Een been geklemd, een been net vrij.
Waarom overkomt dit mij?
Ik moet vechten, ik moet sleuren,
niemand helpt, niemand weet
waarom dit mij moet gebeuren.

Ik ben er nu en geef niet op en
van die scherpe scheuten krijg ik een extra stoot.
Zo makkelijk krijg je mij niet klein of groot.
Je kan moppen maar ik ben niet te stoppen.

Mijn naam is leen en zou je denken mij te
vangen, kijk dan maar uit je doppen.

In nieuwe huizen, kil en koud,
bewoond al door en ander,
ogen, ongezien zo oud, *******br>een wonderbeeld van hout en
kleur en vlammen zonder sleur.

Aan de open haard ligt vaak hetgeen
dat je verwarmen kan, verzorgen
en erbarmen, vooorbereiden
op de uitdaging van morgen.

Je bent er nooit alleen,
de mensen zien je graag.
Ik ook, dat ik dat meen,
dat staat buiten
vraag.

Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.

Ik vraag me af wat ik beschik
en breng mezelf in gevaar.
Want zoveel is dat niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar.
Het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

As I sift through hoards of mails,
unlike letters, starred, it fails
to entice me. As the windy gusts
provide the necessary background noise,
it suddenly derails.
I've seen too much, it all disgusts
me how we
drop our scales into the pan
and scramble,
nitpick or devour anything we can.

I am thankful for the eggs I eat, the bread and jam,
I am happy to see 'you've got mail' even if it turns out
to be spam.

Easily defined, discussed
and generally seen as a must
have in a just halve your sleep
time, sheep-swine, expensive house
but cheap wine, mentality
community.

We chase and run and chase some more,
like the humans did food
years and years before.

When we are fed and healthy,
enough is never quite enough,
succes, just very stealthily,
seperates the weaklings from the tough.

I, on and off, catch myself asking why
and hushing my worries by guessing: 'just try',
which fails to answer the question so wry,
what are we doing and does someone know why?

People have told me to just go along,
whatever happens, the bad makes you strong.
Others compared, saying: 'you have it sweeter
than most who are born and early on greet her.

Many have said:
'please, just go to bed'.
But that's where I cry:
'Thoughts, please, tell me why!'.

I reckon to crack on ain't no full-time solution,
there's many more worries, like death or pollution.
And sometimes my guess is: 'it's goals I should seek,
to chase after change, even just for a week.'

The passing of time, more delightful when doing,
asides the asks loved and the asks worth their booing.
It may easily be, it differs for many
or for some we don't know, there isn't even any.

Now when the asking is on,
I need it less gone.
When the asking is not,
I'm amused by the thought:
I'm probably doing
something worthwile.
And the 'no question, no bluing'
alone makes me smile.

Even if blurry, it all has it's aim,
there's just no instructions to life's little game.
Sometimes you ask: 'How do I live up?'
sometimes you reply.
They both have a purpose, so please do not give up
on asking the why.