Οδοιπορικό Ά

Καθώς στερεύουν τα πηγάδια της συνείδησης, είμαστε εκτός ορίων

Εκείνες ήταν ανελέητες, ωχρές από μανία, στεγνές, χωρίς καρδιά, θηλυκά με μύξες στα μάτια τους, αντί για φως και φωτιά. Είχαν ένα μάτι στραμμένο στο εαυτόν τους και ένα άλλο μάτι στο πλάι να κοιτά πλάγια τους άλλους να αντιπαλεύει το ένα το άλλο. Δεν έμοιαζαν καν με μονόφθαλμο αλλά με ένα τέρας χωρίς πρόσωπο, με εκφραστικούς μύες που δήλωναν την απαξίωση, την απόλυτη και σκληρή απαξίωση του θηλυκού, με το σώμα τους αραχνιασμένο, με ένα και ένα ακόμη ίσον δυο, μάτια – τρύπες, ασύμμετρες θολές, να κοιτούν σε κατευθύνσεις αντίθετες, σε ένα κεφάλι που γυρνούσε γύρω -γύρω σε ταχύτητα ασύλληπτη, για να μην χάσει καμία όψη του κόσμου την ίδια χρονική στιγμή. Η έχιδνας όψη τους, γεννούσε σιχασιά πιο πολύ, παρά φόβο.

Τις ονόμαζαν γυναίκες και γεννούσαν παιδιά όλα αγόρια που τα σκότωναν με την γέννηση τους. Αν έφερνα στο κόσμο θηλυκά τα στιγμάτιζαν με την πρώτο κλάμα. Ερχόντουσαν σε επαφή με τους άνδρες που είχαν απομείνει στο κόσμο, κάτι γέρους με πέη δύσοσμα αλλά ακόμη ενεργά. Πήγαιναν βράδυ μαζί τους χωρίς φεγγάρι ή καταμεσήμερο με τον ήλιο κατακόρυφο να τους καίει τα απαίσια κορμιά τους και τους βίαζαν. Τα μωρά που δεν ήταν πια μωρά, ζητούσαν απεγνωσμένα να βυζάξουν από τα στήθη των μανάδων τους, που δεν ήταν πια μάνες, αλλά ακέφαλα τέρατα. Δέος καθώς μπρούμυτα τα παιδιά βύζαιναν τα στήθη χωρίς γάλα.

Οι κοπέλες που επέζησαν και δεν συμφωνούσαν με το είδος της καταστροφής του γένους, που επέβαλλε η πλειονότητα των γυναικών, έκαναν ότι μπορούσαν για ν’ αφανίσουν τις γυναίκες αυτές και τους γέρους άνδρες και στραγγάλιζαν τα στιγματισμένα θηλυκά, με στόχο να μην δοθεί καμιά επιπλέον διορία.

Μαρία Πανούτσου

Από την ανέκδοτη σειρά σύντομων αφηγημάτων: «Αλληγορίες»

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 1966
( surrealistssalonik  Κατηγορίες,Προς τιμήν του Αντρέ Μπρετόν 

 25 Σεπτεμβρίου, 2018)




Αγαπητέ Andre


Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι/η μυρωδιά της μασχάλης σου/

θαμπορούσε να  με ζήσει και μόνο..



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά /που αντικρίζω  στα σκέλια σου/ τα μάτια μου να’βλεπαν και μόνο/



Αναρωτιέμαι  τι είναι αυτό που κατέχεις/ και  που εμένα μου λείπει /



Αναρωτιέμαι /αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη / μπορούν να κρατήσουν  ορθό / ένα σώμα/



Αναρωτιέμαι/ αν η τροφή σου είμαι εγώ  /και μπορώ   την πόρτα της καρδιάς  σου  /ανοιχτή να κρατώ/

τι θα μου’λεγες τις νύχτες του χειμώνα /





Αναρωτιέμαι γιατί σε κάθε σου λέξη /βρίσκω ένα   πούπουλο  σε χρώμαωχρό/

να γαργαλάει το  δέρμα μου  /έτοιμο  κι’ αυτό/ να σου δοθεί/

Αναρωτιέμαι/

γιατί  / αφού  σ’ αγγίζω/ μια βελόνα είσαι θανάτου/





Πράξεις

Θα μπορούσα να γευτώ  την σάρκα σου στα δόντια μου/ και το αίμα σου να ρέει  πάνω στο σώμα  μου/ δροσιά αιώνια /θα μπορούσα/



Τo ακούμπημα στο στήθος μου/  επάνω στην κοιλιά /ανάμεσα στα πόδια μου/ να  σε  κρατά  σφικτά/



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο με μελάνι / έβαλα  λίγο από τα υγρά σου / χθες/καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα  /   και με τον χρόνο/ κεχριμπάρι θα γίνει/ κόσμημα/ένα προσκύνημα/ στο λαιμό/ στο στέρνο  μου /σημάδι βαθύ/

Άφησε τον χρόνο να περάσει επάνω μας αγαπημένε μου /ν’ αφήσει μια γραμμή /ατέλειωτου πόθου/  να σε κρατά  από’τα  χέρια και από τα’ πόδια/ να σε κρατά απ’ τα σπλάχνα/ απ’ το μήλο του Αδάμ  /να σε κρατώ / και να μη μου φτάνει/



Προς τα πού  είναι η ανατολή και η δύση  πες μου /να στείλω  μηνύματα και ξόρκια / ν’ αφανίσω ότι αγάπησα/



Επίλογος



Je  suisune femme  amoureuse

une femme/ totalementheureuse/

ettotalementtsiste

Viens: de:

PRENDRE

ENTRE

COMPRENDRE

RE- JOINDRE

DEFENDRE

VENDRE

ATTENDRE,

PRETENDER



Andre
Ο ΈΡΩΤΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΔΆΝΕΙΟ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ



Μαρία Πανούτσου

Αγαπητέ Andre



Αναρωτιέμαι



Αναρωτιέμαι,



αν η μυρωδιά της μασχάλης σου,



θα μπορούσε να  με ζήσει και μόνο.



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά,



που αντικρίζω  στα σκέλια σου,  



τα μάτια μου να’ βλεπαν και μόνο.



Αναρωτιέμαι,



τι είναι αυτό που κατέχεις,



και  που ’μένα μου λείπει.



Αναρωτιέμαι,



αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη,



μπορούν να κρατήσουν  ορθό ένα σώμα.



Αναρωτιέμαι,



αν η τροφή σου είμαι εγώ  και μπορώ,



την πόρτα της καρδιάς  σου, ανοιχτή να κρατώ,



τότε, τι θάλεγες τις νύχτες του χειμώνα.



Αναρωτιέμαι,



γιατί σε κάθε σου λέξη,



βρίσκω ένα πούπουλο  σε χρώμα ωχρό,



καθώς γαργαλεύει το  δέρμα.



Αναρωτιέμαι,



γιατί  αφού  σ’ αγγίζω,



μια βελόνα είσαι θανάτου.



Πράξεις



Θα μπορούσα να γευτώ  στα δόντια μου,



πρώτα την σάρκα σου.



το αίμα να ρέει πάνω στο σώμα  μου,



δροσιά αιώνια, θα μπορούσα.



Τo ακούμπημα,  στο στήθος



επάνω στην κοιλιά,



κι’ ανάμεσα στα πόδια.



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο,



μελάνι εδώ κι’ εκεί,



λίγο από τα υγρά σου



σπονδή και νόστος,



χθες, καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα,  



κεχριμπάρι θα γίνει,



κόσμημα, προσκύνημα,



σημάδι βαθύ.



Άφησε τον χρόνο αγαπημένε,



χαράζει,  ουράνιο τόξο,



ατέλειωτου πόθου,



στα  χέρια, στα πόδια,



στα σπλάχνα, στο μήλο του Αδάμ,



και σε κρατά.



