Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
AUGUST Sep 2018
Sino ba ang modernong vincentiano?
Ano ba ang kanyang pagkatao?
Nagtatanong sa sarili ko
Habang pinagmamasdan ang mahinanang kamay
Kung anong magawa ko
Dito ba sa munting palad nakahimlay
Ang lahat ng kakayahan ko?

Anong meron ako, anong meron tayo? kundi kaalaman.

Kaalaman na di galing sa sabi sabi nilang “hugot”
Kundi sa piraso ng mga aral na ating pinulot
Dahil sa disiplina tayo y nililok
Ang kabutihang asal sa diwa ay pumasok

Mula sa Mga **** nating tinuturing na magulang,
Mga mababang tao na ating ginagalang,
Mga taong nakilala mula ng tayo’y musmos pa lang
Ipinamana sa atin ang pananampalataya, pagpapakumbaba, at kabutihan

Ang tanggapin ang katotohanan,
At hangganan ng kakayahan
Ang malaman ang kahinaan, kahit may kasimplehan
Pilit inaabot ang makatulong ng buong kalooban

Ng walang hinihintay na kapalit
Tulad ng modelo nating si San Bisente (st. Vincent)
Na sa pagtulong ay di napagod
Kaya sa mata ng Diyos naging kalugod lugod

Salamat sa  Amang nasa itaas
Na nagbibigay ng lakas
Ang lakas na di nauubos
Para sa aming misyon na di pa rito natatapos

Sandata ay ang panalangin
Lakas ng loob at damdamin
Dahil sa Diyos na mahabagin
Walang pagsubok sa buhay ang hindi kakayanin

Ating misyon, ang tumulong sa mga kapus palad at nawawalan
Hindi lang sa taong nawawalan ng materyal na kayamanan
Kundi para sa mga taong naliligaw, nalilito at nagugulumihan
Pagkat ating ramdam ang bawat hirap
Ang bigat na tinitiis ng bawat taong may pinapasan

Handang makiramay at ibigay ang anuman
Para lamang ang paghihirap sa pighati ay maibsan
Pagkat sa bawat taong ating natutulongan
gantimpalang pangkaluluwa ang dapat ipagyaman

Sino ang gumagawa nito?
Sino ba ang modernong vincentiano?
Isa ba ako sa mga ito?
Ang modernong vincentiano ay di lang ako kundi tayo
Ang modernong vincentaino ay nagsasakripisyo at mapagpakumbabang nagseserbisyo
Ang modernong vincentiano ang magpapatuloy ng ating kwento.
Ang tula kong ipinanalo ng first runner up sa isang slam poetry competition ng event na may temang "Ang Modernong Vincentiano" noong September 26, 2018.
theivanger Jun 2019
Hindi naman ako galit
Sayo'y hindi naman inis
Katapatan ganon parin
Kaibiga'y maramdamin

Patawad unang sambit
Nitong kaibigan ay hibik
Paumanhin nawa'y kamtin
Siyang aking panalangin

Sama ng loob ang dulot
Kaibigang aking nilimot
Ngunit hindi nayayamot
Mawala ka'y aking takot

Tawanan laging naaalala
Biruan nating masasaya
Payo mo'y pumapayapa
Ng pusong lagi lumuluha

Sanay 'wag akong limutin
Kaibigan nagtatampo din
Gaya mo rin, may suliranin
Araw-araw aking pasanin.

Patawad kung nahirapan
na ako ay pakisamahan
Patawad kung di masiyahan
na ako ay pakitunguhan

Sanay huwag magsawa
Laging may laan na unawa
Kahit minsan nagagawa
Sayo'y hindi na nakatutuwa

Mga salitang akin nabitawan
Pawang totoong kahulugan
Subalit kaaway pinipigilan
Ang pagbabagong inaasam

Ngunit iyong laging tandaan
Oh aking mahal na kaibigan
Ikaw siyang kinasangkapan
Upang tungkuli'y masumpungan

