Narcissus?

sometimes I seek confirmation
in a complete vacuum

or before the eyes of others,
in their hearts,

yet very often, images  
of my own pictures

sometimes, at my cat’s touch
or, the touch of children

rather rarely in the work of others
humanity rejoices in every project

but more often in footprints
left by  my ancestors,

and the scars left by my own people
not appreciated  soon enough,
  
Narcissism?   not so negative, you see?    


©Maria Panoutsou

Narcissus,

sometimes I seek confirmation
in a complete vacuum

or before the eyes of others,

in their hearts,
yet very often images  

of my own pictures

sometimes at my cat’s touch
or, the touch of children

rather rarely in the work of others

humanity rejoices in every project
but more often in footprints

left by people my ancestors,

and the scars left by my own people
not appreciated  soon enough before their absence

Narcissism?   not so negative, you see?    



maria panoutsou

No poetry plz

Χωρίς ποιητική διάθεση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος
δαφνοστολισμένος
δρόμος να περπατήσεις πάνω του
ξεστομίζοντας λόγια απλά και σταράτα
σε μια γλώσσα λουσμένη με τα υγρά της καρδιάς.

Τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά
μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο
και μετά σκέφτομαι ότι και αυτός έχει όρια και διάρκεια
και ησυχάζω.

Να αναμετρηθώ με ό, τι με περιμένει
να φανώ αντάξια της τιμής
που θα μου κάνουν χαρές και οδύνες

Παίζοντας την δυνατή
προσδοκώ να δυναμώσω
κάθε ίνα της ύπαρξης μου.




Χωρίς ποιητική διάθεση
Μαρία Πανούτσου 1/12 /2018

το παιδάκι ο Τρ...  
το παιδάκι ο Μα...  
το παιδάκι ο Μη....  
το παιδάκι ο...  

το παιδάκι ο  ....
παίζουν με   τις τύχες εκατομυρίων ανθρώπων
και για γλυφιτζούρι τους έχουν δώσει την TV και το INERNET

ο απανταχού / νεκρός
δεν έχω λόγια πια / να πω/
να τραγουδήσω
ένα πουλάκι μόν έμεινε/ κι αυτό/
βουβό/
πάνω και κάτω/ σε κλαδί σαθρό/
σταχτή/ ξερό /
αυτός ο κόσμος ο καλός/ ο νέος/
ο απανταχού / νεκρός/
©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Well done, well done/ with this hand of marble
White roses, open doors, rise the sun and fall
Flit and float, under the river’s  flow/ shadows
thrilled/
Arrow in my hand/  as a tool for lovers/ beyond
the Dawn/
Keep the chief/ inside your deep velvet pocket/
Full of almonds/ to feed  the thirstiest of  dry soul/
Let the civilians/ to arrange the war and burn
the dead/
Well done my Lord/  well done/  those yours/
lie  on the edge of  seas/
What left is a narrow place for dwarfs/ to plug
the pledges/
Othello handkerchief/  under  my  pillow / to  remember
before dark/

©MARIA PANOUTSOU

o πατέρας



Πρώτο μέρος



Πως, κατέβηκα απ’ τον ουρανό,



κάποιο χάραμα,



στην μήτρα της μάνας μου,



σαν ένας άγγελος με ξέπλεκα μαλλιά,



στο στήθος δυο χούφτες χρυσάφι,



σαν έτοιμη από καιρό



μ’ ολάνοιχτες τις κόρες των ματιών,



μοιάζει αληθινό







Δευτερο μέρος







Έτσι πρωτόδα τον πατέρα



καθώς κρατούσε εν’ αστέρι στα χέρια  του



και πάλευε μ’ αυτό,



και όλο ρωτούσα  άπληστα



τότε, ξεδίπλωσε  πετσέτα ολόλευκη,



την άπλωσε σε χάρτινο τραπέζι,



με κοίταξε θλιμμένα και έφυγε,



με υποσχέσεις για μικρές χαρές











Μέρος Τρίτο







Χρόνια μετά,  ζητούσα την μορφή του



στα όνειρα μου, πάντα μουσκεμένα



πως τάχα είχε φύγει και έμενε σε σπίτι άλλο



«τι βάσανο η αγάπη   μακρινή μητέρα»



όλους τους φόβους  σου φορτώθηκα



μαζί με σπλήνα, δάκρυ και αίμα



Μυστήριο  ήσουν αφού  κανείς δεν ήξερε



πότε ερχόσουν και πότε έφευγες



και πάλι ρωτούσα με αγωνία και έψαχνα



μόνο σιωπές και λίγα λόγια σκορπισμένα στον χρόνο



δώρα, που άνοιγαν πιο πολύ  ανησυχία και αποχωρισμό











Μέρος  Τέταρτο







Σε μουσικές εξαίσιες με μεγάλωσες



Κι αργότερα, επιστροφή στις παρτιτούρες  σου



κοιτούσα  αχόρταγα, γραφή,



π ‘μοιαζε πιο πολύ  με νότες παρά με γράμματα,



αχνές σημειώσεις και ημερομηνίες



καθώς τα χρόνια περνούσαν έβλεπα τις ρυτίδες



στο πίσω μέρος του λαιμού σου και μ’ έπνιγε η στοργή



ακούμπησα τις λιγοστές φορές τα χέρια μου



στις πλάτες σου που όλο αδυνάτιζαν



και  υπολόγιζα τον χρόνο



με τα’ άσπρισμα των μαλλιών του



όλα αυτά σε ηθελημένη σύγχυση



εφιάλτες και πραγματικότητα έσμιγαν σε ήχους







Μέρος Πέμπτο







Με μάθαινες την ιστορία της μουσικής,



τις  λίγες ώρες που σε έζησα,



με ονόμαζες Σοπέν..