Προς τα πού δύει ο ήλιος,  



το τελευταίο μήνυμα να στείλω.



Επίλογος



Je  suis une femme  amoureuse



une femme  totalement heureuse



et totalemen tsiste



Viens: de:PRENDRE



ENTRE



COMPRENDRE



RE- JOINDRE



DEFENDRE



VENDRE



ATTENDRE,



PRETENDER



Μαρία Πανούτσυ



2019  Αγαπητέ Andre Β΄ εκδοχή σε συνεχή εξέλιξη







https://surrealistsalonik.wordpress.com/2018/09/25/τετάρτη-28-σεπτεμβρίου-1966/  H ΠΡΩΤΗ   ΕΚΔΟΧΗ

και στην πρώτη κραυγή
και στην τελευταία
και στον δρόμο
που μας αναλογεί
μόνοι
μόνη μαζί με άλλους
τι φρίκη συμπόρευση
στο κύμα στην ακροθαλασσιά ναι
κάθε μεγάλη στιγμή καταδίκη μου
και κάθε πικρή στιγμή του διαβόλου που με κυβερνά
και οι άγγελοι μαζί και αυτοί αχταρμάς από άυλη ύλη
μόνο μια ενέργεια μένει να αγαπήσω έτσι  το τίποτα

ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟ
Μαρία Πανούτσου

                                                      ­      Όχι άλλες αλλαγές προς
                                                                ­  το παρόν παρακαλώ…..
α,

ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου


εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο

επίλογος.





β.

                                 Προμη- θεϊκή γυναίκα  



                           εγώ… και η άλλη πλευρά του φεγγαριού »



As τελειώνουμε με αυτό το βάσανο/αυτό το βάσανο / ας το αφήσουμε πίσω /να μας κυνηγά και να μην μας φτάνει/

μαμάδες/ μπαμπάδες/ αδέλφια/ το σόι/και την κοινωνία μαζί / και εσείς οι άλλοι (les autres ) /η κόλαση του Δάντη/αυτό το μπέρδεμα. .. paroles …paroles…

ποιος έχει την δύναμη να ξεδιαλύνει /την ‘Κόπρο του Αυγεία’   ας αρχίσαμε λοιπόν / από την ώρα του Αδάμ και της Εύας/ και ας έχουμε για βάρος το δικό μου μόνο /

να σέρνω στις πλάτες μου /το μόνο αμάρτημα/της ανθρωπότητας / σαν τον άτλαντα/ και σαν τον Προμηθέα εγώ/μόνο εγώ /Προμηθεϊκή γυναίκα εγώ,  

αφού έτσι το θελήσατε  εσείς/ οι αρσενικοί αυτής της γης /να είναι το δικό μου /και του καημένου του φιδιού/το φταίξιμο/τι σας έφταιξε και αυτό το καημένο το φίδι..



ας μιλήσουμε για την  άλλη πλευρά λοιπόν  την πλευρά που συρρικνώνεται κάτω από τις φιοριτούρες του SAVOIR VIVRE  και επειδή ο ‘ άλλος ’  δεν είμαστε εμείς / και για να γίνουμε  ‘ ένα ’ / ο έρωτας έρχεται και  ταπεινώνει με ορμή ότι κατέχουμε / όμως / μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει/ έχει φύγει ο έρωτας και είμαστε πάλι όχι ταπεινωμένοι / αλλά και μόνοι/



γ.

Εύα ένα δένδρο και μια ευχή

Πανδώρα

Ένα κουτί και μια μικρή σαύρα

Είμαι Ελληνίδα μέχρι το μεδούλι των κοκάλων μου
τι αίμα τρέχει στις φλέβες μου
φαντάζομαι το αίμα όλων των ανθρώπων

Μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο
ο τόπος με καθόρισε όχι μόνο
κι η μάνα και ο πατέρας
και η ιστορία τους
μετά οι παππούδες
και η ιστορία των ανθρώπων που πέρασαν από εδώ



Είμαι άνθρωπος του πλανήτη γη
γυναίκα στο φύλλο
Ελληνίδα Ορθόδοξη στον πολιτισμό
Αθηναία και Τζιώτισσα  σε γέννηση και επιλογή


Μ' αρέσει να γνωρίζω  άλλους ανθρώπους
πολιτισμούς
να  μιλάω για μας σε εκείνους
και  εκείνοι  για  εκείνους σε μένα

Ταξίδευσα αρκετά.
Γυρνάω πάντα στον τόπο που γεννήθηκα.
Εφιάλτες καμιά φορά πως πεθαίνω σε ξένο μέρος
δεν ξέρω τι ν' αγαπήσω πιο πολύ τον τόπο μου ή κάποιο τόπο της γης  αυτό που λένε -όπου γης και πατρίδα.

Υπήρξα κόρη  σ;yζυγος ερωμένη φίλη δασκάλα  μητέρα γιαγιά
Η τέχνη τα υπερβαίνει όλα.
Όλα τα άλλα δεν τα καταλαβαίνω ή μάλλον τα αφήνω σε όσους γνωρίζουν πιο πολλά.
23/ 03/ 21
maria panoutsou

o πατέρας



Πρώτο μέρος



Πως, κατέβηκα απ’ τον ουρανό,



κάποιο χάραμα,



στην μήτρα της μάνας μου,



σαν ένας άγγελος με ξέπλεκα μαλλιά,



στο στήθος δυο χούφτες χρυσάφι,



σαν έτοιμη από καιρό



μ’ ολάνοιχτες τις κόρες των ματιών,



μοιάζει αληθινό







Δευτερο μέρος







Έτσι πρωτόδα τον πατέρα



καθώς κρατούσε εν’ αστέρι στα χέρια  του



και πάλευε μ’ αυτό,



και όλο ρωτούσα  άπληστα



τότε, ξεδίπλωσε  πετσέτα ολόλευκη,



την άπλωσε σε χάρτινο τραπέζι,



με κοίταξε θλιμμένα και έφυγε,



με υποσχέσεις για μικρές χαρές











Μέρος Τρίτο







Χρόνια μετά,  ζητούσα την μορφή του



στα όνειρα μου, πάντα μουσκεμένα



πως τάχα είχε φύγει και έμενε σε σπίτι άλλο



«τι βάσανο η αγάπη   μακρινή μητέρα»



όλους τους φόβους  σου φορτώθηκα



μαζί με σπλήνα, δάκρυ και αίμα



Μυστήριο  ήσουν αφού  κανείς δεν ήξερε



πότε ερχόσουν και πότε έφευγες



και πάλι ρωτούσα με αγωνία και έψαχνα



μόνο σιωπές και λίγα λόγια σκορπισμένα στον χρόνο



δώρα, που άνοιγαν πιο πολύ  ανησυχία και αποχωρισμό











Μέρος  Τέταρτο







Σε μουσικές εξαίσιες με μεγάλωσες



Κι αργότερα, επιστροφή στις παρτιτούρες  σου



κοιτούσα  αχόρταγα, γραφή,



π ‘μοιαζε πιο πολύ  με νότες παρά με γράμματα,



αχνές σημειώσεις και ημερομηνίες



καθώς τα χρόνια περνούσαν έβλεπα τις ρυτίδες



στο πίσω μέρος του λαιμού σου και μ’ έπνιγε η στοργή



ακούμπησα τις λιγοστές φορές τα χέρια μου



στις πλάτες σου που όλο αδυνάτιζαν



και  υπολόγιζα τον χρόνο



με τα’ άσπρισμα των μαλλιών του



όλα αυτά σε ηθελημένη σύγχυση



εφιάλτες και πραγματικότητα έσμιγαν σε ήχους







Μέρος Πέμπτο







Με μάθαινες την ιστορία της μουσικής,



τις  λίγες ώρες που σε έζησα,



με ονόμαζες Σοπέν..