Salamat sa Dios sa tulad mo
Sa mabubuting aral at payo
Ako'y walang kabuluhang tao
Kaibigan, sakin ikaw ay modelo
Mahirap talaga akong pakitunghan, sana huwag **** bitawan, hiling ko sa Dios akoy alalayan, patawad sa aking pagkukulang at sa sama ng loob na naidulot. Kung sakaling mabasa mo ang tula, sana wag mayamot. Salamat sa Dios sa pagkasangkapan sa pagbibigay ng inspiration at pagasa na sa kabila ng mga pagkukulang at kasalanang nagawa ay maari pang magpatuloy sa buhay at malakaran ang tungkuling pinapangarap. Salamat sa Dios sayo mahal at tapat na kaibigan.
Krysel Anson Sep 2018
I.
Time passes, another
batch of refugees and migrants. Cities turn into
new houses of gambling and vicious cycles.
Some say only machines can speak clearly
and most humans have lost what they have earned
throughout all this time, just right on schedule.

To own our language,
and the relationships it sets into motion,
we learn painfully, repeatedly like sunrise
and sunsets.
Claiming our own spaces and demons
hidden in our conveniences and reflex routines,
and learning the tricks that has kept peoples
from fully healing from broken promises
and betrayals throughout time.

We own up to our language and its demons
every day and night that we toss and turn
into something feasible, edible, livable.


II.
Iba ibang uri ng digma.
duguang kasaysayang binabaong buhay
binubura ang lakas at memorya tulad ng siyudad
ng Songdo sa South Korea na ang ibig sabihin
ay "city with no memory".

Ito din ang isa sa mga modelo para sa New Clark City
na tinatayo sa Luzon. Sa dalawahang mga pamamaraan
ng mga naghahari-harian, nakikibaka ang anakpawis,
nakikibaka ang kamalayan ng pagpapasya at pagwasto
sa mga pagkakamali, na paulit-ulit na sinusubukang
patayin sa iba ibang mukha.

Mula pa sa panahon ng mga lolo at lola noong 1940s
hanggang ngayon, patuloy ang mga pag-eexperimento nila at paggamit ng panlilinlang  at dahas, sa ngalan ng kalusugan, edukasyon at batas, upang ipain ang buhay sarili, lasunin ang lupang kinakain ang sarili. Kung hindi tayo mag-aaral at mag-iingat din, tayo mismo ang papatay sa mga sinisimulan. #
English translation to follow. Work in progress.
I'm not good. things aren't gooood.
You know things aren't good when you aren't enjoying them.
My head is bobbing back and forth confused with charts and numbers and deadlines and fees and insurance and taxes and working out and-

No. I'm tired. I'm not even 22 yet.

A text message from my dad can ruin my day.

Modelo and lime, that is the best part of my day.

Pretending to be cheery is terrible. I don't want a desk job, I don't want to be a regular at some ****** bar where I go with my friends every Wednesday.

I want clarity, I want to have some sort of stationary object that I can hold and count on.

don't we all.

It's not like things are really bad, but they aren't good.
Danica Oct 2019
Isang halimbawa ng magandang asal
Mumunting dasal kanyang inuusal
Pambihirang talino,  dedikasyon at dangal
Siya nga ay isang **** na dapat Ikarangal

Salitang ABAKADA ano nga ba ang halaga?
Isang tanong sa sarili gaano siya kahalaga
Sa aking agam agam,  tunay siyang pamilya
Mula sa isip,  sa puso at sakanyang mga gawa

Hapo man sa maghapon, puyat sa magdamag
Laban sa tanghali upang isip ay malinangan
Kanyang ituturo talagang kaabang abang
Ito’y magagamit bilang pananggalang

Bilang anak at estudyante ako ay humahanga
Isa kang modelo, isang tunay na dakila
Ikaw ang dahilan kaya nasulat itong tula
Ito’y hindi maglalaho ng tulad ng mga bula

