The chair is sighing
The walls walking
The mirror feeling sick of my ugly face
That curtains are annoying too
I don't see the window in the
silence that chocks the sparrow
The trees has made me a prison
My dreams are long
Longer than the shadows and
with their lappets I'll sew a dress
Its buttons up to my eyes
An afraid balloon may be plays
with the hands of a child in the
distance
And the victim would be a lady
tomorrow letting go all her
childhood in hands of the wind
I look at my future
1- I love to be in the arms of a man
In the hands has not touched any
woman's *******
2- I see a pregnant lady coming
down the stairs not thinking of
her tomorrow
lullabying for the dolls
-I've forgotten all the names of my dolls-
3- I have a child
tying her shoelaces
Taking her warm hands
I can't say how much I love her even in my eyes
Backing home from a daily shopping,
she sings with her childish voice passing through
the alleys
4- I'm old
Mum and dad are not with me anymore
They had to go
The photo frames, just excuses
for touching my memories
The chair is still sighing
The walls walking and
It's just me
Dead this time
صندلی آه می کشد
دیوارها راه می روند
آینه
از زشتی صورتم
استفراغ می کند
پرده ها هم مزاحم اند
پنجره را نمی دیدم
در آن سکوتی که گنجشک را خفه کرد
درختان
زندان را برایم ساخته اند
مدتیست
خواب هایم از سایه ها
بلند تر می شوند
با دنباله اش
لباسی خواهم دوخت
که دکمه هایش از چشمانم
بسته شوند
از دور
شاید
بادبادکی
-هراسان-
در دستان دختر بچه ای همبازی می شد
فردا
قربانی خانمی خواهد بود
که تمام کودکی هایش را با باد
رها می سازد
به آینده ام نگاه می کنم
1- دوست دارم
در آغوش مردی باشم
که دستانش
سینه های زنی را لمس نکرده اند
2- زنی باردار را می دیدم
که از پله ها پایین می آمد
بی آنکه به فردایش بیندیشد
برای عروسک ها لالایی می خواند
-من اسم تمام عروسک هایم را فراموش کرده ام-
3- کودکی دارم
بند کفش هایش را می بندم
دستان گرمش را می گیرم
حتی با چشمانم هم
نمی توانم بگویم
چقدر دوستش دارم
از کوچه ها می گذریم
با صدای بچه گانه اش
شعر می خواند و
از خرید روزانه
به خانه برمی گردیم
4- پیر شده ام
دیگر پدرومادرم در کنارم نیستند
آن ها هم باید می رفتند
قاب عکس ها بهانه اند
تا خاطراتم را نوازش کنم
هنوز
صندلی آه می کشد
دیوارها راه می روند
فقط منم
که این بار مرده بودم
please excuse me my dear friends
i re-post this poem
because i want to know your more comments
and this is my favorite poem
when i wrote it, i was 18
and doctors said to me you can't pregnant
in that time, i was so angry and sad then i wrote this poem
this poem is my dream that never comes true...