Well done, well done/ with this hand of marble
White roses, open doors, rise the sun and fall
Flit and float, under the river’s  flow/ shadows
thrilled/
Arrow in my hand/  as a tool for lovers/ beyond
the Dawn/
Keep the chief/ inside your deep velvet pocket/
Full of almonds/ to feed  the thirstiest of  dry soul/
Let the civilians/ to arrange the war and burn
the dead/
Well done my Lord/  well done/  those yours/
lie  on the edge of  seas/
What left is a narrow place for dwarfs/ to plug
the pledges/
Othello handkerchief/  under  my  pillow / to  remember
before dark/

©MARIA PANOUTSOU

Είμαι  η Αντιγόνη και όχι ο Ελπήνορας

Je suis Antigone oui,  moi
Je suis morte  oui  je ne vis plus  je vivais
Maintenant je suis morte mais  de temps en temps
je viens   et je reviens avec moi / j ‘amène le désir  
de vivre encore une fois / mon corps frémit de nostalgie
de poser de questions tant  des  questions tant des réponses
c’ est un chemin  triste mon amour  pour vous
Je suis morte oui  je ne vis plus/ Je vivais
mais de temps, en temps  je  reviens
à  travers  vos désirs  vos  aspirations vos appels  
c’ est vous qui me faites   venir   ici / et moi  
moi/ le rien et vous les tous
c’ est pour cela   que je  reviens    
je  suis  ici  encore une fois
pour  plaire , sentir,   danser  et  chanter  
comprendre et aimer,  encore une fois    

                   

©maria panoutsou    Mάιος  Ιούλιος 2016
http://mariapanoutsoupoetry.blogspot.gr/

To Olivia

I am of this world
Α walker  with out hat
Νot man not woman
With breast not  
With  ***** not
Eyes  and ears with me
Breaith and  smiles with me
Warm my days with  silence
Cooking and  knitting with  saturation
Who are you ?
Why you want to order me ?
I need no one
I am ready to die
Is this that you ask?

©Maria Panoutsou

{......} once and for ever
Shelton Street
with the mysterious light
during the dawn hour/
still dark /
but not dark completely/{,,,,{
Shelton street


By Maria Panoutsou.

The telegraph to a friend Days of life ….Number unknown ……Till the end of cosmos



©MARIA PANOUTSOU    Unpublished  Poem


The telegraph  to a friend
Days of life  ….Number  unknown  ……Till the end  of cosmos


The sun raised not too high / Day first  
For ever dragged/ her look a dawn
In fitting and non / wants an end to end
My land and  / my time / people  together with  /
Favorite hunts/ just for once/ Second  day
Miserable life without breath and blow /
But before and now / creeps something bitter /
Hard rock pass / heavy and rigorous /
 As we get older/  we the  youth / me folder hidden /
Under  the dress  gesticulate a pray/
It is in and out  Victorious psalm / Third day
Landscape cloudy / but beloved / and  women alone /
Nourish  baby and death timed    / and a man drown   lake/
With eyes  crying / Fourth day /
Dogs  and frogs/ and lonely pedestrians  / out of the pavement / Wishing a   floppy  river /with bright sun/
Day Fifth / and you letter is in my heart/ over my mouth
Over my own life  /stay with out  changes/  Day ……
…….   forgotten   numbers  and  chapters  /

Letra: Maria Panoutsou
Traducción del Griego: Antonio Chincoa



Siéntate,
coge una silla
y siéntate.
el sol está lejos aún
cuando llegue la hora
lo veremos
traerá luz y calor
lejos está todavía el sol
y hace frío
y hace frío
es,
cuando venga la hora
lo sentirás
lo sentiremos juntos
y te irás
siéntate,
coge una silla
y siéntate

Στην μνήμη του  ποιητή  Αργύρη Χιόνη

                                                       The dead are our present and future

Μήπως το κεφάλι του αγαπημένου
δεν είναι αυτό που θέλουμε να κλείσουμε  
μέσα /στα δυο μας χέρια;
έτσι και εγώ τώρα / για το χαμό σου  ποιητή  
που με  τις λέξεις σου / μας  φτερουγίζεις
και με αγάπη / σε λάτρεψα κι’ εγώ/
πιότερο και από μένα/ και απ’ τους  άλλους

Δεν λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός;  
τότε  /τι χρειάζομαι  την εικόνα σου;
δεν χρειάζομαι παρά  την φωνή σου  
η  φωνή / ναι/  μες το σκοτάδι / δες τις  λέξεις σου
άκουσέ τες όπως τις προφέρω/
το  άγγιγμα/ ναι/  το άγιο που  φτάνει από  μακριά  
σε μονοπάτι απάτητο κερδίζεις τον έρωτα μου/
βρες   λοιπόν/ την πιο υγρή και σκοτεινή γωνιά/  
και πάρε με εκεί / μακριά από  όλους
παρέα μ’ έναν θάνατο/ τυφλός και αυτός/
μιλάμε για έρωτα άνθρωπε μου/  καταλαβαίνεις;
Και με τα λόγια σου φύτευσε / όπως φυτεύουμε δένδρα/
ένα λουλούδι αγκάθινο στο στήθος / στο δικό μου στήθος/
έτσι που  όποιος το βγάλει / να ματώσω/

Γνώρισα λίγο αργά την σκέψη σου  και είναι ευλογία
για σκέψου να σε γνώριζα στο ανθρώπινο επίπεδο/
με όλα τα ανθρώπινα/ να κρέμονται σαν καρμανιόλες/
πάνω από τα κεφάλια μας/
καλύτερα  στην απουσία /ο ερωτά μας/ νεκρέ  ποιητή
και κάτι ακόμα
ο θάνατος γίνεται πιο αγαπητός και αυτός /αφού  αγάπησα εσένα



©Μαρία Πανούτσου

HESIONE*

Shut in her room with the scent of roses
pounded with wet stones
picked one by one from the riverbank and shining still,
Hesione struggled to remove the clasps
which she placed on a piece of cloth weaved by her grandma.

