i've grown accustomed to having no one in my room.
i've learned to love the shade of my curtains.
mom gave them to me since i kept waking up earlier than when i should have
and that my eyes adjusts hastily on the light that felt
burning, heating, loathing.

what a span of three years does to a man.
but a force in my subconscious drove my hands and feet
i finally tied my curtains.

i let the dust settle in
like an unwanted foreign aunt on vacation
but i was taught to be hospitable.
the despicable sunlight seeped in fastly
and there was this hug that i felt

like my mom the week before chemotherapy
she always said it felt as if
her mother was looking over.
a guiding hand, she feels.

maybe this is what i was missing in my mornings.

so, i welcomed it.
i'm glad i tied my curtains today.

Sa bawat pag lipas ng taon
Ako'y tila naiiwan ng panahon
Ngiti ang sagot sa bawat tanong
Ngunit hindi ang siya ko ngang tugon

Tanong na tila humahamon sa katauhan ko'ng malamya
Tanong na malalim ang mga kataga
Tanong na iniiwasan ko'ng tumaga
Sa pusong takot nang muli pang mapiga

Takot lang ako na baka meron akong masaktan
Ang siya ko'ng laging sagot at dahilan
Ngunit ako nga ba'y tumatakbo lamang mula sa nakaraan
At ang totoo ako'y takot na muli nang masaktan?

Hindi hindi.
Sadyang ako'y iba lamang mag-isip
Hindi puso ang umiiral kundi lagi ang isip
Sapagkat ako'y pagod na sa mga panaginip

Isa marahil sa libu-libong isda sa karagatan
Ang maigting na pumipili ng pain sa kawalan
Sa takot na baka ibalik lamang sa karamihan
Sapagkat ang nais ay di na pakawalan

Ang uri ay hindi maihahambing kaninoman
Tila nagiisang premyo sa makahuli na sinoman
At isang beses nya lamang matitikman
Ang tunay na tagumpay ng hamon ng karagatan

Sumisisid nga ng husto pailalim
Hinahanap kung may butas pang susuungin
Takot na takot na baka mapain
Ang isdang nasanay nang nasa ilalim

Kailan kaya susubukang umangat
At matutong sa pain ay kumagat?
Makatagpo nang mangingisdang tapat
At kung mahuli sa kanya ikaw na ay sapat.

Ngayong ako’y nakakalabas na
Ngayong ako’y nakakagala na
Ngayong ako’y nakakabalik na
Sa mga gawaing dati’y
Di nagagawa
Bakit may lungkot
Kapag naaalala ka
Sana kasama ka
Sana nandito ka
Sana…
Nandito ka pa.

Tatlong araw lang kitang nakasama
Pero feeling ko ang tagal na.
Parang buong buhay na kitang nakilala,
Saglit lang yun, pero tunay yung saya.

Maniniwala ka na ba,
Kung sasabihin kong namimiss na kita?
Okay lang kahit may pagdududa ka pa,
Di ko lang talaga
maipaliwanag itong
aking nadarama.

Alam kong mag-isa ka lang
ngayong lumalaban,
mag-isa mo pang pasanpasan
yung mga iyong pinagdadaanan.
Pero akoy andito lang
at handa kang pakinggan,
para hindi ka na mahirapan
na harapin ang iyong kinabukasan.

At tanging dalangin ko lang
ay iyong makamtan
ang inaasam-asam **** kaligayahan.
At akoy nandito lang naman,
maghihintay at mag-aabang
hanggang sa makita kang
puno ng ngiti na walang hanggan.

Yung tatlong araw lang kitang nakasama
Pero feeling ko ang dami na nating ala-ala,
Sana naman ay naging masaya ka rin,
noong ako'y iyong nakapiling.

Sa pagtatapos ng isang kabanata
Malungkot na isasara ang huling pahina
Mag-iisip sa sandaling pagpapahinga
At magbubukas ng panibagong pahina

Hindi na mababago pa ang mga mali
Sa mga nagdaang pahinang naitahi
Ngunit sa bawat aral na sukli
Isusulat ang bagay na nagwagi

Minimithi'y maisulat ko nawa
Sa panibaong aklat na ginagawa
Sa aklat na mayroong pahina
Tatlong daan at animnapu't lima

Ngunit hindi ako ang nagtatakda ng aking daliri
May mga bagay na di alinsunod sa aking wari
Ngunit pakiusap hangga't maari
Ang iyong layunin nasa Langit ang maghari

Bahagyang pumanaw na ang uhaw
Sa mga bagay na nakakatunaw
Sa mga bagay na tuluyang umaagaw
Sa mga panahong tila naliligaw

Dumating na yata ang hangganan
At humarap na ng tuluyan
Sa laban na laging iniiwasan
Ng waring musmos na isipan

Ngunit magtutungo ng mag isa
Sa lugar na aking hinuhulma
Sa bawat hakbang hindi lumilinga
At sa harap ang tuon ng mga mata

Sana'y huli na nga
Sawa nang mag pa ika-ika
Pagod nang tumingala
At paulit-ulit na magsalita

hindi ko alam saan magsisimula
saan pupulutin ang mga naiwang piraso
ng pagkatao ko
naliligaw, nalilito,
parang lalagyang walang laman
lumulutang at walang patutunguhan
sasakyang walang destinasyon
ibong naiwan ng mga kasama nito
nasaan na nga ba ako?
ba't naliligaw pa rin sa mundong 'to?
kakahanap ko sa sarili ko,
bakit di ko pa rin matumbok kung nasaan ako