Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Siska Gregory Dec 2017
So ver ek loop ruik ek die droogte, die son se gebak, maar ja  ek loop met gemak, al vinniger en vinniger die pad langs.
My droom het waar geword om n ver pad langs te stap en te gesels, met wie anders as met myself, die wind, die vertes en die mindere gebergtes.
Die wind waai om my heen, dit kreun en steun, maar dit leen my n tyd vir alleen wees in my gedagtes, ag daar is net geen klagtes.
Soos ek stap lag ek klip hard want my hart voel so vry, so vry soos die wind wat my verby kry.
Dan haal ek die wind weer in en sing n lied van blydskap teenoor my Heer, my dapper Held en stap Maat.
Soos die dae verby gaan en die vertes nader kom, verstom ek my aan my hart se gejubel van blydskap en geluk.
My hart is vry so ver soos die oog kan sien, ek loop in vreugde en gemak, dag na dag  in n natuur so hard maar tog so sag.
My hart smag na my liefde, die maat van my lewe, so ewe te vroeg weg gevat, maar stap, stap hy saam en ons hou net aan en aan tot ons weer by mekaar gaan staan in n veld van omhelsing en blye verwelkoming, hand aan hand net aan die Anderkant.
Ja my hart is vry so ver soos die oog kan bedui.....
2017-11-08
Aan my liewe moeder wat n pad gestap het, hare drome waar geword het. Ek is baie lief vir mamma
Ek het die siek gewoonte om oog op te slaan
en die nagprag te aanskou met digters-oog
wat 'n ster van elke mens wil maak
en elkeen wil bekoor, maar
selfs al span ek al my mag in
is daar een ster hoog verhewe...

Daar sit die ster op 'n tuinstoel troon ,
oe betowerer deur die vuur
andag gestrek deur die ganse heelal
- orals behalwe hier,

waar ek soos 'n straatbrak honger kyk,
aan die voete van 'n ster
*** almal bietjie aandag eis
*** almal van jou kry
maar ek soos 'n een aand wonder
uitteer aan jou droewe stilswy

My slapelose nagte
maak my van die drome vry
want in realiteit, al kyk ek vir die sterre,
kyk hulle soms verby.
Albatros , albatros
verstik aan my tong
, begrawe geheime
agter die bitterbessie bos,
Waar my geliefde swaai
aan stilswy se galg.
Weenlied van die Albatros.

Ek wortel my moed
in rooigrond en klei
, maar berre my binnegoed
in n blinde man's boek.
Wees vry , wees vry
jou sondes bely
, maar stommemans kreet
oor die liefdesoek.

Albatros , albatros
skree in die waak.
Verslenter jou naam
in die buurt se stil slaap.
En die wraak van die
doodstong sal
jou nietig verlaat.
Deel jou bitter bessies , want
dit was gister reeds te laat.
Ek kyk na die wiskunde geletterdheid vraestel
wat uittartend voor my le en skreeulag.
Elke vraag is nog 'n klap in my gesig
nog 'n uur wat ek in 'n warm stort moet gaan sit
om myself weer moed in te praat.

Ek het lankal reeds al die stetoskope
van my kinderdrome ashoop to gestuur.
Die laaste bietjie hoop uit my onskuld gekerf
toe hulle se dat ek die masjiene moet afskakel
en vir my spieel gaan se, dat ek dit nie gemaak het nie.
"Gee eerder op" lui die pedagoog se kreet.

"Jy hou ons terug seun" , vertel jy my
"as jy nou nog nie verstaan nie, sa jy
ook nooit nie. Gee maar op."
Ek was eers die boogseun.
*** verder jy my terug getrek het,
*** vinniger het my pyl op die teiken
af gestraal...
Nou is ek die rekseun... ek hou jou terug
en as jy trek, breek ek.

Jou ekstraklasse was te duur gewees,
ek kon nie my wiskunde angelegdheid bekostig nie.
Ek moes maar terugsit en kyk ***
ander skole met onderskeiding by jou deur uitstap.
Ek kon ongelukkig nie bekostig om slim te wees nie.