Days later she lay in bed wrapped in a sacred vestment.
Secret hopes torpedoed her body
and for a moment removed the clasps from the groin.
All worthless.

People were buried nearby.
The freshly-dug graves smelled of tamarisks.
She and the Thoans scanned the sea.
Nothing reminded one of who she was and why she mourned.
She forgot all about Hercules, thurifications and joys never to be.
Now all worthless.  


POEM  FORM THE COLLECTION SALUADER
BY  MARIA PANOUTSOU  TRANSLATED IN ENGLISH BY GIANNIS GOUMAS

κάτι  γοητευτικό  πες μου
κάτι που να σταλάζει  γλύκα  
κάτι φτωχό από στολίδια

μια εκπνοή  ας πούμε/  δροσοσταλίδας
ένα στενό  άνοιγμα / φυγής/οτιδήποτε

ένα απόγευμα γεμάτο  φίλους
μια  σιωπή με βλέμματα φευγαλέα/
ένα τραπέζι/ με  άσπρο κάλυμμα  


Μαρία Πανούτσου

last night
I saw  my mother in my dreams
she was travelling with me/
in a train
and she shown me something
outside the window
as I  was trying to understand
and I  moved my head,
a movement saying yes, yes, yes
but  I was wondering /
what my mother said to me /
following her finger
outside the window
as the  brise air /
caress her  foggy face  

μου έδειχνε
τον περασμένο χρόνο

βήματα αβέβαια,
μπουσούλισμα,
τρεμουλιαστά τρεξίματα
ματιές με χρόνο άπειρο
αναζήτηση αγκαλιάς
ζεστασιά αιώνια
στόμα που ανοίγει αχόρταγο για ήχους
καρδιά που σφυροκοπά
και βγαίνει ώρες ώρες από τα στηθάκια
γυρίζει το κεφάλι  και κοιτά
ακούει  τον χτύπο/σχεδόν τον βλέπει
μόνο το αίμα δεν φαίνεται/
ζαλίζεται γελά και κλαίει/
μαγεύεται και αφήνεται
σε κούνια αγκαλιά/ σε χέρια  στιβαρά/
εκρήγνυται από  αγάπη και  
λέει μαααμαααα  


Μαρία Panoutsou

Μια άλλη ματιά

Ήθελα  να γίνω μυρμήγκι  για  ένα βράδυ
Να δω τις αντοχές μου και  την ζωή με άλλα μάτια
Να δω τον κόσμο μια ελάχιστη αναπνοή  πάνω απ’ το χώμα
Να δω τις σταγόνες της βροχής καθώς διαθλώνται γύρω μου
Το χιόνι καθώς το αντικρίζω μέσα από την φωλιά μου
Το πάτημα του ανθρώπινου παπουτσιού να με συνθλίβει

©Μαρία Πανούτσου

The telegraph  
Days of life  ….Number  unknown  ……Till the end  of cosmos

Hamlet:
Let us go in together,
And still your fingers on your lips, I pray.
The time is out of joint—O cursèd spite,
That ever I was born to set it right!
Nay, come, let's go together
Shakespeare

Δεν θέριεψε ο ήλιος /Πρώτη μέρα
Δεν σύρθηκε το βλέμμα μια αυγή
Στο πρέπον και μη /να δώσει θέλει πέρας
Σε τόπο / χρόνο/ οι άνθρωποι μαζί/  
Σε στέκια  μιας  κοπής/ Δεύτερη μέρα
Ατάραχη ζωή χωρίς  ήχο και πνοή /
Και πριν και τώρα/ πάντα σέρνεται  /
κάτι  πικρό/ Ροκ  πέρασμα/ άτεγκτο σκληρό/
Γερνούμε εμείς οι νέοι/  μ’ ένα  φάκελο  κρυφό/
Δεν είναι μέσα και έξω νικηφόρος ο ψαλμός/
Τρίτη μέρα/ Τοπίο θολό/ κι ‘αγαπημένο /
Μια   γυναίκα  μόνη /  Θρέφει μωρό και  θάνατο μαζί/
Πνίγεται ο άνδρας  /σε μια μικρή λίμνη από κλάμα/
Tέταρτη μέρα/σκυλιά παρέα με βατράχια /
ξεβράζονται σε πεζοδρόμια/ περιπατητές  μαζί τους  εκλιπαρούν/  
ένα ποτάμι από φως  /Πέμπτη μέρα/
Μήνυμα πάνω κι από τον χτύπο της καρδιάς  /
Αστραφτερή στιγμή / με μια  μπουκιά/ στο στόμα   /  
  Πιότερο και από την ίδια την ζωή/  εσύ
Μέρα     …..   δεν θυμάμαι πια  αριθμό /
Ξεχασμένη  από καιρό /ξαναγυρνώ πάλι σε σένα
‘Οπως ο διψασμένος στην δροσερή πηγή/
Βελούδινη κάθε επαφή/  στο στόμα και στα χέρια /
Αφή και πάλι  αφή /μοναδική /που ξεγελά θάνατο και ζωή    



©Μαρία Πανούτσου -  Ανέκδοτο ποίημα  
Στα Ελληνικά και Αγγλικά από  την ίδια

“It is remarkable how closely the history of the apple tree
is connected with that of man.”