δεν ξέρω  ακόμη  το γιατί,



(ίσως και να  έχω καταλάβει)



και χαμογελούσες,



Έφυγες μιαν άνοιξη και το’λεγες,



«για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει»



μεγάλωσα απότομα με το φευγιό σου



και δεν το ήθελα,



παιδί γυναίκα ποτέ  ξανά,



κανείς δεν πίστευε τον άπιαστο  πόνο μου



και σκάρωσα ταξίδι  μακρινό σε άλλο τόπο



και εκεί  ξεχειμώνιασα την πίκρα μου λίγο καιρό...







Ο Πατέρας   β΄ εκδοχή











Συνεχίζεται- σε εξέλιξη







Copyright © Μαρία  Σκουλαρίκου – Πανούτσου .



All Rights Reserverd



Αθήνα 2016



Σημείωση της ποιήτριας



Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τον μύθο του πατέρα. Ο πατέρας δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι μας παρά μόνο στα  επαγγελματικά του ταξίδια που  με αυτά, γύρισε τον κόσμο τρεις φορές και έμαθε στην μητέρα μου και μένα την υπομονή και την αναμονή. Φαίνεται ότι στα όνειρα μου αυτή η απουσία, πήρε μεγάλες διαστάσεις στην παιδική και εφηβική ηλικία










Πρώτο μέρος



Πως, κατέβηκα απ’ τον ουρανό,



κάποιο χάραμα,



στην μήτρα της μάνας μου,



σαν ένας άγγελος με ξέπλεκα μαλλιά,



στο στήθος δυο χούφτες χρυσάφι,



σαν έτοιμη από καιρό



μ’ ολάνοιχτες τις κόρες των ματιών,



μοιάζει αληθινό







Δευτερο μέρος







Έτσι πρωτόδα τον πατέρα



καθώς κρατούσε εν’ αστέρι στα χέρια  του



και πάλευε μ’ αυτό,



και όλο ρωτούσα  άπληστα



τότε, ξεδίπλωσε  πετσέτα ολόλευκη,



την άπλωσε σε χάρτινο τραπέζι,



με κοίταξε θλιμμένα και έφυγε,



με υποσχέσεις για μικρές χαρές











Μέρος Τρίτο







Χρόνια μετά,  ζητούσα την μορφή του



στα όνειρα μου, πάντα μουσκεμένα



πως τάχα είχε φύγει και έμενε σε σπίτι άλλο



«τι βάσανο η αγάπη   μακρινή μητέρα»



όλους τους φόβους  σου φορτώθηκα



μαζί με σπλήνα, δάκρυ και αίμα



Μυστήριο  ήσουν αφού  κανείς δεν ήξερε



πότε ερχόσουν και πότε έφευγες



και πάλι ρωτούσα με αγωνία και έψαχνα



μόνο σιωπές και λίγα λόγια σκορπισμένα στον χρόνο



δώρα, που άνοιγαν πιο πολύ  ανησυχία και αποχωρισμό











Μέρος  Τέταρτο







Σε μουσικές εξαίσιες με μεγάλωσες



Κι αργότερα, επιστροφή στις παρτιτούρες  σου



κοιτούσα  αχόρταγα, γραφή,



π ‘μοιαζε πιο πολύ  με νότες παρά με γράμματα,



αχνές σημειώσεις και ημερομηνίες



καθώς τα χρόνια περνούσαν έβλεπα τις ρυτίδες



στο πίσω μέρος του λαιμού σου και μ’ έπνιγε η στοργή



ακούμπησα τις λιγοστές φορές τα χέρια μου



στις πλάτες σου που όλο αδυνάτιζαν



και  υπολόγιζα τον χρόνο



με τα’ άσπρισμα των μαλλιών του



όλα αυτά σε ηθελημένη σύγχυση



εφιάλτες και πραγματικότητα έσμιγαν σε ήχους







Μέρος Πέμπτο







Με μάθαινες την ιστορία της μουσικής,



τις  λίγες ώρες που σε έζησα,



με ονόμαζες Σοπέν..



δεν ξέρω  ακόμη  το γιατί,



(ίσως και να  έχω καταλάβει)



και χαμογελούσες,



Έφυγες μιαν άνοιξη και το’λεγες,



«για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει»



μεγάλωσα απότομα με το φευγιό σου



και δεν το ήθελα,



παιδί γυναίκα ποτέ  ξανά,



κανείς δεν πίστευε τον άπιαστο  πόνο μου



και σκάρωσα ταξίδι  μακρινό σε άλλο τόπο



και εκεί  ξεχειμώνιασα την πίκρα μου λίγο καιρό...







Ο Πατέρας   β΄ εκδοχή











Συνεχίζεται- σε εξέλιξη







Copyright © Μαρία  Σκουλαρίκου – Πανούτσου .



All Rights Reserverd



Αθήνα 2016



Σημείωση της ποιήτριας



Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τον μύθο του πατέρα. Ο πατέρας δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι μας παρά μόνο στα  επαγγελματικά του ταξίδια που  με αυτά, γύρισε τον κόσμο τρεις φορές και έμαθε στην μητέρα μου και μένα την υπομονή και την αναμονή. Φαίνεται ότι στα όνειρα μου αυτή η απουσία, πήρε μεγάλες διαστάσεις στην παιδική και εφηβική ηλικία

Μerged


ας είμαστε αισιοδξοι  
κόστος μεγάλο βέβαια
αλλά  δεν έχουμε  και τίποτα άλλο


I do not know if I am crying
or if I am  wtih runny nose

ο απανταχού / νεκρός
δεν έχω λόγια πια / να πω/
να τραγουδήσω
ένα πουλάκι μόν έμεινε/ κι αυτό/
βουβό/
πάνω και κάτω/ σε κλαδί σαθρό/
σταχτή/ ξερό /
αυτός ο κόσμος ο καλός/ ο νέος/
ο απανταχού / νεκρός/
©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Στον κήπο τα δένδρα  φούντωσαν  
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας  μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται
Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρδέλα φτάνουν
Και  κάτι  γάτες  τρέχουν να προλάβουν  
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη  ξινίλα   των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν

Στον δρόμο  γυμνή
α
έλα κάτσε στην ποδιά μου
και  άφησε το  κεφάλι σου  
να λιώσει στην μυρωδιά του  κόρφου μου
β
θα πω  στο κουτί της Πανδώρας
να αφήσει την ευτυχία για σένα μόνο
να την κρεμάσει  στην μπλούζα σου
σε αυτήν /που  ηλεκτρίζει και ταρακουνάει  /
την ύπαρξη μου/  
ξεχασμένη από   τότε που θυμάμαι/
γ
σχίσε  την  σάρκα  μου / και  άφησε την /
να ντύσει τα   τοπία  της αγάπης μας
δ
τυλίγω  στα μαλλιά μου  
ό τι σου απόμεινε από τον έρωτα μας
και είμαι ακόμη ζωντανή αφού με άγγιξες
μια και δυο  και  τρεις
ε
δανείζω  την  λαχτάρα  μου σε όποια την θέλει
έχω περίσσια την δική σου
και  έναν υγρό πόθο στην κοιλιά μου  
ζ
έλα  σε περιμένω με τεταμένα τα χέρια
σε παραλληλότητα  όλο τρέμουλο
και πάτησε κάθε μου  ταραχή
©Μαρία Πανούτσου
Ενότητα  100 και ένα ερωτικά ποιήματα
Φεβρουάριος  2018

το παιδάκι ο Τρ...  
το παιδάκι ο Μα...  
το παιδάκι ο Μη....  
το παιδάκι ο...  

