Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
RL Canoy May 2019
Umiibig akong matapat ang puso,
sa iyo, O Sintang pithaya ng mundo.
Dilag na bulaklak sa harding masamyo,
sinuyo’t pinita ng laksang paru-paro.

Tinataglay nila’y mararangyang pakpak,
subalit ang nasa’y tanging halimuyak.
Iba sa bagwis kong luksa ang nagtatak,
sa mata ng iba’y isa lamang hamak.

Ako’y dahop-palad, niring mundo’y aba,
sa utos ng puso, ikaw’y sinasamba.
O! ang saklap naman, umagos ang luha,
pagkat lumilihis ang ating tadhana.

At niring landas ta’y lalong pinaglayo,
nang ikaw’y nabihag ng hari ng mundo.
Buong taglay niya’y di tapat na puso, 
tanging hangad lamang ang kagandahan mo.

Sinta ko ano pa ang aking magawa,
kung sa ngalan ng Diyos kayo’y tinali na?
Daloy ng tadhana’y mababago pa ba’t,
panaho’y balikang ikaw’y malaya pa?

Bihag ka na ngayong walang kalayaan, 
hawak ang mundo mo ng lilong nilalang
Wari'y isang ibong ang lipad may hanggan,
at ang yamang pakpak, dustang tinalian. 

Paano O! Sinta yaring abang buhay?
Ikaw’y tanging pintig nitong pusong malumbay.
Kung ikaw ang buhay ng buhay kong taglay,
Sa iyo mabigo’y sukat ng mamatay.

Subalit nasa kong lumawig sa mundo,
sapagkat buhay pa niring pag-ibig ko.
At ikaw O! Sintang namugad sa puso,
napanagimpan kong pinaghintay ako. 

Sa harap ng hirap na di masawata,
tanging asam ko’y lalaya ka Sinta.
At itong pagtiis ay alay ko Mutya,
mula sa puso kong nagdadaralita.

Maghihintay ako sa pagkakahugnos,
sa tanikala **** higpit na gumapos,
sa kalayaan na lubhang nabusabos,
at mariing dulot, galak na di lubos.

Ang aking paghintay akay ng pag-asa,
lawig ng pag-asa’y kambal ang pagdusa.
At ang dukhang pusong batis ng dalita,
tila pinagyakap ang pag-asa’t luha.

O! aking minahal ako’y maghihintay,
kahit walang hanggang paglubog ng araw.
Magtitiis ako sa gabing mapanglaw,
hanggang sa pagsilang ng bukang liwayway.

Yaong sinag nito’y ganap na tatapos, 
sa dilim na dulot ng dusa’t gipuspos.
Sinag na tutuyo sa luhang umagos, 
niring mga matang namumugtong lubos.

Yaong pamimitak ng mithing umaga,
araw na mabihis ng mga ligaya,
ang buhay kong abang tinigmak ng luha,
mula sa kandungan niring Gabing luksa.

Maghihintay ako sa gitna ng dusa, 
kapiling ang munting kislap ng pag-asa.
Magtitiis kahit sanlibong pagluha,
hanggang sa panahong muli kang lalaya.

Maghihintay akong di hadlang ang pagal, 
kahit ang panaho’y lalakad ng bagal.
Magtitiis ako pagkat isang tunay
itong pag-ibig kong sa puso’y bumukal.

Maghihintay kahit dulong walang hanggan,
na pagdaralita’t mga kapanglawan
Kahit di tiyak kong muling sisilang,
ang bukang liwayway na tanging inasam.

©Raffy Love Canoy |May 2019|
Nebuleiii Mar 2013
To my innocence, naivety, and viridity
Childish ways, high school days.
A mere three weeks, I say good bye
With a cry, a tear, a sigh.

To blue slacks, and a polo
Black shoes and white socks
To my pink skirt, and white blouse,
Pleated, soon to be folded.

To the OHS rooms of our first and second years:
The broken windows, and tantrum-kicked chairs,
The broom box behind the spider webbed chalkboard,
Messages on the wall hand printed in red and green.

The broken doorknobs, and broken floorboards,
Carved armchairs, and eaten chalks,
Missing brooms and dustpans and garbage cans and rugs
That show up in who knows where
Stolen by jani- we know who.

The witnesses and victims
To our random laughter (from some Chinese-looking girl’s corny joke).
Our random tears.
Our not so random learnings.
The pillars of our memories.

To the PF rooms of our third year:
The storage room turned gigantic garbage can and dressing room (maybe because ours keep being stolen)
The exploding socket causing sparks to fly (and us to fly away from it), and
The amazing “alambre” lock; who knows who installed (as if that could keep us away).
The earthquake resistant rooms would be missed.

To the New High School Building of our last years:
The kicked door (not our fault!), and cancerous blinds (like hairs falling after chemo),
The jigsaw floor (not sure if better than broken floorboards),
The “Halayan 2012”, and
The mind-boggling “no key needed” lockers.


The UTMT with its fair share of mango sentences,
The old guidance office now turned “tambayan”, and
The Computer lab with its fragile yellow chairs and bruised bums.

To Ibong Adarna plays, and the half cooked uncooked Teriyaki,
Generation X (and Generation NOW! and Generation Facebook),
Jai ** dances, and cheerleading,
Kalagon Kamo Namon,
And Mickey Mickey Mouse Kabit-bintana memories.

