Tuyo na ang iilang rosas,
Ngunit amoy paring sampagita.
Kasama ng pinggan sa mesa;
Na walang baso, tinidor, ni kutsara.

Habang pinalilibutan ng mga bubog,
At bawat piraso'y bumabaon sa aking pulso,
Ang pagdugo ay hindi mapigil
Na sumasabay sa  mabagal na musika.

Dati'y isa lamang itong bumbilya,
Subalit sa ngayon ay di' ko na muling mabuo,
Siyang mainit ang yakap sa gabi,
Ngayo'y tuluyan nang naglaho.

Kahel na pala ang langit.
Ang init, ayon, namumutawi.
Sa tabi ko'y radyong tumutugtog,
Sumasabay sa huni ng bentilador

Habang ang ulo'y sumasakit
Mga kanta'y puro tunog sawi,
Sa litrato mo, ako pari'y nahuhulog
Sa bawat laklak, sa bote ng matador.

Sasapit na ang alas dose,
Ngunit nakatulala pa din
Hinihintay ang bulalakaw,
Na kalangita'y liparin
Ngunit nang aking mabanaagan
Ito'y 'di na darating
Ako'y nakatulog,
At 'di na muling nagising.

Eins, Zwei, Drei
you look me in the eye
I felt the breath of cupid,
Along where roses lie

And ****, do I see
Why love's an ecstasy
It pulls me in then pulls me out
To make a fantasy

Cause hearts will always teach
The lies we always preach
For I can say and lie
The words, ich liebe dich

Sa sandaling iwan kita,
Ay doon ka naman lalabas
Habang tahimik na nanunulsol,
Upang hindi ako makatakas

Subalit ako'y bukod tanging nasasakal!
Ang hininga'y bumibilis sa iyong pagdating
Pakibit balikat akong nagdarasal,
"Huwag mo sanang tapatan ng iyong patalim."

At sa oras na matapos ang nginig,
titingin nalang sa oras habang nakapikit.
Ang aninong nagmumulto galing nakaraan
Ang nagdala sa aking kinahahantungan.

May mga bagay na ating hinango mula sa makikinis na tela,
Nilagyan ng mga sariwa't  kakaibang mga pabango,
Pinuno ng ginintuang mga pilak at diyamante.
Tapos hinabi mula sa sapot ng nakalalasong gagamba,
Habang dinidikitan ng mga perlas na mutya

Ngunit maniwala ka sa aking sasabihin

Na bawat telang makinis ay gagaspang rin.
Ang iyong mga pabango't ginto ay nanakawin.
Ang iyong hinabi ay maluluma rin,
Kasama ng mga perlas na kailanman ay magniningning.
Ito'y kung wala kang gagawin...

Sa laki ng espasyo ay mawawala ka,
Mahahanap ang sariling naguguluhan, nagmamakaawa
Makikita ang mga matang namumula sa kakahikbi
At ang mga taingang nabibingi sa katahimikan ng gabi

At mamamatay ang musikang akala mo'y dumadaloy
Ngunit isang awit pala na puno ng panaghoy
Ang mga kapiling ay isa isang mahihimlay
Silay mawawala subalit hindi mamamatay