το παιδάκι ο  ....
παίζουν με   τις τύχες εκατομυρίων ανθρώπων
και για γλυφιτζούρι τους έχουν δώσει την TV και το INERNET

Φορώ μια μάσκα/
Μόλυβδος ανθρακικός /
Κατάσαρκα την βάζω/
Γι' αυτό αφήνω το ψιμύθιο/
Κάπως γι' αργότερα νομίζω/
Την φυσική μου μάσκα θα φορέσω/
Εμέ την ίδια να πλανεύω/
Μάσκα καλής και άκακης γυναίκας/
Να παίξω με τον ρόλο /
Όπως παίζουν τα ζάρια/
Οι φτωχοί κι οι βασιλιάδες/

Ο δρόμος με τα χαμηλά σπίτια

Και όσοι  ζουν μέσα στα εγκόσμια
ας  ζουν σαν να μην ασχολούνται με αυτά
Προς Κορίνθιους

Στην  ζεστή  άσφαλτο περπατώντας  
έγερνε  δειλά το κεφάλι
και  έβλεπε τα δένδρα
να ριζώνουν στον  ουρανό
Δεν έφτασε ποτέ  στο σπίτι που γεννήθηκε
δεν ήξερε καν τον δρόμο
έτσι ησύχασε και αφοσιώθηκε
στο δρόμο  της καθημερινή  βόλτας
Αναμονή  για τις αμυγδαλιές
τον μήνα τον σωστό  
κι’ ήταν το κρύο απαλό  
χάδι που προμήνυε γιορτές
Έμοιαζε με χαρά κοινωνική
μα έκρυβε μια άλλη χαρά
σαν ένα  όστρακο  που κλείνει στιβαρά
μια λαίμαργη  αχιβάδα
Εκείνο το άγνωστο μέρος
γεμάτο με  θάμνους  έκρυβε  ένα κάτι
που την φόβιζε και την σαγήνευε
χωρίς όμως να ξέρει το γιατί
απουσία  χρόνου της θύμιζαν τα σπίτια
και μια ασιτία   κρυμμένη πίσω από  τα παράθυρα
έβλεπε το στοιχείο που καθόριζε  τον δρόμο
ο ουρανός που πλέρια  έφεγγε
την καρδιά  μακριά να κρατήσω
από ό τι με θέλγει
και  με βήμα αργό να  ψελλίσω    
«αυτός  ο δρόμος  με καλεί  και πάλι»

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος 2018

I   αm Dorian Gray  

                                            
                                              
“You will always be fond of me.
I represent to you all the sins you never
had the courage to commit.”
― Oscar Wilde,


Dedicated to  Θεόδωρος  Μπασιάκος



I am Dorian Gray, nothing can stop me
Until, one day,
I found my  love inside a box of chocolate
«Open the box» the box shouts to me.
I thought I was clever enough
and I laugh on him.
So the box opens  by  himself and
from inside, a prince appear.
«What can I do for you Dear prince»
I said.  
He replies with a joyful glance to me.
And then he touches my breast,
and I become red of shy.
I loved him at once.
And take his  hands.
We were happy but one night,
my love finds me dead under the bed.
And he took me out near the sea,
where he gave me  a one and two and three, times  
the kiss of life, and a cup of tea
I am Dorian Gray and no one will stop me.
Only  my love, who knows how to  kiss
and how to make the tea.
He is my man and I am Dorian Gray.

©Maria Panoutsou

Από  την συλλογή  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ

α



έφυγε το πουλί

τα ψίχουλα στο πρεβάζι



ένα φτερούγισμα ακόμη

μια τελευταία ματιά



δεν αντέχεται ο πόνος

της πραγματικής αγάπης



αφήστε με να το πω

με τον πόνο αυτόν



κινώ ουρανό και γη

κινώ και τα όνειρα τα ξεχαρβαλωμένα







β



μου το υποσχέθηκες, θυμάσαι

με καθησύχασες, θυμάσαι

με απλά λόγια, θυμάσαι



τα λόγια είναι ο καθρέπτης

της κάθε διαδρομής

της ερώτησης και της απάντησης



τα χτενίζουμε τα λόγια

όμως αυτά ξεγλιστρούν

και λένε την δική τους ιστορία









γ





ξύπνησα – κενό

η εικόνα – καθαρή



πόσο μακριά χέρια είχες

πόσο μεγάλο στόμα είχες



πόσο μεγάλα μάτια είχες

πόσο μεγάλο στέρνο είχες



πόσο μεγάλη καρδιά είχες

για να με φτάσεις





μα κι ο λύκος δεν είναι πια εδώ





δ





η κοίτη στέρεψε. το κατάλαβες

ο ουρανός χαμήλωσε, το είδες



το νερό ΧΎΘΗΚΕ στο κράσπεδο

η νύχτα μίκραινε, μέρα με την μέρα



και εσύ πάνω στο ΆΛΟΓΌ ίδιος

Δον Κιχώτης, μας χαμογέλασες

Και κάτι ακόμη

στα χείλη μου σταμάτησε

κρεμάστηκε σαν ώριμο τσαμπί

και λέξη πια δεν ειναι







αέρας φυσά

το μαντήλι έπεσε

μαζεύω πικραλίδες

η άνοιξη έφτασε







άνοιξε το κουτί

κλεισμένη πεταλούδα

στα χρώματα της γης

φτερούγισμα το δείλι







το τραίνο με είχε κοιμίσει

το κεφάλι στο πλάι γερμένο

τα μάτια κλειστά

το μυαλό έπλαθε





η άπνοια από την αμάθεια

η γλαφυρότητα από τον σκοπό

η τελειότης από την αγάπη

το μειδίαμα ένα διάλειμμα αιώνιο

Α  μέρος

Ποίημα  -Φωτογραφία

Β μέρος

Ποίημα – Aπόηχος






----------------------------------------


Α ΜΈΡΟΣ





                                                Αρσινόη



αγαπημένες στιγμές της μάζωξης

στον κήπο με τα λεμονόδενδρα

αγουροξυπνημένος ο πατέρας



μια ξύλινη σκάλα με όμορφη καμπύλη

μας χώριζε από τον παράδεισο



μετρούσα τα σκαλιά καθώς κατέβαινα

Βαρώσι μου Αμμόχωστο



μια όμορφη κόρη ήσουν και σε ζήλεψαν



ένα κομμάτι γης με γύρω θάλασσα



μα άχρηστες οι προσευχές

αγροίκοι σε βατέψανε μικρή μου όμορφη



δεν ήταν όλοι ο μάρτυρας Μαρκαντώνιος

να θυσιάσουνε ζωές και πλούτη



ας ήταν να μην σε γνώριζα

ας ήταν να μην σε διάβαζα

ας ήταν να μην σε πόνεσα

να μη ήξερα το ένα και το άλλο



η ιστορία σου περίτρανα αντιλαλεί

κι εσύ ακόμη ζωντανή παλεύεις

εσύ,

απόηχος της Αρσινόης.







Β ΜΈΡΟΣ





Οχλαγωγία.



1



Δίχως το Ίχνος, δίχως Ηθμό τι γυρεύουμε;



Απαριθμώ μόνο ασέβειες.

Καταγράφω έλλειψη δικαιοσύνης.

Ξεχάσαμε τους άγραφους νόμους.

Με νομοθεσία ελλιπή.

Όλα έχουν υποβαθμιστεί.

Διάγουμε επικίνδυνη εποχή.

Με το μανδύα της ελευθερίας.

Μισανθρωπισμός.



Συγκρατώ και διώχνω μακριά ό,τι σάπιο.

Οι θεσμοί της κοινωνίας όχι μόνο νοσούν αλλά επιθυμούν και εμείς το ίδιο να νοσούμε.

Γονυπετώ με μια προσευχή στο στόμα, στην καρδιά.





2





Και οι φιλίες έγιναν σύννεφο

που περπατά στον ουρανό,

μικρές σταλαματιές  της βροχής

και ευχές για ένα αύριο,

τίποτα δεν μένει αχρωμάτιστο-

γλυπτό είναι στιβαρό,

που στηρίζει το χθες





κι οι κουκουβάγιες νουθετούν

καθώς μαζί στα μονοπάτια

κι οι νυχτερίδες

άλλαξαν σπίτι, ευτυχώς,

όλα στη θέση τους-





καθώς ταΐζω

ένα πληγωμένο περιστέρι

σκέπτομαι

πως όλα είναι σωστά βαλμένα.





