Α  μέρος

Ποίημα  -Φωτογραφία

Β μέρος

Ποίημα – Aπόηχος






----------------------------------------


Α ΜΈΡΟΣ





                                                Αρσινόη



αγαπημένες στιγμές της μάζωξης

στον κήπο με τα λεμονόδενδρα

αγουροξυπνημένος ο πατέρας



μια ξύλινη σκάλα με όμορφη καμπύλη

μας χώριζε από τον παράδεισο



μετρούσα τα σκαλιά καθώς κατέβαινα

Βαρώσι μου Αμμόχωστο



μια όμορφη κόρη ήσουν και σε ζήλεψαν



ένα κομμάτι γης με γύρω θάλασσα



μα άχρηστες οι προσευχές

αγροίκοι σε βατέψανε μικρή μου όμορφη



δεν ήταν όλοι ο μάρτυρας Μαρκαντώνιος

να θυσιάσουνε ζωές και πλούτη



ας ήταν να μην σε γνώριζα

ας ήταν να μην σε διάβαζα

ας ήταν να μην σε πόνεσα

να μη ήξερα το ένα και το άλλο



η ιστορία σου περίτρανα αντιλαλεί

κι εσύ ακόμη ζωντανή παλεύεις

εσύ,

απόηχος της Αρσινόης.







Β ΜΈΡΟΣ





Οχλαγωγία.



1



Δίχως το Ίχνος, δίχως Ηθμό τι γυρεύουμε;



Απαριθμώ μόνο ασέβειες.

Καταγράφω έλλειψη δικαιοσύνης.

Ξεχάσαμε τους άγραφους νόμους.

Με νομοθεσία ελλιπή.

Όλα έχουν υποβαθμιστεί.

Διάγουμε επικίνδυνη εποχή.

Με το μανδύα της ελευθερίας.

Μισανθρωπισμός.



Συγκρατώ και διώχνω μακριά ό,τι σάπιο.

Οι θεσμοί της κοινωνίας όχι μόνο νοσούν αλλά επιθυμούν και εμείς το ίδιο να νοσούμε.

Γονυπετώ με μια προσευχή στο στόμα, στην καρδιά.





2





Και οι φιλίες έγιναν σύννεφο

που περπατά στον ουρανό,

μικρές σταλαματιές  της βροχής

και ευχές για ένα αύριο,

τίποτα δεν μένει αχρωμάτιστο-

γλυπτό είναι στιβαρό,

που στηρίζει το χθες





κι οι κουκουβάγιες νουθετούν

καθώς μαζί στα μονοπάτια

κι οι νυχτερίδες

άλλαξαν σπίτι, ευτυχώς,

όλα στη θέση τους-





καθώς ταΐζω

ένα πληγωμένο περιστέρι

σκέπτομαι

πως όλα είναι σωστά βαλμένα.





—

2021

είσαι  ο κύκνος που ζήλεψα
ένα πράσινο  πρωινό
στον κήπο του εθνικού
φωτογράφισα λοιπόν
λαιμό και πρόσωπο
και το κορμί  ξεπουπούλιασα
με την ορμή μιας ζωής


©Μαρία Πανούτσου
Μάρτιος  2017

homee come on dit   Salut

l 'homme
l' homme
                           toujours

l' homme

mon homme

Maria Panoutsou

Dedicated  to a shadow  





I am Dorian Gray, nothing can stop me
Until, one day,
I found    a  love (my  love) inside a box of chocolate
«Open the box» the box shouts to me.
I thought I was clever enough
and I laugh at it.
So the box opens itself and
from inside, a prince appears.
and I blush with shyness
and makes the tea for me.

«What can I do for you Dear prince»
I said.  
He replies with a joyful glance to me.  
And then he touches my breast,
and I become red of shy.
I loved him at once.
And take his  hands.
We were happy but one night,
my love finds me dead under our common  bed.
And he took me out near the sea,
where he gave me  a one and two and three, times  
the kiss of life, and a cup of tea

I am Dorian Gray and no one will stop me
Only my love, who knows to kiss
and make the tea for me.

©Maria Panoutsou

'with allegro way  and steps we follow our destiny'
                                                                                M.P



Α: Τι κάνεις τώρα;
B: Συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν υπάρχω
ότι μια άλλη ύπαρξη, μια γυναίκα
που προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί τη,ς
με βοηθά να τελειώσω
κάποιο ημιτελές δικό μου

Συνύπαρξη με έναν άγνωστο  (α, β, γ)

Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ
καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου
να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ
σύμμαχος γίνε.
Σαπφώ

α

απ' το αυλάκι  των δαχτύλων μου
προβάλλει  το σκοτάδι   των ματιών σου  
ίδρωτας και νεκρά κύτταρα
κι' η  μυρωδιά  του δέρματος

