Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Karapatang Ari 2016
WMSU MABUHAY ESU
DONWARD CAÑETE GOMEZ BUGHAW


Kung isa-isahin ang nangakaraan
Simula no'ng ika'y aking niligawan
Hanggang sa dumating ating hiwalayan,
Maikuk'wento ko ng walang alangan.

Unang kita palang, napaibig ako
Sa isang babae at Nimfang tulad mo;
Puso ko'y nahulog ng di napagtanto,
Siguro'y pakana ito ni Kupido.

Iyong itinanong, "Ikaw ba si Donward?"
Ako'y napatigil nang dahil sa gulat
Ako ay lumingo't ikaw ay hinarap,
Aking itinugon isang tango't kindat.

Nang ako'y lumabas na sa isang silid
Hindi ko mawari't ikaw ay nawaglit;
Ako ay nalumbay sa nasahing pilit
Ano't ang tadhana ay nagmamalupit.

Gusto ko pa namang ika'y makilala
Paanong nangyari't agad kang nawala,
Hindi tuloy kita natanong o sinta
Sa iyong pangalan na pang-engkantada.

Aking inusisa ang aking sarili:
"May pag-asa pa bang makita kang muli?
May tadhana kayang magtatagpo uli
Sa ating dalawa kahit na sandali?"

Hanggang isang araw, nang aking makita
Iyong kaibigang naglakad mag-isa
Agad kong tinanong kung ika'y nagsimba
Marahan n'yang sagot nasa tuluyan ka.

Pagkatapos niyon tinanong ko na s'ya
Sa iyong pangalan na may pagkad'yosa
Agaran niyang sagot, "Devina Mindaña,
Ang buong pangalan ng aking kasama.

Nagpatuloy kami sa pagkuk'wentuhan
Habang naglalakad sa tabi ng daan
Hanggang sa dumating ang aming usapan
Sa punto na ako ay kanyang mabuk'han.

Diretsahang tanong ay 'may gusto ka ba,
Sa kaibigan kong nanuot sa ganda?'
Sagot ko'y mistula isang tugong parsa,
Naging dahilan ko'y, 'Naku, wala! Wala!'

Imbis na makuha, siya ay natawa
At nang tanungin ko'y naging sagot niya:
"Subukan mo nalang ang ligawan siya
At baka maantig, batong puso niya.

Ni minsan ay hindi siya nagkaroon
ng isang siyota, pagkat umaambon
ang pangarap niyang gustong maisulong
ang makapagtapos at ang makaahon."

Pagkasabi niyon, ako ay nangusap:
"Diyata't parehas kami ng pangarap,
Kapwa puso namin ay nangangagliyab
Sa iisang nais na para sa bukas."

Nagpatuloy kami sa aming usapan
Hanggang sa tuluyang siya'y namaalam.
"Ako'y ikumusta sa 'yong kaibigan,"
Wika ko nang siya'y tumawid sa daan.

Nagpatuloy ako sa aking paglakad
Hanggang sa marating ang nagliliwanag
nating pamantasang nagtatahang huwad
ng dunong at puring nanahanang likas.

Nagdaan ang gabi't umaga na naman
Pagsulat ng tula'y aking sinimulan,
Yaong tulang handog sayo kamahalan
Nitong si Balagtas, Donward ang pangalan.

Ang iyong pangalan ang naiititik
Niyong aking plumang espadang matulis;
Ang tinta ay dugong may hinalong pawis
Nitong aking huli't wagas na pag-ibig.

Ngunit sa kabila, niyong aking katha
Aking nalimutan ang lahat ng bigla
Maging pangalan mo, sintang minumutya
Kung kaya't nagtanong uli ang makata.

"Siya ang babaeng aking naibigan,"
Pagkukuwento ko kay Jesang huwaran
Nang ika'y nakitang naglakad sa daan
Kasama ang dal'wa mo pang kaibigan.

At nang naguluha'y aking itinuro,
Pagkatapos niyo'y siyang aking sugo;
Si Jesang huwaran ay parang kabayo,
Ika'y sinalubong ng lakarang-takbo.

Agad kang tinanong sa iyong pangalan
Katulad ng aking naging kautusan.
Nang ika'y tawagin -- o kay saklap naman
Di mo man lang ako nagawang balingan.

Nang aking tanungin si Jesang huwaran,
Nang siya'y nagbalik sa pinanggalingan,
Kung ano ang iyong tunay na pangalan:
"Devina Mindaña," kanyang kasagutan.

Hindi lumalao't hindi nakayanan
Ng puso kong ito, ang manahimik lang;
Kaya't nagsimulang ikaw ay sabayan,
Kahit hindi pa man kilalang lubusan.

Ewan ko kung bakit ako'y tinarayan,
Gusto kong magtanong, pero di na lamang;
Sa sungit mo kasi'y baka lang talikdan
At bago aalis ay iyong duraan.

Subalit, lumipas ilang linggo't buwan
Tayo'y nagkasundo't nagkausap minsan;
Insidenteng iyo'y di ko malimutan,
Malamyos **** tinig, aking napakinggan.

Nang ako'y tanungin sa aking pangalan,
Sa telepono ko'y sagot ay Superman;
At nang mukhang galit, agad sinabihang,
"Huwag kang magalit, ika'y biniro lang."

Agad kong sinabi ang aking pangalan
Baka tuloy ako'y iyong mabulyawan:
"Si Donward po ito," sabi kong marahan,
Pagpapakilala sa 'king katauhan.

Patuloy ang takbo ng ating kuwento,
Ang lahat ng iyo'y aking naging sulo,
Sa papasukin kong isang labirinto;
Sa isang kastilyong nasa iyong puso.

Hanggang isang gabi, mayroong sayawan,
Napuno ng tao ang gitnang bulwagan;
Ang aking sarili'y hindi napigilan
Na ika'y hanapi't maisayaw man lang.

Ngunit ng matunto'y hindi nakaasta,
Ang aking nasahin ay naglahong bigla;
Imbis na lapita't dalhin ka sa gitna,
Ay hindi na lama't ako'y nababakla.

Aking aaminin ang kadahilanan,
Takot na talaga ang pusong iniwan
Na baka lang uli't ito ay masaktan
Tulad ng sa aking naging kasaysayan.

Kaya't hindi ako nagpadalos-dalos
At baka pa tuloy yaon ay mapaltos;
Ang mabulilyaso'y mahirap na unos
Nitong aking pusong may panimding lubos.

Akin pang naitanong sa isang pinsan mo
K'wento ng pag-ibig na tungkol sa iyo
At kung maaaring ikaw ay masuyo,
Naging tugon niya'y: 'Ewan ko! Ewan ko!'

"Huwag ikagalit kung ika'y tanungin,"
Sabi ng pinsan **** maalam tumingin
Di sa kanyang mata na nakakatingin,
(Kung hindi'y sa kanyang talas na loobin).

Aking naging tugon doon sa kausap,
Yaong binibining aking nakaharap:
"Hindi magagalit itong nakatapat
Hangga't ang puso ko'y hindi nagkasugat.

Pagkatapos niyo'y kanya ng sinabi
Ang ibig itanong na nangagsumagi
Sa kanyang isipang lubhang mapanuri,
Ang kanyang hinala ay ibinahagi.

"Ikaw ba'y may gusto sa kanya na lihim?
Huwag **** itago't ng hindi lusawin
Ang laman ng puso at iyong pagtingin
Ng iyong ugaling, pagkasinungaling!"

Pagkatapos niyo'y agad kong sinagot
Tanong niyang sadyang nakakapanubok
At ipinagtapat yaong aking loob
Ng walang alanga't maski pagkatakot.

"Ako nga'y may gusto sa kanya na lihim,
Subalit paanong siya'y maging akin
Gayung tingin pala'y akin ng sapitin,
Ang lumbay, ang hapdi't kabiguan man din?"

"Di ko masasagot ang 'yong katanungan,"
Naging tugon niyong butihin **** pinsan,
"Tanging payo ko lang ay pahalagahan,
Huwag pabayaa't siya ay igalang."