—

2021

logos

a source and containers
with gargling water for a day
short-distance tracking
ritual in green icons
ears enlarged in feathers
listen to the foliage
water - birds and the heart
speak with slogans -
as I spoke to the trunk
tall tree
my own planted child
I did not know fear then
I learned him in the crowd
without air without *****
an insult that sweeps


epilogue

… ..As if they were cold
I only accept visits to the kitchen
whitewashed- to remind
the paradise that goes out
as with frame, wet board-
outside and under the shed
swallows the nest of swallows
the weather got cold… ...

Διαδρομή

λόγος

μια πηγή και δοχεία
με γάργαρο νερό για  μια μέρα  
ιχνηλαλασίες  μικρής διαδρομής
ιεροτελεστία σε πράσινες εικόνες
αυτιά μεγεθυμένα σε  φτερά  
ακούουν  τα φυλλώματα  
  νερό -  πουλιά  και η  καρδιά
μιλάνε  με  συνθήματα -
όπως εγώ μιλούσα στον κορμό
δένδρο ψηλό
παιδί δικό μου φυτεμένο
τότε δεν  γνώριζα τον φόβο
τον έμαθα στο στρίμωγμα
χωρίς  αέρα χωρίς αιδώ  
μια ύβρις που  σαρώνει


επίλογος

…..σαν να  ψύχρανε
δέχομαι επισκέψεις  μόνο στην  κουζίνα  
ασβεστωμένη- να θυμίζει  
τον παράδεισο  που σβήνει  
ωσάν  με κάδρο, υγρός πίνακας-
έξω  και κάτω απ’ το υπόστεγο  
μαδάει η φωλιά των χελιδονιών
κρύωσε ο καιρός …...

Μαρία Σ. Πανούτσου

α  ρυθμός





xαρά χορεύω πλουμιστή

και η ψυχή θυμάται



μετρώ δυό χέρια

και άφημα παιδιού



το δείλι μαγεμένο

από τον χρόνο



αναφυλάσσει

ό, τι καρφώθηκε πάνω του



κι οι μνήμες……



εκπλήσσουν

με τόση τρυφεράδα









β  ανασκαλεύω





γιατί;

το στόμα,

το χέρι,

το είδα που στάθηκε,

η απόσταση προστατεύει

από μια αποτυχία







γ ψιτ





αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/

κάθε μου άγγιγμα /

είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/

ένα χάδι στο μάγουλο /

και ένα φιλί στον αέρα  που φυσά

αγάπες που δεν εκφράστηκαν/

είναι το μέλλον του κόσμου/







   δ γνωμικό



πριν της αυγής το τέλος /

ένα χέρι ζεστό απλώνεται /

στο δροσερό σου το κορμί/



τότε/



μια αγκαλιά ορθώνεται/



να προστατεύσει τον πηλό







ε ακολουθία







ΠΕΡΠΑΤΏ σε γνώριμα δρομάκια

γνωριμία θεέ μου ….

Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σόλωνος,

πόσο καιρό ακόμη θα γυροφέρνω αυτούς τους δρόμους ….

δρόμους με όνομα !

κάποια στιγμή … απρόσκλητη στιγμή

δεν θα είμαι εδώ

να  περπατώ

και θα με ψάχνουν.. οι δρόμοι με όνομα !

θα με θυμούνται

όταν κάποιες φράσεις μου θα έχουν τυπωθεί

καλά στο πέρασμα τους ..

στα κράσπεδα

να είμαι ανάμεσα τους πόσο ακόμη …

χωρίς ερώτηση ρωτώ

αυτό το εφήμερο και η ζωή μονάχη







ζ  κρι





η μαυρόασπρη φωτογραφία  

ξεθωριασμένη στο συρτάρι



δεν υπάρχει πια δωμάτιο

παρά ένα φιλμ απεικονίζει το όλον



στο δρόμο παρατηρώ το πεζοδρόμιο

/// τα πόδια των περαστικών



ο ήχος -κλείνω τα μάτια- ακοή

με ξάφνιασε μια λέξη

ξανάνοιξα τα μάτια να δω την μορφή



ησύχασα-

τίποτα το υπέροχο δεν συμβαίνει

ευτυχώς

δεν υπάρχουν λέξεις  για  την μνήμη
υπάρχει μόνο ένα σώμα που θυμάται
σκάλες   ανεβαίνουμε
και  εκεί σταματάμε
δρόμοι που διασταυρώνονται
με ήχους
πίσω από πόρτες εικόνες τρυφερές
ό,τι κάναμε καλώς καμωμένο
και ο χρόνος περνά σαν ένα σύννεφο  
πάνω από τα σκυφτά κεφάλια μας
ορμή σε   ένα  μόνο  γράμμα
τόλμη μόνο σε ένα άνοιγμα ματιού.
Μαρία Κασσιανή  25/09/21

ανασκαλεύω τις  εικόνες

η ιστορία με μαθαίνει  το ημιτελές

οι ξένοι που φτάνουν  σε μένα  

είναι  αγγελιοφόροι   -
σελίδες  άγραφες


τρέξετε   και ό,τι προφτάσετε

μελιτζανί το χρώμα των χειλιών μου

κάτω  χαμηλά  ένα αστέρι μου

χαμογελά

κι' η τρέλλα που τόσο την πάλεψα  

δεν αργεί

φυλάσσω το  κουτί της
Πανδώρας  κλειστό

όταν εκείνη η μελωδία   ξεπρόβαλε

στο  παράθυρο του μυαλού μου

και  ελπίζω ακόμη  σε  μια  ανάσταση.

slowly
reflections
only a bird  on a corspe
flies around
never say  the meaning
the word  end is the most strong
relations  imitation
in a plain  to  a land of  nothingness
only  children matters
oh mio  child
absence  is a star of loveness



Maria  Panoutsou
31/05/21

Maria Skoularikou- Panoutsou – Μαρία Σκουλαρίκου- Πανούτσου

Lady Godiva,

αρκεί που με αγάπησες
για μέρες,
μέρες γεμάτες από ένα σφρίγος αναμονής
αναμονή, για αγκάλιασμα
για βλέμμα κατευθείαν
στην κόρη των ματιών.
απουσιάζω από τα όνειρά σου
όμως εσύ με επισκέπτεσαι ταχτικά
σε διάδρομους με χρώματα
ξεκολλάς από τον τοίχο
σαν ταπετσαρία σχισμένη
θα περπατώ πάνω στο σώμα σου
και θα τρέφομαι από το αίμα σου
σαν μια μικρή ξεχασμένη ψείρα
που ξέμεινε από ένα σμήνος
κάποτε,
σε αποθήκη με στάρι σαπισμένο
ο αέρας με καλεί, για έναν περίπατο,
ως την επόμενη αυγή που θα βρω το θάρρος
να περπατήσω σαν την Lady Godiva,
διασχίζοντας στην πόλη που με γέννησε.

(από Στίχοι 2019)

Lady Godiva,

è sufficiente che tu m’abbia amato
per giorni,
giorni colmi di vigorosa attesa
attesa, per l’abbraccio
per sguardi diretti
alla pupilla degli occhi.
sono assente dai tuoi sogni
ma tu mi visiti spesso
nei corridoi colorati
ti stacchi dal muro
come carta da parati strappata
camminerò sul tuo corpo
e mi nutrirò del tuo sangue
come piccolo pidocchio dimenticato
rimasto indietro dallo sciame
una volta,
in un magazzino di grano marcio
il vento mi chiama ad una passeggiata,
fino all’alba successiva quando troverò il coraggio
di camminare come Lady Godiva,
attraversando la città che mi ha fatto nascere.

