Ik heb wat testjes afgenomen,
wilde bepalen welke dromen
mij het beste klaar kunnen stomen
voor een leven in de bomen.

Ik stem, studeer en ben het bos
verloren, staar en veer op
van het bed, wens terug los
te zijn, zoek vrijheid en een job.

Ik, wie ben, ik, boe, wie ben ik, moe.
Wie ik ben, is wat ik doe,
niet minder, meer, niet zeer,
toch op zoek. Want wat was nu ook weer
de clue?

Ach juist, ik was op zoek,
naar wie mij kan definiëren.
Ik heb een onuitstaanbare nood
aan vastleggen wie ik ben,
het is geen aanrader, 'k zou het niet
proberen.

Ik wil vertrouwbaar zijn, betrouw
me gauw en ik zal horen,
ik ben als luisteraar geboren.
Ook lief en accepterend,
de armzaligen verwerend,
doch lachend uit, oordelend,
liefst de taken verdelend.
Dat ben ik, Daan, de ambassadeur
van buzz, plezier en lachen
bezorgen aan de cohorte
is mijn favoriete forte.

Zeg ik allemaal zelf, rapportage
is onbetrouwbaar onderzoek,
ik blijf blijkbaar blij mijzelf verschuldigd
te zeggen wie ik ben
en is dat een probleem?
't Is dat ik vanonder zoek.
Voor mij een beetje maar van bovenaf is
dat allemaal oke.

Vanaf morgen zeg ik nee
wil ik minderen
die letters zinderen na
en daarom zeg ik ja
wanneer ik liever
afwijs.

Het is een zwakte als
pas gelakte nagels
later wordt het mooi,
voor nu is het een zooi
tot het droogt
en het poogt
alles te
verbeteren.

Dat ben, was, word ik later
een zeveraar een prater
een typer, een tikker,
getikt, jouw type, cherry picker.

Ik eet de kersen op jouw taart
wanneer je moederdag verjaart
eet de olie van jouw dom
de spookjes uit jouw kom
Ik ben veel en ook een vraat
ik schrok zelfs terwijl ik praat
tijdens de film
god wat zou ik mezelf
ambetant vinden
als ik mezelf niet was

Daarom kan ik niet om met mensen die niet anders zijn,
ik zou ze verwensen maar dat is niet mijn
manier van werken
ik tolereer ze, laat liefst niet teveel merken
van mijn afgrijzen, afschuwelijk plezier
als ik zie *** pijnlijk op een kier
de deur staat
naar vergetelheid.

En als je er dan toch achter komt
dat je niet langer het licht in het leven ziet,
zoek in het donker dan mijn hand zodat wij,
samen ontsnappend over de onzichtbare treden
tussen de verlichtende stralen van de maan,
onze weg kunnen vinden naar de sterren.

rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin

deze weg in het donker
vochtig van de regen
lang door het begin
omringt door zwart
behalve midden in

alleen loop ik, hem
en het einde is zoek
wie zal het terugvinden
wanneer begint het begin
of zal ik het verslinden

wanneer harten niet te controleren zijn
zijn monden het juist te vaak
maar luisteren, zullen zij nooit
bij het uitsteken van mijn stopbord
is het tegenovergestelde raak

zoals deze eindeloze weg
gespleten in twee

Baguetten op de plank
Doe maar niet zo frank
rijk zijn is niet veel gegeven
gierig blijven in het leven

Dure kazen, zachte hazen,
ham, spek, varken, vlees, geen pezen
de verhalen die ik lees, wij lezen
die we samen lazen.

In bed, detective, hees
avontuur a la het collective
van britse, noorse
hard doorboorse en gekookte
uit het boekje
rechercheurs die rookten
brachten lowietje een bezoekje
of crashten op de beurs.

Door van discussiëren en proberen
over te gaan op tieren en roepen,
chaotisch georganiseerde facebookgroepen,
die de straten en een ander mens onteren,
zullen we maar weinig bereiken.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet links
of rechts of tracht geen richting te ontwijken.
Het initiatief is alvast iets heel erg flinks.
Maar denk wat langer voor je spreekt,
zoek wat meer alvorens je de stilte breekt.

Gebrek aan kennis komt met de jaren,
is van alle tijden, ook ikzelf heb nog zeer veel te vergaren.
Inhoudelijk heb ik niet veel te bieden, make ik niet veel great
again. Maar van bovenaf, bovenal is er één ding dat ik zeker weet.
Op de man spelen, velen kan dat wel bekoren,
't is thans door op de bal te spelen dat je echt kan scoren.

Ik zoek een huisje in Parijs
voor het komende half jaar.
Het is een hele tijd op reis.
Misschien blijf ik wel daar.