Henry David Thoreau


Για την Μάνια

Έγραφε  και  σφράγιζε/ γοργά
γκραβούρες /μικρά μιλαράκια,  
πότε το μήλο το κόκκινο/ αυτό  που κρατώ
το μήλο που πέφτει/ το σάπιο μήλο
εκείνο/  στο πρώτο βιβλίο/ στο άλλο  στο παράθυρο
το παιδί ξεχασμένο ζωγράφιζε /τα μήλα της έριδας
το μήλο της Εύας/κι νεκρή φύση που στέρεψε
σ ένα  πίνακα μαζί / αιδοίο/  πέος /στριγκλίζουν  
μήλα  για στήθη / μήλα των εσπερίδων/
το τελευταίο μήλο / ετούτη   της μέρας/  

  Mαρία Πανούτσου

pas un mot

nuages au ciel
l' autumn va venir bientôt
moi seule, avec des autres
moi avec des autes, seule
j' attends le vent dehors
comme la seule et la meilleure
moi silence pas un mot
on a oublié de parler
J'ai oublié de parler

©maria panoutsou    2016

Στο τρίτο πρόσωπο
Ξύπνησε αργά/ με αργή πεθυμιά/
Στο παράθυρο θολούρα και πάχνη/
Έγραφε με δάχτυλα παγωμένα/
Με γράμματα ισχνά/ ένα σ’ αγαπώ/
Και με έναν ήλιο/ για γέμισμα του κάδρου
Το δωμάτιο στο φως της λάμπας/
Στην ασφάλεια τεσσάρων τοίχων/
Εικόνες διαπερνούν/ τούβλα και τσιμέντο/
Φτάνουν σ’ εκείνη τρυφερά/ κι’ απροσδόκητα/
Ο κόσμος της/ και ο κόσμος του/ συγγενεύουν με ένα φιλί
Κορμί με κορμί /και μια ανάσα γαργαλεύει τα ρουθούνια
Έξω όλα γκρίζα και βροχερά/ με μυρωδιές ανάμεικτες/
Ζυγώνει η ώρα του αποσπερίτη/ και η πόλη δική της

©Μαρία Πανούτσου


Talking on the third person or Akin to a kiss
She gets up on the wrong side and

late /midday /noon calmly  lust

In the blur window box /with  frost  

that rimes the glass /Wrote with icy fingers /

With meager letters /   ‘love you’  You/

And with a sun / for filling the frame

She paints over and over

The room just a light lamp /

To be in  the safety of four walls /

Images pierce / bricks with cement /

They arrive at that/ tender / and ' surprisingly /

Her world of / and his world /akin to a kiss

Body with body / and  breath tickling  nostrils

Out all gray and rainy / with mixed scents /

Approaching the time of the  morning star /

and  she / the city  her  own

©MARIA PANOUTSOU

Κανείς δεν είναι άτρωτος να ξέρεις, γι αυτό να λες
είμαι καλά ευχαριστώ,
Στερνές και μη στερνές οι λέξεις, μη φανταστείς  
λιγότερο τις αγαπώ,
Πως υποφέρουν να το ξέρεις,  το ξέρουνε  κι αυτές
το φώναξε κι ο ποιητής,
Και βασανίζονται και θάβονται σαν τα σκυλιά
στην άσφαλτο  της προσμονής


maria panoutsou

εσύ και εγώ

εσύ και εγώ/  πετάμε/ έξω απ τα βράχια/
μακριά από τις αλμύρες / μέσα απ το βλέμμα /
αόρατοι/ γυμνοί/ μ άσπρο μαντίλι/
στα γυμνά δάχτυλα/ όπως τα γυμνά μαχαίρια/
κρυμμένα στην παγωνιά της άμμου/  /
νύχτα/ και μέρα /η αναπνοή σου
/μυρωδιά της καρδιάς μου/
αστραπές κάθε σου άγγιγμα/
κρεμάς το κορμί μου
σε σύρματα ηλεκτροφόρα/
φύγε/ πριν είναι αργά/
ή μείνε μ αναμμένη φωτιά/  
να σβήσεις τ άστρα/ με μιας
είσαι η πρώτη κίνηση/
γλυφό νερό/ στο κόρφο μου/
αναλαμπή  σε μία και μόνο  σκέψη/
το κατέβασμα του ουρανού/ στα πόδια σου/
βουτιά σε θάλασσα σκοτεινή και αιμάτινη /
σαν το κρασί το στόμα σου/
τι άλλο να στραγγίξω από τα χείλη μου/
για να φανείς/


Μαρία Πανούτσου

REFUSAL


Throw the weak days away
for them to fight with vultures and win,
for all to be done quickly and brightly
like the most brilliant stars,
like the white nights,
when loves die and in the morning lovers split
with a pain between the eyes, between the ribs.
You and I shall fight together with pleasures and appeals,
transient and futile changes.
The love I forsook to be with you first and alone,
doesn’t wait for the moon to rise
and retaliate for my deed.
I must be going now, before you realize that
I don’t really exist,
that I’m only light
casting its cells for the last time
on a human face.

Βy Maria Panoutsou  Translated from the Greek language 
 by Yannis Goumas

έγραφε και σφράγιζε
γκραβούρες  μηλαράκια

μήλο κρασάτο κράταγε
και το παιδί ζωγράφιζε

το μήλο  της έριδας
το κόκκινο μήλο της Εύας

στον πίνακα  αιδοίο και πέος
στριγκλίζουν τα στήθη βουβά

τα μήλα των Εσπερίδων
και το στερνό μήλο της μέρας



Μαρία Πανούτσου
copyright © all rights reserved

Narcissus,

sometimes I seek confirmation
in a complete vacuum

or before the eyes of others,

in their hearts,
yet very often images  

of my own pictures

sometimes at my cat’s touch
or, the touch of children

rather rarely in the work of others

humanity rejoices in every project
but more often in footprints

left by people my ancestors,

and the scars left by my own people
not appreciated  soon enough before their absence

Narcissism?   not so negative, you see?    



maria panoutsou

Αναλογίζομαι το σώμα,
σαν μια διαφάνεια,
όπου πάνω της,
γράφω τα όνειρά μου



Οι περιπατητές ήταν γυμνοί,

έτσι επιθυμούσαν την ησυχία του κορμιού.


Ρώτησα το σώμα μου,

ήταν πρωί μιας παράξενης μέρας,

αν θέλει να ζήσει ακόμη λίγο,

και  εκείνο με άφησε σε μια νοσταλγία.



Ό, τι με ενδιαφέρει,

διαφέρει από σένα αγαπητή.


Άσε να εκφράσω, την πτυχή που με πονά,

να δω και εγώ, με περιέργεια,

την φορά των πραγμάτων, να κυλήσει στο νερό.


Πόσες φορές να το πω,

χρειάζομαι φως και λόγια σταράτα.