(da Versi, 2019)

traduzioni dal greco
di Alexandra Zambà

τίποτα
ακριβώς τίποτα
πόσο αγαπώ αυτό το τίποτα

εκεί μακριά όλα χρωματιστά
εδώ  δίπλα μου  ένας σπόρος ελπίδας και χαράς
γεμίζει το σώμα μου
αναπνοές μεγάλες γεναιόδωρες

πότε ξανά θα νοιώσω την ζωή
να σφυρίζει στις φλέβες μου
το σκοτάδι έχει φύγει  για σήμερα
πόσο θα κρατήσει αυτό το φως
αυτή  η χαρά χωρίς λόγο και σκοπό


αυτό ήταν το   κρυφό μου όνειρο και όπλο
μια χαρά χωρίς λόγο και χωρίς σκοπό

κοιτώ την γραμμή του ορίζοντα
και νοιώθω φτερούγες  
να  σφηνώνονται στις ωμοπλάτες μου

έτοιμη     έτοιμη    έτοιμη για το πέταγμα


έξω  από τα παράθυρό μου   πουλάκια  
παχουλά
μικρά
στρογγυλά
τρώνε  τα ψίχουλα που τους ετοίμασα

φεύγουν ξαφνικά και μένω με τις φτερούγες  μου
να τα κοιτώ.

22/03/21

Αναλογίζομαι το σώμα,
σαν μια διαφάνεια,
όπου πάνω της,
γράφω τα όνειρά μου



Οι περιπατητές ήταν γυμνοί,

έτσι επιθυμούσαν την ησυχία του κορμιού.


Ρώτησα το σώμα μου,

ήταν πρωί μιας παράξενης μέρας,

αν θέλει να ζήσει ακόμη λίγο,

και  εκείνο με άφησε σε μια νοσταλγία.



Ό, τι με ενδιαφέρει,

διαφέρει από σένα αγαπητή.


Άσε να εκφράσω, την πτυχή που με πονά,

να δω και εγώ, με περιέργεια,

την φορά των πραγμάτων, να κυλήσει στο νερό.


Πόσες φορές να το πω,

χρειάζομαι φως και λόγια σταράτα.

Τα ριζίτικα τραγούδια νοστάλγησα

κρυμμένα σε κάτι φθαρμένες φωτογραφίες



ένας ήλιος και το περίγραμμα του νησιού

να ορίζει την θάλασσα



ένα ρολόι με πνιχτό ήχο με ξυπνά

κατηφορίζω τον ορίζοντα



τύμπανα ακούγονται

τα αυτιά μου αυτοσχεδιάζουν μόνα τους



ποια πόλη να διαλέξω

ποια παραλία

ποιο βουνό





τίποτα δεν ξεχωρίζω

παρά μόνο

το πλάγιο βλέμμα των πουλιών



Κρήτη γλυκό κρασί και γης λαλούσα

από ψηλά ένας αητός πετά



δείχνει την χαρά του για τον τον τόπο ( )





σχηματισμούς χαρίζει σ’ ένα μοναδικό θεατή

κοιτάζω και θαυμάζω τις φτερούγες του



έλα αητέ μου και πάρε με

χωράω στην φωλιά σου



τριγύρισε με στα λημέρια σου

και τέλος άφησε με να πέσω από ψηλά





ευλογημένα νερά, κρατήστε με( ).

ανθέλληνες/ ανθέλληνες
σκιές των σπηλαίων/
τι μαστορεύετε/  


καταφρονεμένοι πάνω
σε ξυλοπόδαρα
εμείς/
πανύψηλοι, περήφανοι/ ωραίοι/  
πριν γκρεμοτσακίσουμε
κάθε  ονειρική στιγμή/


σεις/ δόλιοι παρατηρητές  
χαιρέκακοι/ ασύδωτοι/
μοιραίοι του χάους/


το λάσο πάνω απ'το κεφάλι μας

καρτερικά  φέρνει γύρους
κι εσείς /  
υπό σκιά  βηματισμοί/

από - χαιρετώ  
την   παραλία  και τα  κύμματά  της

αφρίζοντας  αυτά/  με χρώμα
δρόμοι  σκαμένοι με πέτρες και χώμα

μικρές  φωτισμένες  γωνιές/
καθ;vς  πλησιάζω  ελπίζοντας/
εκείνες/ χάνονται/ σε άπιαστ έρεβος

μένει ο χρόνος  μια   ζωής που φεύγει/
σαν ένα σύννεφο  βαστικό/

τίποτα δεν  γυρεύει  το βλέμμα
απ όλα αυτά
μόνο να / η θύμηση μιας εκόνας/ απο χαρτί/
σε βιβλίο  με τιτλο/  earth memories.



Για τον Βασίλη Λαλιώτη

Μαρία Πανούτσου  Κέα 2021

Γιατί σου γράφω;
μα για να σου  ψιθυρίσω για πολλοστή φορά πως  η γιορτή που έρχεται στην καθημερινότητα και πλουμίζει το κάθε τι είσαι εσύ
είσαι το φως που  κάθε γωνία σκιερή του είναι  μου, αρπάζει και συνθλίβει
εσύ φανός της ζωής μου
είσαι το άγγιγμα που μεταμορφώνει το  ασχημόπαπο στην κοιμισμένη βασιλοπούλα
το παραμύθι του κόσμου, που γεννήθηκε με την πρώτη σoυ λέξη
είσαι η φωνή που με καλεί    
το όνομα μου στα χείλη σου,  αλσύλλιο
κάτι  αλλόκοτο και άγνωστο μα δροσερό
και τρέχω να σε ανταμώσω με την ταχύτητα του φωτός
εσύ που ανάπτεις κάθε μου πόθο
είσαι εσύ
που με κρατάς να μείνω σε αυτό που ονομάζουμε ιστορία αγάπης μια αυταπάτη τόσο γλυκειά
με σάρκα που λευκαίνει μέρα με την μέρα  
με κάνεις να λέω  και τώρα,
είσαι εσύ που
για πρώτη φορά  
όλα για πρώτη φορά
Μαρία Πανούτσου (αδημσίευτο)

Η νύχτα
όπως η μελάνη που στάζει σ’ ένα άσπρο χαρτί
έτσι  αγγίζω τις  ριπές του δειλινού μιας μέρας  
εκεί στη  άκρη της γλώσσας, δες το σπυράκι  
στη άκρη της  χούφτας,  ένα λερωμένο  μαργαριτάρι  
μ’ ένα ποταμό από φιλιά αρχίζει το όνομά σου
ν’ αλλάζει να γίνεται ένα  σφουγγάρι από μνήμες
σταλάζει η αγριάδα του κορμιού σου
κι ‘εντοπίζω  έναν χτύπο  δικό μου στο σύμπαν
σε αποκαλώ, σε φωνάζω,  αγέρα  αναστημένο
μήπως και  βρω μια  συγγένεια με την φύση
υπάρχει ένας τόπος  αγρυπνίας  με ανθρώπους
εμένα μου φτάνει ο ύπνος   της νύχτας κοντά σου  
την νύχτα που μας σκεπάζει και μας  ενώνει
Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος  16 / 2018

ο έρωτας αγίζει και σταφανώνει τους  νέους
με δάκρυα και υποσχέσεις
με χαμόγελα και  τρυγμούς

οι μεγαλοι σε ηλικία έχουν τον έρωτα μέσα τους
ολοκληρωμένο και σε διάρκεια επιτέλους
δεν χρειάζονται το ζευγαρωμα
το μπέρδεμα  των σωμάτων
το αλάφιασμα της ψυχής
για να κρατήσουν την υγρασία στο κορμί    
το γεραμένο


