Sarili mo lang ang palaging iniisip mo,
Samantalang siya ay nakatuon sa kapakanan mo,
Hindi umiikot sa iyo ang mundo,
Katulad ng hindi masusunod ang lahat ng iyong gusto.
Ayusin mo ako, pagmamakaawa mo,
Hindi mo ba alam na siya yaring nababasag ang pagkatao?
Bawat haginit, bawat piraso,
Buuin mo ako, iyan ang utos mo.
Wala kang mararating kung sarili mo lang ang iisipin,
Para kang isang pating na kahit anong lamon ay tila gutom pa rin,
Paano kang mabubuo kung ang kahapo'y binabalikan mo,
Bakit hindi mo subukang tumingin sa kung anong nasa harap mo?
Aking kaibigan, wag kang magpakahangal,
Sa larangan ng pag-ibig ay walang mahahalal,
Kung ika'y makasarili, walang magtatagal,
Puso'y mawawasak, dila'y laging mauutal.
Tulungan mo akong buuin ang sarili ko,
Ikaw ang kailangan ko, ang siyang wika mo,
Hindi magtatagumpay, pagkat sarili'y hinihimlay,
Sa bakas ng kahapon ika'y ayaw maglubay.
Ito na ang huling tulang isusulat para sa iyo,
Kung hindi mo pa rin bubuksan ang isip mo'y bahala ka na sa buhay mo,
Aking kaibigan, isipin mo ang kaniyang kapakanan,
Huwag mo na sanang hintayin na ikaw ang siyang mawalan.
