Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
at the end of the pier
no one is fishing

a couple from Jersey
leans out over the
rail looking down into
the brown swill
rolling under the
weathered boards

The wife remarked
“Belmar's water
is much nicer.”

on the Gulf’s edge
unhappy gulls convene,
plaintively gazing
over gray waves
ebbing at their feet

Brown Pelican crews
fly in long
ordered formations
incessantly circling
in widening rounds
seemingly reluctant to
plunge into the
endless depletion
of this aquatic
dead zone

I speak with a
Jefferson Parish employee
working a shovel
to regrade disturbed sand
boasting a consistency
of moist drying cement

“How did the Gulf oil spill
affect this place?” I ask

“It took evarding.” she said
With a slight Cajun accent,
“dig down a foot or two in da sand
you hit earl. It nevar goes away. Nevar.

“I live down bay side
near forty years.
Had’nt been in de water fer
twenty five.  The ******
******* took evarding.
They should go back
to Englund”

She went back to
tilling the sand.

Deepwater Horizon
yet festers a short
forty miles out to sea
is now covered by
an advancing storm
swelling in the Gulf

standing at the end
of the long pier
my hands  grasp the
sun bleached lumber
straining my eyes
peering into a
dark avalanche

the serenade
of bird songs
have been replaced
by the motorized drone
of tenders servicing
offshore rigs
sounding
a constant refrain
filling my ears
with a disquieting  
seaside symphony

the taste of
light sweet crude
dances on my tongue
the pungent sting
of disbursements
climbs into nostrils
rends my face
prickles my eyes

grandeur is a
conditional state
never permanent
forever temporary

Music Selection:
Cajun Music:
Hippy To-Yo

Grand Isle
2/20/17
jbm
Grand Isle, Cajun, Deepwater Horizon, ecological distress, Gulf of Mexico
Allen Page Feb 2015
Jinx! You owe me a haggis!
Sheep! Sheep! Sheep boing!
I tried to connect the two.
I am glad that someone loves my discursive stuff.
I feel thrilled that someone validates me.

Tell me why again? Why why why not?
Did you mention socks? Why?
You’re a sock! Your face is a sock!
A pair of socks! I laugh!
You didn’t anticipate that one, did you?

I will nevar stop. Nevar.
Yes. An alternate spelling.
Hehehehehehe.
Be bold.  Be bold like Leeroy Jenkins.
Yas. Chicken music. Yas.

He was brave, he led the charge.
On monkeys and elders, what was our conclusion?
Monkeys are silly, elders are catnip.
I am silly.  This poem is silly.
Hehe. You know what I’m about to say next.

We must keep it a secret.
Sheep! Sheep boing!
Figure out what that pakis-ectomy is.
Yeah? Yeah? Well, you’re a pakis.
I guess that Wyatt Cenac
said it best:
I have to fool you.  I am fooling you.

