Door van discussiëren en proberen
over te gaan op tieren en roepen,
chaotisch georganiseerde facebookgroepen,
die de straten en een ander mens onteren,
zullen we maar weinig bereiken.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet links
of rechts of tracht geen richting te ontwijken.
Het initiatief is alvast iets heel erg flinks.
Maar denk wat langer voor je spreekt,
zoek wat meer alvorens je de stilte breekt.

Gebrek aan kennis komt met de jaren,
is van alle tijden, ook ikzelf heb nog zeer veel te vergaren.
Inhoudelijk heb ik niet veel te bieden, make ik niet veel great
again. Maar van bovenaf, bovenal is er één ding dat ik zeker weet.
Op de man spelen, velen kan dat wel bekoren,
't is thans door op de bal te spelen dat je echt kan scoren.

Mag ik nog even bij je blijven?
Al is het in gedachten
Over *** het ooit wel goed komt
Over *** we het nog eens proberen

Mag ik nog even bij je blijven?
Al is het alleen fysiek
Met je armen om me heen is het goed
Met je lippen op mijn voorhoofd troost je mij

Mag ik nog even bij je blijven?
Al is het maar een seconde
De gedachte dat het jou uitmaakt helpt
De gedachtw dat je mij ook mist doet dan minder pijn

Mag ik nog even bij je blijven?
Al is het in gedachtes
Waar ik kastelen voor ons bouw met hoop
Waar ik net wilskracht alles manipuleer

Mag ik nog heel even bij je blijven?
Zonder jou doet de wereld nog zo'n pijn

Ik heb wat testjes afgenomen,
wilde bepalen welke dromen
mij het beste klaar kunnen stomen
voor een leven in de bomen.

Ik stem, studeer en ben het bos
verloren, staar en veer op
van het bed, wens terug los
te zijn, zoek vrijheid en een job.

Ik, wie ben, ik, boe, wie ben ik, moe.
Wie ik ben, is wat ik doe,
niet minder, meer, niet zeer,
toch op zoek. Want wat was nu ook weer
de clue?

Ach juist, ik was op zoek,
naar wie mij kan definiëren.
Ik heb een onuitstaanbare nood
aan vastleggen wie ik ben,
het is geen aanrader, 'k zou het niet
proberen.

Ik wil vertrouwbaar zijn, betrouw
me gauw en ik zal horen,
ik ben als luisteraar geboren.
Ook lief en accepterend,
de armzaligen verwerend,
doch lachend uit, oordelend,
liefst de taken verdelend.
Dat ben ik, Daan, de ambassadeur
van buzz, plezier en lachen
bezorgen aan de cohorte
is mijn favoriete forte.

Zeg ik allemaal zelf, rapportage
is onbetrouwbaar onderzoek,
ik blijf blijkbaar blij mijzelf verschuldigd
te zeggen wie ik ben
en is dat een probleem?
't Is dat ik vanonder zoek.
Voor mij een beetje maar van bovenaf is
dat allemaal oke.

Vanaf morgen zeg ik nee
wil ik minderen
die letters zinderen na
en daarom zeg ik ja
wanneer ik liever
afwijs.

Het is een zwakte als
pas gelakte nagels
later wordt het mooi,
voor nu is het een zooi
tot het droogt
en het poogt
alles te
verbeteren.

Dat ben, was, word ik later
een zeveraar een prater
een typer, een tikker,
getikt, jouw type, cherry picker.

Ik eet de kersen op jouw taart
wanneer je moederdag verjaart
eet de olie van jouw dom
de spookjes uit jouw kom
Ik ben veel en ook een vraat
ik schrok zelfs terwijl ik praat
tijdens de film
god wat zou ik mezelf
ambetant vinden
als ik mezelf niet was

Daarom kan ik niet om met mensen die niet anders zijn,
ik zou ze verwensen maar dat is niet mijn
manier van werken
ik tolereer ze, laat liefst niet teveel merken
van mijn afgrijzen, afschuwelijk plezier
als ik zie *** pijnlijk op een kier
de deur staat
naar vergetelheid.

