Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
MARIA PANOUTSOU Aug 2016
Maria   Panoútsou
SALUADE
Translated from the Greek by Yannis Goumas


Moonlight.
A bird perched on a branch.
The man under the branch listens to a cricket.
My childhood friends have aged today.
MARIA PANOUTSOU Jan 2020
Maria Skoularíkou Panoútsou



SALUADE


Translated from the Greek by the poet Yannis Goumas



















*


to Mark Court


Moonlight.


A bird perched on a branch.


The man under the branch listens to a cricket.


My childhood friends have aged today.


















ADIEU A






Nothing brighter than your image.


I remember you, your eyes half-shut, dear one.


Your chest all white


and the flames of your eyes, a sorrow.

Dreams are often a repeat performance


of my arriving in a metropolis with narrow, sloping streets,


much like shadows on our lips, on nights at Covent Garden.






Trampled flowers along the pavement


remind me of the cheap Italian wine,


after leaving the Chinese restaurant for uncertain formalities.


O you, god of love!






We spent our nights on borrowed beds


caressing and crying all night long.


Oh how I loved our own flesh and blood,


and we cried together and alone,


together and again alone.






We lived, what we dreamed of.


You were a bright star in the acts of God.


And now, on the damp streets of dawn,


childhood’s spittle on your grey head


censed the cold air, and you remember


the time I held your fingertips or the hem of your blouse


to prevent me from slipping on the curb.










ADIEU B






Your handwriting or your knitted brows


before they ease, take me back.


The movement of your pelvis: the most beautiful ever seen.


Your hand, held to your belly,


or your whistling, as you gingerly walked up the stairs,


like a bird about to fly.






The thought of our encounters is harrowing.


So keep to the city’s outskirts.


And your figure is wedged into the swaying cerebellum,


and memory, a lecherous rattle, brings you as a censer.


At the end of the garden you planted jasmine,

and on the bathroom’s shelf tea rose.






On those nights the gods gathered on the one pillow.


While still asleep, saliva dribbled from your mouth into mine.


Bury your anxiety, all are figments of my imagination.


You, far away, are blissfully protected.


One lonely evening as my heart was writing verses,


I saw a dream.










THE DREAM






I saw that I had passed over,


one night when a sallow moon


saw me shedding tears of love.






It kept on changing shapes.


I stalling and it preserving its shine


till dawn, waiting


for us to go together beyond the firmament.






Then my impetuous dress rushed out into the street


along with the ghosts and mice.


The wise owl came after me,


hooting for me to get back.






What a frightful call reached my sides!


What a beat stronger than a heartbeat!






It takes long to forget.


And the sky covering me is now unrecognizable.


I’ll leave, I thought, I’ll go to him.


And I reached the moon.










QUIET VOYAGE






The moon on the street made a pothole of its body


and with quick movements embroidered a cocoon.


This it used to cover me entire, as spiritual things


kept calling me to them.






First stop, a small circle of fire.


As the flames licked the darkness,


the moon was transformed into a man.


He looked like all other men I had fallen in love with.


He clasped me in his arms, and we ****** each other.


We went deep and deeper still into the fiery disc.


With throbbing movements our bodies

passed through the fire


and onto a placeless place in the form of white,

luminous dust.


I woke up when my arms had become

knobbed branches, my legs


cobwebs, and my hair cubes of chestnut leaves.


My eyes stones, my ******* swings, and my entire


skeleton a ladder for divine, wingless birds,

and I no longer knew where I was.






Then the moon came to me quietly again, and I


once more went into ecstasies of balance on its back.


I started kissing it. I kissed it all the way,


and my fingers penetrated into its cell mass.


It left me on a home seashore, on top of a rock, while it,


a shadow of its former self,

dived into the frozen waters and disappeared.










ADIEU C






This time of night only a few cars are still on the roads.


At street corners: garbage and cats.


You’ve been away from me for years.


I become a shadow of your thought,

like the wind that in the dark


passes through the cracks and comes uninvited.


In your memory’s circle I’m also like a May wreath,

placed above your bed,


and I am burdened with monastic indulgence


and shallow seas and lagoons.


We were born in a golden cage,


hearing balalaikas and seeing dances,


thus you showered me with divine chestnut

gifts from head to toe.


But whoever hasn’t lived on earth,

can’t remember the evening clouds.


Now I offer my ******* to your two hands, so let us stay


right here, as on a Saturday, a day of rest, joy, day one.


How many times didn’t I call women

from other hours to take me


with them to quieter countries.


My limbs have become museums

for loved men and women.


When the sun rises again,

don’t ask it what you asked yesterday.


Get on a horse and go to earthen

graves before you are one with


roses, raisins, feathers, oils,

pine needles and fig milk….


It’s autumn, and

I had hoped to see you

passing in the distance.


The letters are neatly

stacked in the box of pebbles,

on top of which the fan.


Let everything rest as we say goodbye.


Io, mourns alone in the castle keep,

accustomed to ancient laws.


One last look at the large bedroom

and the narrow bed next to the window.










HESIONE






Shut in her room with the scent of roses


pounded with wet stones


picked one by one from the riverbank and shining still,


Hesione struggled to remove the clasps


which she placed on a piece of cloth weaved by her grandma.






Days later she lay in bed wrapped in a sacred vestment.


Secret hopes torpedoed her body


and for a moment removed the clasps from the groin.


All worthless.






People were buried nearby.


The freshly-dug graves smelled of tamarisks.


She and the Thoans scanned the sea.


Nothing reminded one of who she was and why she mourned.


She forgot all about Hercules, thurifications and joys never to be.


Now all worthless.


















Hesione: daughter of Laomedon, king of Troy, and sister of Priam.She was chained by her father on a rock to be


devoured by a monster in order to appease the anger of Apollo and Poseidon. Hercules promised to deliver her, for a reward of Laomedon’s wonderful horses, and killed the monster.

















REFUSAL






Throw the weak days away


for them to fight with vultures and win,


for all to be done quickly and brightly


like the most brilliant stars,


like the white nights,


when loves die and in the morning lovers split


with a pain between the eyes, between the ribs.


You and I shall fight together with

pleasures and appeals,


transient and futile changes.


The love I forsook to be with you first and alone,


doesn’t wait for the moon to rise


and retaliate for my deed.






I must be going now, before you realize t

hat I don’t really exist,


that I’m only light


casting its cells for the last time


on a human face.












MEMORY









The wind passed through the trees’ foliage.


Sandy, remote corners of no-man’s land.


Pine trees’ truncated branches.






A glance stands against every lover,


and yet last night I heard our song


as the full moon rounded the sky


and ever since passion instils twilight and dawn on my windows.






All is damp, and the wicker chair a trap.


I sought to fall in with the lines on the horizon,


and monstrous conches tattooed your face


on my white arms.


A seagull won’t be saved by sea food,


but from your hand, as you feign throwing


breadcrumbs slowly on the whitecaps.










OCCURRENCES





The ball of wool rolled beyond the hills and a cautious dog sniffed at it, ears drooping, like a gull resting on a briny wooden beam washed by the sea all day.



In the middle of the road corn undulated in the wind, and beyond stretched the sea. The nights all quiet in the last years of rainy glimmer. It was at this time that the corpse came to the front door of an old house and the windows rattled.


Then people, like a multicoloured incubus, turned their backs and took the alluring road of night.


The children came out of their homes and ran laughing through the back streets. In the hullabaloo so passed Carmen, neatly dressed. Her skirt was embroidered with crescent moons, and behind, for a belt, a trimmed mantilla, a tiny nest for lilliputian birds.













PORTRAIT








The black dress lying on the wooden floor.


Sweaty hands, earlobes frosted over.


You are incapable of mastering her unruly *******.


I see men’s eyeballs


adjacent to the outer world.


I look at the lips smeared with spittle,


the steaming nostrils, the bitten nails.


The bloated bodies have tightened the wedding rings.


The soles stretch heavily. All movements slow-footed.


Dead calm.













SISYPHUS



Man discovered his image on the lakes and was amazed.


At night, when the others had gone,


he ran in secret to see this face again


on moonlit waters, shivering all over.


I, too, a child of Sisyphus, search for my image in those


shining eyes hurrying by.


As they keep their eyelids shut, dry without the flow of tears


that bring messages of hope, I pour out short words, since


the lakes now seem far away, while the rivers and seas


no longer reflect my mien and colour.

















----


Love awaits me in your abyssal-like black armpit,


in your intimate parts, intoxicated by your fluids.


But for a couple of moonbeams below the brow, your countenance is dark.


Once I dreamed of art, now I study the art of love,


how to weave shoals in dreams at night.


I approach you with lascivious movements, and before me, one and only,


you lead me, at long last, to beauties and thoughts.






I really do look inhuman


standing as I am so far from you,


leaving you to look at me thoughtfully.















THE VOYAGE






The winding road I kick,


as a motionless stork in its nest.


On the ground chickens are hatching eggs


and ***** with their early crowing


recite a melody.


