Tayo'y muling inabot ng bukang-liwayway,
lumbay at pighati sa hangin natangay.
Ikaw ang tanging balakid ng kalungkutan,
kaharutan ng iba'y huwag pamarisan.

Sa musika ng buhay ay iindak,
sa langit dadalhin habang ika'y kahamagan.
Lahat ng walang kasiguraduhan, sayo magiging tiyak,
ikaw ang nag-iisang liwanag sa dagim na kalangitan.

Tuliro't nakatingala tinatanaw ang mga tala sa langit, iniisip na kung bakit 'di pinilit.
Napagod sa'yong mga palaisipan, kahit bali-baliktarin ang mga pangangatwiran.

Lumisan... sa kinagisnan na tahanan, sa pag-luwas at pag-uwi nahihirapan.
Nangangambang ika'y muling masilayan, hindi alam kung pighati, o galit ang mararamdaman.

Sinabi mo na sa mga bagong mukhang kinilala mo, ako parin ang hinahanap mo. Ngunit sa tuwing gusto kong sulatan ang saradong libro, ayaw mo.

Ayaw mo....

Pero ang gulo mo, at magulo rin ako.
Sa mga sandaling gusto kong sumugal uli, pangit ang baraha mo.
At sa mga oras na ika'y nag babalasa muli. kulang ang barya ko.

Oo, magulo.
Parehas tayong tuliro.

Dala dala ang salitang kahit ano at bahala na.
Iniisip.
Na bukas na lang lahat,
pag papaliban na lamang muna.

Paano ba mag simula uli?
Paano ba muling ma haling sa dating pinapangarap?
Ang musikang inaalay sa mga makikinig,
ang mga linya't katagang tumatagos sa damdamin ng iba.
Kelan ba ito papangaraping muli?
Kelan ba mag-aalay muli?
Ngayon? Bukas? O wag nalang kaya?

Ang dating silakbo ng damdamin sa musika, nasaan na?
Nangangarap paring  ito ay bumalik.
Sa tuwing hinahagkan ko ang aking instrumento,
umaasang ako'y muling masabik.
Umaasang muli.
Nangangarap uli.

Hanggang sa muli,
aking pinangarap.

I do not know who I am anymore,
I've worn too many faces to remember.
My passion is my personality,
but now it is gone, like a cold ember