όσο εκείνο μαραίνεται τόσο
ο έρωτας , ο μεγάλος έρωτας για τον κανένα
θερεύει
έτσι ελέυθεροι πια απο τα δεσμά του άλλου
μπορούν να χαρούν
την ύλη που επιστρεφεικαι  και κυκλους κάνει

αρματωμένοι με  τον λόγο που ειπώθηκε
σβύνουν και σβύνουν για να κρατήσουν ένα
- ένα και μόνο  το  απόλυτο τίποτα  


Μαρία Πανούτσου 2020

a foot under the sea /
the other /
touching the chest of a humn being/

one hand showing  the sky/
the other feeling my belly/

the one eye  glance the grown/
the other eye / looking  inside me/

my body lay down /
lying as dying/  



morning verses  Kea '19 Maria Panoutsou

«Προμη- θεϊκή γυναίκα  
εγώ… και η άλλη πλευρά του φεγγαριού »

As τελειώνουμε με αυτό το βάσανο/αυτό το βάσανο / ας το αφήσουμε πίσω /να μας κυνηγά και να μην μας φτάνει/
μαμάδες/ μπαμπάδες/ αδέλφια/ το σόι/και την κοινωνία μαζί / και εσείς οι άλλοι (les autres ) /η κόλαση του Δάντη/αυτό το μπέρδεμα. .. paroles …paroles…
ποιος έχει την δύναμη να ξεδιαλύνει /την ‘Κόπρο του Αυγεία’   ας αρχίσαμε λοιπόν / από την ώρα του Αδάμ και της Εύας/ και ας έχουμε για βάρος το δικό μου μόνο /
να σέρνω στις πλάτες μου /το μόνο αμάρτημα/της ανθρωπότητας / σαν τον άτλαντα/ και σαν τον Προμηθέα εγώ/μόνο εγώ /Προμηθεϊκή γυναίκα εγώ,  
αφού έτσι το θελήσατε  εσείς/ οι αρσενικοί αυτής της γης /να είναι το δικό μου /και του καημένου του φιδιού/το φταίξιμο/τι σας έφταιξε και αυτό το καημένο το φίδι..
ας μιλήσουμε για την  άλλη πλευρά λοιπόν  την πλευρά που συρρικνώνεται κάτω από τις φιοριτούρες του SAVOIR VIVRE  και επειδή ο ‘ άλλος ’  δεν είμαστε εμείς / και για να γίνουμε  ‘ ένα ’ / ο έρωτας έρχεται και  ταπεινώνει με ορμή ό,τι κατέχουμε / όμως / μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει/ έχει φύγει κι αυτός  και είμαστε πάλι όχι ταπεινωμένοι / αλλά και μόνοι/.

Η Εύα,  ένα δένδρο και μια ευχή.
Πανδώρα.
Ένα κουτί και μια μικρή σαύρα.

Μαρία Πανούτσου

Μια καθαρή γραμμή  στον ορίζοντα
μου φτάνει
κι' ένα  φουστάνι άσπρο
για την περίπτωση
και ένα καπέλο του  Ρουμπέν των Δασών.


Οι δρόμοι  αυτού  του τόπου  
είναι  λίγοι και μετρημένοι
μην προσπεράσετέ τους.

Δρόμοι της ψυχής
πλούσιοι γεμάτοι
με στίχους μυστικούς
εκεί και οι θυσίες
εκεί και  οι  λατρείες
εκεί  τα όχι και  τα ναι
εκεί
που  ανθίζουν μόνο γεράνια  
και μυρώνια.

δικό μου είναι το πρόσωπο /  

και ό,τι θέλω το κάνω /  

το χθες και σήμερα δικό μου πάλι/  

το όμορφο και το άσκημο εγώ ειμαι /

παρούσα ή απούσα /  

σε κάθε τι υπάρχω /

κρατώ  ό,τι καλό  

και με κρατά  και αυτό  

χέρι με χέρι

ματιά με ματιά  

και λόγος με λόγο

Αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/  
κάθε μου άγγιγμα /είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/
ένα χάδι στο  μάγουλο /και ένα φιλί  στο πηγούνι/
αγάπες  που δεν εκφράστηκαν/ είναι το μέλλον του κόσμου/
αυτές μας κρατούν όρθιους/
Ένα  πως   και  γιατ/
Το στόμα/
το χέρι/  
το είδα που στάθηκε/
η απόσταση   (  σε/ με )  προστατεύει
από  μια αποτυχία





Mαρία Πανούτσου - Συλλογή   2018

ο χρόνος περνάει αργά
για μένα/

έτσι τον θέλω/
αργό/ τεμπέλικο/

να μου θυμιζει την αιώνια πάλη/
την κρυφή αθανασία/

το απύθμενο τέλος/
να ψιλοβαριέμαι /να ψιλονυστάζω/

σαν ενα αύριο /
που δεν υπάρχει

μόνο ένα  θαλπωρικό παρόν /
ένα βουητό /

ίδιο με μέλισσες εργάτριες
μ.π

δικό μου είναι το πρόσωπο /

και ό,τι θέλω το κάνω /

το χθες και σήμερα δικό μου πάλι/

το όμορφο και το άσκημο εγώ ειμαι /

παρούσα ή απούσα /

σε κάθε τι υπάρχω /

κρατώ  ό,τι καλό

και με κρατά  και αυτό

χέρι με χέρι

ματιά με ματιά

και λόγος με λόγο

Με βρήκε σε ένα  σταυροδρόμι

το κουτί  της Πανδώρας είπε


καθώς κοιτούσε  ένα  κουτί

που κράταγα στα χέρια μου


αυτό δεν είναι  για σένα

ξανα-είπε


αυτό το είχε ο Αχιλλέας,  ο Οδυσσέας

και όλοι όσους αγάπησες


μόνο η φίλη σου η Κασσάνδρα

το πήρε  και το έφαγε  


όταν πεινασμένη

έφτασε στις Μυκήνες


αφου δεν ήταν  τίποτα

το κουτί αυτό

παρά μυριάδες ζουζούνια


γεμάτα

από αίμα ανθρώπων


δεν έχασες  τίποτα λοιπόν

δώσε μου αυτό το κουτί


και μην λυπάσαι

ό,τι καλό είχε

να σου προσφέρει

αυτός ο κόσμος το γεύτηκες


και στις σωστές δόσεις

ούτε πολύ ούτε λίγο


και αφού είπε αυτά το λόγια

τον είδα να απομακρύνεται



Μόνον αναρωτήθηκα πως  γνώριζε

για μένα και τους αγαπημένους μου.



MARIA PANOUTSOU 2020

For the missing years





Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/




Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Γέννηση Θάνατος

Ξεριζωμός Της Γλώσσας

Μέχρι να ειπωθεί η αλήθεια

Ποια Αλήθεια;

Κανείς δεν την ξέρει.

Καμώνεστε πως  την ξέρετε.

Κοιτάξτε  τα πουλιά

Πως Πεθαίνουν…

Με Χωρίς Απορία.