Breathless rose petals lie on my *****.


I walk on the red earth


and triumph follows me tracing muddy lines.


I belong to the generation that didn’t experience war.


On paintings and in books we came to know of sorrow,


O you, valiant ones!


And we, our lives plucked clover.


And the acacias look lonely, but not without a swarm of bees!


Up till now, my food was sprinkled with a deadly dust,


and Mary from Egypt shows me the Alexandrian grapes!














----






Everything amassed in the driver’s look.


Konstantínos or Dimítrios or Nikólaos or


Aléxandros.


Tríkala-Athens  Athens-Tríkala. The others around me are dozing;


the road alone keeps me company.






I saw lots of people in the village that evening.


The half-dark, half-lighted street hid a corpse.


They are lacerating the oceanic limbs of my beautiful beaux,


men I spent nights with, struggling in their embrace to uproot victory.


The stories from one thousand and one nights wanted me alone to stay awake!















STORY WITH AN END









I’ll tear up the paper and go back in history.


When I still hadn’t met you, in Columbus’ time.


For your sake I combed my hair, did the washing,


dried hankies and watered the hyacinth.


On the door hangs the cloth of expiation.


It’ll become dusty with time, and the junk dealer will charge for it as much as for a quick cup of coffee.










TURN






Turn round. There I am.


Next to the chair, by the stove.


On the first stair, at the slightly open door


that as you go to shut it, it shrinks back


and remains open.


I let you go


relying on what freedom?


The world is full of bodies,


mine, you’d say, was the enslavement of your soul.


And you with this face, only pressed to a woman’s breast


can I forget the yearning that sews me.


It was raining that summer, I recall.


I was aged twenty and you fifteen.










IN BRIEF






Flames are flaring  the end is near 


And you, far off, were thinking of me and touching your chest.


We here cannot hear the river boat’s whistle


bringing us tidings.


We await your return  why is the truce delayed 


and devilish, light-coloured time presses us

for pillow talk.


Come back  your presence is needed

 your gentle hands convey


life’s desires bound to end, and who knows

when we’ll find Pandora’s box 






The back room bears the odour of your body.


Scattered newspapers are yellowing like autumn leaves.


Here and there I make out letters. Your love letters


written in the same alphabet.










REPORT A






The velvet armchair’s pleats have changed shape.


The stitches, tiny loose openings over the worn calico.


An apple on the soiled material,

and all around light from the candle you just lighted.


The house is packed with people.


Delicious food and coloured drinks.


There’s no silver or gold or myrrh,


only your plain and proper gestures sap everydayness.
















REPORT B






I’ll start again from the first footprints,

the first nail scratches.






Sand-hewn swirls surrounded by spume.






On high, winged things pillory the truth.






Would that a wish rinsed human nature,


and the body of clay emitted bars of gold

of devotional gifts.






My short skirt hides my groin, snow

-white and plump,


with fine pink folds, soft and damp,

with a dripping light.


The soles’ throbbing beats time, restless beat


by pacing to and fro along the pavement.






Let us all together pitch into the waking

sound,each one a dead drunk Lazarus.






On the table a slice of bread cut by

an unknown hand,


and a jug of water standing in motion.

















REPORT C








The last days went by without your fiddling


with the creases on my ******,


your running up the stairs to grab my leg


on the last but one stair. I hold my hips still,


but no hips, hidden or not, escape you,


and now you squeeze me on your legs.






The smell of spilt ink has become one with the wind.


You’ll rediscover it as a cloud, a little darker

than the brown armchair.


Stubbornly surd, it drives you there to spend your life

in the companyof thieves, liars, persons dishonest,

lecherous, insane.

What is it that remained endless and

condemned me to write,


throughout my life, fairy tales for me to read?
MARIA PANOUTSOU Sep 2020
Μια καθαρή γραμμή  στον ορίζοντα
μου φτάνει
κι' ένα  φουστάνι άσπρο
για την περίπτωση
και ένα καπέλο του  Ρουμπέν των Δασών.


Οι δρόμοι  αυτού  του τόπου  
είναι  λίγοι και μετρημένοι
μην προσπεράσετέ τους.

Δρόμοι της ψυχής
πλούσιοι γεμάτοι
με στίχους μυστικούς
εκεί και οι θυσίες
εκεί και  οι  λατρείες
εκεί  τα όχι και  τα ναι
εκεί
που  ανθίζουν μόνο γεράνια  
και μυρώνια.
MARIA PANOUTSOU May 2018
Μαρία Πανούτσου





αγκάλιασε με ξανά και ξανά
όπως εσύ ξέρεις μόνο

μη φοβάσαι, αντέχω  
σφίξε με μέχρι να λιώσω

μη  ντρέπεσαι  
ζήτησε μου να σου φιλώ τα πόδια
κάθε λεπτό

κρύψε με στις πιο κρυφές γωνιές
για σένα μόνο υπάρχω,

σβήσε κάθε απόσταση που μας χωρίζει
νύχτα ή  μέρα

τροφή μου το σάλιο σου
και οι μικρές δικές σου φωνούλες

αυτές που με μπερδεύουν για το ποιος είσαι
τότε σε θέλω πιο  βαθιά  

δεν είμαι άνθρωπος πια
παρά μόνο ένα  δικό σου  εργαλείο αγάπης

τι σου γράφω.....
αφού ό τι νοιώθω δεν είναι μπορετό να ειπωθεί με λόγια
παρά μόνο με σιωπή




Μαρία Πανούτσου. Ποίημα για τον Αγαπημένο. Ξεκίκησε  τον Δεκέμβριο  του 2017 και  γράφεται ακόμη
MARIA PANOUTSOU Oct 2018
Γυναίκα παιδί και άλογο είμαι

   σε κάθε μου βήμα

πολεμιστής  χωρίς να το γνωρίζω
MARIA PANOUTSOU Sep 2020
δικό μου είναι το πρόσωπο /  

και ό,τι θέλω το κάνω /  

το χθες και σήμερα δικό μου πάλι/  

το όμορφο και το άσκημο εγώ ειμαι /

παρούσα ή απούσα /  

σε κάθε τι υπάρχω /

κρατώ  ό,τι καλό  

και με κρατά  και αυτό  

χέρι με χέρι

ματιά με ματιά  

και λόγος με λόγο
MARIA PANOUTSOU Jun 2019
Δευτερόλεπτα.

Με ένα βιβλίο λιγότερο θα σώναμε έναν άνθρωπο,
και δεν μιλάω για όσους εκλιπαρούν για μια γαλάζια χρυσή πισίνα διπλά στην θάλασσά, και εμένα ίσως για μια στιγμή να εναλλασσόταν θυμός και γοητεία, άλλα ποτέ δεν θα την έκτιζα ίσως να έκτιζα στο ίδιο μέρος, ένα μνημείο, να τύμβο, ένα σπιτάκι, μια καλύβα, ίσως καλύτερα μια σειρά από δένδρα καρποφόρα.

ειδωλολάτρες μιας και μόνης μορφής/

που μας λιανίζει /σε στάση και σε κίνηση/

που/ εναλλάσσεται μέσα στην απραξία/

όταν η δίνη όμως θα φανεί όλα ξεκαθαρίζουν /

και μένει ένας θαυμασμός/ μια ιαχή ήττας /

για κάτι τι που ελάχιστα γνωρίσαμε/

αφού δεν δώσαμε πίσω ζωή/

αξιοπρέπεια /

και χέρι βοηθείας /

σ' έναν άνθρωπο/


Τα πρωινά 10/16/19
Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Jul 2023
Είμαι Ελληνίδα μέχρι το μεδούλι των κοκάλων μου
τι αίμα τρέχει στις φλέβες μου
φαντάζομαι το αίμα όλων των ανθρώπων

Μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο
ο τόπος με καθόρισε όχι μόνο
κι η μάνα και ο πατέρας
και η ιστορία τους
μετά οι παππούδες
και η ιστορία των ανθρώπων που πέρασαν από εδώ



Είμαι άνθρωπος του πλανήτη γη
γυναίκα στο φύλλο
Ελληνίδα Ορθόδοξη στον πολιτισμό
Αθηναία και Τζιώτισσα  σε γέννηση και επιλογή


Μ' αρέσει να γνωρίζω  άλλους ανθρώπους
πολιτισμούς
να  μιλάω για μας σε εκείνους
και  εκείνοι  για  εκείνους σε μένα

Ταξίδευσα αρκετά.
Γυρνάω πάντα στον τόπο που γεννήθηκα.
Εφιάλτες καμιά φορά πως πεθαίνω σε ξένο μέρος
δεν ξέρω τι ν' αγαπήσω πιο πολύ τον τόπο μου ή κάποιο τόπο της γης  αυτό που λένε -όπου γης και πατρίδα.