ανοίκειος   είσαι  καθώς   πλησιάζεις αργά
και τόσο οικείος όταν απομακρύνεσαι
αυτό το τρελό παιχνίδι εντυπώσεων  
το μάθαμε καλά στης θλίψης τα μονοπάτια

αν εμποδίζεις τα χέρια μας να ενωθούν
να γίνουν ζυμάρι από  λατρείας  φως,
μην περιμένεις  η αυγή να φέρει ευλογία
ούτε  να  πεις λόγια  καρδιάς

είναι τα σύννεφα  χωρίς νερό
και ασπρουδερά και η νύχτα  τα σκορπίζει
μα  είναι ο κόσμος  μου εσύ,
και εγώ  ο δικό σου κόσμος

εσύ να  φέρεις το νερό, εσύ και τον καρπό να  σπείρεις  
είναι τα βήματα κοντά και η αγάπη θεία
είναι και ο φόβος μου τραχύς
και  μην τόνε σκλαβώνεις



β

ας  μιλήσω σήμερα για το φως
το έπος της ανατολής
για την τελεσφορούσα  ένταση
για την ολοκλήρωση και το θαύμα

ας μιλήσω σήμερα για το ιδρώτα της δημιουργίας
για  την λαχτάρα της ένωσης
κλείνω όλο τo σύμπαν ανάμεσα σε δυο αγκύλες
μια παρένθεση  και μέσα η περίληψη της ζωής μου

πόσοι άνθρωποι  χωράνε στην καρδιά  μου,
θα στριμώξω άλλους τόσους,
όσους αγαπούν το άνθρωπο που κρύβω,
πίσω από την μορφή μου  


γ

η φιγούρα σου  με ακολουθεί  καθώς σκεπτική εγώ
μαθαίνω  την  δική σου γλώσσα όχι για να  μείνω  ερεθισμένη
αλλά για να κλείσω μέσα στην λαχτάρα  μου την σκιά σου

ανασκαλεύω τις  εικόνες

η ιστορία με μαθαίνει  το ημιτελές

οι ξένοι που φτάνουν  σε μένα  

είναι  αγγελιοφόροι   -
σελίδες  άγραφες


τρέξετε   και ό,τι προφτάσετε

μελιτζανί το χρώμα των χειλιών μου

κάτω  χαμηλά  ένα αστέρι μου

χαμογελά

κι' η τρέλλα που τόσο την πάλεψα  

δεν αργεί

φυλάσσω το  κουτί της
Πανδώρας  κλειστό

όταν εκείνη η μελωδία   ξεπρόβαλε

στο  παράθυρο του μυαλού μου

και  ελπίζω ακόμη  σε  μια  ανάσταση.

ακούω την αλλαγή του χρόνου
μετατόπιση
θυμάμαι τα αντικείμενα που χάσκουν
συγκίνηση
η αυλή που ζητά ένα ξεβοτάνισμα
απόφαση
οι φίλοι από το απέναντι κτήμα
απουσία
τα φρούτα του Βρανά περιμένουν
φιλία

Μαρία Πανούτσου

Το ποίημα που έγραψα για σένα
Αγάπη μου μοναδική
Είναι βουβό  
Δεν έχει ήχο  


Είναι ένα μουσκεμένο πανί
Που δεν τολμά ούτε καν να υπάρξει

Με τον φόβο του ραγίσματος
Μοιάζει με ένα φλιτζάνι τσάι

Ψυχή  και σώμα   παγωμένα
Έτσι ξαγρυπνώ σε ξένα σπίτια  

Κατηφορίζω δρόμους μελαγχολικούς
Ανοίγω πόρτες  και τις κλείνω  

Κοίταξε με πριν η μνήμη μας εγκαταλείψει
Σε κάποια γωνιά  του δρόμου

Δεν θέλω να είμαι δραματική
Μόνο σου μεταφράζω το ρίγος  του κορμιού μου

  
©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

No one of us all, is invulnerable
be aware of it  and say thank you
be able to say it,  I'm fine, I mean it  
Sternum and non sternum words,
you can t say  that I love them less,  
how  they  suffer, I am  aware of it
words  know  it too, listen the shouting
of the poet, not  humans only
but  words too, are  tortured and
buried, like dogs on a street asphalt
anticipation


Maria Panoutsou

a man to a woman  

"No one can **** you, if you do not want to (die), (unless you are in a war zone) or you are a victim of a mad killer, unless a child unwilling to come out of your womb, or your lover burns your home while you are sleeping deeply, or you live in a slum full of diseased mice and prostitutes. This is the story of my life, waiting a death to come."