Onthou jy toe jy op daardie koue wintersdag
verby my gejaag het en my verskree het
oor die missie en serpie wat my net
aan die lewe gehou het?
Ek is jammer dit was nie jou kleur nie,
maar probeer verstaan...
ek is nie 'n onderwyser nie.
Wanneer jy huistoe kon gaan
moes ek my studentlike pligte uitvoer
en tot laatmiddag by die skoolbly.

Ek is jammer dat my ma werk.
Dit is tog so ongeskik van haar.
So selfsugtig om kos op die tafel te probeer sit
en so my verhoed het om aan sport deel te neem.
Ek weet tog *** belangrik sport vir jou is.
Jammer ek kon nie 'n meningvolle bydra
tot jou donnerse sportregime maak nie.
Jammer ek was 'n nuttelose suurstofdief
, soos wat jy my genoem het.

Eks jammer ek kon nie my punte
bekostig nie. My handgeskrewe take
en spoeg-en-plak plakate was 'n
vernedering tot die vlekvrye mamma-pappa-take.
Linte was in die mode.
Linte en ander oulike beursie plukkers.
Jammer dat ons beursies
leeg was, maak nie saak *** ons
daaraan prober pluk het nie.

Jammer dat ek nie man genoeg was
om myself te beskerm teen nege honderd seuns nie.
Dit is skandelik. *** kon ek so swak wees
dat ek nie eers nege jaar se "ou grappies"
kon aflag nie. Jammer dat ek dit nie snaaks vind
as daar op jou geurineer en gespoeg word nie.
*** kon ek nie lag vir die hilariteit van
asblik skroot , soos kougom en gemifde brood
in my tas en pennesakkie nie.
Ek wens ek was nie so swak nie, dan kon
ek ook dalk myself teen die 14 seuns beskerm het.
Jammer dat hulle my so maklik kon oorweldig.
Jammer dat hulle my kon teister
en rondgooi soos 'n vloerlap.

Ek vra nederig om verskoning,
dat ek daaroor kom kla het.
Meneer is reg, ek is 'n sussie.
Net 'n moffie soos ek sou
kom kla het. Jammer om meneer
se tyd so te mors, dit was verspot van my
om te **** meneer sou iets daaran doen.

Nou is ek ietwat geskend. Menere
en manne het al gesweeptong en asyn
op my kaal rug.

Nou sit ek Sentraal in die kakstorm
en jy wonder hoekom ek nie meer
onder die top 20 is nie.

Nou sit ek hier onder tussen die wiskunde "Jee"
vraestelle en huil.
My enigste vertroosting is dat ek nie
heel onder is nie, en dat jy die hell is
waaruit ek nog sal opruis.

Ek breek vry van agter die tralies.

Geagte skool
Gerespekteerde meneer
Vok jou
en moenie laat jou mislukkings jou
op die gat skop as jy by die deur uitloop nie.
Want hierdie "mislukking" ... skop kak hard.
Fegger  May 2010
Bartholomew
Fegger May 2010
The lantern sways, as shadows flash,
Mists draped in night so still;
Illuminating fleshless arms,
Creep-out along this hill.
Such guardians of soul-less mounds,
Wooden markers of the poor,
Bow in hallowed reverence
As sentries evermore.

Weeping, yet un-frightened,
She trips between each aisle;
Casting light against each stone,
Acknowledge each beguiled.
Then memory finds her grasping,
And clenching cold, damp stone
Denoting ‘neath a vacant plot,
For he never did come home.

‘Pon scattered grass and gravelly dirt;
Drops to reverent knee,
While fanning simple pleats about,
Her dress, in modesty.
She twists the **** and raises wick;
And it curls with cloak of flame.
She whets her lips, inhaling deep,
Then summons ‘pon his name:

“Bartholomew,  Bartholomew,
Can you see that I ‘ave come?
Are you near, me sweetest husband?
‘Tis I, your Mary Dunn!
I had me thoughts to come t’night,
To ‘ave a word with you,
That’s pressin’ on me heart so fierce,
Ya’ ‘round Bartholomew?
Aye, that’d be just like ye some,
To wait fer me confess;
A’twisten’ in me awkward words,
No salve fer me distress!
Yet I—I need t’hear yer voice
An’ calmin’ words to heal,
The anxious quiver, here, inside,
A’longin’ to reveal.”