Ik wil een open raam,
de Eiffeltoren zien,
het park en macarons kraam.
Als het meevalt, blijf ik zelfs, misschien.

De pijn is diep en goed
verspreid, niet zomaar
aan te duiden, onduidelijk,
iets wat je moeilijk onderscheidt.

Zoek voor haar momenten om
nieuwe uren in te luiden.
Laat van tijd een luchtje scheppen,
paarse bloemen, bomen bruin
en uitgestrekte velden links,
rechts, een kinderspeeltuin.

Wanneer we de tijd weer nemen
om te kijken, zien we meer
dan wanneer
we haar aan het raam laten
zitten.
Geef de kans om haar tuintje om te spitten.
In en uit balans krijgt het groeien
terug een kans en zie die paarse bloemen, in goed licht,
die zich maar al te graag weer komen moeien
met het veld van je gezicht.

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

Zoek maar een plekje om te schuilen,
de wolken gaan zo huilen.
Vocht hoopt op tussen lagen
van ramen en we vullen onze magen,
vullen onze keel. We beramen
snode plannen, niets laten we heel.

Voor de vierde maal
de laatste keer.
Ik zou afstampen maar
begin vast morgen weer.

Gedepriveerd strompelen
tussen volk, onder tussen door,
verloren in een menselijke
draaikolk baan ik me een weg naar voor.
Ik voel de bassen trillen in mijn broek.
Mijn vrienden en mijn rem zijn zoek.

Eén stap in de andere richting
kan goed zijn voor een nieuwe lichting
moed.

Ik pers en duw, ik stuw
en dam de stam naar buiten.
Mijn adder onder het gras is sluw
en tam, na het finaal sluiten
van de rits, is mijn encore zoek.
In de spiegel zie ik een vlekje
op een onvermijdelijk plekje
en declareer ik zonder doek:
'Het laatste druppeltje is altijd voor de broek.'

Klassiekers die ik lees raken
vaak niet aan pagina zeven.
Stoppen kan ik ook niet maken
want boeken lezen is mijn leven.

Ik lees al zeker zo'n vijf jaar
intensief hetzelfde boek.
'k Ben zelfs bezig in twee paar
en de vijfde die is zoek.

Voor kerst kreeg ik twee dikke krakers,
bij m'n verjaardag 'n kleinfijn boekie.
Wat enig, drie eeuwige kastbewakers
om te verzamelen in dat grijze hoekie.

De letters vroegen me het op te geven.
Eindscore versus de prentjes: nul tegen zeven.

Ik zie zoveel dat beter is,
ikzelf lijk wel een mop.
Wanneer ik weer zoiets zie,
zoek ik *** leeftijd op.

Ze hebben vakantiehuizen,
lijken vanonder muizend,
werkverzuimend geld te verdienen,
hebben volgers bij de duizend
en ik maar in de tienen.

Maar ik moet mezelf blijven,
hoef geen nieuwe stijlen
in te lijven, wijlen Daan
zou dan veel mooier staan,
die opent potjes geleien
om zijn moeder te verblij'en.

Ik twijfel niet
aan de uniekheid van het universum
*** mijn hoofd tuimelt
als ik me erin verlies

Ik twijfel niet
aan de oneindigheid van de sterren
*** ik me verwonder
als ik dat ene lichtpuntje zie

Ik twijfel niet
aan de onvindbaarheid van die ene planeet
*** ik ernaar zoek
alsof ik het ooit nog terugvind

Ik twijfel niet
aan de pracht van de hemel
*** ik het mis
alsof het destijds anders voelde

Ik twijfel niet
aan het einde van de aarde
*** het hoort te zijn
als ik realistisch zou wezen

Wat als de liefde het universum is
jij de ster
onze relatie de planeet en
het verleden de hemel

Twijfel jij?

Ongetwijfeld, zoveel haast
en die mensen voor mij
duwen die ernaast of
vinden ze het fijn in de rij?

Alsof ze zelf niet weten
hoeveel tijd ze al versleten,
al afhalend, vast mijn dank,
ik zoek wel een andere bank.

Tussen gekheid en plezier,
met vettige haren en gespleten
punten zit ik hier
al uren, dagen te zoek naar weten,
inzicht, inzien, verhopen op
en langen naar een tien.

't Is warm of koud, droog of nat
en altijd druk druk druk.
Zij die nog een passie hebben,
mogen spreken van geluk.

Zit ze zondag in de zetel?
Heeft hij harde hordes hoog te huppelen?
Zeg alstublieft niet dat je iets voelt druppelen.
De stad, dat is een heksenketel.

In gras en stilte zoek ik tevergeefs de vlucht,
besluit ik deze week met een lange diepe zucht.