Place to stay  
out to wonder
Place to announce
the yes and no
To look and feel alone
with an echo
Outside on the streets are people walking
Inside the warmness of neutrality
You hesitate to rest or to activate the will
Illision accepteble without methermineia

Maria Panoutsou
Barbican  London host area  January 2016

σε παγωμένη λίμνη θα πέσω/

με ένα τρεμούλιασμα στο σώμα/

τριχούλες ανυψώνονται προς  ουρανόν/

θα βυθιστεί με θέληση μέχρι τον πάτο/

με  σώμα να αφουγκράζεται / μόνο / ναι μόνο/

χορός μέσ  το νερό/ που αναρωτιέται για μένα /

με κυκλικούς  κυματισμούς/ ποια είμαι/
τι θέλω/
που πάω


© Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτη ποιητική συλλογή

Μerged


ας είμαστε αισιοδξοι  
κόστος μεγάλο βέβαια
αλλά  δεν έχουμε  και τίποτα άλλο


I do not know if I am crying
or if I am  wtih runny nose

Στον Τάσο Πετρή

Gentlemen, don’t let anything,
anyone, deceive you
Stamatis Polenakis

Αγαπητέ μου φίλε,
Κάπως  διαφορετικά αισθάνομαι και ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την προσωρινή μου  αλλαγή. Την ονομάζω προσωρινή,  γιατί είσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλες τις στιγμές  της μέρας,  αλλά η καρδιά μου,  θέλει να ξαποστάσει από τους κυματιστούς  κραδασμούς, της σκέψης μου για σένα.
Δεν είμαι σταθερή πρέπει να το παραδεχτώ και εγώ  όπως ο καιρός που συνεχώς αλλάζει έτσι και εγώ γυρωφέρνω, πάω και έρχομαι, με  συντροφιά τις  εντυπώσεις.
Είδα ανθρώπους να βασανίζονται  στους εφιάλτες μου την νύχτα, θα  σου εξιστορήσω  τα όνειρα μου,  κάποια φορά. Ένα  βράδυ είδα, την μάνα μου να με ρουφάει από το κρεβάτι και εγώ βογκώντας, να ξυπνώ  και να πετάγομαι  κάθιδρη.  Συνάντησα  ανθρώπους πεινασμένους,  να εκλιπαρούν  ένα ψίχουλο. Και  γνώρισα την απουσία, στα μάτια των ανθρώπων, νεκροί από την    φροντίδα και την κρυφή η φανερή  αλαζονεία  τους, να  κομματιάζει τα σπλάχνα τα δικά τους και των άλλων. Κάποτε σκέφτηκα  ότι πριν πεθάνω θα έχω κατορθώσει να καταλάβω κάτι από την ζωή. Σήμερα  λέω πως όχι, όλα είναι ένα μυστήριο, εκτός από τον άνθρωπο,  που τόσο προβλεπόμενος.  Βλέπω  τα μυαλά των ανθρώπων,  χυμένα μέσα σε   φτηνές συσκευασίες  μιας  χρήσης.  Μιλάω για τον μέσο άνθρωπο,  αυτόν που ονομάζουμε όχλο. Εγώ σε  αγάπησα γι αυτό που είσαι, κοίτα τι είδα σε σένα, είσαι το μοντέλο μου που ξεπηδά   από στάχτες  και συντρίμμια, σε διάλεξα  γιατί  είσαι μια πληγή, που  δεν αιμορραγεί, μια σήψη  σε παρόντα χρόνο, με την καρδία σου να κρατά όλο το αίμα  εγωιστικά, και τόσο ανθρώπινα. Είσαι  σταθερή αξία  σε μια ζωή που ρέει και  αφανίζει  στο λεπτό  κάθε  σημάδι αγάπης. Η θέση σου  στα άστρα  μαζί με θεούς και δαίμονες. Πεθυμιά για μια μπύρα  παγωμένη  περατώνοντας στα  χιόνια και βουλιάζοντας σε στρώματα ζεστά.
Μαρία  Κασσιανή  



©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Μέρες  πιο  δυνατές κι από ατσάλι  
Πιο αληθινές κι από ελπίδα
Πιο τρυφερές κι από  άσπιλο μικρό σπουργίτι
Πιο αιχμηρές από  γυαλί που σπάει

Είμαι η φωτιά  που με λιώνει  
Είμαι η υγρασία που με σβήνει
Είμαι εσύ, που άφησα χωρίς να  το σκεφτώ  
Είμαι όλοι εκείνοι, που έφυγαν πολύ νωρίς
Είμαι τα παιδιά που δεν έφτασαν  μέχρι εδώ

Σε ένα  καράβι θα φορτωθώ μαζί σας
Όλοι μαζί, για πάντα μαζί
Πόδια, χέρια,  λαιμοί , πρόσωπα  
Χείλη, μάτια, όλα μια ανάσα, μια μόνο λέξη
Ρίχνω στο χώμα τις λέξεις
Withoutyou,  life,  flower  dry and stink

Ας φύγω,  δεν αντέχεται, ποιος είπε ότι όλα περνάνε
Μόνο τα σύννεφα  ρίχνουν σταγόνες
Χρυσές, κι ασημένιες,  σε ταπεινά κεφάλια
Εδώ  σε μένα,  δεν υπάρχει λύτρωση
Τα κλειδιά τώρα δεν βαραίνουν την τσέπη  
Το δάσος,  εμποδίζει να διακρίνω  τον όγκο
Για δες,  όλα σταμάτησαν ένα βήμα πριν


Μαρία Πανούτσου

you are the swan
that I was jealous off,

during a  greenish  morning
at  the  national garden,
so I photographed you

neck, face and anguished eyes
full of grace movement,

body defeathering by me
with the momentum of a lifetime

can t  forget, can t ask,
a brief contriteness

©Maria Panoutsou
March 2017

Πριν λαλήσει ο πετεινός θα με αρνηθείς τρεις φορές..

Ο εφιάλτης

Ήταν μια εικόνα θολή.
Πολλοί άνθρωπου ξεγλιστρούσαν από μια γωνία
και έφταναν μέχρι την θάλασσα.
Δεν άκουγε ήχο, μόνο έβλεπε την εικόνα
να κατηφορίζει αργά.