Maria Panoutsou

Second version


Speaking

No one  can **** you, if you  do not want to /  except a  present war or a mad  killer/ except a child unwilling to come out of your womb/or a fire  that your lover burns  when you deeply sleep/ or to live in a   cheap  neighborhood with  mices and  prostitutes all around/ think  this is the  story of my  life/ waiting a death to come


a man to a woman  

Maria Panoutosu

I’ll tear up the paper and go back in history.
When I still hadn’t met you, in Columbus’ time.
For your sake I combed my hair, did the washing,
dried hankies and watered the hyacinth.
On the door hangs the cloth of expiation.
It’ll become dusty with time, and the junk dealer will charge for it as much as for a quick cup of coffee.
Maria  Panoutsou

FROM GREEK LANGUAGED  TRANSALTED BY  Yannis Goumas

Φορώ μια μάσκα/
Μόλυβδος ανθρακικός /
Κατάσαρκα την βάζω/
Γι' αυτό αφήνω το ψιμύθιο/
Κάπως γι' αργότερα νομίζω/
Την φυσική μου μάσκα θα φορέσω/
Εμέ την ίδια να πλανεύω/
Μάσκα καλής και άκακης γυναίκας/
Να παίξω με τον ρόλο /
Όπως παίζουν τα ζάρια/
Οι φτωχοί κι οι βασιλιάδες/

deny  humidity/  nether  drought
balance  tears in the eyes niche /
to stand patiently/waiting  
fear  out/  the right  moment/

ούτε υπερβολική υγρασία /ούτε υπερβολική ξηρασία
αλλά δάκρυα στην κόγχη των ματιών/ να στέκουν υπομονετικά
να περιμένουν χωρίς φόβο την στιγμή/

Fishing something alluring  for me                        
Something that oozes pleasure
Penurious of ornaments/ lets say
Dewdrop’ expiration/without echo
An aperture escape / anything/
A  friendship afternoon/with rime
Some silence/ with glances fleeting /
Maybe/ a table /with white lid

Maria Panoutsou

Narcissus?

sometimes I seek confirmation
in a complete vacuum

or before the eyes of others,
in their hearts,

yet very often, images  
of my own pictures

sometimes, at my cat’s touch
or, the touch of children

rather rarely in the work of others
humanity rejoices in every project

but more often in footprints
left by  my ancestors,

and the scars left by my own people
not appreciated  soon enough,
  
Narcissism?   not so negative, you see?    


©Maria Panoutsou

“Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.”RUMI




Το ξέρω με ζηλεύουν τα πουλιά
Οι γυναίκες από τον άλλο όροφο
Και  οι δικοί μου φίλοι που με βλέπουν
Άλλοτε νεκρή και άλλοτε ζωντανή
Να περπατώ στη επιφάνεια του νερού
Εκεί που με έχεις τοποθετήσει  


Ακούνε τις νύχτες  το γέλιο μας τον πόθο
Και τις καρέκλες που σπάνε  ξαφνικά
Τους τοίχους που λυγίζουν στο ψιθύρισμα
Αυτό που γκρεμίζει τις αμφιβολίες μας
Και αφήνουμε τότε
Τα παράθυρα που άλληλοχτυπιούνται


Είναι άγριες οι φράουλες το χειμώνα
Τις τρώμε στόμα με  στόμα
Μα οι γλώσσες τροχίζονται την μέρα
Καθώς την  νύχτα τραγουδούν την ένωση
Και το πρωί  με το ρόδινο στα μάγουλα
Και τον  φόβο  του χωρισμού που ξαναφουντώνει


Με ζήλευαν και γείτονες όταν με βλέπουν
Να κατηφορίζω τον δρόμε τσουλιστά
Με μάγουλα κόκκινα σαν την φωτιά
Και οι μαγαζάτορες όταν ψωνίζω τα φρούτα
Βιαστική μ’ ένα χαμόγελο  λίγο πονηρό

Και τις νύχτες όταν κλαίω μοναχή
Προσμένοντας  τον ερχομό
Και τότε με ζηλεύουν
Οσμίζοντας  τι ν’ απογίνει το σώμα μου στα χέρια σου


Όσο παίρνει ο καιρός η θύελλα πλησιάζει
Και εγώ νηφάλια σε  αγκαλιάζω τρυφερά
Έμαθα ένα  χορό καινούργιο
Τροία( τρία) βήματα μπροστά  και δέκα πίσω
Εσύ ο άνδρας και  εγώ η γυναίκα


Με χέρια  γεμάτα με δώρα της κόλασης και  του παράδεισου
Οργώνουμε την αγάπης μας όμοια με γη με καρφιά σουβλερά
Και σαν σύγχρονοι φακίρηδες αιωρούμαστε στο όνειρο
Μέσα στην φωτιά και στην λάσπη των σωμάτων μας


Κι’ ο χρόνος περνάει κι’  έφτασαν Χριστούγεννα κι’ αναρωτιέμαι  ...
Τι θα πω στον Χριστό  που  χαμογελά απ’ το βιβλίο της ζωή του ...
Το παιδικό μου βιβλίο…..