Ge moet maar is proberen
om door een glazen wand
uw hand uit te steken
Of om uw oren te spitsen
en door een betonmolen te horen
waarover de mensen staan kletsen

Als ge wa zit rond te zweven
zonder te leven, in een zeepbel
zonder naald, zonder een stem
dan is er geen mens die erom zal geven
als ge zonder het te merken
heel voorzichtig en langzaamaan
doorzichtig wordt.

De zwaarte enkel te verlichten
door de leegte te inhaleren
in steeds grotere dosis
en steeds gretiger teugen
tot ge begint te geloven
dat het zo wel beter is

En al zout ge beloven
Uzelf te verplichten
uw ogen te openen
Ge zout het vergeten
en zonder het te weten
uw leven voorbij zien flitsen

De eerste plek van mijn suikerfeestgebed!
Je was al oud, maar nooit een stuk antiek,
Je had ook nooit een mooie minaret,
Maar toch een moskee, vanbinnen klassiek.

Nu loop ik langs jou stenen, met gedachten
Die steeds proberen te herinneren
*** het nou was; wat mensen hier brachten,
Wat was het wat ik deed al die keren?

O gebouw van oudsher, nu ben je onbekend,
Een oude plaats alleen van nostalgie,
Door nieuwelingen word je niet gekend,
En nu een stukje in de poëzie.

Eerst kleine handjes, kleine gebeden,
Nu een jongeman, kijkend naar het verleden.

Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.

Achteloos proberen zij aan het licht te sleutelen
Terwijl de hitte van de zon hen inhaalt

Ik wil mezelf adviseren
mijn verleden zelf
niet zo te viseren,
hij was pas vijf plus elf,
wist niet wat te studeren.

Ik wil mezelf vertellen
dat het goed komt
ook al lijkt dat niet,
dat tijd alles weggomt,
zelfs wat je ziet,
doet verloop vervellen.

Je kan alles nog proberen,
maak je maar geen zorgen.
Je foute keuzes zijn slechts schijnbare
problemen.

Beren, blemen, zemen, zeren,
je hebt jezelf onwillend pijn gedaan.
Willens en wetens zijn bij mijn weten
gewillige verschillen.

Wees niet zo hard
voor jezelf
wees niet zo jezelf
voor je hart

Je doet meer pijn, kwaad
dan goed als je het zo laat
en blijvend gemeen doet.

We komen er wel,
we blijven ons best doen,
we komen er snel
als we maar ons best doen
tot in de eeuwigheid.

Denk toch niet zo veel aan dan, Daan.
Denk maar aan de zon,
de schaapjes in het veld,
de vrienden die je telt,
de momenten die je won.

Denk maar aan het zachte bed
voor straks en aan muziek,
die liedjes die je luisterde met
je lieve naasten, je hechte kliek.

Denk maar aan dieren, bomen,
gras en rolmodelfiguren komen
vanzelf je netvlies op, stap
naar buiten, lach om de grap
van de pakjesman,
lach met de mop
van je kind.

Wees gewoon vandaag
de beste versie van jezelf,
wees lief en help waar nodig
en als dat niet lukt,
maak je niet zovele zorgen,
je mag het allemaal opnieuw proberen
morgen.

Zou ik na twijfelen, tobben,
uitgebreid weten, graven,
tussen hersenplooien, lobben,
op de proppen kunnen komen,
aandraven met een origineel idee,
mijn eigen dromen en een showtje op tv?

Ik weet het niet, wat ik dan kan.
Ik zou alles eens uit moeten proberen
en daarbij mezelf achterhalen, jureren
wat er bakt in die fameuze hersenpan.

Ik zou kunnen ontsnappen aan
een boeiende verdrinkingsdood,
zingen, praten met een haan
of dansen in mijn puurste bloot.

Ik zou kunnen balanceren,
domineren, fantaseren, inspireren,
marineren en uitgekookt souffleren.
Maar wat moet ik uitkwelen wanneer
ik daarover oor moet delen?