δεν ξέρω  ακόμη  το γιατί,



(ίσως και να  έχω καταλάβει)



και χαμογελούσες,



Έφυγες μιαν άνοιξη και το’λεγες,



«για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει»



μεγάλωσα απότομα με το φευγιό σου



και δεν το ήθελα,



παιδί γυναίκα ποτέ  ξανά,



κανείς δεν πίστευε τον άπιαστο  πόνο μου



και σκάρωσα ταξίδι  μακρινό σε άλλο τόπο



και εκεί  ξεχειμώνιασα την πίκρα μου λίγο καιρό...







Ο Πατέρας   β΄ εκδοχή











Συνεχίζεται- σε εξέλιξη







Copyright © Μαρία  Σκουλαρίκου – Πανούτσου .



All Rights Reserverd



Αθήνα 2016



Σημείωση της ποιήτριας



Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τον μύθο του πατέρα. Ο πατέρας δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι μας παρά μόνο στα  επαγγελματικά του ταξίδια που  με αυτά, γύρισε τον κόσμο τρεις φορές και έμαθε στην μητέρα μου και μένα την υπομονή και την αναμονή. Φαίνεται ότι στα όνειρα μου αυτή η απουσία, πήρε μεγάλες διαστάσεις στην παιδική και εφηβική ηλικία










Πρώτο μέρος



Πως, κατέβηκα απ’ τον ουρανό,



κάποιο χάραμα,



στην μήτρα της μάνας μου,



σαν ένας άγγελος με ξέπλεκα μαλλιά,



στο στήθος δυο χούφτες χρυσάφι,



σαν έτοιμη από καιρό



μ’ ολάνοιχτες τις κόρες των ματιών,



μοιάζει αληθινό







Δευτερο μέρος







Έτσι πρωτόδα τον πατέρα



καθώς κρατούσε εν’ αστέρι στα χέρια  του



και πάλευε μ’ αυτό,



και όλο ρωτούσα  άπληστα



τότε, ξεδίπλωσε  πετσέτα ολόλευκη,



την άπλωσε σε χάρτινο τραπέζι,



με κοίταξε θλιμμένα και έφυγε,



με υποσχέσεις για μικρές χαρές











Μέρος Τρίτο







Χρόνια μετά,  ζητούσα την μορφή του



στα όνειρα μου, πάντα μουσκεμένα



πως τάχα είχε φύγει και έμενε σε σπίτι άλλο



«τι βάσανο η αγάπη   μακρινή μητέρα»



όλους τους φόβους  σου φορτώθηκα



μαζί με σπλήνα, δάκρυ και αίμα



Μυστήριο  ήσουν αφού  κανείς δεν ήξερε



πότε ερχόσουν και πότε έφευγες



και πάλι ρωτούσα με αγωνία και έψαχνα



μόνο σιωπές και λίγα λόγια σκορπισμένα στον χρόνο



δώρα, που άνοιγαν πιο πολύ  ανησυχία και αποχωρισμό











Μέρος  Τέταρτο







Σε μουσικές εξαίσιες με μεγάλωσες



Κι αργότερα, επιστροφή στις παρτιτούρες  σου



κοιτούσα  αχόρταγα, γραφή,



π ‘μοιαζε πιο πολύ  με νότες παρά με γράμματα,



αχνές σημειώσεις και ημερομηνίες



καθώς τα χρόνια περνούσαν έβλεπα τις ρυτίδες



στο πίσω μέρος του λαιμού σου και μ’ έπνιγε η στοργή



ακούμπησα τις λιγοστές φορές τα χέρια μου



στις πλάτες σου που όλο αδυνάτιζαν



και  υπολόγιζα τον χρόνο



με τα’ άσπρισμα των μαλλιών του



όλα αυτά σε ηθελημένη σύγχυση



εφιάλτες και πραγματικότητα έσμιγαν σε ήχους







Μέρος Πέμπτο







Με μάθαινες την ιστορία της μουσικής,



τις  λίγες ώρες που σε έζησα,



με ονόμαζες Σοπέν..



δεν ξέρω  ακόμη  το γιατί,



(ίσως και να  έχω καταλάβει)



και χαμογελούσες,



Έφυγες μιαν άνοιξη και το’λεγες,



«για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει»



μεγάλωσα απότομα με το φευγιό σου



και δεν το ήθελα,



παιδί γυναίκα ποτέ  ξανά,



κανείς δεν πίστευε τον άπιαστο  πόνο μου



και σκάρωσα ταξίδι  μακρινό σε άλλο τόπο



και εκεί  ξεχειμώνιασα την πίκρα μου λίγο καιρό...







Ο Πατέρας   β΄ εκδοχή











Συνεχίζεται- σε εξέλιξη







Copyright © Μαρία  Σκουλαρίκου – Πανούτσου .