Aking isinunod nang kami'y matapos
Ay ang iyong ateng wari d'yosang Venus;
Agad kong sinabi habang napalunok
Yaong aking pakay at nang s'ya'y masubok.

Imbis na tugunin yaong aking pakay,
Ako'y di pinansin kung kaya't nangalay
Dalawa kong mata sa kanilaynilay
Ako'y nanghihina't puso'y nanlupaypay.

Aking iniisip sa tuwi-tuwina
Ay ang pangalan mo, mahal kong Devina;
At ang hinihiling sa bantay kong tala,
Hihinting pag-asang makapiling kita.

Kaya't hindi ako nakapagpipigil,
Iyong aking loob na nanghihilahil
Aking inihayag sayo aking giliw
Ng walang palaman at maski kasaliw.

Tandang tanda ko pa no'ng makasabay ka
Papuntang simbaha'y sinusuyo kita
Hanggang sa pagpasok ako'y sumasama
Kahit hindi alam ang gagawin sinta.

Bago nagsimula ang misa mahal ko,
Ang aking larawa'y iniabot sayo;
May sulat sa likod, sana'y nabasa mo,
Yaong pangungusap ay mula sa puso.

Di kita nakitang ako ay nilingon,
Sapagkat atens'yo'y naroong natuon
Sa isang lalaking pumasok na roon,
At sayo'y tumabi hanggang sa humapon.

At nang nagsimula'y umalis na ako,
Pagkat ako itong walang sinasanto;
Baka tuloy ako magsasang-demonyo
Sa aking nakitang katuwaan ninyo.

Hindi ko malaman kung bakit sumakit,
Nanibugho ako, ano't iyo'y salik?;
Ano nga ba ito't tila naninikip?
Lintik na pag-ibig, puso ko'y napunit!

Napaisip ako habang naglalakad
Hanggang sa isip ko'y nagkakaliwanag;
'Manibugho sayo'y hindi nararapat,'
Napatungo ako sa sariling habag.

Ilang saglit pa at akin ng pinahid
Luhang sumalimbay sa pisnging makinis
At saka nangusap ng pagkamasakit:
"Wag kang mag-alala't di ko ipipilit."

"Itong pag-ibig kong nagniningas apoy,
Nasisiguro kong hindi magluluoy;
Ngunit, kung hindi mo bayaang tumuloy,
Mas mabuti pa ang puso ko'y itaboy!"

Nang ako'y magbalik doon sa simbahan,
Sa dami ng tao'y di kita nasilayan;
Ngunit, nang tanawin sa kinauup'an,
Naroong Devina't kinaiinisan.

Nanatili ako't hindi na umalis,
Di tulad kaninang lumabas sa inis;
Ako'y umupo na at nakikisiksik,
Kahit patapos na ang misang di ibig.

Hindi ko nga ibig, pagmimisang iyon
At maging pagsamba't gano'ng pagtitipon;
Pagtayo't pagluhod di ko tinutugon,
Pagkat ako itong walang panginoon.

Araw ay lumipas mula ng masuyo,
Ika'y sinubuka't nang hindi malugo
Itong aking pusong namalaging bigo
Sa loob ng dibdib, namugang tibo.

Iyong naging tugon ay nakakapaso,
Masakit isipi't maging ipupuso;
Yaong tumatama'y animoy palaso,
Narok sa dibdib, sugat aking tamo!

Sa kabila niyo'y di pa rin sumuko,
Tanging ikaw pa rin ang pinipintuho;
Kaya't wag isiping ito'y isang laro,
Pag-ibig kong ito'y hindi isang biro.

Hanggang sa dumating gabing aking asam,
Sa lilim ng mangga, bago ang sayawan
Ay iyong inamin ang nararamdaman,
Ating tagpong iyo'y di malilimutan.

Ipinagtapat mo na ika'y may gusto,
Ngunit di matugon itong aking puso,
Sapagkat ikaw ay mayroon ng nobyo
Di mo kayang iwa't ayaw **** manloko.

Aking naging tugon sa iyong sinabi,
Ay handang maghintay at mamamalagi
Hanggang sa panahong ikaw ay mahuli,
Makita't malamang di na nakatali.

Sa mukha'y nakita, matamis na ngiti
Niyong Mona Lisang, pinta ni Da Vinci;
Ako'y natigilan ilan pang sandali,
Nang aking matanaw, gandang natatangi.

Bago pa nag-umpisa'y pumasok na tayo,
Sa hinaraya kong dakilang palasyo,
At sa lilingkuran tayo ay naupo,
Niyong maliwanag, loob ng himnasyo.

At nang magsimulang musika'y tumugtog,
Ika'y namaalam at para dumulog
doon sa bulwaga't makikitatsulok,
ng sayaw sa indak dulot ng indayog.

Bago pa marating ang gitnang bulwagan,
Ako'y sumunod na't di ka nilubayan
Hangga't di pumayag sa 'king kagustuhan
Na maisayaw ka at makasaliwan.

Lumipas ang gabi't umaga'y sumapit,
Ang araw at linggo'y tila naging saglit;
Ako'y nagtataka't biglang napaisip,
Ano at ang oras ay mukhang bumilis.

Hanggang isang gabi nang aking tanungin,
Sa iyo, o, mahal kung bibigyang pansin;
Hanggang kailan mo pagdudurusahin;
May pag-asa pa bang nadama'y diringgin?

Iyong naging sagot sa katanungan ko:
"Di na magdurusa't ngayo'y maging tayo."
Ang rurok ng saya ay aking natamo,
Lalo pa't sinabing mahal mo rin ako.

Sa kadahilanang gustong masiguro,
Aking naitanong kung iyo'y totoo;
Baka mo lang kasi ako'y binibiro,
At kung maniwala'y sugatan ang puso.

Iyong ibinalik, ating gunitain,
Doon sa manggahan 'sang gabing madilim;
Ipinagtapat mo ang iyong damdamin,
Ngunit, di nagawang puso ko'y tugunin.

Pagkat mayroon kang sintang iniibig,
Iisang lalaking namugad sa dibdib;
Di mo maloloko't iyong inihasik
Sa paso ng puso't bukirin ng isip.

Pagkatapos niyo'y sinabi sa akin,
Na ating pag-ibig, manatiling lihim;
Aking naging tugo'y 'sang tangong lampahin
Pagkat aking isip, gulong-gulo man din.

"Sigurado ka ba sa'yong naging pasya?"
Ang muli kong tanong, bago naniwala
Sayo aking mahal na isang diwata,
Yaong aking ibig at pinapantasya.

Iyong naging tugon sa aking sinabi:
"Kung ayaw mo'y huwag, di ko masisisi;
Ano pa't puso mo'y sadyang madiskarte,
Baka may iba ng pinipintakasi."

Agad kong sinabi sa iyo mahal ko:
"Ano at kay daling ikaw ay magtampo,
Nagtanong lang nama't ako'y naniguro
Baka mo lang kasi, ako'y nilalaro.

Lumipas ang gabi't umaga'y sumapit,
Unang araw natin ay lubhang mapait,
Pagkat di nakayang ako ay lumapit,
Sayo aking sinta't ewan ko kung bakit.

Ilang sandali pa't hindi nakatiis,
Sa pagkakaupo'y tumayo't lumihis
ng landas patungo kay Musa kong ibig,
pagkat aking puso'y lubhang naligalig.

Muli kang tinanong kung pasya'y totoo,
Di na mababawi't di na mababago;
Iyong naging tugon sa katanungan ko,
Pisngi ko'y hinaplos, sabay sabing 'oo.'

Kay sarap marinig, salita **** iyon,
Iisa ang punto at maging ang layon;
Para bang lagaslas ng tubig sa balon,
Ibig kong pakinggan sa buong maghapon.

Matapos ang pasko'y siyang araw natin,
Na kung gunitai'y araw na inamin,
tinugon ang puso at binigyang pansin,
at saka sinabing, ako'y mahal mo rin.