Υπήρξα κόρη  σ;yζυγος ερωμένη φίλη δασκάλα  μητέρα γιαγιά
Η τέχνη τα υπερβαίνει όλα.
Όλα τα άλλα δεν τα καταλαβαίνω ή μάλλον τα αφήνω σε όσους γνωρίζουν πιο πολλά.
23/ 03/ 21
maria panoutsou
MARIA PANOUTSOU Feb 2019
ξύπνησα με σένα δίπλα
δεν λέγεται τι ανεμίζει
μέσα στο κεφάλι μου

τα μαλλιά σου
χαυνώνουν τα όνειρα μου
και γνώρισα και το λαιμό σου χθες
καθώς  το χέρι μου περι-διαβαίνει το
σώμα σου
στάθηκε εκεί
παράξενο συναίσθημα γέννησε

είσαι ο άνδρας και εγώ η γυναίκα
αυτό ξερό και η κάθε στιγμή
αυτό  φωνάζει

είσαι  ένα κείμενο ζωής

μιλάει την ιστορία σου
με πονάει που την διαβάζω
και με ζεσταίνει η σκέψη
ότι έχω το δικαίωμα αυτό


κοιτώ  τον δρόμο που  δείχνει  
τις πατημασιές σου καθώς έρχεσαι

έρχεσαι και  έρχεσαι  σε χρόνο
παρατεταμένο
να με βρεις
τι και αν αμφιβάλλω

πως να μην

η ζωή είσαι εσύ
και η ζωή είναι απρόβλεπτη

έτσι και εσύ  
απρόβλεπτα
μέχρι να ζήσουμε το όνειρο μας



κοίταξε τώρα εκείνες τις μέρες  
σε μια μικρή   όαση
από το τίποτα  με βρήκες

εξιστορώ  την αγάπη μας

κι όμως   μέσα μου έχω όλη την ανθρωπότητα
να με πνίγει
και άλλοτε να με συγκινεί
άλλοτε να αγαπώ  ό τι υπάρξει
και ο τι δε υπάρχει

δεν θέλω την λοξότητα
που ξεκινά με σένα
και με μια δύναμη πως να την ονομάσω
δεν στο κρύβω
πως αγνοώ  τα βήματα
από εδώ και πέρα
Maria Panoutsou
MARIA PANOUTSOU Aug 2016
let the wings of memory to caress your soul  
roses are on their way, full time grow
absorb your image in the open air on a bow
plz deny  my friend , to say hello to winter's dawn
MARIA PANOUTSOU Sep 2020
ο χρόνος περνάει αργά
για μένα/

έτσι τον θέλω/
αργό/ τεμπέλικο/

να μου θυμιζει την αιώνια πάλη/
την κρυφή αθανασία/

το απύθμενο τέλος/
να ψιλοβαριέμαι /να ψιλονυστάζω/

σαν ενα αύριο /
που δεν υπάρχει

μόνο ένα  θαλπωρικό παρόν /
ένα βουητό /

ίδιο με μέλισσες εργάτριες
μ.π
MARIA PANOUTSOU Apr 2020
let the wings of memory
to caress your soul  
roses are on their way,
full time grow
absorb your image
in the open air on a bow
plz deny  my friend ,
to say hello to winter's dawn


Maria  Panoutsou 2012
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
Κανείς δεν είναι άτρωτος να ξέρεις, γι αυτό να λες
είμαι καλά ευχαριστώ,
Στερνές και μη στερνές οι λέξεις, μη φανταστείς  
λιγότερο τις αγαπώ,
Πως υποφέρουν να το ξέρεις,  το ξέρουνε  κι αυτές
το φώναξε κι ο ποιητής,
Και βασανίζονται και θάβονται σαν τα σκυλιά
στην άσφαλτο  της προσμονής


maria panoutsou
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
No one of us all, is invulnerable
be aware of it  and say thank you
be able to say it,  I'm fine, I mean it  
Sternum and non sternum words,
you can t say  that I love them less,  
how  they  suffer, I am  aware of it
words  know  it too, listen the shouting
of the poet, not  humans only
but  words too, are  tortured and
buried, like dogs on a street asphalt
anticipation


Maria Panoutsou
MARIA PANOUTSOU Jan 2017
εσύ και εγώ

εσύ και εγώ/  πετάμε/ έξω απ τα βράχια/
μακριά από τις αλμύρες / μέσα απ το βλέμμα /
αόρατοι/ γυμνοί/ μ άσπρο μαντίλι/
στα γυμνά δάχτυλα/ όπως τα γυμνά μαχαίρια/
κρυμμένα στην παγωνιά της άμμου/  /
νύχτα/ και μέρα /η αναπνοή σου
/μυρωδιά της καρδιάς μου/
αστραπές κάθε σου άγγιγμα/
κρεμάς το κορμί μου
σε σύρματα ηλεκτροφόρα/
φύγε/ πριν είναι αργά/
ή μείνε μ αναμμένη φωτιά/  
να σβήσεις τ άστρα/ με μιας
είσαι η πρώτη κίνηση/
γλυφό νερό/ στο κόρφο μου/
αναλαμπή  σε μία και μόνο  σκέψη/
το κατέβασμα του ουρανού/ στα πόδια σου/
βουτιά σε θάλασσα σκοτεινή και αιμάτινη /
σαν το κρασί το στόμα σου/
τι άλλο να στραγγίξω από τα χείλη μου/
για να φανείς/


Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Jan 2017
You and I/beging / flying above the rocks /
away from the salty / above the  bodkin glance /
invisible / and naked / with a white handkerchief/
between our  fingers /as bare knives /
hidden on the frozen sand / night / and day /  
breath  of yours / smell of my heart /
lightning in  every touch  cream my body
to wire power /or go away lover  /
before it s too late   / or stay and  light  the fire /
to extinguish  stars /as  you re /  the first move /
brackish water / to my breast   /glimpse into a single thought /
lowering sky /to  your feet /what  else can I squawk/
how more am I straining my lips/
quittance  to us/ to appear/

Maria Panoutsou
Translated in English  by  the poet Maria  Panoutsou, from her  mother language, Greek.
MARIA PANOUTSOU Jan 2017
Στον Τάσο Πετρή

Gentlemen, don’t let anything,
anyone, deceive you
Stamatis Polenakis

Αγαπητέ μου φίλε,
Κάπως  διαφορετικά αισθάνομαι και ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την προσωρινή μου  αλλαγή. Την ονομάζω προσωρινή,  γιατί είσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλες τις στιγμές  της μέρας,  αλλά η καρδιά μου,  θέλει να ξαποστάσει από τους κυματιστούς  κραδασμούς, της σκέψης μου για σένα.
Δεν είμαι σταθερή πρέπει να το παραδεχτώ και εγώ  όπως ο καιρός που συνεχώς αλλάζει έτσι και εγώ γυρωφέρνω, πάω και έρχομαι, με  συντροφιά τις  εντυπώσεις.
Είδα ανθρώπους να βασανίζονται  στους εφιάλτες μου την νύχτα, θα  σου εξιστορήσω  τα όνειρα μου,  κάποια φορά. Ένα  βράδυ είδα, την μάνα μου να με ρουφάει από το κρεβάτι και εγώ βογκώντας, να ξυπνώ  και να πετάγομαι  κάθιδρη.  Συνάντησα  ανθρώπους πεινασμένους,  να εκλιπαρούν  ένα ψίχουλο. Και  γνώρισα την απουσία, στα μάτια των ανθρώπων, νεκροί από την    φροντίδα και την κρυφή η φανερή  αλαζονεία  τους, να  κομματιάζει τα σπλάχνα τα δικά τους και των άλλων. Κάποτε σκέφτηκα  ότι πριν πεθάνω θα έχω κατορθώσει να καταλάβω κάτι από την ζωή. Σήμερα  λέω πως όχι, όλα είναι ένα μυστήριο, εκτός από τον άνθρωπο,  που τόσο προβλεπόμενος.  Βλέπω  τα μυαλά των ανθρώπων,  χυμένα μέσα σε   φτηνές συσκευασίες  μιας  χρήσης.  Μιλάω για τον μέσο άνθρωπο,  αυτόν που ονομάζουμε όχλο. Εγώ σε  αγάπησα γι αυτό που είσαι, κοίτα τι είδα σε σένα, είσαι το μοντέλο μου που ξεπηδά   από στάχτες  και συντρίμμια, σε διάλεξα  γιατί  είσαι μια πληγή, που  δεν αιμορραγεί, μια σήψη  σε παρόντα χρόνο, με την καρδία σου να κρατά όλο το αίμα  εγωιστικά, και τόσο ανθρώπινα. Είσαι  σταθερή αξία  σε μια ζωή που ρέει και  αφανίζει  στο λεπτό  κάθε  σημάδι αγάπης. Η θέση σου  στα άστρα  μαζί με θεούς και δαίμονες. Πεθυμιά για μια μπύρα  παγωμένη  περατώνοντας στα  χιόνια και βουλιάζοντας σε στρώματα ζεστά.
Μαρία  Κασσιανή  



