nakatingin siya
sa kalangitan
at biglang
nagtanong,
"kaya mo pa ba?
hanggang kailan
ka maghihintay?"
pinikit ko ang
aking mga mata
wala akong ibang
narinig kung hindi
and hampas
ng mga alon
at ang paghinga
naming dalawa

wala mang kasigurduhan
binuksan ko ang aking mga mata
at tumingin sa kanya
ako'y ngumiti
at sinabing,
"hanggang maubos
ang bawat araw
at bawat gabi."

Onti-onti na akong nawawalan ng pake sa mundo.
Onti-onti narin akong nawawalan ng gana maging buo.
Hindi malaman kung kaya ko pa ba maging ganito.
Isang mundo na kahit saan ipaparamdam sayo ang talo.

Pinikit ko ang aking mga mata.
Nag-babakasakaling may mag-iiba.
Isang tao ay aking nakita.
Si kamatayan ay nangangamusta.

Kinamusta ako at binati tulad ng dati.
Napaisip kung ano ang aking nasa labi.
Mga salitang hindi ko mailuwa.
Pilit nilalabas upang ito'y mawala.

Tuluyan ng nag paalam sa mundo.
Isang rosas nanaman ang kinuhang buo.
Pinatay ng sariling tinik.
Nagluha sa isang pitik.

Litrato mo na ba ang susunod kong makikita?
Hawak ang kamay nya,
may ligaya sa ngiti mo habang inaalalayan sya papalabas ng dambana?

Larawan niyo na ba ang susunod kong makikita sa newsfeed ng aking social media?

Ang umani ng maraming likes at puso galing sa iba?

Larawan niyo na ang susunod kong makikita,
magkalapat ang mga labi at marahang pinikit ang mga mata.

Larawan nyo na ba? Ang susunod kong makikita sa primary nyo tuwing lilitaw ang mga pangalan nyo.

Larawan nyo na ba?

Ang magpapaalala sakin ang sarap magmahal,
kapag sya ang kasama kasi pinaglaban mo sya,
na parang sya lang ang mimahal mo ng ganyan.

Bibilang din ba ako ng isa,
dalawa,
tatlo.
Hangang makarating ako saan?
Ilan? 

Sabihin mo, hanggang ilan?
Hanggang kelan?
Hindi ako magaling sa numero tulad nya dahil yun ang propesyon nya, pero alam ko..

Hindi natatapos ang numero at kung matatapos man,
hindi ako sigurado kung kelan.