Aking gabing iyo'y narurok ang saya,
Ngiti niyong buwa'y nakakahalina;
Ibig kong isulat ay isang pantasya,
At ikaw Devina, yaong engkantada.

Araw'y nangaglipas, daho'y nangalaglag,
Ano at ang oras tila naging iglap;
Siyang araw natin ay muling lumapag,
Ano at ang panaho'y tila naging lundag.

Iyong regalo mo'y hindi malimutan,
At maging pagbating ibig kong pakinggan,
Sa bawat umagang araw'y sumisilang
At kung maaari'y mapawalang-hanggan.

Ngunit nang magdaan ilang araw't linggo,
Naging malungkuti't di na palakibo;
Puso ko'y mistula isang boteng tibo,
Nabiyak sa dusa nang itatuwa mo.

Sa tuwi-tuwina'y napaisip ako,
Talaga nga kayang tapat ang puso mo?;
Ulo ko'y sasabog, bulkang Pinatubo,
Bakit ba't isip ko'y nagkakaganito?

Ilang araw kitang hindi tinawagan,
Pagkat labis akong nagdusa't nagdamdam;
Malakas kong loob ay di nilubayan
Ng kapighatia't maging kalungkutan.

Tayo nga'y mayroong isang kasunduan,
Di maikaila't sinasang-ayunan
Ngunit, ang itat'wa'y di makatarungan,
Alalahanin **** ako'y nasasaktan.

Ako'y wag itulad sa makinang robot
Na di nakaramdam maski anong kirot;
Ako ay may pusong nakakatilaok,
Pumipintig baga'y putak ng 'sang manok.

Kaya't nang sadyain sa tinutuluyan,
Ika'y kinausap at pinagsabihang:
"Sakaling darating ating hiwalayan,
Huwag magpaloko sa kalalakihan.

At saka-sakaling sayo'y may  manligaw,
Isipin mo muna't wag agad pumataw;
Pasya'y siguruhin bago mo ibitaw,
Ang iyong salita, nang di ka maligaw."

Unang halik nati'y hindi malimutan,
At kahit na yao'y isang nakaw lamang,
Pangyayaring iyo'y di makaligtaan,
Naging saksi natin ay ang Taguisian.

Tila ba talulot ng isang bulaklak
Labi **** sa akin na nangangagtapat;
Animo'y pabango yaong halimuyak,
Ng iyong hiningang sa halik nangganyak.

Ika-labinlima, araw ng Pebrero,
Hindi malimutan ating naging tagpo;
Sa iyong tuluya'y nagkasama tayo,
Doon sa Kwek Kwekan, nagdiwang ang puso.

Ako'y isang taong lubhang maramdamin,
Ang hapdi at kirot siyang tinitiim;
Puso ko'y tila ba 'sang pagong patpatin,
Sa loob ng dibdib sakit ang kapiling.

Kaya't nang makitang may kasamang iba,
Marahang lumason sa puso ko sinta
Ay ang panibugho't sakit na nadama;
At para maglaho, alak ay tinungga.

Sa ika-tatlumpu, na araw ng Marso,
Akin pang naalala pagbisita sayo,
Sa inyong tahana't mapayapang baryo,
Nagmano pa ako sa ama't ina mo.

Ibig kong ang lahat ay di na magtapos,
Masasayang araw nating lumalagos
Sa isip, sa puso't maging sa malamyos,
Na kantahi't tulang aking inihandog.

Ngunit, nang lumipas ang ika-limang araw
mula nang makita't sa inyo'y madalaw
ay isang mensahe ang lubhang gumunaw
sa aking damdami't marahang tumunaw.

Animo'y balaraw yaong tumatama,
Nang ang mensahe mo ay aking nabasa;
Gusto kong umiyak, gusto kong magwala,
Ngunit, anong saysay gayung wala na nga?

Kung isaulan ko itong aking luha,
Masasayang lama't walang mapapala;
Kaya't kahit ibig, ako ay tumawa,
Wag lamang masadlak yaong pagdurusa.

Kung ang kalayaa'y siyang ibig sinta,
At ang saktan ako'y ikaliligaya
Aba'y payag ako't ikaw na bahala,
Basta lang ang akin ika'y liligaya.

Kay sakit isiping tayo ay hindi na,
Ngunit, kung ito man ang itinadhana,
Aba'y pag-ibig ko't pag-ibig mo sinta,
Di makakahadlang sa ibig sumila.

Mahal ko paalam sa ating pag-ibig,
Mahal ko paalam, kahit na masakit;
Mga alaala'y huwag ng ibalik,
Burahin ng lahat sa puso at isip.


~WAKAS~
Ang tulang ito ay handog ko para kay Devina Mindaña.
Eugene  Aug 2017
Hiram
Eugene Aug 2017
"Hoy! Bata! Magpapakamatay ka ba?"

"Magpapakamatay ka nga e. Buhay nga naman o!"

"Sigurado ka na ba sa gagawin mo, bata? May maghahahanap ba sa iyo kapag nawala ka? May magluluksa ba sa bangkay mo kapag namatay ka?"

"Bata ka pa. Alam kong marami ka pang pangarap sa buhay mo. Kung may magulang ka pa at mga kapatid, sana naiisip mo rin sila. Sana mararamdaman mo rin ang mararamdaman nila kapag nalaman nilang magtatangka kang magpakamatay. Isipin mo bata."

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay wala ng nagmamahal sa iyo, sige.. ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Sige, bata. Mauna na ako. Advance rest in peace."

Dinig na dinig ko pa ang paghampas ng malalakas na alon sa baybayin nang mga sandaling iyon. Naalala ko pang nababasa na rin ang aking mukha sa bawat tubig-alat na dumadampi sa akin noong mga panahong tinangka kong magpakamatay.

Gusto kong wakasan ang aking buhay.
Gusto kong malunod.
Gusto kong tangayin ng mga alon ang aking katawan.
Gusto kong mapuno ng tubig-alat ang aking ilong at bunganga hanggang sa mawalan na ako ng hininga at unti-unting bumulusok pailalim sa kailaliman ng dagat.

Ngunit... ang salitang binitiwan ng isang taong iyon ang nagsilbing leksiyon sa akin na pahalagahan pa ang aking buhay at ang mga taong nagmahal sa akin.

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay walang nagmamahal sa iyo, sige, ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal."

Noon, akala ko ang pagpapakamatay ang solusyon upang takasan ko ang dagok sa aking buhay. Nawalan ako ng tunay na ina. Namatayan ako ng ama. Pinagmalupitan ako ng aking madrasta. Hindi ako minahal ng mga kapatid ko sa ama. Kaya naglayas ako at napadpad sa baybaying dagat at doon ay naisipan ko na lamang na magpatiwakal.

Nawalan man ako ng magulang pero alam kung may nagmamahal pa rin sa akin. Hindi ko sila kadugo pero lagi silang nariyan para palakasin ang loob ko. Sila ang mga tinatawag kong mga kaibigan.
Pagkatapos ng nangyari noong pagtatangka ko ay ipinagpatuloy ko ang aking buhay. Sa tulong ng aking mga kaibigan ay nagtagumpay akong maging masaya.

Hindi ako nag-iisa. Tinulungan din nila akong magbalik-loob sa Diyos. Ang mga nagawa nila ay isang napakalaking biyaya sa akin.

"Kung sa tingin mo ay hindi mo na kaya, magsabi ka lang. Kaming bahala sa iyo," naalala kong sabi ni Jem.

"Kaibigan mo kami. Huwag kang mahiyang magkuwento sa amin. Promise, makikinig kami," pag-aalo sa akin noon ni Jinky.

"Hindi lang ikaw ang may pinakamabigat na suliranin sa mundo, Igan. May mas mabigat pa sa pinagdaraanan mo. Tiwala lang na makakayanan mo ang lahat," kumpiyansa namang wika ni Kuya Ryan.