Sa iyong mga mata,  may kislap ng Pag-asa
Ikaw ang nagbibigay buhay sa aming mga balsa
Umalis man o mawala kasama ka sa gunita
Mabuhay ka!  Mabuhay ka! Mahal ka naming talaga
Tula para sa mga ****,  pagbibigay karangalan sa kanilang ambag sa ating lipunan, kung wala ang mga ito mararating ba ng bawat kabataan kung nasaan sila ngayon?  Tayo'y sumaludo sa ating mga ****.
Después de Azul... después de Los Raros, voces insinuantes, buena y mala intención, entusiasmo sonoro y envidia
subterránea -todo bella cosecha-, solicitaron lo que, en conciencia, no he creído fructuoso ni oportuno: un manifiesto.Ni fructuoso ni oportuno:a) Por la absoluta falta de elevación mental de la mayoría pensante de nuestro continente, en la cual impera el universal personaje
clasificado por Remy de Gourmont con el nombre de Celui-qui-ne-comprend-pas. Celui-qui-ne-comprend-pas es, entre nosotros, profesor, académico
correspondiente de la Real Academia Española, periodista, abogado, poeta, rastaquouer.b) Porque la obra colectiva de los nuevos de América es aún vana, estando muchos de los mejores talentos en el limbo de un completo desconocimiento
del mismo Arte a que se consagran. c) Porque proclamando, como proclamo, una estética acrática, la imposición de un modelo o de un código implicaría
una contradicción.Yo no tengo una literatura «mía» -como la ha manifestado una magistral autoridad-para marcar el rumbo de los demás: mi literatura
es mía en mí-; quien siga servilmente mis huellas perderá su tesoro personal y, paje o esclavo, no podrá ocultar sello o librea.
Wágner, a Augusta Holmés, su discípula, dijo un día: «lo primero, no imitar a nadie, y sobre todo, a mí». Gran decir.Yo he dicho, en la misa rosa de mi juventud, mis antífonas, mis secuencias, mis profanas prosas.-Tiempo y menos fatigas de alma y corazón
me han hecho falta para, como un buen monje artífice, hacer mis mayúsculas dignas de cada página del breviario. (A través
de los fuegos divinos de las vidrieras historiadas me río del viento que sopla afuera, del mal que pasa). Tocad, campanas de oro, campanas de
plata, tocad todos los días, llamándome a la fiesta en que brillan los ojos de fuego, y las rosas de las bocas sangran delicias únicas.
Mi órgano es un viejo clavicordio pompadour, al son del cual danzaron sus gavotas alegres abuelos; y el perfume de tu pecho es mi perfume, eterno incensario de carne.
Varona inmortal, flor de mi costilla.Hombres soy.¿Hay en mi sangre alguna gota de sangre de África, o de indio chorotega o nagrandano? Pudiera ser, a despecho de mis manos de marqués;
mas he aquí que veréis en mis versos princesas, reyes, cosas imperiales, visiones de países lejanos o imposibles: ¡qué
queréis!, yo detesto la vida y el tiempo en que me tocó nacer; y a un presidente de República no podré saludarle en el idioma
en que te cantaría a ti, ¡oh Halagabal!, de cuya corte -oro, seda, mármol- me acuerdo en sueños...
(Si hay poesía en nuestra América, ella está en las cosas viejas: en Palenke y Utatlán, en el indio legendario,
y en el inca sensual y fino, y en el gran Moctezuma de la silla de oro. Lo demás es tuyo, demócrata Walt Whitman).Buenos Aires; Cosmópolis.¡Y mañana!El abuelo español de barba blanca me señala una serie de retratos ilustres: «Éste, me dice, es el gran don Miguel de Cervantes
Saavedra, genio y manco; éste es Lope de Vega; éste, Garcilaso; éste, Quintana». Yo le pregunto por el noble Gracián, por
Teresa la Santa, por el bravo Góngora y el más fuerte de todos, don Francisco de Quevedo y Villegas. Después exclamo: ¡Shakespeare!
¡Dante! ¡Hugo...! (Y en mi interior: ¡Verlaine...!)Luego, al despedirme: «Abuelo, preciso es decíroslo; mi esposa es de mi tierra; mi querida, de París».¿Y la cuestión métrica? ¿Y el ritmo?Como cada palabra tiene un alma, hay en cada verso, además de la armonía verbal, una melodía ideal. La música es
sólo de la idea, muchas veces.La gritería de trescientas ocas no te impedirá, silvano, tocar tu encantadora flauta, con tal de que tu amigo el ruiseñor
esté contento de tu melodía. Cuando él no esté para escucharte, cierra los ojos y toca para los habitantes de tu reino
interior. ¡Oh pueblo de desnudas ninfas, de rosadas reinas, de amorosas diosas!Cae a tus pies una rosa, otra rosa, otra rosa, ¡Y besos!Y la primera ley, creador: crear. Bufe el eunuco. Cuando una musa te dé un hijo, queden las otras ocho encinta.
Dayanne Mendes Jun 2017
Eu não sei se você já reparou,
Mas vivemos diferente cada amor.
Faz todo o sentido não é mesmo?
As pessoas são diferentes.
As conexões são diferentes.
Não podemos nos exigir o mesmo comportamento em todo o relacionamento, só porque a sociedade nos empurra um modelo de casal perfeito.
Já parou pra pensar que muitas das nossas frustrações amorosas acontecem também por isso?
Focamos tanto em um modelo ideal de amor,
E esquecemos de amar.
Não existe amor ideal,
Não existe casal perfeito.
Não existem regras pro amor.
O amor é algo inexplicável, é sensível e nada mais!
Ikaw ang mga pyesa,