All Rights Reserverd



Αθήνα 2016



Σημείωση της ποιήτριας



Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τον μύθο του πατέρα. Ο πατέρας δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι μας παρά μόνο στα  επαγγελματικά του ταξίδια που  με αυτά, γύρισε τον κόσμο τρεις φορές και έμαθε στην μητέρα μου και μένα την υπομονή και την αναμονή. Φαίνεται ότι στα όνειρα μου αυτή η απουσία, πήρε μεγάλες διαστάσεις στην παιδική και εφηβική ηλικία

pas un mot

nuages au ciel
l' autumn va venir bientôt
moi seule, avec des autres
moi avec des autes, seule
j' attends le vent dehors
comme la seule et la meilleure
moi silence pas un mot
on a oublié de parler
J'ai oublié de parler

©maria panoutsou    2016

If I knew how to stand
how to walk
and if the sky break in two
just for me
over my head
and all the hidden presents  
waters that mingle, in river and sea
how beautiful they look faded
lamps and stars,
then
I would have bathed, in body and hair
and that it defines me,
small bitter and tender
and face the fire,
with words
to quench her.

Maria Panoutsou

PORTRAIT



The black dress lying on the wooden floor.
Sweaty hands, earlobes frosted over.
You are incapable of mastering her unruly *******.
I see men’s eyeballs
adjacent to the outer world.
I look at the lips smeared with spittle,
the steaming nostrils, the bitten nails.
The bloated bodies have tightened the wedding rings.
The soles stretch heavily. All movements slow-footed.
Dead calm.

last night
I saw  my mother in my dreams
she was travelling with me/
in a train
and she shown me something
outside the window
as I  was trying to understand
and I  moved my head,
a movement saying yes, yes, yes
but  I was wondering /
what my mother said to me /
following her finger
outside the window
as the  brise air /
caress her  foggy face  

μου έδειχνε
τον περασμένο χρόνο

βήματα αβέβαια,
μπουσούλισμα,
τρεμουλιαστά τρεξίματα
ματιές με χρόνο άπειρο
αναζήτηση αγκαλιάς
ζεστασιά αιώνια
στόμα που ανοίγει αχόρταγο για ήχους
καρδιά που σφυροκοπά
και βγαίνει ώρες ώρες από τα στηθάκια
γυρίζει το κεφάλι  και κοιτά
ακούει  τον χτύπο/σχεδόν τον βλέπει
μόνο το αίμα δεν φαίνεται/
ζαλίζεται γελά και κλαίει/
μαγεύεται και αφήνεται
σε κούνια αγκαλιά/ σε χέρια  στιβαρά/
εκρήγνυται από  αγάπη και  
λέει μαααμαααα  


Μαρία Panoutsou

Τα ριζίτικα τραγούδια νοστάλγησα

κρυμμένα σε κάτι φθαρμένες φωτογραφίες



ένας ήλιος και το περίγραμμα του νησιού

να ορίζει την θάλασσα



ένα ρολόι με πνιχτό ήχο με ξυπνά

κατηφορίζω τον ορίζοντα



τύμπανα ακούγονται

τα αυτιά μου αυτοσχεδιάζουν μόνα τους



ποια πόλη να διαλέξω

ποια παραλία

ποιο βουνό





τίποτα δεν ξεχωρίζω

παρά μόνο

το πλάγιο βλέμμα των πουλιών



Κρήτη γλυκό κρασί και γης λαλούσα

από ψηλά ένας αητός πετά



δείχνει την χαρά του για τον τον τόπο ( )





σχηματισμούς χαρίζει σ’ ένα μοναδικό θεατή

κοιτάζω και θαυμάζω τις φτερούγες του



έλα αητέ μου και πάρε με

χωράω στην φωλιά σου



τριγύρισε με στα λημέρια σου

και τέλος άφησε με να πέσω από ψηλά





ευλογημένα νερά, κρατήστε με( ).

Ο δρόμος με τα χαμηλά σπίτια

Και όσοι  ζουν μέσα στα εγκόσμια
ας  ζουν σαν να μην ασχολούνται με αυτά
Προς Κορίνθιους

Στην  ζεστή  άσφαλτο περπατώντας  
έγερνε  δειλά το κεφάλι
και  έβλεπε τα δένδρα
να ριζώνουν στον  ουρανό
Δεν έφτασε ποτέ  στο σπίτι που γεννήθηκε
δεν ήξερε καν τον δρόμο
έτσι ησύχασε και αφοσιώθηκε
στο δρόμο  της καθημερινή  βόλτας
Αναμονή  για τις αμυγδαλιές
τον μήνα τον σωστό  
κι’ ήταν το κρύο απαλό  
χάδι που προμήνυε γιορτές
Έμοιαζε με χαρά κοινωνική
μα έκρυβε μια άλλη χαρά
σαν ένα  όστρακο  που κλείνει στιβαρά
μια λαίμαργη  αχιβάδα
Εκείνο το άγνωστο μέρος
γεμάτο με  θάμνους  έκρυβε  ένα κάτι
που την φόβιζε και την σαγήνευε
χωρίς όμως να ξέρει το γιατί
απουσία  χρόνου της θύμιζαν τα σπίτια
και μια ασιτία   κρυμμένη πίσω από  τα παράθυρα
έβλεπε το στοιχείο που καθόριζε  τον δρόμο
ο ουρανός που πλέρια  έφεγγε
την καρδιά  μακριά να κρατήσω
από ό τι με θέλγει
και  με βήμα αργό να  ψελλίσω    
«αυτός  ο δρόμος  με καλεί  και πάλι»