The widow paused, collecting will,
And questioned own intent;
To cast a net to spirit’s world,
To herald self- repent.
She wrings her fingers nervously,
While waiting ‘pon the dead;
When suddenly a breeze did rise,
Then a hand upon her head.

“Mary Dunn, me Mary Dunn,
‘Ave not better things to do;
Than wander ‘bout such crypts at night,
A’hovered by the moon?
What keeps y’here in dank an cold,
So callin’ out fer me?
Ye know fer fact I’m dead by now,
An rottin’ in the sea!”

“It’s good to see ya’ too, my love;
Better then, to hear;
That death din’t take away that tongue,
Or how ye prone t’snear.
I ‘spected that I’d smell ya’ first,
That rancid scent of whale;
Yer eyes were once quite darker,
Yer skin not quite so pale”.

The spirit corpse then spun about,
Examined high and low,
The fiery bride he’d left behind,
With heart so still aglow.
Warmed by her excited eyes,
And cheeks so pink with life;
He felt a distance aching,
Longing for this wife.

“Ye got a bit of lonely, Mary,
That why ye come tonight;
‘Spectin’ glimpse ‘ov me, like this
‘Wud turn ya’ heart to right?
Sensible is how ye was,
Yet be scurryin’ to find,
Such wisdom in yer harkin’,
To terms ye felt unkind.”

“Stop with ya’!  Stop with ya’!
Ya’ stubborn, briney goat!
T’wasn’t me who boarded ship
An’ failed to keep afloat!
Aye, the heaven hasn’t tempered,
The iron in yer will.
Judge me not Bartholomew,
One, amongst the krill!”

The bearded ghost then chuckled,
‘Til tears came to his eyes.
Proud he was to have such time,
To spend with feisty bride.
He then retreats in silence,
As he gleans from her distress,
That she torments with a secret,
To him, she must confess.

“"Bartholomew, me love,"
she embarks to make her plea,
"Ye left me young an' fruitful still,
yet no child ‘pon me knee.
I'm not as sturdy as y'think,
An' tremble at the thought;
deprived I am of husbandry,
my womb be saved fer naught."
Without ye then, I’ll ‘ave no spring,
No child to remind,
Of splendid days, brighter sun,
Me husband now divine.
I’m askin’ yer forgiveness,
And yer permit to pursue,
The kindly callers come to me,
In absence then, of you.”

“Yer speakin’ of the cooper, Tim,
Or Drew, the smithies’ hand?
Aye, better off with men who keep,
Their feet upon the land!
But Tim, I’m sadly knowin’ that,
His time is comin’ due;
An’ if a child be yer design,
There ‘ain’t no seeds in Drew.
I’ll not be one to keep ya’,
To an empty marriage bed.
Lord knows ye d’serve a finer life,
Than keepin’ with the dead.
But ev’rythin’ that’s in me,
Needs ye hurt no more.
Death ‘as grant me favored eyes,
I ‘adn’t known before.
I’ll come ‘ere, e’vry night,
An’ visit, yer desire.
Honest, I will always be,
Tendin’ yer require.
Love ‘been mine for days of flesh,
Then, for eternity.
Go then now, me Mary Dunn,
An’ make a life for thee.”

With courage she did leave that night,
With freedom then realized,
To pair with then, another mate,
Forsaking former ties.
Yet, on the night that followed,
And for thousands after, too,
She chose the comp’ny of the ghost,
Her lost Bartholomew.

Each night she braved nature’s serve,
Through rain, or cold, or sleet;
Imbibing ‘pon such moment’s time,
To feed on love so sweet.
Each minute spent, Bartholomew,
Rejoiced in hardships, laughter;
And only God and Time will know,
Such treasures in hereafter.