"Kalimutan mo ang mga bagay na nagpapadagdag lang ng kalungkutan diyan sa puso mo. Tandaan mo, ang Diyos ay laging nakaakbay sa iyo. Nandito ako. Narito kaming mga kaibigan mo. Tutulungan ka naming bumangon," nakangiting saad ni Charm.

"Huwag ka na ulit magtangkang magpakalunod sa dagat ha? Kapag ginawa mo ulit iyon, kami na ang lulunod sa iyo. Ha-ha. Biro lang. Lakasan mo ang loob mo. Hindi ka nag-iisa," ang loko-lokong wika ni Otep.

Sa tuwing maalala ko ang mga kataga at salitang galing sa mga tunay kong kaibigan, panatag palagi ang loob ko na hindi ko na uulitin ang nangyaring iyon sa buhay ko. Papahalagahan ko ang hiram na buhay na ipinagkaloob sa akin ng Maykapal. Gagawin ko ang lahat upang maging masaya.

Narito ako ngayon sa Manila Bay at naglalakad-lakad. Gusto ko lang sariwain ang mga alaalang naging tulay noon upang pahalagahan ang buhay ko ngayon. Hindi man lamang ako nakapagpasalamat sa taong sumaway sa akin noon. Kung may pagkakataong makita ko man siya ay taos-puso akong magpapasalamat sa kaniya.

Pinagmasdan ko ang karagatan. Wala pang isang minuto akong naroon ay may nahagip ng mga mata ako ang isang babae na dumaan sa harapan ko. Patungo siya sa mabatong bahagi. Tila wala siya sa kaniyang sarili.

Nilingon ko ang paligid. Wala man lamang nakapansin sa kaniya. At wala ngang masyadong tao na naroon nang mga oras na iyon.

Mukhang magpapakamatay yata siya. Alam ko ang eksenang ito. Kung dati ako ang nasa posisyon niya, ngayon naman ay ang babaeng ito. At dahil ayokong may mangyaring masama sa kaniya, ako naman ngayon ang gagawa ng paraan para matulungan siya.

"Miss, magpapakamatay ka ba?" hindi niya ako nilingon.

"Magpapakamatay ka nga. Sigurado ka na ba sa gagawin mo?" lumingon siya sa akin at kitang-kita ko ang luhaan niyang mukha.

"Alam ba ng pamilya mo ang gagawin mo? Alam mo ba ang mararamdaman ng ina at ama mo kapag nawala ka? Sa tingin mo ba ay tama ang gagawin mo?" nakita kong napabuntong-hininga siya na tila nag-iisip sa mga ibinabatong tanong ko.

"Napagdaanan ko na rin iyan at diyan din mismo sa mga batong iyan ako dapat na magpapakamatay. Pero... hindi ko itinuloy. Alam mo ba kung bakit?" tumingin siya sa gawi ko at nagtama ang aming paningin. Parehong nangungusap.

"Ba-bakit?" nauutal niyang tanong sa akin.

"Bakit? Dahil wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Ang buhay natin ay mahalaga. Sana maisip mo iyon. Hindi pa huli ang lahat para itama ang mga bagay na sa tingin mo ay mali o nagawa mo. Hiram lamang ang buhay natin. Magtiwala ka, Miss. Mahal tayo ng Panginoon. Mahal niya ang buhay natin. At alam kong mahal mo rin ang buhay mo," iyon ang mga huling katagang binitiwan ko saka ako tumalikod sa kaniya.

Hindi pa man ako nakakahakbang ay narinig kong tinawag niya ako. At nang lumingon ako ay bigla na lamang niya akong niyakap.

**

Ang pangalan niya ay Yssa at siya lang naman ang babaeng tinulungan ko tatlong buwan na ang nakararaan. Siya lang naman ngayon ang kasintahan ko. Pareho kaming nagtangkang wakasan ang aming buhay, ngunit pareho din naming napagtantong hiram lamang ito at dapat na mahalin namin. Sinong mag-aakala na kami ang magkakatuluyan sa huli?
Mateuš Conrad Feb 2017
anyone can be a dritte ***** fetishist... anyone! say one word in german, and the left will deem you adequate for a fist, rather than a lip... or at least that's how speaking german words, with their compound-anti-hyphen "getting together" looks like... the French utilise diacritical marks intended as syllable incissors: but frequently utilise them, unless you're Lacan and say: transcend them... i.e. move them to the side... ensuring that a monopoly on literacy is kept... the only remnants of Saxon in Anglo-Saxon is enclosed in chemical nouns.... the rarity of actually using a hyphen, you literally over-use in everyday sprechen... talk a word of deutsche and you're 1 centimetre away from saluting and to a hymn stating a sieg heil! Germany is originally community building, English, for all it's **** antics, isn't... Germany can have the concept of a zeitgeist tomorrow... German society is as thick as *****... Germans best represent *****... i never lived there, but i have enough instruments to see it... they have a tendency to disregard the individual when the mass is threatened... the Englsih? they don't have that tendecy... they are more into einsgeist than anything else... they are the single ethnic group that cherishes iconoclasm above anything else... i spent 3 weeks in Poland: how many times did i hear the word selfie used? not once, zilch... 0. i know that English is a lingua franca of modern times, but it's so easy to speak, given the fact that so many people speak, that i feel horrid using it... i want it to remain small, the tinniest of tiny in its post-imperial structure... comedy-hysterics prone... debating the question: why are Scots in the Houses of Westminster? making adequate demands? the English will never experience a zeitgiest... they're living in one at the moment, but given the disparity of accents: they''ll never accept it... which is why, whenever i travel to Poland, i have a luxury suite in how i deciphered diacritcal marks... i can't be recognised as a foreigner... but of course the gnat questions in Essex (England) given my Germanic physiogomy... it's self-evident... but why didn't god die in Auschwitz? i believe it to be akin to Jesus having no inkling into the struggle contesting the need to build pyramids... unlike the need for what later became a misinterpretations of Conquistadors seeing the Aztec similitude of Egypt... i.e. the scaffolds... capital punishment... ******* didn't get it... now the entire continent is overrun with them asking for the some obscure demand for a Juan buying them the next round of drinks... the English will never create a zeitgeist... my fascination with the dritte ***** is simply that: to see a zeitgeist... a complete and utter obedient ethnicity... a singular testmanet of a volk... Jews i too could praise, but they're too scattered, too "english" i.e. too individualistic, too disguised... i see them re-owning Israel a bit like some fetish ***** with latex and gimp... what i want to see is the volk, from the mistakes sentenced in Versailles... i want to simply see the volk... well... no can do... i can't see it, history says... it's a natural fetish of history students... American protests don't really do it for me... there's no omni-cohesion akin to a *****-like appropriation of the leader *****... that's the closest i'll ever get with getting to see a theocracy, minus the idiosyncratic psychosis... clear geometry! lines! shapes! regiments! i'm so tempted by it that i can't but lead my narrative with it! the English will never understand this concept... they're too idiosyncratic in their approach... they all think they're unique... or as that motto in school hanged over me echoed, it hanged there in the air like a guillotine, some anonymous dictator spoke to us: you're different... just like everybody else! it was never a concern for keeping a place of origin as ostriches might... ther was always that moral "obligation" surfacing from Hong Kong and king kong... and Timbuktu... which is why i said ω = oo and a pair of ****, or a bottom... and o = +h... or a breath central yielding to an islam of yhwh... versus the need for a macron over the omicron... and indeed the umlaut above the o merely invoked the siamese cut-off of e, so a tongue-curler... but the seeing the volk! we all go mad after a while... i can't see the years according to Adoolf as something worth a romance... it has all the traits of a noumenon about it... but you know why i write this? my grandfather remembers ᛋᛋ-men kleiden im schwarz in my home-town, just before the Russian army came with their youths who preferred to sleep with the animals in equivalent of Bethlehem grottos... he remembered the ᛋᛋ-men, not as kleiden im schwarz: but as.... herrbittebonbon... or should i punctuate that: herr! bitte bonbon! some have a fancy on remembering the romance of the Warsaw Uprising of '44... my only clue into the reality of world war ii was once said by my grandfather... and they gave him sweets... so that he ran home and had to put his hands under the tap, because the sweets were so glue-like, that only water could tear them apart in order that he might clasp something else... it's sad in a way: i ahve no memorial to go to... no need to express a pride... merely fragrant my vocab with a german word or two... to indeed see: that there must have been something human in that ******* embryo at some point... something counter Versailles... i can't feel being touchy about these neurotic spreading their opinions as if their opinions are above the facts that history dictates... and personal memories, however many generations apart... but at least kept... if my grandfather remembers ᛋᛋ-men being herrbittebonbon... i can only wish to have an unlimited amount of ****... given my libido... and the complexity of modern women demanding as they demand: the restrained man, the man not willing to explore easing ******* by having *** while she's in the cyclone... oh well.... thumbs up!