©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
MARIA PANOUTSOU Sep 2020
Αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/  
κάθε μου άγγιγμα /είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/
ένα χάδι στο  μάγουλο /και ένα φιλί  στο πηγούνι/
αγάπες  που δεν εκφράστηκαν/ είναι το μέλλον του κόσμου/
αυτές μας κρατούν όρθιους/
Ένα  πως   και  γιατ/
Το στόμα/
το χέρι/  
το είδα που στάθηκε/
η απόσταση   (  σε/ με )  προστατεύει
από  μια αποτυχία





Mαρία Πανούτσου - Συλλογή   2018
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
μασκαρευτείτε ω! ζηλευτά εσείς/του θανάτου παιδιά
κι’ η νύχτα γίνεται ευθύς/ ασύδοτη και λαμπερή
δική σας όχι δική μου/ στον ακρόβραχο/η ματιά
σκαρφαλωμένοι στις στέγες/ πόλη / μουντή
κρεμασμένοι σε λέξεις άχρωμες  συνθλιπτικές
η  βία να ξεχειλίζει  από τα  σφιχτά κορμιά σας
με βρίσκεται να κάθομαι σε νοητή παράσταση
του εαυτού μου /δίπλα σας /να ακούω ότι δεν πρέπει  
μασκαρευτείτε ω! εσείς της πόλης μου /παιδιά  
ζηλευτά και τρυφερά/ μιας πόλης δική σας /όχι δικής μου  

Μαρία Πανούτσου

Αδημοσίευτη Νέα Συλλογή
MARIA PANOUTSOU Jun 2020
Σπάσε την στάμνα, μέρα καθαρμού

Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας
Και τα ονόματα γραμμένα
μόνο στην άμμο δίπλα στην θάλασσα

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου
Χωρίς ταυτότητα με αμνησία στο κορμί

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου ξένος με ξένη
Αλλά με εκείνη την αγάπη που ζήσαμε
εκείνα τα δευτερόλεπτα

Μην παρασύρεσαι εκεί είμαι στην γωνία
Περιμένω με αγωνία το απρόσωπο πρόσωπο

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό

Μεγάλωσε ο χρόνος
και κυλά ο ουρανός στα όνειρα μου

Με μια παντιέρα ανεμίζω
και σημαδεύω την άφιξη σου

Δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε
σε μια στιγμή
που το αίμα κυλούσε γοργά
MARIA PANOUTSOU Oct 2021
Α  μέρος

Ποίημα  -Φωτογραφία

Β μέρος

Ποίημα – Aπόηχος






----------------------------------------


Α ΜΈΡΟΣ





                                                Αρσινόη



αγαπημένες στιγμές της μάζωξης

στον κήπο με τα λεμονόδενδρα

αγουροξυπνημένος ο πατέρας



μια ξύλινη σκάλα με όμορφη καμπύλη

μας χώριζε από τον παράδεισο



μετρούσα τα σκαλιά καθώς κατέβαινα

Βαρώσι μου Αμμόχωστο



μια όμορφη κόρη ήσουν και σε ζήλεψαν



ένα κομμάτι γης με γύρω θάλασσα



μα άχρηστες οι προσευχές

αγροίκοι σε βατέψανε μικρή μου όμορφη



δεν ήταν όλοι ο μάρτυρας Μαρκαντώνιος

να θυσιάσουνε ζωές και πλούτη



ας ήταν να μην σε γνώριζα

ας ήταν να μην σε διάβαζα

ας ήταν να μην σε πόνεσα

να μη ήξερα το ένα και το άλλο



η ιστορία σου περίτρανα αντιλαλεί

κι εσύ ακόμη ζωντανή παλεύεις

εσύ,

απόηχος της Αρσινόης.







Β ΜΈΡΟΣ





Οχλαγωγία.



1



Δίχως το Ίχνος, δίχως Ηθμό τι γυρεύουμε;



Απαριθμώ μόνο ασέβειες.

Καταγράφω έλλειψη δικαιοσύνης.

Ξεχάσαμε τους άγραφους νόμους.

Με νομοθεσία ελλιπή.

Όλα έχουν υποβαθμιστεί.

Διάγουμε επικίνδυνη εποχή.

Με το μανδύα της ελευθερίας.

Μισανθρωπισμός.



Συγκρατώ και διώχνω μακριά ό,τι σάπιο.

Οι θεσμοί της κοινωνίας όχι μόνο νοσούν αλλά επιθυμούν και εμείς το ίδιο να νοσούμε.

Γονυπετώ με μια προσευχή στο στόμα, στην καρδιά.





2





Και οι φιλίες έγιναν σύννεφο

που περπατά στον ουρανό,

μικρές σταλαματιές  της βροχής

και ευχές για ένα αύριο,

τίποτα δεν μένει αχρωμάτιστο-

γλυπτό είναι στιβαρό,

που στηρίζει το χθες





κι οι κουκουβάγιες νουθετούν

καθώς μαζί στα μονοπάτια

κι οι νυχτερίδες

άλλαξαν σπίτι, ευτυχώς,

όλα στη θέση τους-





καθώς ταΐζω

ένα πληγωμένο περιστέρι

σκέπτομαι

πως όλα είναι σωστά βαλμένα.







2021
MARIA PANOUTSOU Dec 2018
το λεωφορείο ξεκινά
ένα κάθισμα σε περιμένει
μασουλάς ένα ψίχουλο
αναβολή στην συνάντηση
ίσιωσε τα σώμα πλησίασε
αντέχεις αντέχεις
θαύμα

πήδησε στο κρεβάτι
το τοπίο κέρδισε
ωραία
κλείσε την πόρτα
χαμήλωσε τα φώτα
οι σκιές εκεί
καθαρίζω
νοσταλγώ
αράχνη πηχτή
φυρονεριά παντού

σε διαφορετικά
σπίτια καλεσμένη
ανεβαίνω κατεβαίνω
τα σκαλιά
δεν είναι όλα του κόσμου
πιο δυνατά
από μας

ονομάζομαι Διοτίμα, μια κατασκευή,
κατοικώ στις παρυφής των πόλεων
μελετώ τα χαμόγελα των ανθρώπων
την γωνία του βλέμματος
ξεγέννησα την γυναίκα της διπλανής πόρτας
έσωσα ένα ερίφιο για σφαγή
και είμαι εγώ που άνοιξα το κουτί της Πανδώρας
ελευθέρωσα όλα τα του κόσμου αυτού
ύψωσα την σημαία της ομοζυγίας
και ανάθρεψα στο κόρφο μου φίδια και λύκους
αγαπημένα ζωντανά με θώπευαν και αυτά

είμαι γένους ουδετέρου με ουρά
και μια μικρή ελιά στο μέτωπο
το μυαλό μου κατρακυλάει
σε κάθε σημείο της γης
και συνθέτει ανθρώπους της στιγμής
που λιώνουν σαν παγωτό μήνα ζεστό Ιούλιο

Μαρία Πανούτσου
16/12/18
all rights reserved
MARIA PANOUTSOU Dec 2018
Στον Jean-Michel Basquiat










από την διψά για γνώση/
στην διψά για τον άνθρωπο/
τον έναν/ τον μοναδικό/

ψάχνοντας στην αλέα/
τα πρόσωπα φωτίζονται/
με το δικό μου φως/  


μετά σβήνω το φως/
και ξαπλώνω σ’ ένα κρεβάτι μοναχό/
ανακούρκουδα  


στο δρόμο η ζωή / είναι  η μόνη ζωή /
η ζωή σε ένα δωμάτιο/ είναι  η μόνη ζωή /
αναθεματίζω /ευλογώ /και  τραγουδώ την ζωή/


Ο Jean-Michel Basquiat  ήταν ζωγράφος  πέθανε στα 27  του χρόνια
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
ακούω την αλλαγή του χρόνου
μετατόπιση
θυμάμαι τα αντικείμενα που χάσκουν
συγκίνηση
η αυλή που ζητά ένα ξεβοτάνισμα
απόφαση
οι φίλοι από το απέναντι κτήμα
απουσία
τα φρούτα του Βρανά περιμένουν
φιλία

Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Nov 2016
Η  ΆΧΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ  ΜΟΥ
Η ΠΑΙΔΙΚΉ ΗΛΙΚΊΑ  ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ
ΤΟ ΓΕΙΑ  ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΈΜΕ



Maria panoutsou
short forms of poetry
MARIA PANOUTSOU May 2018
Μαρία Πανούτσου


Απλό, τόσο απλό


Δεν κρατώ κάτι για μένα.  
Σιγά- σιγά αργά, γλυκά
και βασανιστικά,
φτωχαίνω κάθε τι  δικό μου.

Φέγγω σαν της αυγής,
το φως,
κι ‘οι  μέρες  όλες ίδιες  


Άγγιγμα ιερό,
σε χωματένιο στρώμα,  
λάμπει η  ομορφιά σου.

