His eyes weren't closed, but it felt like he has entombed
As he laid his fingers from the spine of the tome;
He perused the letters imprinted by the blood
Dripping from the wrist of a lonesome lad.

From the lightless corner, he hearkened the song of tumult
Played by the demons where the lyrics have written with insult.
The downfall of the knight as they have yearned for it to behold
Brought the life of the feral wolf who is at night, he growled.

Their fangs lacerated his sanity through their bite
While drooling for some piece of his fright.
Each day seemed to be a night he has to wait to end;
A cage he has to abscond far from the fiend.

Aiding through masks will not heal the induced sore
For his pieces turned to dust—can not fix what they tore.
In the end, the whining wolf get drowned from derision
And get killed from the unseen battle—depression.

Hindi na ako muling uulit sa mga saglit ng pagiging makata
sapagkat mahapdi sa tenga ang magkaroon ng isang bagong awit
kahit pa walang mabulaklak na salita ang paliparin
dinig pa rin ay ang bulaang himig ng pagiging batang ganid

Sapagkat musmos pa, at isinumpang maging mahina
dapat na laging maniwala sa mga sabi-sabi
sumunod sa paikot-ikot na pagkirot na dulot ng pagiging salot
naniniwalang kami’y uod ganid sa mga pangarap na dulot ng paglaki
Ngunit ang totoo’y hangad lang namin ay lumipad, at maging malaya

Bakit nga ba ganid at mapangangkin ang tingin sa mga makata?
dahil ba ang kanilang mga awit ay tungkol sa pagbibigay laya?
Bakit nga ba mayabang at mapagmataas ang tingin sa mga bata?
dahil ba sa kanila’y nag-aabang ang panibagong bukas?
O lahat ay dahil sa mga sabi-sabi ng mga matatanda.

Ito na nga ang huli kong awit
Sapagkat ang pagiging makata
At ang pagiging bata
Ay ang pagbabakas
ng bagong paniniwala.

Nagsalita na Naman ang Baliw
Michael Joseph Aguilar Tapit