Aeneas, Cooper, Pedro, and Boo.
They are all amicable with each other.
Pakis derives from an Ancient Greek root meaning "peace".
Hay, madre, un sitio en el mundo, que se llama París. Un sitio
muy grande y lejano y otra vez grande.
Mi madre me ajusta el cuello del abrigo, no porque empieza a nevar,
sino para que empiece a nevar.
La mujer de mi padre está enamorada de mí, viniendo y
avanzando de espaldas a mi nacimiento y de pecho a mi muerte. Que soy
dos veces suyo: por el adiós y por el regreso. La cierro, al
retornar. Por eso me dieran tánto sus ojos, justa de mí,
in fraganti de mí, aconteciéndose por obras terminadas,
por pactos consumados.
Mi madre está confesa de mí, nombrada de mí.
¿Cómo no da otro tanto a mis otros hermanos? A
Víctor, por ejemplo, el mayor, que es tan viejo ya, que las
gentes dicen: ¡Parece hermano menor de su madre! ¡Fuere
porque yo he viajado mucho! ¡Fuere porque yo he vivido más!
Mi madre acuerda carta de principio colorante a mis relatos de regreso.
Ante mi vida de regreso, recordando que viajé durante dos
corazones por su vientre, se ruboriza y se queda mortalmente
lívida, cuando digo, en el tratado del alma: Aquella noche fui
dichoso. Pero, más se pone triste; más se pusiera triste.
-Hijo, ¡cómo estás viejo!
Y desfila por el color amarillo a llorar, porque me halla envejecido,
en la hoja de espada, en la desembocadura de mi rostro. Llora de
mí, se entristece de mí. ¿Qué falta
hará mi mocedad, si siempre seré su hijo? ¿Por
qué las madres se duelen de hallar envejecidos a sus hijos, si
jamás la edad de ellos alcanzará a la de ellas? ¿Y
por qué, si los hijos, cuanto más se acaban, más
se aproximan a los padres? ¡Mi madre llora porque estoy viejo de
mi tiempo y porque nunca llegaré a envejecer del suyo!
Mi adiós partió de un punto de su ser, más externo
que el punto de su ser al que retorno. Soy, a causa del excesivo plazo
de mi vuelta, más el hombre ante mi madre que el hijo ante mi
madre. Allí reside el candor que hoy nos alumbra con tres
llamas. Le digo entonces hasta que me callo:
-Hay, madre, en el mundo un sitio que se llama París. Un sitio
muy grande y muy lejano y otra vez grande.
La mujer de mi padre, al oírme, almuerza y sus ojos mortales
descienden suavemente por mis brazos.
Cynthia Oct 2016
sveiks dārgais
šodien tev īpaši izceļās acis
vai zināji?
tās mirdz vairāk nekā parasti
vai tu ieraudzīju kaut ko, kas tās apžilbināja?
vai varbūt tās cenšas ieviest gaismu sev apkārt?
apspīdēt cilvēkus, kurus tās uzlūko (?)
vai varbūt tās vienkārši glabā sevī noslēpumu
man nav ne jausmas
tikai tu to zini
es vēlos kaut tu man pateiktu
kaut tu uzrunātu mani
kaut vai bez vārdiem
bez skaņām
bet ar klusumu
ar kustību
ar savu ķermeni
to skaisto ķermeni, kurā dzīvo tava dvēsele
ķermeņa valoda ir pati skaistākā
tā spēj pateikt vairāk nekā simtiem vārdu
tavs smaids ir skaistākā rindkopa šajā stāstā
tu to atkārto tik bieži,
katru dienu
taču man nekad nepietiek..
nekad nevar būt par daudz tava žilbinošā smaida
manas lūpas nekad nespēj pretoties
acis iemirdzās,
sirdspuksti paātrinās
un sākas jauns stāsts,
kurā piedalās mūsu ķermeņi
tie raksta ar saviem locekļiem
pasaku, kurai nav beigu
tā nekad nebeidzas
bet gan turpinās
arī tagad
manas acis uzlūko tevi
tās iekāro tevi no jauna
mana sirds alkst pēc tavas mīlestības
ak mans mīļais
es vēlos veidot jaunu mākslas darbu
paņemsim rokās otas un ļausimies
nedomāsim par laiku
jo laika mūsu pasaulē nav
esam tikai mēs
un mūsu māksla
El sol dentro del día
                                      El frío dentro del sol.
Calles sin nadie
                              autos parados
Todavía no hay nieve
                                      hay viento viento
Arde todavía
                          en el aire helado
un arbolito rojo
Hablo con él al hablar contigo
Estoy en un cuarto abandonado del lenguaje
Tú estás en otro cuarto idéntico
O los dos estamos
en una calle que tu mirada ha despoblado
El mundo
imperceptiblemente se deshace
                                                            Memoria
desmoronada bajo nuestros pasos
Estoy parado a la mitad de esta línea
no escrita
Las puertas se abren y cierran solas
                                                                   