Μα να,  γυρνώ πάλι εδώ,
στο τώρα.  
Όχι σε στίχους,
μα σε σένα και σε μένα.

Σ’ ένα δωμάτιο, σ’ ένα γεύμα,  
σ’ ένα ποτήρι νερό.

Ένα τραπέζι  ίσως,
ένα  ρούχο,  
μια τσάντα,  
ένα τσιγάρο.

Σε κάτι απλό, μόνο απλό,  
όσο  γίνεται πιο απλό.

Μια στάλα από κάτι  
Να τόσο απλό.    


Μαρία Πανούτσου
   25/05/2108
MARIA PANOUTSOU Jan 2019
Από μακριά και από κοντά

έγραφες στα μύχια του εγκεφάλου μου/
μορφή και ήχο/ και χώρος δεν υπάρχει/
για καλό ή για κακό/ για φόβο
ή/
χαρμόσυνο γεγονός/

φιγούρες του κόσμου
περνούν και χάνονται/
σε πεντακάθαρο/
τοπίο/

μην με παρεξηγείτε/
εσείς εκεί με τα χαρτιά μπροστά σας/
θα φύγω με την οσμή του
ανθρώπινου σώματος/
του/
σώματος που αγάπησα / σε νότες μινόρε/
και όχι/ με την ασχήμια του κόσμου/
μα μόνο/
με την συναυλία/ μιας συναυλίας του ροκ/

Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά 2019
MARIA PANOUTSOU Jun 2020
Απρόσκλητα

Ψιθυριστά λόγια /ταπεινά /
συντροφεύουν τις νύχτες μου /

στους ήχους μιας μουσικής
δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί/

στα πόδια μου μπροστά
εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης/

τι σημασία έχει
τι θα ήθελα
σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο/

Μαρία Πανούτσου
Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά ( ΣΤΟ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ )


( όλη η συλλογή ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ στο Ολόγραμμα )
MARIA PANOUTSOU Oct 2018
Όχι άλλες αλλαγές προς
  το παρόν παρακαλώ…..


ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου

εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο






  
Μαρία Πανούτσου 22 .10.2018
MARIA PANOUTSOU Oct 2018
Άτιτλο 2

το χωριό είναι ένα τεράστιο περιστέρι κουρασμένο
που βρέθηκε στην πλαγιά αυτού του τόπου τυχαία
και αποκοιμήθηκε μέχρι το επόμενο φθινόπωρο

ξαποσταίνει και ξαποσταίνει ρυθμικά
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
αναβάλλει το ταξίδι για άλλα μέρη
βρήκε στο τόπο αυτό κάτι τι που αγάπησε

αναβάλλει και την θυσία που είχε τάξει
για να σώσει τους ανθρώπους
αυτού του τόπου από το κουτί της Πανδώρας
τους ευλογεί που δεν βλέπουν όσα βλέπει
αυτό το τεράστιο πουλί

που δεν ακούν τους υπόγειους κραδασμούς
και δεν μυρίζουν το χώμα με το χρώμα της βροχής

ανάμεσα στους βράχους αντηχούν τα βρύα και οι λειχήνες και τα ταπεινά κυκλάμινα και εκείνες οι μωβ ορχιδέες που διακοσμούν το βλέμμα μου που ρουφάει ακόμη και τα μικρά μυγάκια που γεμίζουν το φως με ανησυχία

στο χαρτί που γράφω ένας σκουριασμένος συνδετήρας με κρατά σε μια ενδιαφέρουσα παρένθεση

Μαρία Πανούτσου 03.10.18

Στον αγαπημένο
MARIA PANOUTSOU Dec 2018
Αυτός ο μέγας /

στον ίσκιο  των αγαλμάτων μαζί μου /

τον έπεισα/

και δάκρυσε /

έστω και μια φορά/

-

Της αποδοχής το άσμα

La mort est la fin

d'un amour profond



Ίσκιους/  ω….  εσείς/

επισκέπτες της νύχτας/στις μνήμες των ανθρώπων/

μέρα/τους αποδιώχνομε το χέρι/

σούρουπο/με  το δόρυ της μιας όλβιας χώρας/

ψηλαφώ τα μελλούμενα /κοιτώντας τα χέρια μου/

φλέβες /που τελευταία  διογκώνονται/

ως νεοσσοί υγρών βουνών/



πίσω στα πεπραγμένα

ω..  τα πεπραγμένα

με σκεπτικισμό

και γοερούς παλμούς/

γυρνώ  στην  νοσταλγία /

για κάτι  απροσδιόριστο/



μια καρδιά που είναι να σπάσει/

ας σπάσει  στο στέρνο σου/

ω… μέγα/

κοιτώ γύρω για ρίζες/

ψάχνω να βρω/

τις λέξεις/

λέξεις  καρφιά/

ματιά / ματιά / που διαπερνά

και στρώνει την υποταγή/

σαν ένα πέπλο

από ψιθύρους  γοερούς/



θα βυθίσω στο χώμα/

νύχια και γλώσσα/

αφήνοντας  οσμή  να με διαχέει/

σιωπηλά στην αιωνιότητα/



ένας άλλος  Οδυσσέας/ που η μνήμη του/ ταξιδεύει

μέχρι εκεί που δεν φτάνει ζωντανή κόρη ματιού/



έτσι  θα βυθιστώ/ σε συλλογισμό /πριν ολόκορμη με πάρει/ η οργή/



που έρχεται από  εκείνη την στιγμή/που ο ουρανός ήταν μαύρος/

λήθη μιας γαλάζιας  επιφάνειας/



ας αλυχτήσω σαν τους λύκους των παιδικών μου φόβων/



οι τωρινοί  εραστές των ονείρων μου/πόσο  τους μοιάζουν/



αχ αϊτέ/  με άφησες  σε μια ανυχτωσιά  χωρίς απάγκιο /

κάτι σαν ένα  δένδρο ξεριζωμένο  και πεταμένο  στο πλάι/

έτοιμο για κοπή για λεηλασία/



λιποθύμησα στα χέρια σου θάνατε  θυμήσου/

και εσύ/ Αυτός  ο Μέγας/ όπως σε ονομάζω/

με άγγιξες απαλά στο μάγουλο και ψιθύρισες

με την μοναδική φωνή σου/

ερασιθάνατη εσύ/ μη αμφιταλαντεύεσαι/



και τότε με άφησες να πέσω  στο χώμα/ μ’ ένα γδούπο/

σ ‘ ένα χώμα  καφέ πιτσιλισμένο  με σπόρους/

που τρέφουν  ζώα κι' ανθρώπους/

με κρατούσες με  μάτια  κλειστά χωρίς βία/

μα με  μια μελωδία/  αχόρταγη απ’ την καρδιά σου/

πιέζοντας τις αρτηρίες/ και γλίτωσα/



εκεί με άφησες  απαλά  με ένα σημείωμα/

γραμμένο από το αίμα σου /που μύριζε σκουριά και λιβάνι

και αναρωτήθηκα μα  είναι ζωντανός ο θάνατος/

έχει καρδιά έχει  και φλέβες σαν τις δικές μου/



καθώς διάβαζα με δυσκολία  το γραμμένο στίχο/

μιας μοναχικής καρδιάς που λιποψυχά  σε κάθε απώλεια/

και θυμάται τότε που ήταν ένας άγγελος/



και πετούσε πάνω από βουνά και θάλασσες /



πάνω από λίμνες και  πεδιάδες/

και από το στόμα του  έβγαιναν μόνο  νότες/

ήχοι από  ένα κόσμο που μόλις  είχε γεννηθεί/

και με ρωτούσε αν ήθελα να ακολουθήσω/

να γίνω και εγώ θάνατος/  να  παίρνω ψυχές/



συνέχιζε στο γράμμα/

να  λέει τι με περιμένει  από τότε που γεννήθηκα/

με βάφτισαν μόλις γεννήθηκα/

γιατί  κάτι έδειχνε πως πέθαινα  από κάτι ξαφνικό/

και πάλι στα 13 μου χρόνια όταν μια μέρα με πυρετό

και ενώ κοντά μου ήταν οι γονείς/

τους κοιτούσα και ένοιωθα στο στόμα μου χώμα / χώμα σας λέω

χωμάτινο  χώμα/ και μόνο χώμα/

ξερό και πικραμένο και ξεροκατάπινα χωρίς να καταλαβαίνω/

τότε πάλι  με θέλησε κοντά του/ αυτός ο μέγας/

διάβαζα το γράμμα και δεν ήξερα πιο πολλά από πριν

μόνο έτρεξα να μιλήσω  σ έναν άνθρωπο σε οποιονδήποτε σε έναν άνθρωπο

ακόμη   με ανάσα/ εκπνοή  και εισπνοή  στα πλευρά του/



να πω  κάτι  απλό όπως καλή μέρα σας/  τι κάνετε/ ο καιρός είναι καλός σήμερα/ αλλά είπανε πως αύριο θα ψυχράνει/  θέλετε να καθίσουμε να πιούμε κάτι  να πούμε κάτι/και  ονειρευόμουν την στιγμή αυτής της απλής  επαφής/ το έσω μου μίλησε και είπε/ και με ρώτησε για τα πουλιά/ τα νησιά/ τις πόλεις και τα ακρωτήρια/ τις λεμονιές και τα μπαλκόνια/ τους λόφους  και τις  ακρογιαλιές/ τα σιντριβάνια  τα τριχωτά στήθια/ τα υγρά  χείλη/ τα μαλλιά στον άνεμο/