One night, amidst November freeze,
Mary staggered there,
Among the stones akin to home,
With her husband shared;
Lungs revolting, gurgling swell,
Mouth of staining red;
Contrasting earthly suffering,
Found solace ‘mongst the dead.
Fevered to delirium,
Wet, silver-tainted hair,
She settles ‘side familiar post
And finds him waiting there.
Struggles so to form a breath,
In hopes that she may speak,
Surrendering the day’s accounts;
But fears she is too weak.

“Aye, ‘tis time, me Mary Dunn,
A’time that ye come home.
Beyond this night, forevermore,
Y’ll nev’r be alone.
I wish that I could reach ya’ now,
An pull ya’ ‘cross the veil
That’s kept us ‘part these many years,
In spite of what’s prevailed.”

“So ‘lighten me, me whaler man,”
She coughed a pale reply.
“Why’d ya’ choose to lie to me,
To keep me as yo’r bride?
The cooper, he outlived us both,
Eight children sprung from Drew;
Ye lied to me for all these years,
What say, Bartholomew?”

“I feared me own accord, me lass,
From terms set forth above;
Ye cannot cross to waitin’ arms,
Unless ye go with love.
An’ I, but one love known to life,
This chance then rest with you
To be me escort to the Lord,
This, I say is true.
Should ye have taken ‘nother man,
I feared that ye’d be his;
An’ ye’d be taken up with him,
While I’d be left like this;
A-hoverin’ in between such space,
An’ time, by lonesome self;
While pinin’ for me heart of life,
Me Mary, ‘n no one else.”

“Aye, such flat’ry from  des’prate ghost;
It was my life ye know;
I seen ya’ for deceiver,
So many years ago.
But I choose’d to keep me vows to you,
‘Til heaven takes me in;
An’ if I granted sim’lar choice,
I’d choose the same a’gin’.

I’m dying love, I feel it now,
Me spirit needs to leave;
This body sez it’s had enough,
Me time is done, indeed.”
“Lay down, me lass, breath peace,
Lay down ‘n be there, still;
Our fate, as love, ‘pears destiny,
As both our lungs were filled.”

Mary Dunn surrendered then,
To callings of her spirit;
With forever longing arms of his,
She had no cause to fear it.
United once again, at last,
Of faith and love of few,
She crossed into Eternity,
With her love, Bartholomew!
As this represents a needed edit, I'd like to extend my gratitude to Drew for precise observation, critique/guidance and to my dear poet friend, Ron Gardner,  who donated several verses to this piece that were clearly more appropriate than what I had penned originally.  Thanks, so much, gentlemen!!!

If you are reading this, you did me a great favor of time...thanks.  

Fegger, 2010
Dig silwer linte dans na die maan
in wolkpluime wat na die strerre toe maan
ek is weer hartseer
weer stukkend
gebreek
daarom nog 'n siggaret toestaan
an my mense bestaan

ek beaam my met die kwale
van 'n ongebonde wereld
wat pleit om liefde en genade
wat soene soek in suikersoet
wat drome droom so swart soos roet
wat binne die lyne bly
en so ook verlossing by hul neuse in lei

want meisies is net slette
as hulle saam die verkere perd saal
of die slippie laat val
na hul vir die aborsies betaal

en seuns is net moffies
as hul sukkel om 'n rugby bal te vang
vergeet van die agsteman wat gretig
na die flank se balle verlang

