You asked me to confront the ghosts
Of our hearts.  As if moving on is as
Stagnant as the longed-for passing of

Pain.

Not your melodramatic melody of
Hope could cuddle the fright of sight.
Neither its rhythm rhymes with my life's

Deepest sigh.

As it has been and will always be,
Always a scar of scrolled poetry.
Of music and madness, of hues of

You. Nevermind,

I have found someone like you.

So we hold the camera,
Face the lens, and give
Our sweetest smiles.

Knowing that time and
Youthfulness fly together.
Leaving the unchanged

Beings in us, and longing
For the changed moments
For us. Nothing in this world

Endures.

But we both know that it is
Never the years that count.
Counting on each other

Is what really counts.
No matter what.
It does not even matter.

Kahapon, hinintay kong
Lumatag ang liwanag sa
Parang. Parang kahapon
Lang, ganitong oras din

Hinintay natin ang huling
Patak ng hamog ng Disyembre.
Habang ang marami ay abala
Sa kusina ng Pasko, tayo ay

Nasa Pebrero kasama si
Balintino. Tunay ngang iba ang
Kalendaryo ng ating mundo.
Ngunit ang himbing ay hikbi,

Kagaya

Kahapon, hinintay ko ang
Paglatag ng dilim sa parang.
Parang antok na hindi dumating
Dahil walang dahilan ang bukas

Na darating.

Nasumpungan kitang nakabilad
Sa liwanag ng araw, isang imaheng
Nakalantad, huwad na anyo ng
Ritwal ng pagpupugay. Sa iyong

Anino'y nakasilong ang mga lantay
Na tayutay ng hungkag na lipunan.
Nariyan ang puta, pulubi, butas na lata,
Gago't ganid na pulitiko, librong limot,

Bendor ng droga, banal na aso...
Lahat sila ay mga ”sila" na minsan ****
Pinagtangkaang silaba't silain sa sulo ng
Mapagpalayang kamalayan.

Kamatayan.

Nasumpungan kitang nakabilad sa
Nakakabagabag na liwanag. Isang buhay
Na moog ng kalayaa't kasarinlan,
Kanlungan ng mga supremo ng rebolusyon

Ng paglikha't pagsilang sa kakanyahang
Iginapos sa lumang mundong lalang ng
Iyong panahon. Kami na mga gamo-gamo
Ng lumang simoy ay patuloy na isisiwalat

Yaong hindi masumpungan sa lambong
Ng liwanag na pinaningas ng iyong dugo.

Nawa'y matagpuan ka nila.

The month of May may not be a part
Of our struggle. It belongs to those
Who have chosen to remember the
Blots of blood showered along the

Mendiola pavement, paving a closely-
Knit kinship of beliefs and bewildered
Minds, of a passing moment, of a
Movement passed on generations.

Struggles don't end, for they never begin.
Gun's barrel is where power grows. Mao
Theorized it, generations lived it. Not until
This generation's search for new reason,

Tilling fields

Are mapped in the hearts of the masses;
Where new weapons are fashioned, new
Passion grows for living the theory, for
Doing philosophy out of soil, out of gears.

Superstructure is rebuilt on chalkboards.

Hanggat maari ayaw ko pa sanang
Iligpit ang mga pinggan at ilang kubyertos
Na ginamit natin, ang damit ****

Nakasampay sa ulunan ng higaan natin,
Ang mga basyo ng lotion, shampoo, at
Pabango na naiwan mo, lahat sila itinabi

Ko, kasama ang damdamin kong binuo
Mo sa maikling panahon na naglagi ka,
Dito kung saan iniwan mo ako.

Dumating na naman ang summer, at
Heto ako, inaalala ang plinano nating
Forever. Ang alon sa dalampisagan,

Ang mga piraso ng batong inipon mo't
Sinilid sa sisidlan ng tarheta, hanggang
Ngayon binibilang-bilang ko pa, tila mga

Patak

Ng luha na hindi na titila. Ang dalawang
Pirasong damit mo, ayun, nakasabit pa,
Sa dingding na naging saksi sa mga

Sandaling hiniram natin sa tag-araw.
Dumating na naman ang summer, at
Heto, ang dalampasigan, pinagmamasdan

Ko, nagsasabing may forever...

When I'm gone,
With the wind of
Time, I'll see you

In a dream of
Thousand dreams.
I'll whisper the words

Taken from us by
The hurts our hearts
Have had, over the years

Of longing for our old
Selves, like the first
Time we looked

Into each other's eyes.
Someday, when I'm gone
With the wind of time

I'll soar above the
Horizon of your memory,
Beyond our lives and love's

Greatest irony.