Μαρία Πανούτσου
Δεκέμβριος 2018
all rights reserved

from my first life I will keep only the water

I will live as little as it may be ίσως μερικές μέρες

ίσα ίσα να να γράψω την βιογραφία μου

στρώματα στην λάσπη

κι εσύ  με άλλη μορφή με πιτσιλιές  από αίμα


© Μαρία Πανούτσου

Στον Jean-Michel Basquiat










από την διψά για γνώση/
στην διψά για τον άνθρωπο/
τον έναν/ τον μοναδικό/

ψάχνοντας στην αλέα/
τα πρόσωπα φωτίζονται/
με το δικό μου φως/  


μετά σβήνω το φως/
και ξαπλώνω σ’ ένα κρεβάτι μοναχό/
ανακούρκουδα  


στο δρόμο η ζωή / είναι  η μόνη ζωή /
η ζωή σε ένα δωμάτιο/ είναι  η μόνη ζωή /
αναθεματίζω /ευλογώ /και  τραγουδώ την ζωή/


Ο Jean-Michel Basquiat  ήταν ζωγράφος  πέθανε στα 27  του χρόνια

There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde



αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/

ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/

θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη

τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο

αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του

καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας

η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/

ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/

φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω

πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας

όλα θυμίζουν εποχή χαμένη/σε τοπίο θολό
με μια ανάγκη για ζωή/ φυτεμένη σε χώρα ανάδελφη




Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017

Feminas
Are like birds without winds
Still a dream without reality
Until the hawk can bring
an earthy stony thermal
over their heart

Maria   Panoútsou
SALUADE
Translated from the Greek by Yannis Goumas


Moonlight.
A bird perched on a branch.
The man under the branch listens to a cricket.
My childhood friends have aged today.

SISYPHUS

Man discovered his image on the lakes and was amazed.
At night, when the others had gone,
he ran in secret to see this face again
on moonlit waters, shivering all over.
I, too, a child of Sisyphus, search for my image in those
shining eyes hurrying by.    
As they keep their eyelids shut, dry without the flow of tears
that bring messages of hope, I pour out short words, since
the lakes now seem far away, while the rivers and seas
no longer reflect my mien and colour.

Τα κατάφερες καλά /με αυτό το χέρι από μάρμαρο/
όλο άσπρο
Πόρτες ολάνοιχτες /κοιτάζουν τριαντάφυλλα /
μπουμπουκιασμένα
Σ’ ανατολή και δύση ροές και παφλασμοί νερού/
ν’ ανατριχιάζουν τις σκιές
Βέλος στις χούφτες μου/ εργαλείο κρυφό για μοιχούς /
στο μισοσκόταδο

Το χάραμα/κράτησε την εξουσία/μέσα στην τσέπη την βελούδινη
Πρώτα δώσε τ’ αμύγδαλα /να ξεδιψάσουν το στέγνωμα στα χείλη/
Κι άφησε τους άμαχους να κανονίσουν/ πόλεμο και νεκρούς/

Τα κατάφερες Κύριε μου/ όλοι / στο χώμα/
στο τέλος της θάλασσας
Ότι έμεινε/ είναι μια στενή λουρίδα από νάνους /
που φρακάρουν ότι ειπώθηκε

Και το μαντήλι του Οθέλλου/ κάτω στο μαξιλάρι/
ξεγλιστρά ύπουλα/βουβά
Θύμηση πριν νυχτώσει/ θύμηση πριν την νύχτα που φτάνει/ θύμηση/


© Μαρία Πανούτσου Ανέκδοτα ποιήματα

Are you my father?



I travelled  among unknown men
In lands beyond the sea
W. Wordsworth



Dedicated to Y.A

Are you my father?
My eyes attracted by you  like an iced forest
Υour human name  been called  by my blood
Breathless/  face  to face /with you
Fall as dead bird /with  slow motion
Against  your blessing  words full of grace

forgive me for  your other name
sing it/ at  all nights /far from you
cluttering your human face
delve into the train tracks
or searching  gracing  lyric lines/ of yours
whether to find and then recite
before we run out of  words
before the night will sleep on my eyelids
and  not say the end is near
let it comes  / will come  /only  with loneliness
my father /  brother/   lover/   son

©Maria Panoutsou

α  ρυθμός





xαρά χορεύω πλουμιστή

και η ψυχή θυμάται



μετρώ δυό χέρια

και άφημα παιδιού



το δείλι μαγεμένο

από τον χρόνο



αναφυλάσσει

ό, τι καρφώθηκε πάνω του



κι οι μνήμες……



εκπλήσσουν

με τόση τρυφεράδα









β  ανασκαλεύω





γιατί;