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος 2018

κρατηθείτε μακριά από μένα

όλο το σύμπαν με ρουφάει αχόρταγα  

και εσείς κοιτάτε  το τραπέζι  

γεμάτο με χαρτιά και με λυπάστε

καθώς σκύβετε να μαζέψετε

ό τι έχει απομείνει στο πάτωμα

Far from me

keep your selves away from me

avoid me

my existence is rumbled to the universe

and you looked sorrowfully at the table full of papers

and sadly you bend slowly to pick up what has been remains








© Maria Panoutsou




(Transaltd by me from Greek Language)

η φύση της φύσης,

και η φύση του μυαλού μου,

ό τι υπάρχει και ό τι επιθυμούμε,

κι αυτό που αγγίζω, το βαπτίζω όνειρο,

και αν μου συμβεί το όνειρο,

το ονομάζω παρελθόν,

έτσι δεν βρίσκομαι πουθενά,

και κάθε μου βήμα, είναι ένα σάλτο,

από βράχο σε βράχο,

από πετρούλα σε πετρούλα

και από εκεί, πάλι σε μια λίμνη απ' όνειρα






Μαρία Πανούτσου

Ποιήματα του χρόνου

REFUSAL


Throw the weak days away
for them to fight with vultures and win,
for all to be done quickly and brightly
like the most brilliant stars,
like the white nights,
when loves die and in the morning lovers split
with a pain between the eyes, between the ribs.
You and I shall fight together with pleasures and appeals,
transient and futile changes.
The love I forsook to be with you first and alone,
doesn’t wait for the moon to rise
and retaliate for my deed.
I must be going now, before you realize that
I don’t really exist,
that I’m only light
casting its cells for the last time
on a human face.

Βy Maria Panoutsou  Translated from the Greek language 
 by Yannis Goumas

Η  ΆΧΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ  ΜΟΥ
Η ΠΑΙΔΙΚΉ ΗΛΙΚΊΑ  ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ
ΤΟ ΓΕΙΑ  ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΈΜΕ




Maria Panoutsou

{......} once and for ever
Shelton Street
with the mysterious light
during the dawn hour/
still dark /
but not dark completely/{,,,,{
Shelton street


By Maria Panoutsou.

Sidelong slop glance

with stealthy glance/picked the petals
of this flower/ nothingness to attract
and retained the green leaves / hyacinth
and orchids in a glass jar / light
to penetrate the random look/ humidity /
a micron  air   blow/ molding/ or there /  
with the world that I loved/ companionship/
beauty is not hidden / neither ask /neither die

©Maria Panoutsou

Letra: Maria Panoutsou
Traducción del Griego: Antonio Chincoa



Siéntate,
coge una silla
y siéntate.
el sol está lejos aún
cuando llegue la hora
lo veremos
traerá luz y calor
lejos está todavía el sol
y hace frío
y hace frío
es,
cuando venga la hora
lo sentirás
lo sentiremos juntos
y te irás
siéntate,
coge una silla
y siéntate

Siéntate,
Letra: Maria Panoutsou
Traducción del Griego: Antonio Chincoa






Siéntate,
coge una silla
y siéntate.
el sol está lejos aún
cuando llegue la hora
lo veremos
traerá luz y calor
lejos está todavía el sol
y hace frío
y hace frío
es,
cuando venga la hora
lo sentirás
lo sentiremos juntos
y te irás
siéntate,
coge una silla
y siéntate

SISYPHUS

Man discovered his image on the lakes and was amazed.
At night, when the others had gone,
he ran in secret to see this face again
on moonlit waters, shivering all over.
I, too, a child of Sisyphus, search for my image in those
shining eyes hurrying by.    
As they keep their eyelids shut, dry without the flow of tears
that bring messages of hope, I pour out short words, since
the lakes now seem far away, while the rivers and seas
no longer reflect my mien and colour.

slowly
reflections
only a bird  on a corspe
flies around
never say  the meaning
the word  end is the most strong
relations  imitation
in a plain  to  a land of  nothingness
only  children matters
oh mio  child
absence  is a star of loveness



Maria  Panoutsou
31/05/21

Και κάτι ακόμη

στα χείλη μου σταμάτησε

κρεμάστηκε σαν ώριμο τσαμπί

και λέξη πια δεν ειναι







αέρας φυσά

το μαντήλι έπεσε

μαζεύω πικραλίδες

η άνοιξη έφτασε







άνοιξε το κουτί

κλεισμένη πεταλούδα

στα χρώματα της γης

φτερούγισμα το δείλι







το τραίνο με είχε κοιμίσει

το κεφάλι στο πλάι γερμένο

τα μάτια κλειστά

το μυαλό έπλαθε





η άπνοια από την αμάθεια

η γλαφυρότητα από τον σκοπό

η τελειότης από την αγάπη

το μειδίαμα ένα διάλειμμα αιώνιο

a man to a woman  

"No one can **** you, if you do not want to (die), (unless you are in a war zone) or you are a victim of a mad killer, unless a child unwilling to come out of your womb, or your lover burns your home while you are sleeping deeply, or you live in a slum full of diseased mice and prostitutes. This is the story of my life, waiting a death to come."