ημέρεψα με τόσες ερωτήσεις/ και άρχισα να  τις μετρώ /ένα εκατομμύριο  και ένα/ και δυο/ και τρία και/ τέσσερα και πέντε/ και έξι και επτά/

και τότε σταμάτησα και σκέφτηκα  τα  κομμάτια μάρμαρο που είχα μαζέψει από την λόφο  της Ακρόπολης  /κάποιο καλοκαίρι

που είχα ξεχάσει ότι μια μέρα θα  πρέπει να επιστρέψω/εκεί από όπου είχα έρθει / τότε ακόμη δεν τον γνώριζα Αυτόν τον Μέγα / και  δεν ήξερα την δύναμη του  αλλά ούτε και την δική μου/ δεν ήξερα πόσο δεμένη ήμουν με όλα όσα  άρχισαν να με  ακουμπούν  /  το μυαλό / την  καρδία/ και  το κορμί/

πόσο τα μάζευα με στοργή /εγώ  η άλλη  /αυτή / που τώρα μόλις αρχίζω να  ακροαγγίζω/  με  πίστη και  πάθος/ και εσύ   Ω! Μέγα κόψε με κομμάτια/  σάρκινη παντιέρα στις Κυκλάδες  το κορμί μου/



μην μου κόψεις τις ρίζες μόνο/

αυτές που   ρίζωσαν μέσα μου  από την ιστορία της μάνας  και του πατέρα/

από τους μύθους της οικογένειας/

από τους μύθους αυτού του τόπου-

μια στάλα γη  είναι η γης μου –

μην μου την πατάτε –

αφήστε  τις μνήμες να είναι η καταγωγή αυτής της θαλασσόπυκνης   εστίας/

να είναι  η παραγωγή των αιώνων/

μην  την αφήσετε να την πνίξει ο όλεθρος/

διαβολικά μυαλά  του ανθρώπου  εσείς/ altermioego/



εσύ  Μεγάλε δικέ μου φίλε / Αυτός/ όπως   σε ονομάζω/

που με την σύλληψη μου  ήσουν εκεί  να φέγγεις την δημιουργία των κυττάρων μου/

σε ένα ανυποψίαστο θαύμα να χαμογελάς με νόημα/ αγαπημένε φίλε σύντροφε/



γύρισε πίσω την ιστορία για μένα μόνο /Δωροθέα ονόμασε με και  πάρε με μετά/μόνο τις ρίζες φύλαξε αυτού του τόπου  /του τόπου μου/ δεν έχω να σου προσφέρω  αντίδοτο στον δικό σου πόνο/ που αρχίζω να τον αισθάνομαι/   πάρε ένα  κομμάτι μάρμαρο που μάζεψα μηχανικά   κάποιο ζεστό μεσημέρι  στης Ακρόπολης   τα μέρη/ξεδίψασε  μ’ αυτό/





ή  με/ το  θανατερό   υγρό/  αυτό που χύνεις  σταλαγματιά σταλαγματιά/τον πόθο για φευγιό /στα μάτια των έτοιμων  από καιρό/ και μένα/ σύρε με μέχρι  το τέλος με το  ήχο από  τους θρήνους  των  κατατρεγμένων/ και το τραγούδι των παιδιών/ όταν  πλατσουρίζουν  σε νερά μαγικά/ και φαντάζονται την ζωή να κυλά με χορούς και φτερωτά γεμάτα  χρώματα

εμένα περίμενες να σου πω / πώς να φευγατίζεις τους ανθρώπους; / αχ!εσύ /αγαπημένε/ δεν  έχειςμάθει τίποτα από τόσους  θανάτους/ μου βούλωσες το στόμα από την αλήθεια/ με ξένεψες  από την αγάπη/ αρχίζω  και σε καταλαβαίνω/  καταλαβαίνω τι  θέλεις να μου πεις/ καταλαβαίνω/ τις λίγες φευγαλέες στιγμές/ που ήσουν ηρωικά  επίγειος και όλα  ξεκινούσαν από  το μηδέν/θα  σου αφιερώσω  ότι αφιέρωσα στην ζωή / το ίδιο και σε σένα/μια αγκαλιά/



χωρίς καν λογισμό/ εκεί  που όλα ετοιμάζονται να ρίψουν τις κραυγές τους/

ιαχή  μια παροδικής ευτυχίας/

να που  προβάλει ανίκητος ο έξω από δω/

με την παρέα του/ας γίνουν όλα όπως πρέπει να γίνουν/

αφού  μόνο να βλέπουμε έχει μείνει/

χωρίς να καταλαβαίνουμε/

σταματάτε  να μιλάτε/ δεν υπάρχει φωνή μέσα σας/

ακούστε  τον άνεμο/πως πιέζει  το σώμα μας/

πως  αφήνει   επάνω μας γραμμές /μικρές ιστορίες/



δεν κουράστηκες καλέ μου να με προσέχεις/

αφού μόνο εσύ μπορείς να κόψεις  την ανάσα μου/

κομμάτια   μιας νυχτιάς με το σούρουπο να γέρνει

από το τελευταίο μου βλέμμα/ μια μικρή αστραπή/



θα  σε ονομάσω  τέλος  με το όνομα σου

θα σε αποκαλύψω όπως εσύ αποκαλύπτεις/

όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου

που λιγότερο ή περισσότερο/ σε θέλησαν

σαν ένα φτερό που ταλαντεύεται και κερδίζει το βλέμμα/

σε αγάπησαν  τότε  μπορούν να   σε φωνάζουν με το όνομά σου

Ω!  Mέγα




Μαρία Πανούτσου
ο Άνθρωπος ενώπιον του Θανάτου (Αυτός ο Μέγας)
MARIA PANOUTSOU Dec 2016
?
   ©Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Dec 2019
Μην φωνάζετε
δεν είμαι κουφή
ακούω τα πάντα




Από το εκεί στο εδώ
με μάτια ανοιχτά  και δεν τυφλώθηκα
τρύπωνε το φως πότε - πότε

Κοίταξα  πρώτα τον γιατρό που με κοίταζε
κοίταξα και  την μάνα μου - ακόμη πονούσε
-χαμογελαστή πονούσε-ανοιχτό το σώμα

Μετά  έκλεισα τα μάτια να ξεκουραστώ
το ταξίδι μεγάλο
και οι πόνοι με χίλιους ήλιους σε νέο πλανήτη

Για μένα  το νερό μοναστήρι πρώτο
πιο σημαντικό κι’ απ’ το φως
και ο αέρας ένα  ποτάμι και αυτό


Ήθελα να γεννηθώ  ανάποδα  
αλλά στο τέλος άλλαξα γνώμη
και βγήκα με το κεφάλι ΄
φελούκα στον ουρανό

Μέσα στο σώμα της, σκοτάδι
υγρασία και  ένα κύμα ταλάντευσης
κούνια και ύπνος  βαθύς

Δεν ήθελα να ξεγελαστώ
κάτι μου έλεγε ότι θα  έχανα την επαφή  
μόλις αντίκριζα το φως
από  τί δεν ήξερα -σκεπτόμουν όμως
λαγοκοιμόμουν
αφουγκραζόμουν  

Κράταγα
τα
σχοινιά  
του
καραβιού

Κράτησε πολύ αυτό  το ταξίδι  
αναρριχιόμουν συνεχώς
καθώς γευόμουν  την μυρωδιά της μάνας
αλλά και την φωνή της που με πότιζε  
με ερωτήματα

Όλο αυτό
είχε  
μια  
γλύκα
ενοχλητική  

Το φως αντίκρισα κουρασμένη  
και  φωνή δεν είχα  να κλάψω
όμως  έκλαψα στο τέλος  
για να ησυχάσουν οι άλλοι

Αυτό το χωρίς επιστροφή  
ταξίδι του ερχομού  
που φανερώθηκε
κράτησε χρόνο πολύ

Στις χούφτες μου μηνύματα κρατούσα σφιχτά
δώρα για βασιλείς και αρχόντους
και στις κόρες των ματιών μου
όλη  η  ζωή της ανθρωπότητας

Είμαι αδύναμη και ο ψυχισμός βουβός
τις νύχτες με παρατάει
και τρέχει σε μέρη άγνωστα κι’  αφιλόξενα
γεμίζει τις φλέβες μου με δηλητήριο
το αισθάνομαι καθώς  όλο το σώμα
σαν το υγρό που ξεχειλίζει κάποια στέρνα