Na syang kakabisaduhin ko sa bawat pag tipa
Para kang ang mga nota
Na kailangang tamaan sa bawat pagkanta
O kaya naman ako'y si tiempo
At ikaw nama'y si daynamiko
Pero minsan gusto ko na lang maging gitara
Pagkat kitang kita ang saya sa iyong mukha sa tuwing ito'y iyong Dala-dala
Yung tipong ang bilis kong nahulog sayo
Ngunit ika'y hindi pa pala handang sumalo kay TIEMPO
Dahil gusto **** ika'y nasa tono at ritmo Naalala kong ikaw nga pala si DAYNAMIKO
Talaga nga namang napaka husay mo sa kahit na ano
Nakakaya **** tumugtog ng gitara, Sumayaw sa harap ng madla,
May runong ka rin naman sa pagkanta,
At heto pa, isa ka ring modelo sa eskuwela
Ako'y lubos **** napapahanga
Wala na akong masasabi pa
Siguro naman alam mo na kung sino ka
Heidi Kalloo Aug 2016
we ditched the main path and ran up the mountain bike trail,
gained some elevation,
we found the rusted remains of a car wreck off the side of the trail
that must have been sixty years old.
afterwards we shared nachos and modelo especial,
that was nice.
my body was wrapped in the warm pink blanket
rocking on the wicker chair as you
paced back and forth on the front of the porch and I
couldn’t hear the devil speaking from between your lips because my eyes were softly shut,
my being a blind cloud floating
softly in the nighttime cigarette smoke,
the part of me you were trying to hurt was the insides floated out,
just a cloud watching the clear night sky
and the cupid's arrows and the knives hurling
back and forth back and forth blew right through me,
because I was somewhere else.
but babe you are so sharp!
so I came back together to run inside and grab my pocket knife,
I sat down on the steps by the side of the porch where you couldn’t see me but you could
and sliced a dramatic **** on my right thigh
13 cm length 5 mm width
the blood flowed fantastically, unexpectedly fast dark and shocking, trickling down my leg
just like when you come inside me and I stand up.
I did it for the devil, and so you’d pause the devilry and take care of me
which you know how I like and which you did,
taking the blade from my hand putting an arm around me
examining and cleaning the wound
the blood staining your jeans
pooling wasted on the concrete.
later in the night I chucked the knife into the grass far away
where it remained neglected till the morning
when I came to collect it.
you fall asleep so fast in my bed baby, even when
the night’s been so bad, even when the
moon’s out full and the clouds blown all away
the devil floating softly ubiquitous.
you start to sweat softly and small twitches play across you
from the nightmares playing ubiquitous in your conscious unconscious
I watch you sleep and watch the sweat collect in droplets on your skin
thinking you look like a wet angel hoping you’ll never wake up
I wonder, do abusers learn from their abusers how to hurt?
the way you love baby the way you love it feels
a lot like hurt
Delinquiría
de leso corazón
si no anegara con mi idolatría,
en lacrimosa ablución,
la imagen de la párvula sombría.
Retrato para quien mi llanto mana
a la una de la mañana,
reflejando en su sal, que va sin brida,
la minúscula frente desmedida...
Cejas, andamio
del alcázar del rostro , en las que ondula
mi tragedia mimosa, sin la bula
para un posible epitalamio...
La niña del retrato
se puso seria, y se veló su frente,
y endureció los dos ojos profundos,
como una migajita de otros mundos
que caída en brumoso interinato,
toda la angustia sublunar presiente.
Fiereza desvalida, hecha a mirar
el mar...
Boca en bisel, como un espejo afable
que no hable...
Medias de almo color; para que vaya
por la cernida arena de la playa...
Las deleznables manos,
que cavan pozos enanos,
son carceleras de los océanos...
Linda congoja de la frente linda,
la que inerme y tiránica se brinda
por modelo de copa y de coyunda
y de lira rotunda...
Retrato de iniciales sinfonías:
tus cinco años son cinco bujías
a cuya luz el alma llora;
por eso a ti me abro
como a la honestidad versicolora
de un diminutivo candelabro.
Los invisibles hombros, cual quimera
en que un genio marítimo retoza,
no columbran siquiera
la adoración venidera
que los ha de rozar, como se roza
el codo de una estricta compañera.
Párvula del retrato;
seriedad prematura;
linda congoja de un juego nonato
que enfrente del fotógrafo se apura;
pelo de enigma, como los edenes
enigmáticos desde donde vienes;
víspera bella que cantas
en la Octava de mi más negra hora:
hoy hice un alto por mojar tus plantas
con sangre de mis ojos, y miré
que salías del óvalo de bruma,
como punto final que se incorpora
y como duende de relojería,
a dar en los relojes de mi fe
la campanada de la dicha suma.
Niña, venusto manual:
yo te leía al borde de una estrella,
leyéndote mortífera y vital;
y absorto en el primor de la lectura
pisé el vacío...
                            Y voy en la centella
de una nihilista locura.
Krish R Sep 2019
Here I am feeling like a teenage boy,
Clouded by Modelo’s crazy toxic joy,
Crawling bars to clubs a wannabe play boy.