Maria Panoutsou

Second version


Speaking

No one  can **** you, if you  do not want to /  except a  present war or a mad  killer/ except a child unwilling to come out of your womb/or a fire  that your lover burns  when you deeply sleep/ or to live in a   cheap  neighborhood with  mices and  prostitutes all around/ think  this is the  story of my  life/ waiting a death to come


a man to a woman  

Maria Panoutosu

Η Άνοιξη η πιο σημαντική εποχή του χρόνου για μένα.

Εδώ η ψυχή παίρνει μορφή
κατρακυλά στους κάμπους/
στα βουνά/
στις λαγκαδιές/
στην ακροποταμιά/
λούζεται με το άγιο ιμάτιο
και αναπολεί /
τις ασώματες στιγμές/

ας είναι ατόπημα κάθε σκέψη/
πράξη/
που δεν σε περιέχει θεάνθρωπε/

οι πέτρες/
κι' αυτοί που τις μαζεύουν /
και μαζί τους και εγώ/
και τα παιδιά/  
και οι γέροι /
σκύβουμε γιατί έτσι πρέπει/
δονηπαθούντες/

για μια στιγμή/
ένα ποτάμι από χαμόγελα/
που ξεκινά από τις πέτρες/
που μοιάζουν ασάλευτες
και που δεν είναι/
σκορπιούνται τότε/ στο σώμα  

Μαρία Πανούτσου

I’ll tear up the paper and go back in history.
When I still hadn’t met you, in Columbus’ time.
For your sake I combed my hair, did the washing,
dried hankies and watered the hyacinth.
On the door hangs the cloth of expiation.
It’ll become dusty with time, and the junk dealer will charge for it as much as for a quick cup of coffee.
Maria  Panoutsou

FROM GREEK LANGUAGED  TRANSALTED BY  Yannis Goumas

δεν αναγνωρίζω τον θάνατο

δεν έχει αυτοκίνητα, σπίτια, τραπέζια

κουζίνες,  φαγητό, κρασί, ύπνο
  
δεν έχει ανατολή και δύση

φεγγάρια και άνεμο

βιβλία, χαρτί και μολύβι

τραγούδια και βλέμματα


ένα μυστήριο μια παράλογη  απουσία

δεν τον διαβάζω δεν τον ακούω δεν τον βλέπω

μια  τελετή που  δεν με αφορά  


κάποιος άνθρωπος παίζει ένα ρόλο δυσάρεστο


συγκινητική  βαριά και γλυκόπικρη γεύση
η εικόνα που βλέπω

θέλω να  
να τρέξω
να κυλιστώ
να ηχήσω  


μου είναι άγνωστος  ο θάνατος
ίσως  τελικά να μοιάζει ο θάνατος
με τράπουλα


©Μαρία Πανούτσου

no words anymore / to say /
or a song to sing
/a birdie / and this / mute /
beating the beak on the glass
in my window /
up and down / in flimsy twig /
ash / and  dry /
this world /the perfect world /
the good one / the new one
/the everywhere / dead /

©Maria Panoutsou

Dedicated  to a shadow  





I am Dorian Gray, nothing can stop me
Until, one day,
I found    a  love (my  love) inside a box of chocolate
«Open the box» the box shouts to me.
I thought I was clever enough
and I laugh at it.
So the box opens itself and
from inside, a prince appears.
and I blush with shyness
and makes the tea for me.

«What can I do for you Dear prince»
I said.  
He replies with a joyful glance to me.  
And then he touches my breast,
and I become red of shy.
I loved him at once.
And take his  hands.
We were happy but one night,
my love finds me dead under our common  bed.
And he took me out near the sea,
where he gave me  a one and two and three, times  
the kiss of life, and a cup of tea

I am Dorian Gray and no one will stop me
Only my love, who knows to kiss
and make the tea for me.

©Maria Panoutsou

you are the swan
that I was jealous off,

during a  greenish  morning
at  the  national garden,
so I photographed you

neck, face and anguished eyes
full of grace movement,

body defeathering by me
with the momentum of a lifetime

can t  forget, can t ask,
a brief contriteness

©Maria Panoutsou
March 2017

The telegraph  
Days of life  ….Number  unknown  ……Till the end  of cosmos

Hamlet:
Let us go in together,
And still your fingers on your lips, I pray.
The time is out of joint—O cursèd spite,
That ever I was born to set it right!
Nay, come, let's go together
Shakespeare

Δεν θέριεψε ο ήλιος /Πρώτη μέρα
Δεν σύρθηκε το βλέμμα μια αυγή
Στο πρέπον και μη /να δώσει θέλει πέρας
Σε τόπο / χρόνο/ οι άνθρωποι μαζί/  
Σε στέκια  μιας  κοπής/ Δεύτερη μέρα
Ατάραχη ζωή χωρίς  ήχο και πνοή /
Και πριν και τώρα/ πάντα σέρνεται  /
κάτι  πικρό/ Ροκ  πέρασμα/ άτεγκτο σκληρό/
Γερνούμε εμείς οι νέοι/  μ’ ένα  φάκελο  κρυφό/
Δεν είναι μέσα και έξω νικηφόρος ο ψαλμός/
Τρίτη μέρα/ Τοπίο θολό/ κι ‘αγαπημένο /
Μια   γυναίκα  μόνη /  Θρέφει μωρό και  θάνατο μαζί/
Πνίγεται ο άνδρας  /σε μια μικρή λίμνη από κλάμα/
Tέταρτη μέρα/σκυλιά παρέα με βατράχια /
ξεβράζονται σε πεζοδρόμια/ περιπατητές  μαζί τους  εκλιπαρούν/  
ένα ποτάμι από φως  /Πέμπτη μέρα/
Μήνυμα πάνω κι από τον χτύπο της καρδιάς  /
Αστραφτερή στιγμή / με μια  μπουκιά/ στο στόμα   /  
  Πιότερο και από την ίδια την ζωή/  εσύ
Μέρα     …..   δεν θυμάμαι πια  αριθμό /
Ξεχασμένη  από καιρό /ξαναγυρνώ πάλι σε σένα
‘Οπως ο διψασμένος στην δροσερή πηγή/
Βελούδινη κάθε επαφή/  στο στόμα και στα χέρια /
Αφή και πάλι  αφή /μοναδική /που ξεγελά θάνατο και ζωή    



