Lumalala nanaman ang aking isip , kakaisip,
Kailan ba ako matututong makisalamuha sa mga tao?
Palagi ko nalang sinisilip ,
Ang bawat laman ng kanilang mensahe habang humihigop sa isang baso

Ng kape na mainit,dagdag kaba sa sarili kong hindi ko maipinta
Sa sarili kong nagpapagaling pa,
Wala akong lagnat , Hindi nga lang marunong kumalma
Ang utak ko'y pagod na pagod na sa mga ideyang kakaiba at di ko alam kung san papunta

Ang isip ko na di ko mapakalma,
Nararamdaman ba nila , o patuloy paring humahalakhak
Sa kalagayan kong patay na patay na,
Kaya minsan ayaw ko ng kasama, di ko kasi maipaliwanag sa kanila na

Ako'y biktima lamang ng kalungkutan ,
Biktima ng nakaraan at kasalukuyan
May mga bagay lang talaga na madalas kong makalimutan,
madalas ding matandaan , (ako'y nagpapagaling pa at dahang-dahang nagpapakalma)

Katabi kita
Masaya tayo ngayon
Sabay tayong kumain
Sabay tayong pumasok
Sabay tayong humihigop ng kape
Sabay tayong umuwi
Nagtatawanan tayo
Akap akap kita
Para matanggal lahat ng kalungkutan mo
Pinagsasabihan mo ako ngayon
Tungkol sa mga binebenta ko
Tinutulungan mo akong
Mapukaw lahat ng kalungkutan ko
Ngunit
Lahat ng ito'y
Imahinasyon nalamang
Dahil parang mga mata ko nalamang
Ang tayo dahil
Malabong mangyare na muli lahat ng iyon

Malamig
Madilim
Mga tao'y natutulog nang mahimbing
Madaming pumapasok
Kahit walang pintuan
Mga problemang
Hindi naman kailangan
Ngunit sila'y pumapasok nalamang
Wala man lamang paalam
Ayoko silang maisip
Ayoko silang marinig
Ayoko silang makita
Ganito ba kasama ang mga problema?
Ako'y humihigop lamang ng kape
Habang nasa durungawan
Hindi ko kayang matulog nang mahimbing
Dahil sa mga problema sa buhay
Pero bakit pati ba naman sa gabi?,
Sa mapayapa na gabi
Pa kayo nagsipasok sa isipan ko
Ang gusto ko lang naman
Kahit minsan
Manahimik
Mapatahimik
Magpahinga
Mawala
Ang mga problema ko sa buhay
Habang gising lahat ng mga tao.