikha ng buhay
ulan
Jun Lit Aug 2018
Gipukaw ko
sa akong damgo
Morag langgam nga ilo
sa salag nga gigubâ sa bagyo.
Ning-syagit ko
ug ngalan nimo

Ning-abut na ka abi nakò
Dinhi sa tapad ko
Akong gitan-aw,
wa may tawo
Ang habol pilô gihapon,
bugnaw maski gaksun nakò

Uli na langga,
mingaw na kaayo.

PANAGINIP (Tagalog translation)

Nagulantang ako
ng aking panaginip
Parang isang ibong ulila
sa pugad na sinira ng bagyo
Isinigaw ko
ang pangalan mo

Dumating ka na akala ko
Dito sa tabi ko
Tiningnan ko,
wala namang tao
Ang kumot tiklop pa rin,
malamig kahit yakapin ko

Uwi ka na mahal,
Sobrang lungkot na dito.

DREAM (English translation)

In a flash, awakened
by a dream, saddened
like a bird orphaned
in a nest the storm had downed
Your name
I called out loud

you have returned, I thought
here by my side, I sought
to feel and I looked, at once
but there was naught
the blanket still neatly folded
and, even as I hugged it, cold as dead  

Come home now my dear
It’s become so lonely here.
My first attempt to write a poem in Cebuano, one of the major native languages in the Philippines; as a native Tagalog speaker, this is one big leap.
Wynter Oct 2018
Mga salitang walang kahihinatnan
Bakit pa ba ako nagsusulat?
Puso'y ulila at walang tahanan,
Puno ng tulang walang pamagat.

— The End —