There you are with big shining eyes,
Driving Mercedes, flying black hair,
Exotic perfect legs, glowing creamish skin.

Aren’t you really an electric woman?
Freeze a man with your simple smile?
Skip his beat with your soft little touch?

Aren’t I lucky, found you as my friend,
Surfer I thank, Salsa made me attend,
Longing for time, wish had more to spend!
Flirt  love girl friend
everly Nov 2019
we loop together
like ivy over broken down cars
full circle once again
we fall out
miss each other and
we sync back into
infatuation
it’s lovely
vain and
impermanent
like the planet
and us within it

man’s garden
of garbage
valueless lottery tickets and
soiled coffee cups
watered with soda and fragments of
Modelo bottle glass shards
we prop up our feet on lawn chairs
and watch it grow
B E Cults Nov 2018
i grow weary of watching
the world sharpen it's teeth
with a rusty file
and trying to smile
at the same time.

who would want to measure
raindrops in a thunderstorm
when you could just feel them
hit your face?

exit stage left when you
want to stretch a minute
into infinity.

that advice came from a ghost
of a man and cost me a cigarette
and a can of Modelo.

worth is relative, i hear.
persephone Mar 2020
I'm handling an unprecedented change
– in modern times, anyways –
with much more elegance
(or at least competence)
than I would have guessed.
I'm much too stressed to properly introspect,
but I'm occasionally caught questioning if this is the greatest story of my time –
if I should really be hiding out
(crying and nursing a Modelo and lime)
or out finding what our story is
and documenting it for those who come after this – if anything comes after this.


We're all just a bunch of kids
standing on the beach
with the waves crashing on us,
all ******* undertow:
sea salt and ocean spray.
Child's play drowned
under the realization
that nature is so ******* big
and that we are so miniscule
in retrospect:
how can humanity,
practiced at circumventing empathy,
come together to weather this calamity?
Is this just an illness
or a symptom of a sickness
that's been waiting to arrest our
brutish tresspassing
since we stole our first trembling breaths
and didn't give them back?
Humanity is always one disaster away from complete collapse. It's kind of like a metaphor for my life

— The End —