Το πένθος

Ευλογούσε την ώρα, που ήταν όλα σιωπηλά.
Όλα είχαν τελειώσει εχθές.

Σήμερα το σώμα της μουδιασμένο ακόμη.
καρτερούσε την ησυχία.

Μόνο το βλέμμα της τον αναζήτησε.
Τότε θυμήθηκε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ.

Το ρίγος

Ανάμεσα τους μεσολαβούσε ένα τραπέζι.
Γύρω το τοπίο αδιάφορο .
Άγγιζαν το τραπέζι με τα δάχτυλα των χεριών τους,
σαν να έστελναν κείμενο κρυφό, ο ένας στον άλλον.

Μόνο οι ματιές τους καθαρά αποτύπωναν,
τον έρωτα που τρύπωσε στο κορμί τους.
Και ταπεινά και ντροπαλά σιωπούσαν.

Μ.Π.

[ ....you came like a saint and you went like a thief or you went like a saint and you came like a thief...]

©Maria Panoutsou

Sidelong slop glance

with stealthy glance/picked the petals
of this flower/ nothingness to attract
and retained the green leaves / hyacinth
and orchids in a glass jar / light
to penetrate the random look/ humidity /
a micron  air   blow/ molding/ or there /  
with the world that I loved/ companionship/
beauty is not hidden / neither ask /neither die

©Maria Panoutsou

Μαρία Πανούτσου   Σπονδές και Προσευχές

Married to immortal verse,
Such as the meeting soul may pierce
In notes, with many a winding bout
Of lincked sweetness long drawn out,
With wanton heed, and giddy cunning
John Milton



Α΄
Έσφαλεs  Κύριε μου /και έπλασεs  άνομο πλάσμα /για πλάσμα της φύσης/
η μαγεία στα σχέδια των ανθρώπων/ ένα μήλο δαγκωμένο από τις δύο πλευρές
οι ορδές κατηφόρισαν και/έσκισαν τα χαρτιά / δεν έχω λόγο πια/ ούτε σκοπό/ μόνο άφησε εμένα/ να γύρω κοντά σου/
άφησε να δω το πρόσωπο αυτό/ του κατακλυσμού/ άφησε τα χέρια μου/ να γυρέψουν τα δικά σου
το δένδρο της γνώσης στέρεψε /ούτε ένας καρπός δεν έμεινε / σημείο αναφοράς μιας στιγμής θεϊκής
άφησε με λοιπόν να γύρω στο πλευρό σου/ και ένωσε το δικό μου/ σιαμαίοι μια νέας εποχής /πλευρό με πλευρό δεν σμίγουν / λέει ο λαός
πόσο μετράει που δεν άκουσες τον λαό/
αυτόν τον άνδρα που μου φύτεψες κάποτε /στον λέω σε εσένα Κύριε/ θέλω να μας ενώσεις και πάλι/ από την αρχή/ δυο ξεχωριστές μπάλες πηλού /
από αιγαιοπελαγίτικη λάσπη / μούχλα κι’ αλμυρίκια /
κλαίω και κλαίω/ και το δάκρυ μου γεμίζει τις θάλασσες και τα ποτάμια γεμίζει με αίμα τα κορμιά που χάθηκαν πρόωρα /
χάθηκαν με βάσανο και οσμή θανάτου/ πριν ακόμη γεννηθούν
φωνάζω και φωνάζω το όνομα σου / έχω ξεχάσει κάθε άλλο όνομα/ μόνο εσύ με στεφανώνεις/ Δεν με φτάνει τίποτα πια/ίσως  ένας έρωτας / μια προσευχή




Β΄
Θαυμάζω Κύριε/ μεγάλα τα έργα σου / άφησε να θυσιάσω και εγώ μαζί με το υιό σου/
το άβολο τούτο σώμα/ για μια καλύτερη μέρα
ας είναι και μια γυναίκα πλάι του ισότιμα/ να ριγήσει η πλάσης με τους δυο/ μαζί/
κοιτάζομαι στη απέναντι βιτρίνα/ δεν με αναγνωρίζω/
και εσύ και εγώ Κύριε μου/ ξεγελάμε τον κόσμο/ αφού με έκανες αόρατη /
άφησες πίσω μια μορφή δική μου αλλοιωμένη από το χρόνο / για να ξεγελά/
να φέρνει γέλιο και καθησυχασμό
έχω καιρό να δω άνθρωπο να κοκκινίζει/
πέρασε ένας τυφώνας και τα σάρωσε όλα/ κάποιες εστίες έμεινα αναλλοίωτες/
σαν φωτογραφίες του 1970/η μνήμη της γης θα με ακολουθεί πέρα από τον χρόνο/
μια άσκηση αδιάκοπη αδιάστατη αδιάσπαστη/ σε κάθε στιγμή
τοποθετεί με ευλάβεια τα σημάδια/ στον κορμό της μνήμης





Γ΄
Και σε είδα μια μέρα χειμωνιάτικη σε ένα δρόμο αγαπημένο
Ήμουν άσκεπη και το ρούχο μου φτηνό και λίγο
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θυμήθηκα και γέλασα
Όχι εγώ δεν ήμουν αυτή

Στις πόλεις που βρέθηκα το πουλί στο στήθος μου
δεν σταμάτησε να φτερουγίζει
πιστεύω σε έναν θεό πατέρα παντοκράτορα
σε ένα άνθρωπο μοναδικό και ατελή
σε μια αμαρτία άγια σε μια στιγμή που πέταξε σε θάνατο
σταθερό/  αμετάκλητο /εκεί που είσαι θεναρθώ /κι εδώ που είμαι, ήσουν
αυτό το τραγούδι ας το μάθουν τα πουλιά ας το μάθουν τα άγρια θηρία/
ας το μάθει το τριζόνι που την πόρτα εκλιπαρεί
γράφω για να στεφανώσω την δόξα/ όχι/
το πεπρωμένο των ανθρώπων υμνώ /  την ομορφιά της φύσης