El aire
entra y sale por nuestra casa
                                                        El aire
habla a solas al hablar contigo
                                                        El aire
sin nombre por el pasillo interminable
No se sabe quién está del otro lado
                                                                El aire
vuelve aire todo lo que toca
                                                  El aire
con dedos de aire disipa lo que digo
Soy aire que no miras
No puedo abrir tus ojos
                                            No puedo cerrar la puerta
El aire se ha vuelto sólido
Esta hora tiene la forma de una pausa
La pausa tiene tu forma
Tú tienes la forma de una fuente
no de agua sino de tiempo
En lo alto del chorro de la fuente
saltan mis pedazos
el fui     el soy   el no soy todavía
Mi vida no pesa
                          El pasado se adelgaza
El futuro es un poco de agua en tus ojos
Ahora tienes la forma de un puente
Bajo tus arcos navega nuestro cuarto
Desde tu pretil nos vemos pasar
Ondeas en el viento más luz que cuerpo
En la otra orilla el sol crece
                                                al revés
Sus raíces se entierran en el cielo
Podríamos ocultarnos en su follaje
Con sus ramas prendemos una hoguera
El día es habitable
El frío ha inmovilizado al mundo
El espacio es de vidrio
                                        El vidrio es de aire
Los ruidos más leves erigen
súbitas esculturas
el eco las multiplica y las dispersa
Tal vez va a nevar
Tiembla el árbol encendido
Ya está rodeado de noche
Al hablar con él hablo contigo
mike dm Dec 2017
twofist head muscle: kineval.
but really iz jus 2:15
shoelacegazing in a prefab park gazebo.

texty fingertip slinger.
chase that dragon.
kickin fake jordans
in a tomb called Khufu

diffuse serial NOONSDAY scenario:

always
cut
the
pixelated
rainbow
wire.

yuh know, that

jejune
box
hero:

from alphabet soup news to
netfizzle huludoodoo,
twiddling its Neros.

V iz for silent
in the actual voodoo
that’s been silenced
with dogooder silencer.

blap.
blargh.
this is all so
hashtagical.
prolly. so
follow me.

anyway resistance is feudal, ‘cause
evil doth hearts a good fight.

“evolve?! nevar!”
quoth the flat noted, dorsal
Dept. of Unkindness
Riela en mi alma tu recuerdo
como la luna sobre el mar...

En el silencio de mis noches
oigo tu voz aletear,
tu voz que me dice muy paso
que no me quieres olvidar...

En el silencio de mis noches,
-como la luna sobre el mar-
riela en mi alma tu recuerdo...
Veo el undívago vibrar
de las estrellas, en tus ojos...
Me embriaga el cálido aromar
de tu melena tenebrosa...
Tu frente, -un milagro lunar-
trasluce los puros anhelos
de tu querer, de tu ensoñar

Se van mis horas solitarias
tras tu recuerdo, en un girar
de sueños y sueños ilusos...
(No los podremos realizar?)

Melancólico ensueño ilusorio
que justifica el vegetar
del ánima mía soberbia,
de mi espíritu singular...
Melancólico ensueño ilusorio...
(no lo podremos realizar..?)

Riela en mi alma tu recuerdo...
Siento en mi boca palpitar
el beso trémulo y perenne
con que nos hemos de besar...
Miro en tus ojos de misterio
-como si fueran a llorar...-
todo el poema de la vida
que no pudimos realizar...

En tu nocturna cabellera
-nardos y lirios y azahar-
aspiro todos los perfumes
con que quisiera aletargar
mi quimérica pantomima
de soñar y soñar y soñar!

Está en tu grácil cuerpo fino
toda la euritmia del rimar...
Son tus manos palidecidas
-parece que fuera a nevar...-,
tus manos, lánguidas y breves,
pareja de lirios sin par!

Tus manos, que bendijeron
con su perdón, mi divagar
por árduos caminos oscuros
y muelles sendas del pecar...

Riela en mi alma tu recuerdo
como la luna sobre el mar...
En el silencio de mis noches
oigo tu voz aletear...,
tu voz, que me dice muy paso
que no me quieres olvidar!

Siento en mi frente ensombrecida
tus manos cándidas posar...
Siento en mi ardida frente gélida
el balsámico palpitar
de tus labios, que borran culpas
y que me quieren perdonar...

¡Melancólico ensueño ilusorio
de mi incoherente divagar!
Fantasía disparatada
de mi espíritu singular!
Delirio ingenuo que se trueca
-irónico y duro- en pesar...
¡Melancólico ensueño ilusorio
que no podremos realizar...!

Riela en mi alma tu recuerdo
como la luna sobre el mar...!
A lua apresenta-se como dia
Para confundir a escuridão
À meia noite o sol resplandece

O olhar se volta para o alto
O corpo espreita o abismo
Esperança é desespero, e
Desespero é esperança

O calor está esfriando a alma
A água incendeia-se em chamas
E faz nevar

A luz que ilumina
Esconde em si a eterna noite
O abismo esconde o infinito
Ou a morte eterna...