well... looking at it now, i can only see left-politics
without an economic model... or what happened when
communsim was undermined: my grandfather,
a communist party member has a state pension....
so it's not like he's on a 0-hour contract...
   what's missing with the current left-leaning
politics? an economic model...
the left has no economic policy in the west...
it was been weeded out, what with the original
model asserting Marx and Dickens' Oliver Twist
tragedy... the left has absolutely no
economic model, which makes for crude politics:
   once upon a time the workers
in eastern europe celebrated workers
day... and you had absolutely
no protest: i.e. not engagement in
Hegelian dialectics...
    minus: is there really a theological
dialectic? i'm not so sure
given that atheism is populist
in motto, and anti-centrist
and giving up the individual so easily...
i don't trust it...
       so i don't really
respect it, however many intellectuals
take to the pulpit...
   i too ordain myself with a strict rigour
of "religious" akin dynamics:
i drink to excess, daily...
   well... wouldn't you:
given too many wanted you dead...
you'd start to imitate them
and take gambles at your own life,
finally! **** me! they suddenly disappear,
those same people who wanted you dead!
****! gone... blah blah and pa pa much
later...
                i still think i'm more useful
rhyming snipptes i call poetry
and necessarily not rhyme: because i don't
like orthodoxy, whether church or
poetry bound... because it just seems
too much like ping-pong after a while...
   i never knew why rhyme needed rubric, strict,
only identifiable by rhyme...
  never knew why that was the case...
i always thought: impromptu against rhyme...
                  but i'll give Islam
one thing that overpowers the rest...
the fact that "saints'" heads are on fire...
rather than encapsulated in halos...
       i see the item: halo like
the fact that left politics is needy in a care for
anything but a rebellion against an economy...
left-wing politics have no economy to support...
you can't teach people communism
     without being left out in the cold
without Marshall Plan antics of benefits
and left with an idea of Marx...
            the shadow of Hegel looms too heavily
over the attempts...
  the shadow of Hegel is too thick
and coercing... to do otherwise...
                 leftist politics is without an economy:
therefore they have to imitate
  far-right tendencies...
  they have to employ damage...
well: this is coming from someone who's grandfather
was a communist party member...
                        i can't see the left....
i can't see a purpose: an economy as a wanking
hippy commune? really? is that all?
                     smashed windows, is that all?
i always liked the fact that Islamic saints
had their heads set alight... on fire my son,
on fire...
   no halo, akin to the current leftist attempt
at dialectics: by halo i mean: membrane,
i mean: the untouchables... meaning pristine ego...
if only the Sunnis allowed the artists of Persia
to come to their calling, to ease the strain
imposed by Muhammad...
but now... well: if writing is supposedly "holy"
what will the Sunnis ever make
of the iconoclasm of words in adverts?
nothing... are we being temped with a warring spirit,
are we? aren't we?!
   who's waking up the populists?!
you really want germans on the warring path?
of course... let me tell you how *william burroughs

