Kulang ang haba ng magdamag at lalim ng
Himbing upang lubos nating maunawaan ang
Imortal na sandaling ito. Dahil alam natin na
Wala tayong anumang panlaban sa lumbay
At pangungulila, nagkakasya na lamang tayo sa
Isang pangako at pag-ako ng damdamin.

Tahan na mahal ko...
Umasa kang saan mang lupalop tayo tangayin ng
Buhay at paghihintay, ng siklo at pagpapasya,
Ako'y mananatiling nakapako sa hiwaga ng iyong
Langit na pagsinta. Kapos man ang sandaling
Ito upang maging sandalan natin sa saglit
Na paglayo, alalahanin **** hindi lahat
Ay humahantong sa wakas dahil
Likas sa atin ang manalig sa pagsintang wagas.

Hindi na ako iibig sa isang bagay na mamamatay rin lang
Hindi ko na ibibigay ang oras sa mga 'yong mapanlinlang!
Tigilin mo na ang paglublob saakin sa mga panaginip ng magpakailanman
Hindi totoo ang pag-ibig sa mamamatay rin lang
At iiwan ang imortal kong pag-ibig na tiwangwang sa gilid ng daan
Wala nang malay na siya ay tinalikuran ng isang bagay namamamatay rin lang
At di kayang punan ang puso kong kulang kulang

Nais kong umibig sa kalayaan
Isang bagay na di ko mahahagkan ni mahahawakan
Gusto kitang ibigin, o kalayaang mailap
Sa buhay kong kay tagal di hinagap

Isisigaw ang ngalan mo sa mga nais umapi sa 'yo
At agawin ka man ng kahit kanino
Hayaan mo't nandito akong mamamatay para sayo
Dahil ikaw ng pinili kong ibigin
Sa sibat o bala handa kang sagipin
Ialay ang boses na para sayo lamang
At walang ibang magkakamkam

Ikaw lamang ang hindi mamamatay
Na maski pagkaraan ng daan taong namatay
Ay muli ring mabubuhay
Kung mawala ka man saakin o aking giliw
Di kailanman nila'y maitatago di ako bibitiw
Ang pagkulong sayo sa mga kadena o sa likod ng rehas
Ay kahangalan ng isang batang mapangahas
O matatawag ko siya, mahal, na isang ungas

Dahil nagsusumigaw ka kailan pa man
Hindi ka nila maaagaw o kalayaan

Sapat na ang nagdugong puso ko noon kay hustisyang binalatan ng buhay sa aking harapan
Ubos ang laman, ginahasa't binayaran
Ang nais ko lang naman ay 'wag siyang mamimili ng pagnanasaan
Lumapit ako sa kanya ngunit anong maiaalay ng aking karukhaan?
Di pa sapat ang aking kamalasan
Binaligtad aking katotohanan
Maging ang pagkapantay pantay
Na siya rin mismo ang pumatay

vacancies upon the shelf
emptied souls upon the
almond scent aged
old faded pages
sooth the soul
voices of old
imortal ink
born new
speak

pode um imortal
morrer de amor?
e viver
nas palavras intemporais?

mesclemos pois,
vida e morte
e na dualidade
tornemo-nos unos
por amor

My body refuses to die
So many time I've tried
The blood just refused to run dry
I've decided I'm imortal
At least to myself

The petals lay on the marble table top in the garden patio droplets of rain bejewel the petals
Moist as the mourner’s eye she now immortal is beyond my knowing it as if you write with a
Lead pencil of strains of gold the steerage of a great ship slipped beyond earth’s earth bound
Harbor the lights are dim these peeping tiny wonders contain the exactness of the richest soul
The voice was textured velvet it spoke and then lingered longest on the heart’s ear where it
Reverberated gently down the corridors of the soul in quietude she can still be heard it’s heart
Felt there is no agony just pleasantries assuage with tiny burst of light that vanquish the dark
You can feel the softness of her soft free flowing hair you stop in amazement and realize you
Don’t have a care there is nothing to compare it with love bows down it pulls earth and sky low
You feel yourself slowing to accept these bestowing gifts the tangle of nature so rare leaves you
Left staring this uncommon daring life proceeds beyond the vale the void immerses you in
Liquid joy the window rattles in the wind blown storm and you find comfort in this uncommon
Character you spill out the door and follow the wondering wind her essence imbibes your
Conscious and unconscious knowing you have found the spring of everlasting water it gently
Flows from Heaven above and she rides its crest intact in the total entirety of being and
Thought the wasteland dissolves as paradise further advances at each place it touches magical
Electric vibrant and alive all you have to do is walk to the table and with mortal fingers pick up
And tenderly handle the petals and the cage of death will open its dark closed door will
Immediately brighten with the soul immortal you will stand at the threshold of glory there you
Can commune with lost love

Why do we live ?
So that Death itself will fear us .