O louco arrisca tudo
no destino incerto....
Já se esqueceu de seu corpo
Já se livrou da morte
chamando-a para si

Mas o verdadeiro louco...
Sequer sabe do abismo
Seus olhos são apenas estrelas
Seu alvo é apenas o céu
Não sabe que vai cair...
nawke Jun 2018
Of the 364 un-birthdays, best occupied by your craziest , unthoughtful and refillable teaports, who rather like to celebrate year round with you, though uninvited, it would be wise you decline hosting the party too.

"Well, why not? What's wrong with a Thinking party everyday?" 
 
I hear you asking.  Is what they do best by default afterall -- one is naturally invited whether one likes it or not.  

My reply would be "Mad Unthinking does not a party make!"  

Unless you like going on hater shooting rampage.  Otherwise, battling the twinkle little tea trays hovering in your delusional sky is rather, shall I say, a pointless endeavor.  Far better you meditate on that.

Luckily too, the only day they wont be celebrating is that one day on your special birth date.   Since it's the single time of year you're more than likeliest the happiest by design, among friends and families!  

But why just limit it to a day in the entire calendar year?   You should "happily uncelebrate bad-everything " or "celebrate happily good-nothing" for the 364 days in your mind.  And all should be well.  

Just remember, lift the tall hat and check under the hood, you may discover mad party always get you plenty of room.   But they merely recycle as a visage.  Chances are, you'd love to gate-crash and bring your best butter and bread knife to spread it all over time.  There's no "while" as they "mean", so to speak.   Especially when you are hangry and you had "nothing" yet, taking less is far healthier than filling up a buffet of nutrionless bad food.    Like clouds in the sky, let them go.

About that Raven too.  They are just cryptic messenger going backward and forward with unintelligible riddles that will spin your too clever head to a nevar resting point.  The codename is analysis paralysis.  

Akin to a kite in the sky, you can break the thread.  

Otherwise, you may end up like Alice to steal time, beat time, pass time and may get lost in a treacle well with much surgarcoating and sentimentality. Only to wake up 2 hrs later than you should have, to reality around you.  

So let it be known, and shed light into, the unknown parts of the 364 unbirthdays.  If you manage to go out, have some social bake and cake among humans now and then, you'll soon forget to uncelebrate them and lose all the over-muchness anyway.  

That's my wish for you !
Mind our minds.  Nevar let the unknown parts go unnoticed.   Inspired by Alice and Anthony.
Cuando estés vieja, niña (Ronsard ya te lo dijo),
te acordarás de aquellos versos que yo decía.
Tendrás los senos tristes de amamantar tus hijos,
los últimos retoños de tu vida vacía...

Yo estaré tan lejano que tus manos de cera
ararán el recuerdo de mis ruinas desnudas.
Comprenderás que puede nevar en primavera
y que en la primavera las nieves son más crudas.

Yo estaré tan lejano que el amor y la pena
que antes vacié en tu vida como un ánfora plena
estarán condenados a morir en mis manos...

Y será tarde porque se fue mi adolescencia,
tarde porque las flores una vez dan esencia
y porque aunque me llames yo estaré tan lejano...
Victor Marques May 2023
Estrela central do sistema solar,
Planetas, cometas,poeiras no ar.
Todos em teu redor sem demora,,
Humanos acertando a hora.
Milhões de quilómetros nos distancia,
Bendita luz que alumia.

A noite vem com o brilho do luar,
De manhã te espero para acordar.
Lindas cores no horizonte alaranjado,
Amarelo também, por vezes avermelhado.

Divino poder de teu calor criar, tua energia.
És Estrela de noite e de dia,
És bendito para toda humanidade que por ti anseia,
Na noite adormeces com o canto da sereia.

A água na terra é fonte de vida,
Pelo  calor do Sol seja protegida.
O Sol será cada vez mais brilhante  ,
No futuro,  no presente.
Nunca desprendido de teu ciclo solar,
tua essência,
Fazes chover ou nevar com abundância.
O destino da Terra é precário e indefinido,
Tu Sol és um gigante adormecido.



Victor Marques
Sol. Terra, Estrela

— The End —