vloek en laster bring God se toorn
werk an jou eie vokken balk en los my doring
dalk is jou masker meer heel
as die van my...
maar met elke krakie...
is ek darem 'n krakie meer vry
- as jy
Siska Gregory Dec 2016
Die fluister van my hart...
Ek raak stil en luister *** fluister my hart.
Die liggiese geklop in my keel maak my bly oor die lewe wat ek voel. Myne praat van die ope lug so blou, ek hou dit vas, en van die wind wat vry waai sonder om toestemming hoef te vra.
Van die son wat vroeg oggend goud op kom met die begin van nog n nuwe dag, wat warm bak teen jou rug as jy dit die minste verwag.
Van harde hande werk in die kombuis na die tuin wat vra vir bietjie liefde en gesels.
So is die lewe vol lewe, vol kere vir lekker lag.
Ja dit gee mens krag om die mooi te sien, in elke dag. 2016-11-28
Siska Gregory Dec 2016
Here gee my krag elke dag.
My pyn wil nie verdwyn.
My hart raak swaar want die jaar is net nog een van baie waar ek uit roep na U om hulp.
U genade is groot en ek glo dat U n plan berade het om my pyn te laat verdwyn.
My lewe is in U hande en ek weet U sal my bande los maak en my vry laat loop oop in n lewe van liefde en vrede.
*** wonderlik die oomblik van geen pyn, my gebede beantwoord en die pyn het verdwyn volmaak aan geraak en geseen deur n genesende hand van bo.
Be as strong as you always are. God knows best
lucy winters  Jul 2015
ek en jy
lucy winters Jul 2015
dit reen altyd iewers in kaapstad
en altyd iewers in my hart
branders golf diep binne my
nes jy is hulle altyd vry
jy weet ek haat jou nog partykeer
net so tussen die branders se golf en kom weer
hou my vas en ek sit waar ek sit en jy weet
van die dinge wat ek nie kan vergeet
so hier sit ek en sug
en onthou van die diep merk op my gewrig
en weet van die rede
hoekom ek hier sit en maak vrede
met myself en met jou
wat my nie meer vashou
Written after H. he knows.
lucy winters Jul 2015
Somewhere in Cape town it always rains
And in some part of my heart the rain always stays
Waves crash deep within me
Like you,  they are always free
You know sometimes I still hate you
Just in between the waves build up and break through
Hold me tight and I sit where i Isit and you know
Of all the things I cannot let go
So here I sigh and sit
And remember the deep scars on my wrists
And we remember the reasons
Why I sit here quietly and let peace in
Peace for myself and I'm letting you be
You who no longer hold onto me



Ek en jy

dit reen altyd iewers in kaapstad
en altyd iewers in my hart
branders golf diep binne my
nes jy is hulle altyd vry
jy weet ek haat jou nog partykeer
net so tussen die branders se golf en kom weer
hou my vas en ek sit waar ek sit en jy weet
van die dinge wat ek nie kan vergeet
so hier sit ek en sug
en onthou van die diep merk op my gewrig
en weet van die rede
hoekom ek hier sit en maak vrede
met myself en met jou
wat my nie meer vashou
Written for H.  He knows.

Rough draft of translation on request
Hipnotiseer die liggies jou,
As die reuk van karnivaal kos jou in gekarameliseerde geluk toe vou ?

Vlieg jy ook tydelik op die grootste ferris wiel?
So vry soos ņ voël,
Vleg deur die liggies en sterre
Ontsnap weer jou kinder siel.

Deel in die tyd van jou lewe,
Saam jou vriende
(En dalk ń bietjie bier).
Welkom by die skou!
Ons is bly jy's ook hier.
Siska Gregory Dec 2016
Die velde en berge le honderde myle ver, oop tot by die horison.
Al wat ek sien is gras, klippe en bome, en drome van n lewe so vry ver in die valley, groen van reen en geen besoedeling van die besige lewe so ewe of dit al is wat ons het…
Die vlaktes bring my gedagtes na n rustigheid.
Ek kan ver sien so asof ek my lewe kan sien, die rustigheid wat dit verdien.
Ek sien die klein dingetjies raak soos die veldblomme wat blom met n glimlag dag na dag, n lady bug op die tak, die springkaan op die blaar, die miere wat trots hulle kos by mekaar maak vir swaar dae.
Doudruppels vroeg oggend net so na die sonsopkoms…
Dan voel ek dankbaar, dankbaar vir n lewe wat gegee is sonder vrae
Danbaarheid vir n Skepper van mens en natuur. 2016/01/24

— The End —