noted the creation of the schutzstaffel
as over-heard:
pet a kitten for month... then gauge its eyes out.
oh i have no care for a romance:
i'm seeing Paris contained in an envelope
citing the address: Hades... arise!
it's not the same Paris i remember, not the Paris
of 2004 or 2005...
       it's really a case of playing with
    an elastic band.... you pull it, stretch it...
but finally it snaps! and yes...
we'll be drinking schnapps in Libya at some point...
i'm thinking: what will ever make a man
relieve himself of using a hammer and a nail
as a carpenter, and take to a machine gun?
there must be an enzyme-point that just festers
in its ability to give momentum...
there must be... perhaps when being global merchants
leaves people too ordained to wait for death
that they start seeking it in the ***** of Mars?
   when utopia nears and merely breathes into
man's ear, and says no word, unlike a god:
that the fatality dynamo begins...
    akin to the fateful comparison of Damocles -
dangling, but at the same time: tickling... teasing...
isn't the Islamic world merely agitating?
  trying to move the Christian world from
fully engrossing the "protestant"-liberal
easy adaptation working from unearthing
the nag hammadi library?
              well... the left is without an economic
model... so it's politics is what it is:
    the original intention of Hegel:
        outlines of the philosophy of right -
what's the genesis of Marx... funny enough
the book is merely a collection of notes on lectures...
      there no thesis involved...
nothing as grand as what could stand alone
akin to the phenomenology of spirit -
they're just notes... just like i'm reading heidegger's
ponderings ii - vi... notes... half-baked scripts...
   so my post-communist inheritence...
just when inflation gripped Polish economy...
and we had the Kantian idea reaching pulpit
1000000zł, i.e. so many denials of a stable 1...
    thus the inner working of modern capitalism...
how certain things are really worth
nothing, as such: £0.000001 -
i can only guess to state, the only class of people
able to experience this counter-inflation    
in western societies are "artists"...
    or artists, in the context of a harold norse
autobiography: memoirs of a ******* angel;
i.e. getting published, giving ****...      
   it would have been easier under Stalin or ******...
at least the chance of martydom
and the holy ghost of censorship...
  at least it would have made sense then...
but the concept of counter-inflation isn't that alien...
it exists for a reason to suggest:
we really don't need so many contestants
in an x-factor show... we don't need so many
artists... counter-inflation is at work already...
   the same sort of inflation that worked its way
to ensure plumbers and carpenters, roofers
from eastern europe at the end of communism
were necessarily exported into western europe...
given the communist work ethic...
    hence the power of money, so inhuman and
akin to an elemental force that man
can contain with pocket-money as a child,
but as a man, can't contain neither forest fire
or tsunami, so too money: with the economic crisis...
money overpowers man, akin to the elements...
the same inflation in poland at work
to shift people is apparent now, but as counter-inflation...
because England can't be known as a nation
of singers... but of nurses and carpenters and
   shopkeepers, hence the counter-inflation:
when a song on Spotify is worth £0.000001 per streaming...
an immigrant plumber from eastern europe is
worth 1000000zł... or how the coordinate (0, 0)
cancels out... and we're left with what's later just
a pedantic fact stated by someone like me: a zzzzzzzz
coordinate...
            we can't control money no more than
we can control seas...
   could we ever not dream of being given enough
money to then not waste them on pointless urges
akin to a lottery win and the easy way, via no
business or syndicate?
   really? there's a reason we live in a time
that's necessarily soulless...
   i can't give it a piquant phrase (only a phrase
as germans put it, chemically, hydrocarbon spelling
akin to zeitgeist - spirit of the times,
and there's nothing holy about it...
   it just moves to the next generation,
and the next poker hand... so **** that trinity
um... person?) - it gets ***** with fashion...
   or as i see it: cannibalism of 20th century trends
as the neo-original basis of fashion in the 21st beginning...
this is the one time i'll get to coin a phrase,
i.e. pick up a penny from the street pavement...
   counter-inflation brought it about...
rather than a zeitgeist where we can share afflictions
and, perhaps succumb to empathy early on...
nein... none of that... let's see what we really see it as:
ebenegeist - or? the levelling spirit...
         ebene-    (level)... ah... even better!
   stufegeist... you hear it all the time!
                         buying a house and getting onto
the property ladder!
                                    stufegeist -
           always that tease, always that ******* carrot
and that donkey... well... that's one way to get
motivational... invert the inflation of Zimbabwe...
  ensure people stop dreaming,
   make a plumber worth £0.000001 in Zimbabwe
and £1000000 in England...
      likewise make an "artist" worth
   £0.000001 per poem / song / painting...
  and likewise make him worth £1000000
in Zimbabwe as a "good" person...
  well... by now completely mentally ill...
   but hey! it's money! look at money like you might
look at water or fire or earth... and it's not
exactly a Monday's edition of the Financial Times...
mind you: given that we're so "advanced",
and given how old the concept of money is...
   is it really not as primitive as it really is
in what it makes people do?
   oh sure, because i'm so not used to it:
i'd rather be paid with the currency of peanuts!
                but then my love for the art is greater
than my ability to buy a brand new kettle...
or a doormat... so... what's the word... m'eh?
Mateuš Conrad Feb 2017
it became clear as day... i knew this was coming,
the day when i brushed aside all the science,
the dogma, and said nothing of a big bang
fancy, but to keep me inside it rather than,
outside of it: whatever it was that imploded...
if the **** thing didn't implode why all this
gesture two describe it as an explosion, and give way
to phenomena? they're not imploding into
singled out individuals...
   ah, **** this boring scientific crap,
the rubber-band of me learning chemistry at university
had to snap at some point... it had to...
i also decided that the term big bang is really
ugly... given humanity and the care for aesthetic,
whether inner or outer, the big bang has no
impetus to succumb to it if your mind is
even remotely interested in science,
     i'd call it the imploded onomatopoeia...
i can't write a cat's meow or a dog's bark or a crows
croak to perfection, words have
no ~ markings attached to them,
which shows you how shallow existentialism
is with its lack of symbols, only the ditto,
and that's never really explained, for what i've
read it's a stylistic inclusion akin to italics...
no existentialist expresses whether a dittoed word
is ambiguity, or whether it's a loan word,
like a Pole might loan the word weekened
and speak the foreign word in his native tongue:
as if we invented it...
  Poles do that, a lot... i mean: it's easier to loan
foreign words than create your own...
   i call this an T. Edison stagnation...
the moment you start loaning words,
is the moment you're left with about two famous
Poles in the history of mankind,
and even that's disputed, since the Germans
want Copernicus, and the French want Chopin...
you basically become unimaginative, not firm,
loose, bubbly, lard...
    that sort of language encoding can belong
among merchants, but look how the former
mechant of Mecca has become strict,
where's the lingua franco?
             i know it's english, dummy,
  but i mean: why use so many loan words in your
own ethnic tongue, so blatantly,
    try to tell an englishman to use
    the german word zeitgeist with as much
of a populist zeal as a Pole who incorporated
the english word weekend, it's not going to happen...
thankfully the english know they're of germanic
descent for the most part,
    and partly norse, and celt... and roman...
****! what a brothel, you get all kinds here,
anglo-slavs and afro-saxons to boot these days...
magic... the ******* 60s were true, after all.
  but it's the puritanism in me regarding language,
well, given that Poles have become almost
akin to Jews in Europe, given the history...
oh look, the Polish-Lithuanian commonwealth,
ah crap, look, it's gone, no, wait, it's up and running
once again... no wait... they joined the E.U.
when papa essex and mama normandy said:
we're out! dumb chocolatiers, it was bound to
be too sweet, too true... too pointless to continue...
faking what the Mayflower people did "across the pond".
and it's almost fun learning how
the central european commonwealth was based
on the fact that: only a foreign ruler can claim
a crown over the geography that once spanned
from the baltic to the black sea...
yeah, and i am ethnically bound to talk about it
without having to: i don't even know the polish
anthem, the english one? it's the easiest
in the world, done in under a minute...
     god save our gracious king,
something something... something something...
  when i became naturalised as a "citizen" i think
i sang it... no, wait... i didn't...
    just like i didn't accept the catholic bureucracy...
i should have a tetranoun / "grammaton" /
tetrakilogram name in the paperwork,
what, catholic and not baptised, and not chosing
another name for yourself at the ceremony
involving the purple bishop?
   well, that's the first joke i spotted with what i later
realised as the Hebrew divinity, and how
i wouldn't desecrate the principle...
       but it's not even about that!
     it could well be about the 2015 film
fathers and daughters, and how they say
novels take years to write, edit, i say: vulgarity
is necessary, as are conjunctions,
     and as is phlegm...
                               but it's not even about that,
the sunday times magazines...
the style magazine on purpose, the dating columns
are going off-print! i can't believe it!
         what am i going to be reading from that magazine
on a sunday?
   i did once say (keeping up with the goldfish,
scatter brain, short-memory span, therefore telegram
poetry, many punctuation marks,
disorientating, punctual, but disorientating,
a *******-base on purpose,
i don't think many people will like it; good):
it would be nice to see a journalistic sabbath,
yes, a media sabbath, after all Monday newspapers
are so thin! anorexic news... that's Monday,
people have been lazing too much on sunday,
actually reading every single page that a monday
newspaper, just makes no sense!

and yes, the very point of enforced interludes
is that you might find yourself in the scottish
highlands looking at a waterfall, for example
the above is an uninterrupted waterfall,
and then gaze into the void of a sea not too far away...
and looking at that sea, you can see the most
perfect interruption...
    the romance died when science explained
the mystery of hearing the sea in a seashell deep inland...
there should be taboo subjects, taboo topics that
are better explained by love,
not this omnipotent dissection method,
just saying...
   how philosophers will call it abstract
and a poet will call it metaphor...
   given that both are not equipped to the application
of any sort of reality, or dare i say a schism from
it, akin to calling the two approaches
a realism, or some quasi or pseudo sort.
i can call democracy for all its wants to be the most
perfect consolidation of man under the rule
of man, but then a tornado comes or a tsunami
and all of man's efforts to rule himself crumble
into disaster... and how rare to see it when
discussed in philosophical theory,
    democracy as an abstract, is also a metaphor,
ob-, prefix denoting away from:
and then the suffix -tract... well, i was thinking of
a road... the less trodden track...
        apparently it means an area...
                democracy as nothing but a cancerous growth,
it spreads to almost every cavity where people
are content with an alternative political establishment,
for they like the basis for the ***** that
made it to the egg and beat all the other ***** that
would otherwise make it into a tissue or into a ******...
thankfully metaphor, i.e.: something not literally
applicable has the potent of not being abstract,
abstract, i.e.: working from the heights of ideal
to the depths of an idea, that has to compete with
the many narratives that later allow the idea to resurface
as a lightbulb...
                    these two cruxes are very much akin,
philosophy says abstract! poetry says: metaphor.
keeping in mind, i took to poetry like a mozart to a piano,
i never actually intended to say these things,
i merely envisioned conducting a philharmonic orchestra
for deaf people...  oh sure, this wasn't supposed
to be a one-man show, a monologue,
i never intended to say these things...
i wrote these poems in mind of conducting an orchestra,
which is a useful method of creating an implosion,
which goes back to, that dread, the bing bang...
    ever hear a ******* bang in vacuum?
     i wrote these "poems" so that someone who sounds
like a violin might play the violin parts,
someone that sounds like a clarinet might play
the clarinet parts... and if sound has a colour,
it would be a ****** colour when encoded for the eyes to see,
akin to something being monochromatic,
therefore this mono-nausea...
  i write the same encoded sounds for someone
playing either violin, piano, clarinet or harp...
  let's also add in sax...
           but that couldn't make it onto the orchestral palette...
what a bollocking, either 4 beers and
the expected weak bladder or constipation...
it was never to be a soloist performance,
which is why it imploded,
      why or precisely how i was not writing this
for myself, for myself to speak these words...
  tad too empathetic concerning what's universally
human, i.e. a condition of some sort?
which is how i react when one of my favourite
columns from the journalistic columns gets the schtick...
and is out-grown...
               out-dated, who would have thought that
a dating column could allow two lonely hearts so much
space to later pull them apart...
     neither cosmo nor dolly have made it
     to a love brick, that sits firm at the base of the pyramid...
which is sad how the dating scene will go on,
and they will go on, dating...
monday shuffle, tuesday shuffle, wednesday shuffle
(catch the pop ref. point to a song, we all boogie
down with the groovy kids once in a while,
basically a music video that was actually a advert
for some sort of liquid, root beer? ginger beer?
i know, i know: i scratch your back, you scratch mine).