©Μαρία Πανούτσου -  Ανέκδοτο ποίημα  
Στα Ελληνικά και Αγγλικά από  την ίδια

The telegraph to a friend Days of life ….Number unknown ……Till the end of cosmos



©MARIA PANOUTSOU    Unpublished  Poem


The telegraph  to a friend
Days of life  ….Number  unknown  ……Till the end  of cosmos


The sun raised not too high / Day first  
For ever dragged/ her look a dawn
In fitting and non / wants an end to end
My land and  / my time / people  together with  /
Favorite hunts/ just for once/ Second  day
Miserable life without breath and blow /
But before and now / creeps something bitter /
Hard rock pass / heavy and rigorous /
 As we get older/  we the  youth / me folder hidden /
Under  the dress  gesticulate a pray/
It is in and out  Victorious psalm / Third day
Landscape cloudy / but beloved / and  women alone /
Nourish  baby and death timed    / and a man drown   lake/
With eyes  crying / Fourth day /
Dogs  and frogs/ and lonely pedestrians  / out of the pavement / Wishing a   floppy  river /with bright sun/
Day Fifth / and you letter is in my heart/ over my mouth
Over my own life  /stay with out  changes/  Day ……
…….   forgotten   numbers  and  chapters  /

Ti  είναι η ποίηση;
Παρά ένα άδειο  τετράδιο
Που  γεμίζει  σταγόνα  σταγόνα
Mε λέξεις από ένα αλφάβητο
Aγαπημένο
Μοιάζει με   μια βόλτα
Sτην άκρη της θάλασσας


morning thoughts
maria panoutsou

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 1966
  
Αγαπητέ Andre


Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι/η μυρωδιά της μασχάλης σου/

θαμπορούσε να  με ζήσει και μόνο..



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά /που αντικρίζω  στα σκέλια σου/ τα μάτια μου να’βλεπαν και μόνο/



Αναρωτιέμαι  τι είναι αυτό που κατέχεις/ και  που εμένα μου λείπει /



Αναρωτιέμαι /αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη / μπορούν να κρατήσουν  ορθό / ένα σώμα/



Αναρωτιέμαι/ αν η τροφή σου είμαι εγώ  /και μπορώ   την πόρτα της καρδιάς  σου  /ανοιχτή να κρατώ/

τι θα μου’λεγες τις νύχτες του χειμώνα /





Αναρωτιέμαι γιατί σε κάθε σου λέξη /βρίσκω ένα   πούπουλο  σε χρώμαωχρό/

να γαργαλάει το  δέρμα μου  /έτοιμο  κι’ αυτό/ να σου δοθεί/

Αναρωτιέμαι/

γιατί  / αφού  σ’ αγγίζω/ μια βελόνα είσαι θανάτου/





Πράξεις

Θα μπορούσα να γευτώ  την σάρκα σου στα δόντια μου/ και το αίμα σου να ρέει  πάνω στο σώμα  μου/ δροσιά αιώνια /θα μπορούσα/



Τo ακούμπημα στο στήθος μου/  επάνω στην κοιλιά /ανάμεσα στα πόδια μου/ να  σε  κρατά  σφικτά/



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο με μελάνι / έβαλα  λίγο από τα υγρά σου / χθες/καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα  /   και με τον χρόνο/ κεχριμπάρι θα γίνει/ κόσμημα/ένα προσκύνημα/ στο λαιμό/ στο στέρνο  μου /σημάδι βαθύ/

Άφησε τον χρόνο να περάσει επάνω μας αγαπημένε μου /ν’ αφήσει μια γραμμή /ατέλειωτου πόθου/  να σε κρατά  από’τα  χέρια και από τα’ πόδια/ να σε κρατά απ’ τα σπλάχνα/ απ’ το μήλο του Αδάμ  /να σε κρατώ / και να μη μου φτάνει/



Προς τα πού  είναι η ανατολή και η δύση  πες μου /να στείλω  μηνύματα και ξόρκια / ν’ αφανίσω ότι αγάπησα/



Επίλογος



Je  suisune femme  amoureuse

une femme/ totalementheureuse/

ettotalementtsiste

Viens: de:

PRENDRE

ENTRE

COMPRENDRE

RE- JOINDRE

DEFENDRE

VENDRE

ATTENDRE,

PRETENDER



Andre
Ο ΈΡΩΤΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΔΆΝΕΙΟ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ

Μαρία Πανούτσου




Σε κέρδισε η αγάπη μου
Όπως κερδίζει ο ήλιος τον αέρα.
Τις ιστορίες που γέννησες
Για προσωπική ευχαρίστηση,
Δεν έφτασαν το μεγαλείο μιας δόξας
Όμως εγώ δεν πόθησα την δόξα,
Πιότερο από τον άνεμο και το φεγγάρι,

Αλλά το μέτωπο σου
Που πρώτο χρωματίζεται  
Και από τα χείλια σου
Που πρώτα αυτά γεύονται
Την νοσταλγία μου

Ναι είναι αλήθεια σε πόθησα πιότερο
Και από την νοσταλγία
Πιότερο από την ίδια σου την σκέψη
Που σαλεύει να με τοποθετήσει
Στα ουράνια ή σε πηγάδι
Με κομμάτια απ’ το κορμί σου

Έτσι έφτασα σε σένα
Από την οδό της άρνησης
Να μπω ή να μη μπω
Να σε αγαπήσω ή όχι
Να σε ζητήσω ή όχι
Να σε παγιδεύσω η όχι
Να ζήσω ή όχι

Η πραγματικότητα η δική σου
Με βρίσκει ανέτοιμη για σένα
Δεν ξέρω από πού να φυλαχτώ
Πια στάση να κρατήσω
Πιο φόρεμα να βάλω
Πώς να σου χαμογελάσω
Πώς να πλαγιάσω πλάι σου
.
Ναι, με βρήκες ανέτοιμη
Γι’ αγάπη ερωτική
Και ξάφνου έγινε το θαύμα
Να σε λατρέψω θέλω
Όπως ο γύπας , το αθώο αρνί
Όπως λιοντάρι, το ψοφίμι
Κι αυτό ασάλευτο στο ξερό χορτάρι
Όπως γυναίκα εγκυμονούσα
Τον λατρευτό της άνδρα

Ας σμίξουμε σαν δυο αστέρια
Που κατεβαίνουν με ορμή στην γη
Σαν δυο πουλιά τραυματισμένα
Από το ίδιο βόλι
ας σμίξουμε μια βραδιά
Σ ένα τοπίο λιτό και καθαρό
Όπως δυο κύτταρα
Όπου ‘ο λόγος’ τα ονομάζει ζωή

Αφιερώνεται στον W.B Y

Fishing something alluring  for me                        
Something that oozes pleasure
Penurious of ornaments/ lets say
Dewdrop’ expiration/without echo
An aperture escape / anything/
A  friendship afternoon/with rime
Some silence/ with glances fleeting /
Maybe/ a table /with white lid

Maria Panoutsou

[ ....you came like a saint and you went like a thief or you went like a saint and you came like a thief...]

©Maria Panoutsou

α  ρυθμός





xαρά χορεύω πλουμιστή

και η ψυχή θυμάται



μετρώ δυό χέρια

και άφημα παιδιού



το δείλι μαγεμένο

από τον χρόνο



αναφυλάσσει

ό, τι καρφώθηκε πάνω του



κι οι μνήμες……



εκπλήσσουν

με τόση τρυφεράδα









β  ανασκαλεύω





γιατί;

το στόμα,

το χέρι,

το είδα που στάθηκε,

η απόσταση προστατεύει

από μια αποτυχία







γ ψιτ





αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/

κάθε μου άγγιγμα /

είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/

ένα χάδι στο μάγουλο /

και ένα φιλί στον αέρα  που φυσά

αγάπες που δεν εκφράστηκαν/

είναι το μέλλον του κόσμου/







   δ γνωμικό



πριν της αυγής το τέλος /

ένα χέρι ζεστό απλώνεται /

στο δροσερό σου το κορμί/



τότε/



μια αγκαλιά ορθώνεται/



να προστατεύσει τον πηλό







ε ακολουθία







ΠΕΡΠΑΤΏ σε γνώριμα δρομάκια

γνωριμία θεέ μου ….

Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σόλωνος,

πόσο καιρό ακόμη θα γυροφέρνω αυτούς τους δρόμους ….

δρόμους με όνομα !

κάποια στιγμή … απρόσκλητη στιγμή

δεν θα είμαι εδώ

να  περπατώ

και θα με ψάχνουν.. οι δρόμοι με όνομα !

θα με θυμούνται

όταν κάποιες φράσεις μου θα έχουν τυπωθεί

καλά στο πέρασμα τους ..

στα κράσπεδα

να είμαι ανάμεσα τους πόσο ακόμη …

χωρίς ερώτηση ρωτώ

αυτό το εφήμερο και η ζωή μονάχη







ζ  κρι





η μαυρόασπρη φωτογραφία  

ξεθωριασμένη στο συρτάρι



δεν υπάρχει πια δωμάτιο

παρά ένα φιλμ απεικονίζει το όλον



στο δρόμο παρατηρώ το πεζοδρόμιο

/// τα πόδια των περαστικών



ο ήχος -κλείνω τα μάτια- ακοή

με ξάφνιασε μια λέξη

ξανάνοιξα τα μάτια να δω την μορφή



ησύχασα-

τίποτα το υπέροχο δεν συμβαίνει

ευτυχώς

Turn round/ It is me/ there/ in the dark/
You see those shadows? like small  angle flying?
Next to the chair, by the stove/

On the first stair,/ at the slightly open door
As you go to shut the dooΡ/ shrinks back/
remains open

Yes/ I let you go/ dreaming a freedom/
what kind freedom ?  