Κάθε άνθρωπο άνομο και θλιβερό/ βρίσκομαι  στο κουτί της Πανδώρας/
έφερα και εγώ ένα κουτί να χαρίσω σε όποιον με πλησιάσει άφοβα
δεν έχω άλλες επιθυμίες/ παρά έναν έρωτα και μια προσευχή
το πουλί που δεν σταμάτησε να φτερουγίζει στο στέρνο μου
μιλάει για μια γέφυρα/έλα εσύ γέφυρα και έρχομαι και εγώ σε σένα



Ανέκδοτο ©Μαρία Πανούτσου
Από την ενότητα ‘Σπονδές και Προσευχές’

this river / gray  and   brown / will move
so says tradition / lets stay faithful
since we have not / something else to recommend /
Maria  Panoutsou  Libations


αυτό το ποτάμι / το γκρι, καφέ/ θα το περάσουμε
έτσι λέει η παράδοση/ ας μείνουμε πιστοί
αφού δεν έχουμε/ κάτι άλλο να προτείνουμε/
μ.π σπονδές


questo fiume / grigio marrone / si muoverà
così dice la tradizione / lasciare fedele
dal momento che non abbiamo a /
qualcos'altro da raccomandare /

or
questo fiume / grigio e marrone /
lo leggerà
così dice la tradizione /
let rimangono fedeli
Dal momento che non abbiamo /
qualcos'altro di proporre /


Libagioni  Maria Pnoutsou

έρωτας-γραφή
έρωτας- δάσκαλος
έρωτας- μαθητής
έρωτας-ανησυχία
έρωτας -σιωπή
έρωτας- τροφή
έρωτας-αρχή
έρωτας- θάνατος
έρωτας- πέταγμα
έρωτας- υγρό
έρωτας- σφίξιμο
έρωτας- δάκρυ
έρωτας- σιωπή
έρωτας- ακινησία
έρωτας- βλέμμα
έρωτας- διαδρομή
έρωτας- νερό
έρωτας- ποιητής
έρωτας- χέρια
έρωτας-προσευχή
έρωτας- αναμονή
έρωτας- σκοτάδι
έρωτας- πνοή
έρωτας- δύο


Μαρία Πανούτσου

ΕΛΠΗΝΩΡ  ΙΙ


Τι να πω και τι να ομολογήσω
σε μια πέτρα βάζω φτερά
στο   όνειρο ρίχνω πυκνή φωτιά
αφήνω  ψηλά το ενύπνιο αυτό
να γύρει να πλαντάξει σε βουνό κρυφό
συχνά στους πρόποδες βρισκόμουν,
θα μείνω
να αισθανθώ ποια είμαι και τι  κάνω
και έμεινα σκεπτόμενη  την άλλη μέρα
πως  είναι να διαβώ μια ξένη χώρα,
πέρα
να φύγω από λάθη  στεναγμούς
να κολυμπώ σε άδεια βάθη  λυτρωμούς
και τότε είδα ένα άστρο να θολώνει παγερά  
δεν ήταν το φως που στέρεψε στερνά
αλλά τα δυο μου μάτια κλειστά και αρνητικά  
και είπα δυο λέξεις  μαγικές  να ομορφύνει το σκοτάδι
κάθε μου πράξη και  αίσθημα μέσα στο βράδυ    
μα ξύπνησα  
από όνειρο  και μ ένα χαμόγελο  πίσω από  το στόμα
καθώς η μέρα άρχιζε με ένα βιβλίο του Ελπήνορα  
μικρό με φύλλα  από καπνό, λεβάντα, φαγωμένα  


©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
  
copyright © all rights reserved

​α΄

κόκκινο χαλί απλώνεται με πνοή μυρωδάτη
οι μέρες γλυκές, σε κάθε μονοπάτι

ευωδιές, με κρασί και πανσέδες και η  τσίκνα εκεί,
παπαρούνα εσύ, δροσάτη  φτωχή

κερί με κερί στις γωνιές να ζεσταίνει,τον ασκέπαστο ουρανό,
κι οι ψαλμοί, τα τραγούδια να λένε, σ  ένα άγιασμα αγνό

όλη  η γης σ ένα τόπο ιερό, που ξέρει να ζει,
να προφταίνει τη λύπη,  γοργά, για να βγει

στην  χαρά, που καλεί  με πηδήματα αργά
όπως  ένα πουλί που σταλάζει ψυχή

©Μαρία Πανούτσου
Απρίλιος 2017

σε αναζητώ, όπως οι πιγκουίνοι το ταίρι τους
ο ήλιος δεν βγήκε απόψε με τόση συννεφιά
και τα λουλούδια ξέχασαν το άρωμά τους
δεν πίστευα πως ήσουν πλάι μου
καθώς μας έβλεπα μαζί στο τζάμι της βιτρίνας
με κάνεις και χαμογελώ με νόημα
ίσως και να γελώ ολόκληρη μέσα μου
είσαι το βουνό που έρχεται σε μένα
η θάλασσα που με επισκέπτεται νύχτα
σε θυμάμαι για το τέλος, σε κρατώ για το αύριο
είσαι το νήμα που ενώνει ζωή και θάνατο,
το πεύκο που γνώρισα εγώ είσαι,
το ξημέρωμα κάποιας μέρας, μιας χρονιάς είσαι
αφουγκράζομαι τον άνθρωπο
εκείνον που έφυγε χωρίς να ξέρει το γιατί
πλησιάζω το άγνωστο και σε βρίσκω
πλησιάζω το σίγουρο και σε βρίσκω


Υστερόγραφο.
Χθες, σε ένα τοίχο στην στροφή του δρόμου,καθώς διάβαινα είδα την φωτογραφία σου, κολλημένη μισή ξεκολλημένη
ν’ανεμίζει στον αέρα. Πλησίασα και είδα καλύτερα, δεν ήσουν εσύ - και βέβαια δεν ήσουν. Έχεις φύγει από καιρό, σε μέρη με μια κρύα και στυφή γεύση.