το στόμα,

το χέρι,

το είδα που στάθηκε,

η απόσταση προστατεύει

από μια αποτυχία







γ ψιτ





αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/

κάθε μου άγγιγμα /

είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/

ένα χάδι στο μάγουλο /

και ένα φιλί στον αέρα  που φυσά

αγάπες που δεν εκφράστηκαν/

είναι το μέλλον του κόσμου/







   δ γνωμικό



πριν της αυγής το τέλος /

ένα χέρι ζεστό απλώνεται /

στο δροσερό σου το κορμί/



τότε/



μια αγκαλιά ορθώνεται/



να προστατεύσει τον πηλό







ε ακολουθία







ΠΕΡΠΑΤΏ σε γνώριμα δρομάκια

γνωριμία θεέ μου ….

Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σόλωνος,

πόσο καιρό ακόμη θα γυροφέρνω αυτούς τους δρόμους ….

δρόμους με όνομα !

κάποια στιγμή … απρόσκλητη στιγμή

δεν θα είμαι εδώ

να  περπατώ

και θα με ψάχνουν.. οι δρόμοι με όνομα !

θα με θυμούνται

όταν κάποιες φράσεις μου θα έχουν τυπωθεί

καλά στο πέρασμα τους ..

στα κράσπεδα

να είμαι ανάμεσα τους πόσο ακόμη …

χωρίς ερώτηση ρωτώ

αυτό το εφήμερο και η ζωή μονάχη







ζ  κρι





η μαυρόασπρη φωτογραφία  

ξεθωριασμένη στο συρτάρι



δεν υπάρχει πια δωμάτιο

παρά ένα φιλμ απεικονίζει το όλον



στο δρόμο παρατηρώ το πεζοδρόμιο

/// τα πόδια των περαστικών



ο ήχος -κλείνω τα μάτια- ακοή

με ξάφνιασε μια λέξη

ξανάνοιξα τα μάτια να δω την μορφή



ησύχασα-

τίποτα το υπέροχο δεν συμβαίνει

ευτυχώς

ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟ

  Όχι άλλες αλλαγές προς
                                
  το παρόν παρακαλώ…..


α,

ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου


εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο

επίλογος.





β.

                                 Προμη- θεϊκή γυναίκα  



                           εγώ… και η άλλη πλευρά του φεγγαριού »



As τελειώνουμε με αυτό το βάσανο/αυτό το βάσανο / ας το αφήσουμε πίσω /να μας κυνηγά και να μην μας φτάνει/

μαμάδες/ μπαμπάδες/ αδέλφια/ το σόι/και την κοινωνία μαζί / και εσείς οι άλλοι (les autres ) /η κόλαση του Δάντη/αυτό το μπέρδεμα. .. paroles …paroles…

ποιος έχει την δύναμη να ξεδιαλύνει /την ‘Κόπρο του Αυγεία’   ας αρχίσαμε λοιπόν / από την ώρα του Αδάμ και της Εύας/ και ας έχουμε για βάρος το δικό μου μόνο /

να σέρνω στις πλάτες μου /το μόνο αμάρτημα/της ανθρωπότητας / σαν τον άτλαντα/ και σαν τον Προμηθέα εγώ/μόνο εγώ /Προμηθεϊκή γυναίκα εγώ,  

αφού έτσι το θελήσατε  εσείς/ οι αρσενικοί αυτής της γης /να είναι το δικό μου /και του καημένου του φιδιού/το φταίξιμο/τι σας έφταιξε και αυτό το καημένο το φίδι..



ας μιλήσουμε για την  άλλη πλευρά λοιπόν  την πλευρά που συρρικνώνεται κάτω από τις φιοριτούρες του SAVOIR VIVRE  και επειδή ο ‘ άλλος ’  δεν είμαστε εμείς / και για να γίνουμε  ‘ ένα ’ / ο έρωτας έρχεται και  ταπεινώνει με ορμή ότι κατέχουμε / όμως / μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει/ έχει φύγει ο έρωτας και είμαστε πάλι όχι ταπεινωμένοι / αλλά και μόνοι/



γ.