i might call this: what happens with interludes,
or quiet simply: interludes.

i was never into writing something akin to an Ikea
manual of putting up a cupboard,
Ikea has probably the best library for self-help,
a, b, c, d, e... a few screws, a few wooden bits,
and something resembling corkscrew...
the only self-help there is, i.e. put a cupboard together,
by yourself. is there any other self-help manual
that can beat the Ikea manuals? i don't think so.

and how happy can a man be, having lost
the ability to drink perfumes (i.e. whiskey) and turn to
miss стандарт, with such jovial missing or
never had expectations?
   i guess, quiet easily, it's there, a bottle,
with a little story on the label,
   once upon a time (in 1894 to be exact),
  dmitry mendeleev received a decree (do it
or i **** you, harasho?) from the tsar...
to create the imperial standard (i.e. triple filter,
akin to the imperial standard of measuring
in inches rather than in millimetres,
the French, who apparently took forever to create
the concept of 0 from O... eat a doughnut,
much easier)...
   and i never thought i'd say that ***** is more
appealing to my natural ingestion of
Dionysus' blood...
     the more i think of it, i do think that writing
can become akin to painting,
it just doesn't have to be rigid, scientific,
order-prone... it can reach the levels of chaos as
easily as it can become dull and a shopping list...
   many people can't see writing as painting
in the same way that language has many more
function of applicable needs in other profession...
read a poem to a surgeon during an operation,
he needs language as rigid as a mountain
that said: no avalanches are bound to me!
     the reason why novels take years to complete
is the over-rule of science in the humanities,
i don't understand why poetry has to be bred for a
scientific pragmatism, that it apparently does work,
akin to soap, or bleach...
          science can poke it's crazy head in every direction
it wants, usually the interchange of words:
                 bang ******* hole (b.b.b.b.) /
   howlin' wolf's backdoor man / **** -
but science has become a dog, barking up the wrong tree...
the money's are down... houston, we have a [problem!
they're down... they're walking upright,
they lost the joys of having a tail and swinging from
tree to tree, and if an abstract parasite akin to cancer
doesn't **** them... your argument will surely be the one
thing that will... eventually.
    
and i did mention runes, didn't i?
   well... if writing can be anything like painting,
it can only ingest ******* as foundation,
  no shapes, no cubism, no definite "things"
(for lack of a better name)...
        just spontaneity... and hazard, and chaos...
just like life evidently seems to be bound to
reveal itself as guarding against nothing...
well... i appreciate the runes...
not in an ****-Satanic cult sort of status,
i just appreciate them because the Slavs didn't leave
any original phonetic code...
     which is why Poland is still so ****** catholic,
minus the Pope? add the proper post-script to communism?
it might have been the next Russia with its oligrachs,
minus the gas pipes and all those resources
people boast about, but who weren't originally
bound to inherit, like Arabs and oil...
   you need practical nations using the resource,
western nations, overly-bureucratic nations that
make a man "do a job" licking envelopes and shooting
ink into fountain pens...
         just saying...
hard to be lazy, hard to be mystic, harder still being
a monk... wait and see how these peeps talk when
they retire... it's hard being lazy, "lazy"...
        now i see heidegger's concept of dasein
as the real problem of happening, how things necessarily
and subsequently, unnecessarily happen...
then i look the alien remnants of nomadic tribes of
the Amazon and realise: they're still here,
but nothing's happened.
or that's how i take a break from that german's ponderings,
and loosen into some sort of stroll...
       just about the right time,
when poetry stops talking about sounds,
and takes to complicating modern painting,
akin to working on complicating a square,
  the most famous to be worth complicating (rather
than contemplating) would be piet Mondrian...
   if you ever find the spare time:
i'll be in the space that tries to revive the runes
under no ******* ᛋᛋ...
to be honest, i'd like to refine several runes...
given that the non-diacritical latin is largely lost to
the virtual world...
what runes would i refine?
   ᚲ (k / c) at least make it larger, like <,
ᛃ (j), i'd probably just call is skew, i.e. /,
ᛝ would remain and ᛜ would be lost
to denote the grapheme ŋ (i.e. njae) -
and that's because i'm either itchy, or stitching up
a carpenter's worth of lack of cruve,
   like the arabic alphabet is curved twice-over
and the woman are clad in shadow and ninja and niqab...
just like runes once were, hiding curves,
or at least the men overly defensive of their woman...
once the latin curves were introduced...
well: there came the mini-skirt, and the mini-couper car.

who needs a big bang origin, when you can have all
of this? if i kept that much dynamite in my head
i'd be seen wearing hawaiian shirts short-sleaves
and drooling over porridge at breakfast...
        and my... when was it such a sin to drink
***** and listen to the blues?
cleann98  Mar 2019
BALINGUYNGÓY
cleann98 Mar 2019
Hindi biro ang apat na taong ibinuhos sa iisang paaralan. Lalo na kung sa halos bawat pumapanaw na araw sa apatnapung buwan ay iisa lang ang itinatahanan ko't parang nakakulong pa sa iisang bahay sa tuktok ng iisang bundok.

Hindi birong sa haba pa lang ng apat na taon naging lipunan ko na ang Regional Science High School III. Tahanan. Mundo.

Hindi rin biro na sa pagbukhang liwayway sa akin ng ikalimang taon ay saka pa nagbago ang ikot ng mundo ko.

Sabi ng isang dating sikat na makatang si William Shakespeare noon na ang buong daigdig natin ay tila isang tanghalan at lahat ng lalaki't babae dito ay mistulang mga manananghal lamang. Sila'y umaalis at lumalahok ng walang pasinaya, madalas wala ring paalam...

Totoo nga, pabara-bara lang.

Bago ko pa man namalayan naging dayuhan agad ako sa sarili kong tahanan. Sa unang pagkakataon matapos ng apat na taon na umalis ang mga ilaw at tala na nakasanayan kong tingalain, pagmasdan, nakabibigla.

O baka matagal lang kasi talaga akong malapit sa gitna bago ko naranasang maitulak sa bandang dulo.

Sa tuwing itinatanong sa akin ng mga kaibigan ko sa Junior High School kung ano ang masasabi ko sa nakaraang dalawang taon ko sa RS bilang mag-aaral sa Senior High School; madalas sinasabi ko lang ay nakabibigla. Para akong namalinguyngóy sa wika na halos buong buhay ko nang sinasalita.

Lalong lalo na dahil palagi pang ipinaaalala sa akin ng mga taong nasa paligid ko na matagal na dapat akong umalis sa paaralan na ito. Ang pagpili ko sa STEM education o Science, Technology, Engineering, at Mathematics strand sa Akademikong trak ay isang pagkakamali at aminado ako dito. Kung tutuusin hindi talaga biro na ako ang tunay na 'alien' sa SHS ng RSHS.

Kaya mahirap ang Calculus at Physics at Chemistry para sa akin. Hindi ko ipagkakaila. Mahirap ring makitungo sa mga tipon-tipon ng mga nagsisikap maging bihasa sa larangan ng medisina kung ang gusto ko lang naman ay maging bihasa sa pisara. Higit din sa minsan ay nakahihiya na rin ipaliwanag pa kung bakit hindi ako nagtataas ng kamay tuwing tinatanong kung sino ang nangangarap maging doktor sa kinabukasan. Uulitin ko, nakahihiya.