Copyright © Μαρία  Σκουλαρίκου – Πανούτσου . All Rights Reserverd
Ασκήσεις Μνήμης 2014-2017

Όποια λέξη και να πλάσεις υπάρχει πριν από σένα
Tι έχεις να πεις γι’ αυτό;

she doesn’t like to be too uncomfortable, no
she doesn’t like to be too uncomfortable, no
she doesn’t like to be too uncomfortable
Charley Genever

Πλησίασε το καράβι στα ρηχά /μικρό, χαρούμενο
Η θάλασσα έγινε όπως τότε/ με Οδυσσέα και του άλλους
Ιθάκη, το νησί της προσμονής/της τύφλωσης
Το βλέπω το λαμπάκι στην ξύλινη κολόνα/
Μη με ρωτάς αν θέλω να έρθει/ ο ένας και μοναδικός/
Φτάνει/ας μείνουν άχτιστα τα σπίτια
Για θιάσους περαστικούς /το νερό λίγο και γλυφό\
Δεν έχω αυτιά για τα τραγούδια σου/
Πες μου για τον κόσμο που αγάπησα/ αν θα ξαναδώ
Εκείνη την παντοτινή ώρα/ που μπορείς να θυσιάσεις
Τον λόγο/ τον χρόνο/ την ίαση/ την ομορφιά / το πεπρωμένο/
Όταν βρέχει ακούω μόνο ότι πρέπει
Και το βουνό καθυστερεί τον ερχομό του ήλιου το χειμώνα
Όπως τα δένδρα ξεχειμωνιάζουν γέρνοντας έτσι και εγώ
Βυθίζομαι αντάρα με αντάρα/ το κορμί σε μοναστήρι άσκεπο
Δεν φτάνει το φως μέχρι εδώ / ούτε του ήλιου/ ούτε το φεγγάρι
Δεν φτάνει μέχρι εδώ /ούτε το όνειρο που έπλασες
Δεν φτάνει ούτε η φωνή / που μυρμηγκιάζει στον λαιμό
Μίχλα παντού/ και εκεί / το τέλος του δρόμου

Αδημοσίευτο ©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

she doesn’t like to be too uncomfortable,no she doesn’t like to be too uncomfortable, no she doesn' t like to be uncomfortable
Charley Genever


Πλησίασε το καράβι στα ρηχά /μικρό, χαρούμενο
Η θάλασσα έγινε όπως τότε/ με Οδυσσέα και του άλλους
Ιθάκη, το νησί της προσμονής/της τύφλωσης
Το βλέπω το λαμπάκι στην ξύλινη κολώνα/
Μη με ρωτάς αν θέλω να έρθει/ ο ένας και μοναδικός/
Φτάνει/ας μείνουν άχτιστα τα σπίτια
Για θιάσους περαστικούς /το νερό λίγο και γλυφό\
Δεν έχω αυτιά για τα τραγούδια σου/
Πες μου για τον κόσμο που αγάπησα/ αν θα ξαναδώ
Εκείνη την παντοτινή ώρα/ που μπορείς να θυσιάσεις
Τον λόγο/ τον χρόνο/ την ίαση/ την ομορφιά / το πεπρωμένο/
Όταν βρέχει ακούω μόνο ότι πρέπει
Και το βουνό καθυστερεί τον ερχομό του ήλιου/ το χειμώνα
Όπως τα δένδρα ξεχειμωνιάζουν γέρνοντας/ έτσι και εγώ
Βυθίζομαι αντάρα με αντάρα/ το κορμί σε μοναστήρι άσκεπο
Δεν φτάνει το φως μέχρι εδώ / ούτε του ήλιου/ ούτε το φεγγάρι
Δεν φτάνει μέχρι εδώ /ούτε το όνειρο που έπλασες
Δεν φτάνει ούτε η φωνή / που μυρμηγκιάζει στον λαιμό
Μίχλα παντού/ και εκεί / το τέλος του δρόμου

©Mαρία Πανούτσου Ανέκδοτη Συλλογή

PORTRAIT



The black dress lying on the wooden floor.
Sweaty hands, earlobes frosted over.
You are incapable of mastering her unruly *******.
I see men’s eyeballs
adjacent to the outer world.
I look at the lips smeared with spittle,
the steaming nostrils, the bitten nails.
The bloated bodies have tightened the wedding rings.
The soles stretch heavily. All movements slow-footed.
Dead calm.

Διαδρομή

λόγος

μια πηγή και δοχεία
με γάργαρο νερό για  μια μέρα  
ιχνηλαλασίες  μικρής διαδρομής
ιεροτελεστία σε πράσινες εικόνες
αυτιά μεγεθυμένα σε  φτερά  
ακούουν  τα φυλλώματα  
  νερό -  πουλιά  και η  καρδιά
μιλάνε  με  συνθήματα -
όπως εγώ μιλούσα στον κορμό
δένδρο ψηλό
παιδί δικό μου φυτεμένο
τότε δεν  γνώριζα τον φόβο
τον έμαθα στο στρίμωγμα
χωρίς  αέρα χωρίς αιδώ  
μια ύβρις που  σαρώνει


επίλογος

…..σαν να  ψύχρανε
δέχομαι επισκέψεις  μόνο στην  κουζίνα  
ασβεστωμένη- να θυμίζει  
τον παράδεισο  που σβήνει  
ωσάν  με κάδρο, υγρός πίνακας-
έξω  και κάτω απ’ το υπόστεγο  
μαδάει η φωλιά των χελιδονιών
κρύωσε ο καιρός …...

