Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Jose Remillan Jun 2015
Hanggat maari ayaw ko pa sanang
Iligpit ang mga pinggan at ilang kubyertos
Na ginamit natin, ang damit ****

Nakasampay sa ulunan ng higaan natin,
Ang mga basyo ng lotion, shampoo, at
Pabango na naiwan mo, lahat sila itinabi

Ko, kasama ang damdamin kong binuo
Mo sa maikling panahon na naglagi ka,
Dito kung saan iniwan mo ako.

Dumating na naman ang summer, at
Heto ako, inaalala ang plinano nating
Forever. Ang alon sa dalampisagan,

Ang mga piraso ng batong inipon mo't
Sinilid sa sisidlan ng tarheta, hanggang
Ngayon binibilang-bilang ko pa, tila mga

Patak

Ng luha na hindi na titila. Ang dalawang
Pirasong damit mo, ayun, nakasabit pa,
Sa dingding na naging saksi sa mga

Sandaling hiniram natin sa tag-araw.
Dumating na naman ang summer, at
Heto, ang dalampasigan, pinagmamasdan

Ko, nagsasabing may forever...
Pasacao, Camarines Sur, Philippines
August 28, 2014
Naglalaro tayo,
Pero hindi parang biro.
Mayroong taya,
Pero hindi alam kung sino.
At walang tayo,
Pero sana’y parehas na manalo.

Sisilip ang pusong walang pagkukunwari.
At sa tikas at dunong ng iyong pananampalataya,
Pawang gabay sa nauuhaw na sandali.
Ang baryang sentimo’y itinabi nang kusa,
Pagkat umuusbong ang pagsinta
Sa para sanang taglagas na paghinga.

Nais kong siyasatin ang maamo **** mukha
At ang pagkukumbaba’y batid kong patas at di ulila.
Iyong mga kamay, yapos silang mga uhaw
At ang tula’y binalot ng pakikipaghimagsikan.

Dukha ang pag-ibig ko,
Bagkus hindi mamamalimos.
At sa mala-larong pag-iibigan,
Magwawagi rin tayo.

Sapat na ang nalalabing mga sandali’t
Armas nati’y ibibigkis pa rin sa Langit.
Pagkat hindi lilisanin ang Harding may bukal ng pag-ibig.

Tataya ako’t hindi ka muna gigisingin
Sa himbing ng paghikbi’y, ako’y gapos ng katotohanan.
Sinta, hintay lamang; pagkat matatapos din ang laro
Gigising tayong muli’t bibihisan ng pagsuyo.
Ihinabi ko sa bukana ng payong ang ulan.

This is to believe that sheltering may not always be, or simply perhaps an undertaking of weakness. A radical strangeness aspires to be bold. I may not be able to transcend its nakedness.

.

This is to deny the common verity that in the communal of water, shade fails a transliteration. We cannot be forever in hiding. Our smallness reveals our flowers. Our unmentioned stirrings. (A spire of technicolor through the lens of apertures. It starts to rain in *Pasay
.)

.

I see children swift-bodied in the streets. I hear the sublime song of a defunct tractor. Once in its vitality, Earth was its derelict. How did it come to be that when I peer into the openness, light slouches into form, conjuring an image: your face, hiding amongst the crowd?

.

This is to recognize the potential of dwindles. Its vertigo that it tries to protect. Its height that it tries to conquer. Its fall that it tries to eschew. What if bones are just homes to tiny little currents and that the way our body assumes the stance of jackknife, simply a foreboding?

.

Itinabi ko sa sukal ng araw ang payong.

This is to perceive that all light lifts away from the dark, my heart always falling into its hands. Morning opens your face like delicate streets, pulverizing fog into chamomile. Silence is endemic. *Makati *buoys overseer reconnaissance of obvious beatings. Revealing a long line of ligatures -- umbilicus of wires. Serenades of futility. Our useless meanderings.

.

The depth of Sunlight finally turns primeval stone. That is our defeat -- all our darkness put to trial. I am tense with the finality: she will become parasol and I, the weather past moonlight waxing.
John Emil Sep 2017
Umiiyak sa  bandang huli
Nang masagot ang tanging tanong
Natinago ng ilang taon
Mga nararamdamang itinabi

Akala ko magiging okey pagsinabi
At ipinagtapat na walang pagaalinlangan
Ang nararamdaman ng puso't isipan
Ngunit akoy nagkamali

Dahil kamiy ipinagtagpo ng mali
Sa panahong may ibang nagmamay-ari
At nakatali sa mga na unang pangako
Nabinitawan sa inakalang mahalaga na tao

Kayat itoy nasagot ng masasakit na patak
At  naiwan ang pusong wasak
Dahil ipinilit na ipinagtapat
Ang nararamdaman na higit pa sa sapat na di dapat
Jean Sharlot Nov 2017
Nais kong ipatid
Ngunit hindi maihatid
Dahil ika’y manhid
Sa tuwing tumatagilid.

Tinatanong sa isipan
Ngunit ako’y nag-aalinlangan
Dapat bang hawakan
O ito’y pakawalan.

Sinasambit ng labi
Bawat salitang itinabi
Sa paraang pasintabi
Upang hindi madali.

Sumusulyap lang sa’yo
Tuwing ika'y nanunuyo
Upang hindi lumayo
Ang pagmamahalan niyo.

Nandito upang alalayan
Puso’t isipang naguguluhan
Tumabi’t ako’y sandalan
Dapatwat hindi pangmatagalan.

Nais kong malaman
Ano ang nilalaman
Ng pusong nakikipaglaban
Na walang kahahantungan.
Carl Aug 2022
ayos lang ako
sa ngayon
eh paano pag nawala ka
haha di pwede ‘yon!

di ko man masabi sayo lahat nang ‘to
alam ko na alam mo dadating din yon
yung panahon na tutugon sa mga pangarap
natin noon baon ang mga alaalang itinabi sa isang kahon

naalala mo ba yung humiling tayo sa malalim na balon?
sabi pa naten “mag susumpaan tayo sa harapan ng altar”
pota hahaha asan ka na ngayon??

sabi mo ang pag lisan, 'di pwede ‘yon
pero yung sagot sa tanong
na paano pag nawala ka?
sa ngayon, di ko na din alam

kung ayos lang nga ba ako
cmps

— The End —