Nakababalinguyngóy patagal ng patagal, habang lalong nagiging dayuhan ako sa paaralan na ito... Umabot ako ng hanggang ikalabindalawang baitang bago mapansin na masyado nang malaki ang distansya ko sa mga bagong bituin na dapat nasa paligid ko pa rin.

Maging tapat lang din, nakahahanga talaga ang pagniningning nila. Ang mga kaklase ko, bihira ko lang pinupuri pero tunay ang hiwaga nila, kahit sa mata ko lang.

Oo, dati inisip ko rin na habulin ko ang mga sinag ng aking mga kamagaral, pero kung nasaan ako ngayon, siguro nga mas pipiliin ko na ang kinalalagyan ko.

Itinanong na rin sa akin dati ng isa kong kaibigan ito, may advantage ba talaga ang pagpili ko na magaral sa STEM ng RSHS?

Ngayon, sobrang dali ko lang masasabi na kahit wala ako sa gitna ng mga tala napagmasdan ko naman ang mas malaking kalawakan. Kaya sobra rin, may isang napakalaking nagawa sa akin ng SHS ng lipunan ko.

Sabi nga ng mga Astrologo, pinakamalinaw na mapagmamasdan ang kalangitan mula sa pinakamadilim na kapaligiran; at yun ang kinalalagyan ko ngayon. Gaya ng nasa larawan ng isang concert kung saan nasa dulo ako ng coliseum ay nakita ko ang pinakamagandang view na hinding hindi ko makikita kung nasa gitna lamang ako at malapit sa pinakamasinag na hiwaga na meron. Tanging sa gilid lang, kung saan halos wala na akong makita sa inaapakan ko, doon ko lang nakita kung gaano karikit ang dami ng mga ilaw na hindi ko pa naisip lingunin noon.

Saka ko lang napagalaman na mayroon pa palang ningning na malilingon ko sa larangan ng pagsulat ng lathalain. Paniguradong kung hindi ko sinubukan muli na lumaban sa presscon nitong taon hindi ko na ulit mararanasan ang journalism, muntik na akong hindi makalaban sa DSPC at lumaban sa RSPC. Muntik ko nang hindi makilala si Rizzaine at ang ibang mga naging kaibigan ko sa laban na ito. Siguro nga hindi ko rin makakahalubilo ang mga naging kasamahan ko sa the Eagle at ang Sanghaya kung hindi dito.

Hindi ko rin inasahan na mapapalapit ako sa kislap na tanging sa SDRRM at Red Cross Youth ko lamang mararanasan. Nakakapagpabagabag. Matagal na akong lider pero hindi kahit kailan pa man ay nasagi na sa isip ko na mangunguna ako sa isang napakalaking lipunan  na kasing gulo at kasing dehado ng katipunan na iyon. At higit pa rito ay sino ba naman ang magaakala na sasabihin kong naging isang malaki at masayang bahagi ng SHS ko ang ubod ng labong pangkat na ito.

Ang mga kaibigan ko pa. Mga parol sa madalim na sansinukob na hindi ko magawang talikuran at hindi ko rin kayang masyadong malayuan.

Mahirap silang isa-isahin pero silang mga bituin na natulak rin palayo sa gitna ng mundo namin, para silang Polaris, na naging pahayag ng daanan tatahakin ko sa karimlang katakot-takot lakaran. Alam ko na lalayo at lalayo pa sila habang patuloy na lumalaki at lumalaki ang kalawakan ko pero ang hiwaga ng ilaw nila, yun ang hiwaga na hindi mawawala sa mundo ko.

Mahirap maligaw sa tahanang kay tagal-tagal mo nang ginawang mundo. Mahirap madapa sa daanang ilang taon mo nang nilalakad. Nakababahala. Nakababaliw. Nakababalinguyngóy. Pero ang sukdulan lang ng karanasan ko ay gaya lang ng isang simpleng kasabihan 'we do not go there for the hike, we go there for the view.' at tunay nga, sobrang ganda ng tanawin sa gilid ng pagiging estudyante ng SHS.
AgerMCab Jan 2019
Dumating ka sa buhay ko ng hindi ako nakahanda
Ni hindi ko inaasahang  mayroon pang nakatakda
Akala kong wala na, ngunit humabol pa ang tadhana
Pag ibig mo'y wagas, ang wika mo sa harap ni bathala

Nagagalak ang aking puso na may halong pagkagulat
Ang iyong tagong pag ibig sa wakas iyong siniwalat
Pagmamahal na tila sa mundong ito hindi nagmula
Pag ibig na wari ko nga ay galing sa ibang planeta

Ang kagulat gulat, kaya ko palang magmahal higit sa akala ko
Pagmamahal na magagawa kong ihinto ang lahat, para lang sa iyo
Gusto ko sanang ipaalam, ipagsigawan at ihiyaw sa buong mundo
Na ikaw ay akin at akin lang sana, ngunit maaaring dulot ay gulo

Natuto tuloy akong sumigaw ng pabulong
Hanggang kelan ko kaya kakayaning bumulong
Ang pag ibig ko ngayon tila ay hindi makasulong
Ang katagang "mahal kita", tila presong nakakulong

Sa ngayon, ang alam ko, NGAYON ang mayroon ako
Hindi ko nga alam kung anung bukas mayroon tayo
Sa ngayon, ang ngayon lamang ang pinanghahawakan ko
Yung ngayong minamahal kita at mahal mo rin ako

Yung ngayon na naririto ka sa buhay, sa puso, at isip ko
Yung ngayon na sa iyo lamang umiikot ang buong buhay ko
Kumikislap ang mga mata at ngumingiti ang mga labi
Na para bang sa mga pangarap ay may bukas na hinahabi

Sa aking pangarap ang lahat lahat sa iyo'y akin
Mula anino, pati iyong diwa'y aking angkin
Ngunit paano kung ako'y magising na, lahat magwawakas
Ikaw rin ba'y nangarap na para bang tayo'y mayroong bukas?

Ang tunay daw na pag ibig ay hindi mapag ari
Paano ang gusto kong ika'y aking gawing hari?
Nais ko'y akin lang, ang iyong ngayo't iyong bukas
Sana'y akin ka hangga't ako'y mayroon pang lakas

Darating ang panahon, tayo'y magwawalay
Sa oras na yan mundo ko'y malulumbay
Sadyang kailangan ko nga lang tanggapin
Ika'y hindi kayang tuluyang maangkin

Ganap ang dusang nasa akin
Dahil ikaw ang aking hangin
Ang aking araw, aking langit
Aking tala at buwan sa dilim

Oo't may dahilan kung bakit ngayon tayo pinagtagpo
Kung anumang dahilan isipin pa ay nakakahapo
Ni hindi nga natin alam kung hanggang kailan ito
Ano kaya bukas? Ikaw pa kaya ay naririto?

Alam kong kahit kailan, hindi mangyayari
Na sa aking pagtanda, ikaw ang aking hari
Ikaw ang kapiling, kamay mo ang aking hawak
Aalalay s'aking tungkod, lalakad ng malawak

Pakinggan na lamang sana ang aking pangako
Kasal-kasalang pauso ay aking inako
Wala man tayong mga saksi
Basbas ng simbahan o pari

Di man nakasuot ng damit pangkasal, wala rin ako pati mga abay
Galak ay lubos parin kung ikaw ang kaagapay
Ako'y handang maging sa iyo, sa abot ng aking gunita
Maging kalaban ko man ang lahat, dahil sa aking panata

Akoy gagawa ng altar na aking sarili
Upang sa aking bibig sumpa ay mamutawi
Pangakong ikaw lang ang mahal sa habang buhay
Hanggang sa dumating aking araw ng paghimlay

At kung sakaling akoy mabigyan, ng pagkakataong muling mabuhay
Kahit sa ibang panahon, hahanapin ka ng puso ko ng walang humpay
Upang taimtim na panatang binitawan, ay maisakatuparan
Pag-ibig na walang hangganan, pagmamahal na walang katapusan
#tagalogpoetry #tagalogpoem #tulangfilipino

— The End —