Μαρία Σ. Πανούτσου

Όλα αυτά που μου δίνεις απλόχερα
Kαι τα μοιράζεις με ένα πνεύμα άτιτλο
Σε νέους και γέρους, παιδιά και νεράιδες
Θέλω να τα φωνάξω, όπως, ένα ευχαριστώ
Που βγαίνει μαζί με τα μάτια μου, προς το φως
Θα συναντηθούμε στην άλλη ζωή,
νέοι και οι δύο
Θα φαγωθούμε σαν τα πεινασμένα ζώα,
Θα αιματοκυλιστούμε,
μέχρι να σταλάξει λίγη ησυχία
Θα με πιεις, σαν καθάριο πηγής νερό
Και εγώ,
θα σε ακούω με τη στρογγυλή κοιλιά μου
Τότε ζωή και θάνατος, θα είναι ένα
Μηρυκάζομαι, το πνεύμα που με καλεί
Αφήνοντας πίσω μου τον λαμπερό κόσμο
Αυτής της γης, που τόσο την νοσταλγώ
Είπα να μην φοβηθώ, αυτό, παρακαλώ μόνο
Να συνεχίσω, κι ας χαθώ όπως οι γυναίκες
Που πρέπει να λέγονται γυναίκες, αυτές γνωρίζουν
Ο δρόμος του γυρισμού είναι μόνο στα όνειρα μας
Αιλουροειδής, πολύχρωμος, με μια φωτογραφία noir
Παραμάσχαλα ένα μπουκάλι με, μήνυμα για το μέλλον
Που πρέπει να σταματήσει αυτό το ποίημα δεν γνωρίζω
Γνωρίζω μόνο να αγαπώ,
Γεννήθηκα για να αγαπώ κι όχι να μισώ

Περπατώντας στην ******* gate λίγο πριν σε ανταμώσω



©Μαρία Πανούτσου



Αντιγόνη Σοφοκλής

ανθέλληνες/ ανθέλληνες
σκιές των σπηλαίων/
τι μαστορεύετε/  


καταφρονεμένοι πάνω
σε ξυλοπόδαρα
εμείς/
πανύψηλοι, περήφανοι/ ωραίοι/  
πριν γκρεμοτσακίσουμε
κάθε  ονειρική στιγμή/


σεις/ δόλιοι παρατηρητές  
χαιρέκακοι/ ασύδωτοι/
μοιραίοι του χάους/


το λάσο πάνω απ'το κεφάλι μας

καρτερικά  φέρνει γύρους
κι εσείς /  
υπό σκιά  βηματισμοί/

από - χαιρετώ  
την   παραλία  και τα  κύμματά  της

αφρίζοντας  αυτά/  με χρώμα
δρόμοι  σκαμένοι με πέτρες και χώμα

μικρές  φωτισμένες  γωνιές/
καθ;vς  πλησιάζω  ελπίζοντας/
εκείνες/ χάνονται/ σε άπιαστ έρεβος

μένει ο χρόνος  μια   ζωής που φεύγει/
σαν ένα σύννεφο  βαστικό/

τίποτα δεν  γυρεύει  το βλέμμα
απ όλα αυτά
μόνο να / η θύμηση μιας εκόνας/ απο χαρτί/
σε βιβλίο  με τιτλο/  earth memories.



Για τον Βασίλη Λαλιώτη

Μαρία Πανούτσου  Κέα 2021

Πετριχωρ....(petrichor),

και    κουμαρινή


ιχώρος» -το χρυσαφένιο αίμα των θεών στην ελληνική μυθολογία.

«πέτρα« και «ιχώρ»

«Η φύση της αργιλικής οσμής»,

πετριχώρος

Στον Αγαπημένο που γυροφέρνει μέσα στην νύχτα  

Μαρία Πανούτσου  Αγώνας Άγονος




Το κοίταξες εκείνο το κουκούτσι/ που άφησα στο πέτο σου/
Σου είπε καλή μέρα και κύλησε  στο πάτωμα/  την βλέπω την σκηνή/δεν πρόλαβες ν ‘αγγίξεις /  σκύβεις/  και  μαζεύεις το φευγιό
  Κατάλαβε το θα με χάσεις / θα χαθούμε / όπως  κοιτάς αριστερά /και ξαφνικά γυρνάς από την άλλη/ και όλα έχουν αλλάξει /
Έχεις προσέξει πόση ησυχία υπάρχει /όταν κάποιος πεθαίνει/
Λες και η φύση ξεκουράζεται από τον παλμό ενός ακόμη ανθρώπου/
Μείνε λοιπόν λίγο κοντά  μου/  ακόμη λίγο / ο χρόνος δεν μας φτάνει/
Έβαλα το σακάκι  λοιπόν/   σωστά στην πολυθρόνα/ και δίπλωσα  τα ρούχα τα δικά μου πριν ντυθώ / σαν νάθελα να μείνω εκεί για πάντα/ γυμνή και παγωμένη /με   πεθυμιά μιας ζεστασιάς/τα δυο σου μπράτσα
Κοίταζα το πουκάμισο το άσπρο/ σου πηγαίνει  /και η πλάτη/ θέλω να σε βλέπω έτσι /  δεν  είναι η παλμός στα μηνίγγια   / είναι η  ζώνη του παντελονιού σου /που  μ’ αφήνεις να ξεζώσω/και εκείνη η ορμή  που αρπάζει την νύχτα /και την σφίγγει μέχρι το αίμα να ροδίσει τις γωνιές του κορμιού/
Αφάνισες την ομορφιά μ ένα φιλί/ και  στράγγιξες τα χείλια μου σαν  αχιβάδα που άδειασε /και γύρισε στην θάλασσα /  στολίδι από το παρελθόν/
Πόσο λίγη με βρίσκω/ καθώς η εικόνα μου μικραίνει τραγικά/ και χάνεται μέσα στις δυο μου παλάμες/ στον δρόμο / στο δρόμο / όλα για τον δρόμο /πριν χαθώ μέσα στα δυο σου μάτια /με το χρώμα του λυγμού / μικρό παιδί εσύ και εγώ/ ένα κάδρο


©Μαρία Πανούτσου
   Ανέκδοτα ποιήματα

Φευγιό/ όπως λέμε άνεμος/ σε λεπτή ομίχλη/
ή φύσημα ανάμεσα σε φυλλωσιές/
κραδάνω τις κουμαριές/
και την άβυσσο που δεν κοιτώ/
λεηλατώ τ αστέρια και τα παρακαλώ/
να με περάσουν απέναντι/
χωρίς φθορά δική μου/ όχι
μόνο εκείνα/ να λιγοστέψουν το φως/
μαρία.π