Εύα ένα δένδρο και μια ευχή

Πανδώρα

Ένα κουτί και μια μικρή σαύρα

Far from me

keep your selves away from me

avoid me

my existence is rumbled to the universe

and you looked sorrowfully at the table full of papers

and sadly you bend slowly to pick up what has been remains








© Maria Panoutsou




(Transaltd by me from Greek Language)

no words anymore / to say /
or a song to sing
/a birdie / and this / mute /
beating the beak on the glass
in my window /
up and down / in flimsy twig /
ash / and  dry /
this world /the perfect world /
the good one / the new one
/the everywhere / dead /

©Maria Panoutsou

Είμαι Ελληνίδα μέχρι το μεδούλι των κοκάλων μου
τι αίμα τρέχει στις φλέβες μου
φαντάζομαι το αίμα όλων των ανθρώπων

Μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο
ο τόπος με καθόρισε όχι μόνο
κι η μάνα και ο πατέρας
και η ιστορία τους
μετά οι παππούδες
και η ιστορία των ανθρώπων που πέρασαν από εδώ



Είμαι άνθρωπος του πλανήτη γη
γυναίκα στο φύλλο
Ελληνίδα Ορθόδοξη στον πολιτισμό
Αθηναία και Τζιώτισσα  σε γέννηση και επιλογή


Μ' αρέσει να γνωρίζω  άλλους ανθρώπους
πολιτισμούς
να  μιλάω για μας σε εκείνους
και  εκείνοι  για  εκείνους σε μένα

Ταξίδευσα αρκετά.
Γυρνάω πάντα στον τόπο που γεννήθηκα.
Εφιάλτες καμιά φορά πως πεθαίνω σε ξένο μέρος
δεν ξέρω τι ν' αγαπήσω πιο πολύ τον τόπο μου ή κάποιο τόπο της γης  αυτό που λένε -όπου γης και πατρίδα.

Υπήρξα κόρη  σ;yζυγος ερωμένη φίλη δασκάλα  μητέρα γιαγιά
Η τέχνη τα υπερβαίνει όλα.
Όλα τα άλλα δεν τα καταλαβαίνω ή μάλλον τα αφήνω σε όσους γνωρίζουν πιο πολλά.
23/ 03/ 21
maria panoutsou

Τα ριζίτικα τραγούδια νοστάλγησα

κρυμμένα σε κάτι φθαρμένες φωτογραφίες



ένας ήλιος και το περίγραμμα του νησιού

να ορίζει την θάλασσα



ένα ρολόι με πνιχτό ήχο με ξυπνά

κατηφορίζω τον ορίζοντα



τύμπανα ακούγονται

τα αυτιά μου αυτοσχεδιάζουν μόνα τους



ποια πόλη να διαλέξω

ποια παραλία

ποιο βουνό





τίποτα δεν ξεχωρίζω

παρά μόνο

το πλάγιο βλέμμα των πουλιών



Κρήτη γλυκό κρασί και γης λαλούσα

από ψηλά ένας αητός πετά



δείχνει την χαρά του για τον τον τόπο ( )





σχηματισμούς χαρίζει σ’ ένα μοναδικό θεατή

κοιτάζω και θαυμάζω τις φτερούγες του



έλα αητέ μου και πάρε με

χωράω στην φωλιά σου



τριγύρισε με στα λημέρια σου

και τέλος άφησε με να πέσω από ψηλά





ευλογημένα νερά, κρατήστε με( ).

And  I pray to God to have mercy upon me


I   love a man,
city  is not so cold,
time is a game,
for children and lovers
space, is a  game for stars,
moving between places,
to  find a corner,
for our naked bodies,
a little peaceful  venue,  
for our eternity,
I collect flowers,  
he is preparing  
the paper,  
we smile, as we are walking
having  inside our glance,  
the face of each other,
how easy Winter  is,
when you love someone,
not the love  
the utopia one,  
but the one
like a nectar-feeding insect
who is flying around the noise,  
and  not be able  to catch  it,
this   is  the  ‘winterlove’
a butterfly.



©Maria Panoutsou

Το δείλι …..κλπ ….κλπ


Βόλτα…
Είναι  ωραία  να πηγαίνεις βόλτα…
Πολύ ωραίο να πηγαίνει κανείς βόλτα …..
Το απόγευμα, όταν όλα γίνονται πιο μαλακά..
Πριν βραδιάσει όταν ….κτλ…. κτλ… κλπ….
Είναι  πολύ …..   κλπ κλπ κλπ
Είναι  ωραίο  ….   κλπ κλπ
Πιστεύεις πολλά πράγματα  τέτοια ώρα.
Πιστεύεις θεούς  και δαίμονες,  φίλους και εχθρούς….
Συμβουλές έχω  πάρα πολλές ….να δώσω  γι αυτήν την ώρα.
Ότι δεν πρέπει να  κοιμάται κανείς το δείλι  
…είναι μια από τις  αυστηρές συμβουλές μου  
να κοιτάει προς  τα εκεί που δύει ο ήλιος καλύτερα…..