To the NikJep Tandem,
Kanlaon Boys Behind the Flowers,
D.H.A.I.N.G. (not sure if they remember this),
Fred vs Gino version
And DewBheRhieTart.

Keep the volcanoes of memories burning.

To blue paint, and blue shirts,
And Geometry teaching us
“There are a lot of solutions to a problem.
We just have to find one that suits us.”

To saying “***”,
And cooking imbutido.
And wearing (for some designing) reduced,
Reused, recycled clothing.
And dissecting.
And parrot-Filipino teachers (she gave me P30 for load though).

Keep the river of rumination flowing.

To being scared of one whole sheet of paper,
Two becoming one,
Party rocking to make up for the tears,
And knowing we should have won.

To the hand sanitizer girls,
The Cream-o-holics,
The Canterbury Crusaders,
The Valenciana eaters.

May our tree of friendship continue growing.

To our winnings!

The glow in the dark madness,
The Lakan at Mutya clutch-heart-moments,
The Sports Fest *******,
Basketball girls’ coronation!

To the fieldtrips and failed trips,
To air conditioned crammings,
And space and time bending
To comparing notes (and sometimes other things)
Copying notes, sometimes photocopying
(Not Xeroxing)
Sharing words, phrases, sentences
And giving pictures (via Bluetooth).

May you keep walking on the right direction,

To the expectations achived,
Broken, overtaken.
All the skepticism,
Constructive criticism.

All of it.

The in-your-face-we-did-it-baby-
We-are-awesome-you-can’t-bring-us-do­wn-
Coz-we-rise-back-up-attitude.

To Arielle
And Mhae

To Amica
Marie
Narzcisa
Cyan
Fred
Theo
Alvinson
Anthony
Faith
Karmil­la
Matt
Jeffson
Lourince

To Carolyn

To Makayla

To the thirty-five castaways in this room
The thirty-five castaways who struggled
The thirty-five castaways who persevered
The thirty-five castaways who fought, cried, made up, laughed, shared, gave, back-stabbed, and front-stabbed, celebrated, suffered, passed
Thirty-five
Thirty-five castaways who loved,
Thirty-five

Thirty-five castaways who made it, who did it.

To Nikki
Hazel
Alyssa
Gef
Veni
Alex
Jaykee
Bernard
Myra
Vince
Chanta­lle
Josen
Jerian
Shaira
J
Uriah
Ihra
Renz
Bless
Steffany
Angel
Fl­orey
Bernadine
Antonette
Rency
Owen
Majah
Gino
Marcelo
Ney
Keith
­Joselle
And Jessa,

We did it guys.
We really did.
TO MY CLASSMATES (IV-ILAWOD)
So many private jokes and inside thoughts. So many.
kingjay Dec 2018
Ang maikling kasaysayan ay pilit kinakalimutan
Nang nahulog sa bangin ng nakaraan
itinali sa leeg ng walang pag-aalinlangan
ang maiksi na lubid na pinanghahawakan

Kumikinang na perlas ng silangan
namumukod-tanging mutya sa dalampasigan
Nang makatakas sa karagatan
Di na bumalik sa kinagisnan

Papalubog na ang araw nang hindi namamalayan
Ang liham nito'y kanyang huling alab
Yugto ng masamang pangitain
kung kailan dadapo ang mga paniki

Nagsilbi na piring sa pagsapit ng Biyernes ang takipsilim
Sa walang pakundangan pugon
Nagliyab ang lunggati ng pangangalit
Marahas na pagbati nito ay pasakit

Ang simpatiya ay kumukupas
Sa trahedyang sumira
Nang wala na makakapitan sa pag-aagaw buhay
Walang paghikbi sa kapaligiran
Labis na kasawian
Vincent Liberato Mar 2018
Ang mutya ng kaarawan
Sana'y muling masulyapan
Tinig mo'y may dalang katotohanan
Sana'y labis kong mapakinggan

Hiling na sana'y magkausapan
Ang araw na 'yun ay 'di makalimutan
Taimtim na umaasang magkakitaan,
Upang ika'y pasalamatan

Pagca't ako'y muling nabuhayan
Nagapi ang nanlulumong kamatayan
Sa loob ng masidhing kalooban
Ikaw ang nagdala ng matinding kagalakan

May isang sumpang wagas
Kahit na ang araw ay mag wakas
Sa puso ko'y ikaw ang binibigkas
Tuwing ako'y naghihintay sa labas.
Benji Feb 2017
May mga bagay na ating hinango mula sa makikinis na tela,
Nilagyan ng mga sariwa't  kakaibang mga pabango,
Pinuno ng ginintuang mga pilak at diyamante.
Tapos hinabi mula sa sapot ng nakalalasong gagamba,
Habang dinidikitan ng mga perlas na mutya

Ngunit maniwala ka sa aking sasabihin

Na bawat telang makinis ay gagaspang rin.
Ang iyong mga pabango't ginto ay nanakawin.
Ang iyong hinabi ay maluluma rin,
Kasama ng mga perlas na kailanman ay magniningning.
Ito'y kung wala kang gagawin...

— The End —