The world is full of bodies,/ mine/
was the enslavement of your soul/

You said/And you ?
With this face/ only pressed to a woman’s breast
Can I forget/

Τhe yearning that sews my womb/
It was raining that summer/ I recall/I am  aged
You were the age of fifteen and me the age of  ages/

MARIA PANOUTSOU    SALUADER

Μαρία Πανούτσου


Μια  τόση μικρή αλήθεια/
που όμως αρκετή /
για να σημαδεύσει την νέα εποχή/



1 συν 1


Το ένα και μοναδικό/ξεπροβάλλει σ’ ένα άνοιγμα
το λέμε παράθυρο/για πιο εύκολα/ το λέμε ουρανό/

Υπάρχει γύρω μας / ένα πέπλο  στοργής  για το άγνωστο
χωρίς όνομα/ χωρίς θεό/περπατάει στα τέσσερα/

ψελλίζει λόγια μισά/ με το χρώμα της άβυσσος/
βυζαίνει από στήθος γυναίκας/που έζησε/κάποτε
                                

    
Μου λείπουν οι λέξεις



Βαδίζω ανάμεσα σε δολοφόνους/
κι ο κόσμος σπρώχνει κάθε όμορφο /
στην λίμνη της Δυσδαιμόνας/
κοιτώ στο βάθος της λίμνης/
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι  
και τα φως /που αναδυόταν από εκεί /
φώτιζε όλον το κόσμο  τον γνωστό/
και τότε ένας άγγελος με κρότο βροντερό/
ξεχύθηκε/ σαν ένα πελώριο κήτος της λίμνης /
και  αυτό το τέρας/ κατέβασε τον ουρανό για χάρη μου/
μέχρι το σημείο να γευτώ  το θείο τραγί του Σκαρίμπα/
και εκεί πόθος κι’ εφιάλτης/ με πήρε στα δυο του  χέρια/
ώσπου  η σκηνή αυτή  έγινε πραγματικότης/
κι’ όμως δεν πίστευα ότι έβλεπα
και έτσι με έραψε επάνω του/ το κήτος/
και  ενωμένοι / περπατούσαμε παράξενοι
και  φωτεινοί/
όμως μου λείπουν οι λέξεις  / μου λείπουν οι λέξεις/
γιατί το κήτος δεν μιλούσε/
αλλά βρυχάτο/σαν ένα πληγωμένο  λιοντάρι/
νομίζω ότι ξέφτισαν οι ιστορίες των πόλεων/
και η  ιστορία του κάθε ανθρώπου/
αναρριχάται  σαν ένα στιβαρό αμπέλι/
και τυλίγει ορμητικά  το σύμπαν /

Maria Panoutsou

Τρίτη έκδοση 2018-2019



Και προσεύχομαι στο Θεό
να έχει έλεος πάνω μου
M.Π



Είμαι μαζί του
η πόλη δεν είναι τόσο κρύα.
Ο χρόνος είναι ένα παιχνίδι,
για παιδιά και εραστές,
Το διάστημα γεμίζει
με το παιχνίδι των αστεριών.

Μετακινιούνται τα σώματα
ανάμεσα σε τόπους,
να βρούμε μια φιλόξενη γωνιά,
για την γύμνια  τους,
ένα χώρο ειρηνικό.

Συλλέγω λουλούδια,  
χαρτί, για μένα.,
«γράφε» διατάζω.
Χαμογελούσα  καθώς περπατούσα
έχοντας μέσα στα ματιά,
τα πρόσωπα .της νύχτας

Πόσο εύκολος είναι ο χειμώνας,
όταν αγαπάς.
Όχι η αγάπη της διπλανής
πόρτας,
ή μια ουτοπία της νοσταλγίας,
ή το έντομο,
που πετάει γύρω απ’ την μύτη
με θόρυβο,
και κανείς
δεν το αδράχνει.

Για αυτόν τον καλοσυνάτο χειμώνα,
αιτία,
είναι μια αγάπη
που συνορεύει με το τίποτα*.

let the wings of memory to caress your soul  
roses are on their way, full time grow
absorb your image in the open air on a bow
plz deny  my friend , to say hello to winter's dawn

Μαρία Πανούτσου





αγκάλιασε με ξανά και ξανά
όπως εσύ ξέρεις μόνο

μη φοβάσαι, αντέχω  
σφίξε με μέχρι να λιώσω

μη  ντρέπεσαι  
ζήτησε μου να σου φιλώ τα πόδια
κάθε λεπτό

κρύψε με στις πιο κρυφές γωνιές
για σένα μόνο υπάρχω,

σβήσε κάθε απόσταση που μας χωρίζει
νύχτα ή  μέρα

τροφή μου το σάλιο σου
και οι μικρές δικές σου φωνούλες

αυτές που με μπερδεύουν για το ποιος είσαι
τότε σε θέλω πιο  βαθιά  

δεν είμαι άνθρωπος πια
παρά μόνο ένα  δικό σου  εργαλείο αγάπης

τι σου γράφω.....
αφού ό τι νοιώθω δεν είναι μπορετό να ειπωθεί με λόγια
παρά μόνο με σιωπή




Μαρία Πανούτσου. Ποίημα για τον Αγαπημένο. Ξεκίκησε  τον Δεκέμβριο  του 2017 και  γράφεται ακόμη