Misschien is dat wel een talent,
een goede blik op anderen,
ze helpen te veranderen,
kortom, hetgeen dat je nu kent.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

Doet uw best en niemand doet de rest.
Leer daar maar mee leven.
Leer daar maar mee raven.

Tel in ruïnes van oud fabrieksterrein
in micro-dosis hoeveel we van onszelf
verloren zijn.

Bouw huizen voor de duiven,
die duizend huiverende fuivers,
de kruisbestuivers die *** muizenissen
en de duigenvallers uit het
geheugen willen wissen.

Soms maakt het weinig uit, welke
stijl, welke aanpak, hoevel keren.
Als we al iets doen, presteren,
uit fouten leren en opnieuw proberen.

Werken voor later, brood,
vis en water, groots
genot en kater,
ze volgen elkaar steeds op.
Was het niet socialiter onaanvaard
dan was mijn job idealiter
aan de open haard.
Hout verzorgen, vuur voor morgen,
warmte, veiligheid en comfort,
een warm brood met vis en water
zonder zorgen op je bord.

Dat is lui, dat mag niet, niks doen is verboden,
je bent een profiteur of krijgt niets van onze broden.

Zal ik ze zoeter bakken of sla- om de tijd
te laten vliegen? Dan voel ik me slecht,
maar net niet slecht genoeg om mijn best te doen voor echt.

Het ideale werk is al allemaal gedaan
en leven in het verleden maakte niemand ooit tevreden.
Leven in de toekomst daarentegen is als leven op de maan.
Je moet nu al vanalles doen om er zelfs nog maar te staan.

Wat is dan momenteel
het ideale beeld waar ik je over kweel?
Ik weet het niet, het komt neren op proberen.
Je zal wel merken wat het is wanneer je 't voor je ziet,
denk ik, geloof ik, hoop ik.

Leer me kennen, leer
wat mij verwennen, kan
je mij neerpennen, vraag ik aan
mezelf.

Ja dat wil ik wel proberen,
heb ik net gedaan, denk ik,
ben dat.

Zo, zeg, hey, wat straf
en leuk en laf
dat jij zo vriendelijk bent geweest.

Het hoeft niet harder
als je voor jezelf leest,
wees tevreden, streef naar meer,
verzorg je toch een keer
en je geneest.

Terwijl die arme mensen
proberen te bezinnen
over afgewezen wensen,
regent het daar doodleuk binnen.
Zijn dat dan die Britse tendensen?
Die stakkers kunnen maar niet winnen.

't Is verschieten,
perforaties tevergeefs
toe proberen nieten.

't Is vies, pijnlijk, mooi,
uitbarsten, rommel, rotte zooi.

Binnen buiten,
buiten, binnen, dimmen.
Knipperlichten in mensen
die de muur opklimmen.

Dan verdriet, alweer, veel verdriet.
Overal, binnen, buiten.
Behalve waar je wil,
met tuiten,
daar niet.

Ik kan niet wenen, mama.
Misschien ben ik te bang.
De tijd die we nog moeten
zonder jou lijkt nog zo lang.

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

Bereid je voor en beloon jezelf
met kritiek. Proberen, leren
adapteren en jezelf verweren tegen luiigheid.
Als het makkelijk was, was iedereen
geprezen voor zijn of haar verwezen-
lijkingen.

Als je wat anders wil, is dat ook ok.
Slechts wanneer je er zelf achter staat,
krijg je je motivatie mee.

Mijn hoofd stelt voor morgen
uit te stellen, het blijft proberen
de toekomst te bellen en te weren
van alle vreselijke zorgen.

In die beproeving, per abuus,
komen al die laters saam in nu's
die in het heden weten
*** me de rust te doen vergeten.

Ik heb nog zo gevraagd,
hoofd, alstublieft te stoppen,
niet elk open doel binnen koppen.

Dan maar heb ik zelf gewaagd,
geaccepteerd, die risico's bestaan,
simpelweg gekozen, morgen heen te gaan.