Ψάχνω  τις ρίζες μου

από

ονόματα

αναφορές

συνδυασμούς



ποια είμαι, τι τρέχει στις φλέβες μου

αίμα ή νερό

άσπρο, κόκκινο, μπλε



καθώς κοιτάζω τα  χέρια μου

το υγρό μοιάζει με μπλε



το δέρμα μου διάφανο

μ’ αφήνει να δω

την πορεία της κάθε φλέβας

την ακολουθώ

και της υποβάλλω

τα μυστικά μου

Ο δρόμος με τα χαμηλά σπίτια

Και όσοι ζουν μέσα στα εγκόσμια
ας ζουν σαν να μην ασχολούνται με αυτά
Προς Κορίνθιους

Στην ζεστή άσφαλτο περπατώντας
έγερνε δειλά το κεφάλι
και έβλεπε τα δένδρα
να ριζώνουν στον ουρανό

Δεν έφτασε ποτέ στο σπίτι που γεννήθηκε
δεν ήξερε καν τον δρόμο
έτσι ησύχασε και αφοσιώθηκε
στο δρόμο της καθημερινή βόλτας

Αναμονή για τις αμυγδαλιές
τον μήνα τον σωστό
κι’ ήταν το κρύο απαλό
χάδι που προμήνυε γιορτές

Έμοιαζε με χαρά κοινωνική
μα έκρυβε μια άλλη χαρά
σαν ένα όστρακο που κλείνει στιβαρά
μια λαίμαργη αχιβάδα

Εκείνο το άγνωστο μέρος
γεμάτο με θάμνους έκρυβε ένα κάτι
που την φόβιζε και την σαγήνευε
χωρίς όμως να ξέρει το γιατί

απουσία χρόνου της θύμιζαν τα σπίτια
και μια ασιτία κρυμμένη πίσω από τα παράθυρα
έβλεπε το στοιχείο που καθόριζε τον δρόμο
ο ουρανός που πλέρια έφεγγε


την καρδιά μακριά να κρατήσω
από ό τι με θέλγει
και με βήμα αργό να ψελλίσω
«αυτός ο δρόμος με καλεί και πάλι».

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος 2018

το σπουργίτι

…λοιπόν ανασαίνεις
ό,τι ανήκει στο παρελθόν
εκπνέεις
τις λύπες
που γαντζώθηκαν στην άκρη της φούστας σου

το αεράκι ανεμίζει
το στρίφωμα μπαλωμένο με ρίγη και σάλιο
το ρούχο αφήνεται στην ζεσταμένη άσφαλτο α πόδια έχουν τη τιμητική τους
δρασκελίζουν τον κόσμο με ορμή
άλμπατρος χωρίς φτερά

εγώ

εκεί θα φτάσω όπου δεν έφτασε κανείς
εκεί θα ομολογήσω “τελώ”
τον τελευταίο στίχο μου…
ήχοι από μια συναυλία του 80′
κάτι σαν ήχοι από ρόδες
δίπλα σε χωράφια πράσινα
γεμάτα με γύρη
μπερδεύονταν με ό,τι ονομάζεται μουσική …

2020
μαρία πανούτσου

Σπάσε την στάμνα, μέρα καθαρμού

Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας
Και τα ονόματα γραμμένα
μόνο στην άμμο δίπλα στην θάλασσα

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου
Χωρίς ταυτότητα με αμνησία στο κορμί

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου ξένος με ξένη
Αλλά με εκείνη την αγάπη που ζήσαμε
εκείνα τα δευτερόλεπτα

Μην παρασύρεσαι εκεί είμαι στην γωνία
Περιμένω με αγωνία το απρόσωπο πρόσωπο

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό

Μεγάλωσε ο χρόνος
και κυλά ο ουρανός στα όνειρα μου

Με μια παντιέρα ανεμίζω
και σημαδεύω την άφιξη σου

Δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε
σε μια στιγμή
που το αίμα κυλούσε γοργά

Γκρι αποχρώσεις

Δεν υπάρχει απογοήτευση
που να μην μπορούμε
να την υποφέρουμε

-
είμαι εγώ το λάθος μεταμφιεσμένο /
σε ένα σύννεφο με φόρεμα γκρι - αρζάν
το έχετε προσέξει το γκρι - αρζάν /
πόσο ταιριάζει στις σκιές του προσώπου μου
ένα πρόσωπο βγαλμένο από τα ορυχεία Απεράθου /
σε σμυρίγλι σκαλισμένα/ μάτια μύτη στόμα /
-
αντιστροφή και
γνωρίζω τη διαδικασία
και συλλέγω
μικρά πετραδάκια για να
γεμίσω τις τσέπες μου
-
καταλαβαίνω όσους αυτοκτονούν
εγώ από έρωτα μόνο
εκείνοι από απελπισία
-
ο θάνατος είναι ένας φίλος
μπροστά στην απουσία
-
σας μιλάω για κενό
ένα τεράστιο κενό
θα το γεμίσω με χρόνους
-
θεέ μου
βοήθησε με
-στον θεό φτάνουμε
συμπτωματικά
ή όταν υπάρχει ακόμη ελπίδα-
-
πώς οι λέξεις ομολογούν τον χωρισμό
πώς η ειλικρίνεια φανερώνει την αλήθεια
-
η θλίψη
δεν μπορώ να την τινάξω
παλτό για κάθε κακουχία είναι
-
δεν τον ευχαρίστησα για ό, τι μου έδωσε
γιατί το ξέχασα;
αυτό ήταν το πιο σημαντικό
εγώ θέλησα την αγάπη του
-
φωνές ανθρώπων ακούγονται από παντού
μένω ακίνητη αδημονώ
να περάσει
μια ενόχληση
θα την ονόμαζα ίσως και κακοδιαθεσία
-
κοιτάζομαι στον καθρέφτη
και δικαιολογώ το πέρασμα των αιώνων
-
ενστερνίζομαι την ταχύτητα που μαραίνονται τα λουλούδια
-
την παιδική φορεσιά ξετρύπωσα όχθες
το φτωχό σπουργίτι ερμήνευσα όταν τα άλλα παιδιά
ντύθηκαν και τραγούδησαν για βασιλιάδες και πριγκίπισσες

Μαρία Πανούτσου
2019

Απρόσκλητα

Ψιθυριστά λόγια /ταπεινά /
συντροφεύουν τις νύχτες μου /

στους ήχους μιας μουσικής
δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί/

στα πόδια μου μπροστά
εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης/

τι σημασία έχει
τι θα ήθελα
σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο/

Μαρία Πανούτσου

Οι καρέκλες

Δεν χάθηκε η σκιά
μα και η όψη

κι εκείνο το φάνταμα
που πέρασε σαν άνεμος
μικρός
ή σαν η ανάσα κάποιου
ξυστά από το χέρι μου
χθες αργά

μα ούτε και η μορφή
-ακέραιη μονάδα θλίψης-
δεν χάθηκε
εκεί απέναντι να με κοιτά.

Όλοι εσείς που αγάπησα
εκεί,
στις καρέκλες στο σαλόνι

στην σειρά
και άδειες

Καθίστε
δεν θα τρομάξω
σαν θα δω

αντίθετα
σας περιμένω

Μαρία Πανούτσου
12/06/20

Portrait

HOW   TO....


If I knew how to stand
how to walk
and if the sky broke in two
just for me
over my head
and all the hidden presents
waters that mingle, in river and sea
how beautiful they look faded
lamps and stars,
then
I would have bathed, my body my hair
and that it defines me,
small bitter and tender
and faced the fire,
with words
to quench her.


(Maria Skoularikou Panoutsou)


Translated for Greek  by me   and  diligence by  Jim Musics

Κι όμως




γράφουν για τον έρωτα
για τον θάνατο και για την ζωη

κι όμως η ποίηση βρίσκεται στην καθημερινότητα
το περπάτημα
τα βλέμματα

η κίνηση των χειλιών καθώς χαμογελούν ανεπαίστητα
καθως απλώνεται η γης και μειδιά

ο αέρας ανάλογος
και οι άνθρωποι
ν' αντιδρούν


Η ζωή μόνη της πάνω σε ένα πατίνι
τρέχω μαζί της χωρίς ρολόι
είναι το ποτήρι που γεμιζω
ο ήλιος είναι παρών σήμερα
περιμένει να πιώ.







                                     η απουσία μετρά
 
 
 
α
τα σχήματα τετράγωνα
το βλέμμα στρογγυρλό
αλλάζουμε θέση
 
β
γεμίζω το καινούργιο τετράδιο
γράφει το χέρι το δεξί
αντίχειρας ανάμεσα
σε  παράμεσο και δείκτη
 
γ
το αιώνιο χαμόγελο
 




====
Τα πρωινά
Μαρία Πανούτσου 12/05 /20
Αδημοσίευτο