Βρίσκομαι ακόμη σ’ εκείνο το ταξίδι
η μήτρα  γεννά και η μήτρα θάνατο σπέρνει
άντε αδέλφια και εσύ θεέ
ανοίχτε τις  θάλασσες  
δεν έχουμε χρόνο πολύ ακόμη



MARIA PANOUTSOU
----KEA 2019
MARIA PANOUTSOU Dec 2019
Αυτό το  ταξίδι κράτησε πολύ


                                                          ­                                                                 ­      Μην φωνάζετε
δεν είμαι κουφή
ακούω τα πάντα




Από το εκεί στο εδώ
με μάτια ανοιχτά  και δεν τυφλώθηκα
τρύπωνε το φως πότε - πότε

Κοίταξα  πρώτα τον γιατρό που με κοίταζε
κοίταξα και  την μάνα μου - ακόμη πονούσε
-χαμογελαστή πονούσε-ανοιχτό το σώμα

Μετά  έκλεισα τα μάτια να ξεκουραστώ
το ταξίδι μεγάλο
και οι πόνοι με χίλιους ήλιους σε νέο πλανήτη

Για μένα  το νερό μοναστήρι πρώτο
πιο σημαντικό κι’ απ’ το φως
και ο αέρας ένα  ποτάμι και αυτό


Ήθελα να γεννηθώ  ανάποδα  
αλλά στο τέλος άλλαξα γνώμη
και βγήκα με το κεφάλι ΄
φελούκα στον ουρανό

Μέσα στο σώμα της, σκοτάδι
υγρασία και  ένα κύμα ταλάντευσης
κούνια και ύπνος  βαθύς

Δεν ήθελα να ξεγελαστώ
κάτι μου έλεγε ότι θα  έχανα την επαφή  
μόλις αντίκριζα το φως
από  τί δεν ήξερα -σκεπτόμουν όμως
λαγοκοιμόμουν
αφουγκραζόμουν  

Κράταγα
τα
σχοινιά  
του
καραβιού

Κράτησε πολύ αυτό  το ταξίδι  
αναρριχιόμουν συνεχώς
καθώς γευόμουν  την μυρωδιά της μάνας
αλλά και την φωνή της που με πότιζε  
με ερωτήματα

Όλο αυτό
είχε  
μια  
γλύκα
ενοχλητική  

Το φως αντίκρισα κουρασμένη  
και  φωνή δεν είχα  να κλάψω
όμως  έκλαψα στο τέλος  
για να ησυχάσουν οι άλλοι

Αυτό το χωρίς επιστροφή  
ταξίδι του ερχομού  
που φανερώθηκε
κράτησε χρόνο πολύ

Στις χούφτες μου μηνύματα κρατούσα σφιχτά
δώρα για βασιλείς και αρχόντους
και στις κόρες των ματιών μου
όλη  η  ζωή της ανθρωπότητας

Είμαι αδύναμη και ο ψυχισμός βουβός
τις νύχτες με παρατάει
και τρέχει σε μέρη άγνωστα κι’  αφιλόξενα
γεμίζει τις φλέβες μου με δηλητήριο
το αισθάνομαι καθώς  όλο το σώμα
σαν το υγρό που ξεχειλίζει κάποια στέρνα

Βρίσκομαι ακόμη σ’ εκείνο το ταξίδι
η μήτρα  γεννά και η μήτρα θάνατο σπέρνει
άντε αδέλφια και εσύ θεέ
ανοίχτε τις  θάλασσες  
δεν έχουμε χρόνο πολύ ακόμη
----Κέα  2019
MARIA PANOUTSOU Jul 2020
For the missing years





Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/




Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Γέννηση Θάνατος
MARIA PANOUTSOU Jun 2017
Το ποίημα που έγραψα για σένα
Αγάπη μου μοναδική
Είναι βουβό  
Δεν έχει ήχο  


Είναι ένα μουσκεμένο πανί
Που δεν τολμά ούτε καν να υπάρξει

Με τον φόβο του ραγίσματος
Μοιάζει με ένα φλιτζάνι τσάι

Ψυχή  και σώμα   παγωμένα
Έτσι ξαγρυπνώ σε ξένα σπίτια  

Κατηφορίζω δρόμους μελαγχολικούς
Ανοίγω πόρτες  και τις κλείνω  

Κοίταξε με πριν η μνήμη μας εγκαταλείψει
Σε κάποια γωνιά  του δρόμου

Δεν θέλω να είμαι δραματική
Μόνο σου μεταφράζω το ρίγος  του κορμιού μου

  
©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
Βηματισμός

Maria Panoutsou·Wednesday, 7 June 2017
MARIA PANOUTSOU Feb 2017
κοίταξε το στόμα/αναγνώρισε
κλείσε την ακοή και μάντεψε

μόνο αυτός ο ρυθμός μας ανήκει
καθάρισε την όραση  που πνίγει

ο ποταμός που έχεις μέσα σου
σε φορτώνει ζωή  με ρωγμές

αυτή  η  ομιλία   αργά την νύχτα

δεν ξέρω  τι να της πω
πως να την ανακουφίσω
λυγίζω  τις αρθρώσεις  

κενό


Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Aug 2019
με στοιχειώνουν οι άνθρωποι

δεν θα κρυφτώ στην αγκαλιά τους

οι σκιές που περπατούν γύρω μου με καλούν
για ένα τσάι λίγο

πριν την δύση του ηλίου

κι όμως

ο Μαβίλης λέει ποτέ το δείλι μην θυμάσαι τους νεκρούς



έξω το αεράκι δροσερό με θωπεύει

θα μείνω πιστή στην φύση
θα πω όχι  στο κάλεσμα

αφήνω τους φόβους και την καλοπέραση
και εκτείνομαι στο άπειρο
για την Suzanne Eaton

μ.π 2019
MARIA PANOUTSOU Jan 2021
Γιατί σου γράφω;
μα για να σου  ψιθυρίσω για πολλοστή φορά πως  η γιορτή που έρχεται στην καθημερινότητα και πλουμίζει το κάθε τι είσαι εσύ
είσαι το φως που  κάθε γωνία σκιερή του είναι  μου, αρπάζει και συνθλίβει
εσύ φανός της ζωής μου
είσαι το άγγιγμα που μεταμορφώνει το  ασχημόπαπο στην κοιμισμένη βασιλοπούλα
το παραμύθι του κόσμου, που γεννήθηκε με την πρώτη σoυ λέξη
είσαι η φωνή που με καλεί    
το όνομα μου στα χείλη σου,  αλσύλλιο
κάτι  αλλόκοτο και άγνωστο μα δροσερό
και τρέχω να σε ανταμώσω με την ταχύτητα του φωτός
εσύ που ανάπτεις κάθε μου πόθο
είσαι εσύ
που με κρατάς να μείνω σε αυτό που ονομάζουμε ιστορία αγάπης μια αυταπάτη τόσο γλυκειά
με σάρκα που λευκαίνει μέρα με την μέρα  
με κάνεις να λέω  και τώρα,
είσαι εσύ που
για πρώτη φορά  
όλα για πρώτη φορά
Μαρία Πανούτσου (αδημσίευτο)
MARIA PANOUTSOU Jun 2020
Γκρι αποχρώσεις

Δεν υπάρχει απογοήτευση
που να μην μπορούμε
να την υποφέρουμε

-
είμαι εγώ το λάθος μεταμφιεσμένο /
σε ένα σύννεφο με φόρεμα γκρι - αρζάν
το έχετε προσέξει το γκρι - αρζάν /
πόσο ταιριάζει στις σκιές του προσώπου μου
ένα πρόσωπο βγαλμένο από τα ορυχεία Απεράθου /
σε σμυρίγλι σκαλισμένα/ μάτια μύτη στόμα /
-
αντιστροφή και
γνωρίζω τη διαδικασία
και συλλέγω
μικρά πετραδάκια για να
γεμίσω τις τσέπες μου
-
καταλαβαίνω όσους αυτοκτονούν
εγώ από έρωτα μόνο
εκείνοι από απελπισία
-
ο θάνατος είναι ένας φίλος
μπροστά στην απουσία
-
σας μιλάω για κενό
ένα τεράστιο κενό
θα το γεμίσω με χρόνους
-
θεέ μου
βοήθησε με
-στον θεό φτάνουμε
συμπτωματικά
ή όταν υπάρχει ακόμη ελπίδα-
-
πώς οι λέξεις ομολογούν τον χωρισμό
πώς η ειλικρίνεια φανερώνει την αλήθεια
-
η θλίψη
δεν μπορώ να την τινάξω
παλτό για κάθε κακουχία είναι
-
δεν τον ευχαρίστησα για ό, τι μου έδωσε
γιατί το ξέχασα;
αυτό ήταν το πιο σημαντικό
εγώ θέλησα την αγάπη του
-
φωνές ανθρώπων ακούγονται από παντού
μένω ακίνητη αδημονώ
να περάσει
μια ενόχληση
θα την ονόμαζα ίσως και κακοδιαθεσία
-
κοιτάζομαι στον καθρέφτη
και δικαιολογώ το πέρασμα των αιώνων
-
ενστερνίζομαι την ταχύτητα που μαραίνονται τα λουλούδια
-
την παιδική φορεσιά ξετρύπωσα όχθες
το φτωχό σπουργίτι ερμήνευσα όταν τα άλλα παιδιά
ντύθηκαν και τραγούδησαν για βασιλιάδες και πριγκίπισσες

