022325

Papuri at Pagsamba —
‘Yan ang alay ko Sa’yo aking Ama.
Dalisay ang ‘Yong Pagsinta,
Balewala ang lahat ng mga nagniningning
Sa kalangitan, maging sa buong kalawakan.

Ikaw ang Hari at nag-iisa Ka,
Wala Kang katulad,
Walang kapantay —
Ni walang kalaban
Pagkat siya’y Iyong tinapakan na,
Ginapi ng Iyong kapangyarihan.

Ikaw ang nangingibabaw,
Sa puso kong walang ibang hangad
Kundi ang Iyong presensya,
Ang Iyong kagandahang
Balang araw ay masasaksihan ko rin.

Kusa Mo akong binabago
Maging ang bawat tibok ng puso ko.
Damdamin ko’y higit na sa mundo,
At wala akong ibang nasilayang
Mas maliwanag pa Sa’yo.

Ang linaw ng Iyong intensyon,
Hindi Mo itinago ang Pag-ibig Mo.
Na kahit saang lupalop ng mundo,
Nahahanap Mo ang puso ko
At nakikita Kita —
Nang napakaganda.

Kakaibang pakiramdam
Na hindi ko naranasan sa iba.
Sinasamahan Mo ako,
Sinasabayan.
Pero nauuna ang Iyong mga hakbang,
Ang mga yapak ****
Kapayapaan ang hain sa aking pagkauhaw.
At Hindi Mo ako binibitawan.

Ikaw ang Aking Ama,
At ako ang Iyong anak dahil kay Kristo Hesus,
Ang yakap Mo’y sapat sa bawat araw,
Ang mga Salita Mo’y lakas ko sa maghapon.

Akala ko nga noon,
Sa’yo akong uuwi
At Ikaw ang magiging pahinga ko.
Pero kahit pala wala pa ako
Sa Tahanang sinasabi Mo,
Ay nandito Ka na sa akin.

Ginawa **** Tahanan ang puso ko,
Na dati ang mundo lamang ang laman.
Hindi ka lang isang bisita,
Nanirahan ka pa sa Akin
Na noong una’y hindi ko maintindihan.
At sobra-sobra ang binago Mo
Sa loob kong inaanay at inaalikabukan.

Wala na akong nagawa pa,
Bumitaw na ako sa mundo,
At sinalo Mo ako.
Ikaw na ang bahala sa buhay ko.
Sa’yo na ‘‘to at sa’yo na ako.

nilalamig, nanginginig, nanghihina, at humahangos,
sa siksikan na lugar, pinipilit kong umusad at makaraos.
ang sakit ng puso’y nagpaparamdam sa paos niyang sigaw ng “tigil!”
sa mga matang hindi alam ang ginagawa pero ayaw magpapigil.

naghahanap ng sagot, nangungulila sa gustong pagmulan nito,
ang mga paa’y hinahatak palayo sa direksyon mo.
paurong-sulong ang isip na tanging laman ay ikaw,
nagmamakaawang nakaluhod, pilit nang nag-aayaw.

nananakit na ang leeg kakahanap sa kanyang noo’y sandalan,
naiiyak na inaalala ang nagtapos kamakailan lang.
ngayo’y naglalakad mag-isa sa gitna ng maiingay na tao,
dahil sa manhid, wala nang pakialam kahit natutulak at nabubunggo.

bagsak ang mga balikat, ang mga tuhod ay sumusuko,
paubos man ay lumalaban ang mahinang bulong ng puso.
umaasa na sa konting sakit at hintay pa, baka ako pa rin—
na sa aking paghahanap ay makita ka at ang iyong mga matang naghahanap din sa akin.