Μέρες  πιο  δυνατές κι από ατσάλι  
Πιο αληθινές κι από ελπίδα
Πιο τρυφερές κι από  άσπιλο μικρό σπουργίτι
Πιο αιχμηρές από  γυαλί που σπάει

Είμαι η φωτιά  που με λιώνει  
Είμαι η υγρασία που με σβήνει
Είμαι εσύ, που άφησα χωρίς να  το σκεφτώ  
Είμαι όλοι εκείνοι, που έφυγαν πολύ νωρίς
Είμαι τα παιδιά που δεν έφτασαν  μέχρι εδώ

Σε ένα  καράβι θα φορτωθώ μαζί σας
Όλοι μαζί, για πάντα μαζί
Πόδια, χέρια,  λαιμοί , πρόσωπα  
Χείλη, μάτια, όλα μια ανάσα, μια μόνο λέξη
Ρίχνω στο χώμα τις λέξεις
Withoutyou,  life,  flower  dry and stink

Ας φύγω,  δεν αντέχεται, ποιος είπε ότι όλα περνάνε
Μόνο τα σύννεφα  ρίχνουν σταγόνες
Χρυσές, κι ασημένιες,  σε ταπεινά κεφάλια
Εδώ  σε μένα,  δεν υπάρχει λύτρωση
Τα κλειδιά τώρα δεν βαραίνουν την τσέπη  
Το δάσος,  εμποδίζει να διακρίνω  τον όγκο
Για δες,  όλα σταμάτησαν ένα βήμα πριν


Μαρία Πανούτσου