Να ντύνεσαι όταν  ετοιμάζεσαι  να βγεις έξω τέτοια ώρα
προσεγμένα,
αν και πολλές φορές πιθύμησα να βγω έξω  το  δείλι,
όπως ακριβώς ήμουν ντυμένη ή  γυμνή την στιγμή την δεδομένη…

Και άλλοτε να βγω με την φαντασία μου,  
το σώμα μου να παραμείνει εκεί στην θέση  του ακίνητο,  χαλαρό, αδιάφορο,

Και άλλοτε  μ’ αρέσει να φτιάχνω τα συρτάρια τέτοια ώρα,
…..      αυτές οι καθημερινές  στιγμές,  χωρίς προσδοκίες και  όνειρα,

διαφορετικά, κάλεσε με να  σε δω   εκεί στην γωνία του δρόμου..  
να πλησιάζει ο ένας τον άλλον  χαμογελώντας …   κλπ…. κλπ

Μαρία Πανούτσου
Μάιος 2019

Turn round/ It is me/ there/ in the dark/
You see those shadows? like small  angle flying?
Next to the chair, by the stove/

On the first stair,/ at the slightly open door
As you go to shut the dooΡ/ shrinks back/
remains open

Yes/ I let you go/ dreaming a freedom/
what kind freedom ?  

The world is full of bodies,/ mine/
was the enslavement of your soul/

You said/And you ?
With this face/ only pressed to a woman’s breast
Can I forget/

Τhe yearning that sews my womb/
It was raining that summer/ I recall/I am  aged
You were the age of fifteen and me the age of  ages/

MARIA PANOUTSOU    SALUADER

αγάπη τι σημαίνει δεν γνωρίζω τον εαυτό μου περιφέρω
και γονυπετώ τρυφερά λουλούδια στο πέρασμα μου
μαραίνονται το θάνατο φέρνω και αισιοδοξώ και αν
κάποια νύχτα ναι νύχτα σκαλίζοντας το χώμα σε βρω
σε μυρίσω μη φύγεις ψιθύρισε τη λέξη συνάντηση
και εγώ θα ακολουθήσω ή ήδη μου την ψιθύρισες και εγώ
προσπέρασα τυφλή, μουγκή, στυφή, γονυπετώντας τ’ άστρα




Καλέσματα
©Μαρία Πανούτσου

μάζεψε τα πέταλα από αυτό το λουλούδι/
και φύλαξε τα πράσινα φύλλα/ ζουμπούλι
και ορχιδέα σε ένα γυάλινο βαζάκι /με φως
να διαπερνά το τυχαίο βλέμμα/ υγρασία/
έξω στο χορταριασμένο κήπο/ κρύβομαι
μ ένα μικρο φύσημα αέρα παρέα/ μαζί/
πάντα μαζί /με τον κόσμο που αγάπησα
η ομορφιά δεν κρύβεται/ι δεν ζητά/ δεν πεθαίνει/


μαρία πανούτσου

Ο κρυφός Γάμος
ή
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΘΑΜΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΚΟ ΟΝΟΜΑ
CARYOPTERIS INCANA ‘JASON’ SUNSHINE BLUE

UNDER A BUSH, A BUSS IS GIVEN

καθώς αναλογίζομαι την παντοδυναμία του χρόνου
η καρδιά περπατά έξω από μένα
σε γυρεύω πως όχι
αφού εσύ μ’ αγκαλιάζεις και εσύ με φιλάς

ο καιρός των τσιγγάνων πέρασε άδοξα
ας μην περιμένουνε κάτι από αυτό που έφυγε
μόνο έλα να ζήσουμε μαζί έτσι απλά μαζί
το τριφύλλι ποια εποχή φανερώνεται;
εμένα πως με ονόμασες μέσα σου;
τι είπες κρυφά τις νύχτες που όμοια τρελός
γράφεις ένα ποίημα σάβανο και ύμνο μαζί;

Να δεχτούμε την ασύλληπτη βεβαιότητα των ανθρώπων ;
Πως όλα περνούν, όλα μάταια, όλα έχουν ένα τέλος;
Τι φρίκη αυτή η μονοτονία των απόψεων.
Εσύ εδώ μαζί μου, την ζωή ενός σύννεφου
εσύ εδώ με μένα για την αρχή των πάντων
πώς ένα πουλί πληγωμένο
εσύ εδώ με μένα, ξεριζώνουμε ότι βλαβερό
το άπειρο, τον ίδιο τον θεό,
μέσα απ’ τα κορμιά μας
κάθε σπασμός ένα αντίο ανεπιθύμητο
γι αυτό ας πλαγιάσουμε
όπως ειρηνικά κάθε πουλί
στα κλαδιά των δένδρων,
έτσι τρυφερά και αθώα
κουλουριάζεται

