Jy ry op die hanekraai
en kom le in my oor.
Jou tree 'n bekende geluid.
Jou teer drafstap deur my drome
maak my seerste monsters stil.
En sus my in 'n doodsluiterse rus.
Jou oe laat my handsaamslaan
op die lumier van meer as een.
Jou aansig maak van my gelowig.
Jou luim is 'n seestroom wat stoot en trek
en ek sit vasgekeer in jou rooi getui
en ek mik dieper , ek mik dood!
My liefste jou aanraak stuur gode
deur my dooie are en ruk my terug
vanaf die donker sluiers.
Jy is die maan, die sterre- nee
die nag! wat om my toevou
en my wieg wanneer my arms na niks gryp.
Jy is die openbaring waarna lewelose streef
en die anker waarna vryes verlang.
Bring my terug, na die gelykstreep,
voor die tyd ons invang.
Ek wil jou prys met woorde
wat God se toorn op my sal bring
maar dit hang aan my lippe
soos ek wag vir more se son om jou te besing.
Dit is my vroegoggend gedagtes,
van my lieflike laatslaper,
wie ek nooit akkuraat sal kan prys nie
, want ek is maar net 'n versotte ou dinkgaper.
Ek wil gedigte en boeke oor jou skryf . Jou met odes eer en met heilige woorde jou beskryf in die lyne van 'n epiese gedig... maar *** meer ek dit wil doen, *** meer verslaan jou werklikheid my en vind ek 'n gebrek aan woorde om die presiese emosies te verduidelik wat jy my laat voel. Dit is tye soos dan ,wanneer dit voel of my verstand gereed is om jou te besig , maar my mond hang oop... wagtend op woorde wat nog nie bestaan nie... om te beskryf wat jy aan my doen.