Μαρία Πανούτσου
2019
Ένα από τα ποίηματα της συμμετοχής μου στο βιβλίο ΦΤΕΡΩΤΑ ΛΌΓΙΑ

εκδ. ΕΝΤΥΠΟΙΣ
MARIA PANOUTSOU Dec 2018
το μέλλον με καλεί
κάτι σαν  έναν άνθρωπο  
από το αντικρινό βουνό

φωνάζει και χαμογελά  
στους απέναντι
χαιρετισμός και  συνάντηση

από πάνω  του ο ουρανός
και τα βρώμικα λασπωμένα παπούτσια του  
πάνω στον  βράχο  ακουμπούν

πίσω του  ο ήλιος και μπρος του
ένα αστέρι που ετοιμάζεται
άγνωστο  για που


γύρω  ο αέρας στροβιλίζει
μια  κουβέντα από τα περασμένα

ο λογιομόςμε στίχους και  απρόσμενα
ο λόγος του  χάνεται στο λαρύγγι  του




01/12/2018
MARIA PANOUTSOU Jul 2018
δεν ζήτω τίποτα
ας μείνω μόνη κάτω από ένα δένδρο
πλατύφυλλο
ξέρω ότι θα επιβιώσω
όσο ο θεός το θέλει

μ.π
από τα στενά και τα δύσκολα
MARIA PANOUTSOU Jul 2018
δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα  κρινάκι  της άμμου
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες
και έπιασες τις εποχές από την αρχή
μένει το φθινόπωρο
να δούμε χρώματα της βροχής
και τα πουλιά
που κελαηδούν
αλλόκοτα  τον μήνα  Νοέμβριο

Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Jul 2018
Δεν υμνούμε μόνο το φως


είμαι εδώ για να σας θυμίζω
την ώρα της ανάπαυσης
του δειλινού την ώρα
μεταθανάτια ώρα της αυγής
και της λευκής νύχτας την θερμότητα


εκεί που ξενυχτούσαν γυμνά σώματα
του πόνου και   της θύμησης
της νοσταλγίας παιδιά
να σας θυμίσω ό τι σκοτεινό κι' ολέθριο
Κασσάνδρας τραγούδι καθάριο κοφτερό


δεν αντιστέκομαι  σε τρεχούμενα νερά
σε πεδιάδες χλοερές
και σε βουνά  απάτητα
και τις σημαίες π' ανεμίζουν
μεσίστιες κάπου  σχισμένες λερωμένες


αλλά καβάλα  στις ιστορίες μου
με κερινα χαρια και  ομιωματα
βαδίζω σταθερά και άλλοτε  τρικλίζοντας
αναζητώντας  κόκκο  
δεν ξέρω πια τι κόκκο αναζητώ  







©Μαρία Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Sep 2021
Διαδρομή

λόγος

μια πηγή και δοχεία
με γάργαρο νερό για  μια μέρα  
ιχνηλαλασίες  μικρής διαδρομής
ιεροτελεστία σε πράσινες εικόνες
αυτιά μεγεθυμένα σε  φτερά  
ακούουν  τα φυλλώματα  
  νερό -  πουλιά  και η  καρδιά
μιλάνε  με  συνθήματα -
όπως εγώ μιλούσα στον κορμό
δένδρο ψηλό
παιδί δικό μου φυτεμένο
τότε δεν  γνώριζα τον φόβο
τον έμαθα στο στρίμωγμα
χωρίς  αέρα χωρίς αιδώ  
μια ύβρις που  σαρώνει


επίλογος

…..σαν να  ψύχρανε
δέχομαι επισκέψεις  μόνο στην  κουζίνα  
ασβεστωμένη- να θυμίζει  
τον παράδεισο  που σβήνει  
ωσάν  με κάδρο, υγρός πίνακας-
έξω  και κάτω απ’ το υπόστεγο  
μαδάει η φωλιά των χελιδονιών
κρύωσε ο καιρός …...

Μαρία Σ. Πανούτσου
MARIA PANOUTSOU Mar 2017
σε παγωμένη λίμνη θα πέσω/

με ένα τρεμούλιασμα στο σώμα/

τριχούλες ανυψώνονται προς  ουρανόν/

θα βυθιστεί με θέληση μέχρι τον πάτο/

με  σώμα να αφουγκράζεται / μόνο / ναι μόνο/

χορός μέσ  το νερό/ που αναρωτιέται για μένα /

με κυκλικούς  κυματισμούς/ ποια είμαι/
τι θέλω/
που πάω


© Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτη ποιητική συλλογή
MARIA PANOUTSOU·SATURDAY, 4 MARCH 2017
έ
MARIA PANOUTSOU Dec 2016
έ
Μια μπρίζα, στο άλλο δωμάτιο
λίγο πιο σκούρο άσπρο από το άσπρο
του τοίχου, κράτησε σε ευθεία
το βλέμμα μου χθες που καθισμένη
απέναντι, έξι μέτρα ήταν, όπλισε το ενδιαφέρον μου
όταν γύρω φαινόντουσαν όλα αρκετά δύσκολα,
για να τα φέρω στο τέλος.

Μαρία  Πανούτσου
Συλλογή, Περπατώντας στο  Δακτύλιο του Κρόνου
MARIA PANOUTSOU Dec 2016
Εγώ
Περπάτησα σε χώματα ιερά
Απ την Ελλάδα την μικρή
Με τους θεούς/  αγγέλους /κι άρχοντες
Την μάνα /τον πατέρα  
Στην κυμματόσπαρτη / την Κύπρο,
Με   λεμονιές να φτάνουν τις  αμμουδιές /
Με δρασκελιές/
Στην Αλεξάνδρεια της γραφής/
Και των ονείρων /
Εκεί  το πρώτο  άγγιγμα
Μάτια με μάτια
  
Απ την  Λουμπνάν  των Κέδρων/
και της Παλμύρας τις πέτρες/
Tadmor  / άκουσα να σε λένε/
Ναι / ξέρω
Μα /  σε ήθελα με  Π,   Λ  και Ρ/
Κάτι μου  έκανε αυτός ο ήχος/
Συγχώρεσε με/
  σε φέρνω πιο κοντά  μ αυτόν  τον τρόπο

Στης έρημου  την πάχνη
  Μια νύχτα που  τουρτούριζα  ΄
καθώς αντίκρισα  δυο μάτια τόσο μαύρα /
σαν  καρβουνάκι της γιαγιάς
στον τάφο / γιου της
   μαύρα/ σαν τις ελιές/  του τόπου μου  
Και έβρεξα τα πόδια/ ειρηνικά
Σε ποταμούς αιώνιους/
Και θόλωσε το βλέμμα  
Με  συγκίνησης  δάκρυα
Ω  εσείς άνθρωποι
Γείτονες των  κρεμαστών των  κήπων
Γηγενείς της  Μεσοποταμίας αγαπημένοι
Πέρασε το σώμα και η ψυχή μου
Ιδρώτας / δάκρυ/
Όταν ακόμη αυτή παιδί  
Διέσχισε  τους δρόμους σας/
Ρούφηξε  μυρωδιές σας/
  Γεύτηκε καρπούς και ομορφιές
Και σκέπασε με  άμμο τα μυστικά σας
Πως άντεξε  η καρδιά  μου αναρωτιέται
     Ως πότε  τα  νέα σας /που  φτάνουν /
Ματωμένα / καπνισμένα / ανωφελή
Ήθελα να είμαι χρήσιμη στον κόσμο τούτο
Μα έγινα προάγγελος κακών/
Ταχυδρόμος /που γέμισε τις τσέπες του
Με γράμματα   ανθρώπων   άγνωστων/
Ραμμένα  σώματα  /   βινύλια με κραυγές
Έλκηθρα μιας  ζωής  /που πέρασε από μπροστά  
   Αποκαΐδια/ μιας και μόνης  πυρκαγιάς
   Εγώ  
Σας αγαπώ /  ζωντανοί και πεθαμένοι
Σας  αγαπώ /αφού  δέχτηκα μυστικό  γλυκό στ' αυτί
Η περασμένη μου  ζωή / ψιθύρισε /
  βραχνή όλο ηδυπάθεια  η φωνή/  
«προχώρα»
    


Το είπε /με  πολλούς τρόπους

Δεν είπε  όμως /προς τα πού






©Μαρία Πανούτσου
Next page