ο κόσμος γυροφέρνει ένα χρόνο
μειωμένο από τις μνήμες μια καταστροφής
ο κόσμος ανοίγεται μπροστά μας με πένθος
της χαράς οι στιγμές/ ίδιος ήλιος σε λαμπερό
ουρανό αρπάζουν ό τι σκοτεινό/
και το τυλίγουνε σε ένα ξεχασμένο έγγραφο
ας ενωθούμε μέχρι να περάσουμε
μαζί, στην άλλη όχθη
σ’ αυτή που την λένε αθανασία
αφού με την καρδιά μας γράφουμε τους όρους
ποτέ χωρίς εσύ και εγώ
κάθε στιγμή που είσαι μακριά μου
λέω, ανάθεμα στους μύθους του κόσμου που λατρέψαμε
και αφήσαμε ανοχύρωτη την δική μας πόλη
το σώμα σου σε μένα άφησέ λοιπόν
νεκρό ή ζωντανό
και την ψυχή σου εδώ την έχω κρατημένη

Οι λέξεις που ειπώθηκαν σε όλους του αιώνες
δεν φτάνουν να λιγοστέψουν την πείνα μου
για τον βηματισμό των πελμάτων
σου δίπλα στα δικά μου

…………..ποια ευχή και ποια κατάρα μας συνοδεύει

Εσύ είσαι ένα πουλί, που πάτησε
στην παλάμη μου
ένα χάραμα δροσερό μιας μέρας,
δεν θυμάμαι την εποχή
-τι σημασία έχει-
στάθηκε και κοίταξε την μορφή μου
με την λοξή του
την ματιά
τσίμπησε για λίγο
το ζεστό δέρμα της παλάμης
αφήνοντας ένα φτεράκι γκρι
ένα ανύπαρκτο σημάδι
και ένα φευγαλέο βλέμμα.

Ένα χαρτί λευκό λίγο τσαλακωμένο,
Η πέννα και η μυρωδιά από το μελάνι
Και αρχίζω να σχηματοποιώ τα γράμματα
Γεμίζω το χαρτί και μια χαρά ξεχύνεται
Τα λόγια σου έχουν
Την ίδια δύναμη
Με τις πράξεις τις ιερές του κορμιού σου

Μαρία Πανούτσου

2018 Αθήνα

Σε εξέλιξη. Ανήκει στην συλλογή ερωτική ποίηση.

There was a time when any common bird
Could make me sing in unison
by Oscar Wilde

Ένα  σχεδίασμα σε   εξέλιξη  αφιερωμένο στον
Δημήτρη Λεοντζάκο


αλαργεύει το πουλί λεύτερο/
την μικρή ελπίδα/τυφλό από χαρά/
ανέμελα σε δίνη υγρή/σε κουτί χάρτινο/
φυλαγμένο από χέρι/ανθρώπινο/
θυμάται πως δεν είναι πουλί/ αλλά παιδί
σκέψου, πουλί χαμένο, σε κάμαρη άσπρη
τρελό χτυπιέται από τοίχο /σε τοίχο
ματώνει το κάτασπρο/ το κεφάλι γερμένο
αφήνεται απλά στην τύχη/να σβήσει/
μοιάζει με δερβίσικο χορό η γραφή του
καθώς οι φτερούγες/ αγγίζουν τη ύλη
αισθάνομαι τον χαμό/του αναριγώντας
η φύση ίδια με νερό/ θρηνεί με παφλασμό
ανοίγει πέταλα/ τραβάει ρίζες
ακούγονται ήχοι πράσινοι/
ανασκαλεύονται απ το χώμα/
βλέπω στον ορίζοντα /μια γραμμή να περπατά
σ εκείνη την απέναντι βουνοκορφή/
φίδι με καμπυλότητες που σβήνουν/
κάπου κοντά στην δύση του ήλιου/ ανασαίνω
πέρασε και αυτή η μέρα /μ ένα πουλί νεκρό/
δάφνες ακουμπισμένες σε τραπέζι της κουζίνας
θυμίζουν εποχή χαμένη/ σε τοπίο  θολό  

Μαρία Πανούτσου
Φεβρουάριος 2017

slowly
reflections
only a bird  on a corspe
flies around
never say  the meaning
the word  end is the most strong
relations  imitation
in a plain  to  a land of  nothingness
only  children matters
oh mio  child
absence  is a star of loveness



Maria  Panoutsou
31/05/21

Of the wide world I stand alone, and think,
Till Love and Fame to nothingness do sink
J.Keats

    

    


Μουγκή μπροστά  στα επάργυρα /του κόσμου/ ν αφαιρώ και ν αφαιρώ/ μέχρι να φτάσω άσπιλη / στα χέρια του αγαπημένου/να του προσφέρω λίγο  από  μένα /στο φως και στο σκοτάδι /

Μαρία Πανούτσου
Απόσπασμα

το  φιλί

Και να  γυρίσω  δεν μπορώ  μόνο  μπροστά οδεύω
Ψάχνω να βρω  τι αγαπώ  κι όλο σ αυτό πηγαίνω
Δεν θέλω γνώση και  στοργή  να πάνε μες το χώμα
Θέλω ζωή και θάνατο  σ ένα φιλί   ακόμα